tag:blogger.com,1999:blog-73450700114355567392024-03-14T13:52:08.716+07:00narabondzaiว่าด้วยเรื่องจับฉ่าย สุข เศร้า เหงา ระทึกขวัญ ร้อนอบอ้าว และหนาวสั่นของมนุษย์ไร้สาระวีหนึ่งnarabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.comBlogger84125tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-64455568894054539732012-12-14T18:28:00.001+07:002012-12-14T18:28:30.984+07:00เพื่อนสนิท<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-Jnzf36YAF6I/UMsMbV1lrvI/AAAAAAAAASw/8YtkK38qJRI/s1600/340915_505127086181486_922587106_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img bea="true" border="0" height="293" src="http://1.bp.blogspot.com/-Jnzf36YAF6I/UMsMbV1lrvI/AAAAAAAAASw/8YtkK38qJRI/s320/340915_505127086181486_922587106_o.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">ผมชอบคิดเรื่องงานขณะนั่งรถเมล์ ทำไปทำมาก็เคยชินติดเป็นนิสัย รู้สึกตัวอีกทีก็พบว่า วันใดที่ไม่ได้พึ่งพาอาศัยรถเมล์เป็นออฟฟิศเคลื่อนที่แล้วล่ะก็ ผมมักจะเกิดอาการสมองลีบตีบตื้อทื่อตัน ความคิดไม่ไหล ไอเดียไม่แล่นขึ้นมาดื้อ ๆ<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">เรื่องต่อไปนี้ก็เช่นกัน มันหล่นใส่หัวผมโครมเบ้อเริ่ม ระหว่างนั่งอยู่บนรถเมล์สาย 117 เมื่อคืนวันศุกร์ที่ผ่านมา<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">บ้านผมอยู่คนละโลเกชั่นกับบริเวณที่รถเมล์สาย 117 แล่นผ่านนะครับ นอกจากเหตุผลเรื่องเส้นทางอ้อมโลก ได้บรรยากาศของการเดินทางไกลแบบไม่ต้องลี้ภัยแล้ว ผมยังติดนิสัยชอบถอดรหัสตัวเลขต่าง ๆ เป็นสำเนียงกวางตุ้ง เช่น 577 เท่ากับ “อึ๋มชัดชัด”, หนึ่งร้อยเก้าสิบหกเท่ากับ “ยัดปากเก๋าสับหลก”, 1585 เท่ากับ “ยัดอึ๋มปัดอึ๋ม” ฯ<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">ด้วยเหตุนี้ พอรถเมล์สาย “ยัดยัดชัด” มาจอดเทียบที่ป้าย ผมจึงสรุปกับตัวเองว่า ไปคันนี้แหละ<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">“ยัดยัดชัด” ซึ่งมีผู้โดยสารว่างโล่งโหรงเหรงไม่สมกับสำเนียงกวางตุ้ง นำพาผมฝ่าการจราจรติดขัดและฝนตกพรำ ๆ ตลอดเส้นทาง ผ่านละแวกสุทธิสาร<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">บ้านเพื่อนผมคนหนึ่งอยู่แถวนั้น ระหว่างทางผมจึงด้อม ๆ มองหา เผื่อจะได้เจอะเจอในระยะห่าง ๆ หรืออย่างน้อยที่สุดก็ได้เห็นหลังคาบ้านพอให้ชื่นใจ แต่อาจเป็นด้วยเวลาดึกเกินไป ผมจึงหาไม่เจอ เพราะทุกครัวเรือนล้วนปิดประตูดับไฟมืด ดูเหมือน ๆ กันไปหมด จนสังเกตไม่ถนัดแยกแยะไม่ถูก<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">เพื่อนคนนี้คบหากันมาตั้งแต่สมัยเรียน และเป็นผู้หญิง เพื่อความสะดวกในการเรียกขาน ผมขออนุญาตตั้งชื่อเล่นสมมติให้เธอว่า “ดากานดากานดา” ก็แล้วกันนะครับ<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">จริง ๆ แล้วก็อยากเรียกสั้น ๆ ว่า ดากานดา แต่เกรงจะก่อให้เกิดความสับสน เนื่องจากพ้องพานตรงกับชื่อตัวละครในหนังเรื่อง “เพื่อนสนิท”<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">เพื่อนของผมจึงต้องกลายเป็น “ดากานดากานดา” (ซึ่งมีนัยยะว่า “เพื่อนสนิทกว่า” แอบแฝงอยู่ด้วย)<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">ผ่านละแวกนี้ทีไร ผมก็มักจะนึกถึง “ดากานดากานดา” (เขียนแล้วก็เริ่มเหนื่อยและท้อนะครับ) และเรื่องราวอีก “ซ้ามหลกเก๋า” (369) ประการเกี่ยวกับตัวเธอ<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">ถ้านับเอาความสัมพันธ์ถึงขั้นสามารถวิ่งไล่เตะกันได้โดยไม่โกรธ (หมายถึงเธอวิ่งไล่เตะผมฝ่ายเดียว แล้วตัวเธอเองไม่โกรธนะครับ) มาเป็นค่ามาตรฐานตัวเปรียบเทียบ ก็ถือได้ว่าผมกับ “ดากานดากานดา” (เฮ้อ! สงสัยผมจะตั้งชื่อผิด) นั้นสนิทกัน<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">“ดากานดากานดา” (เลิกสงสัยแล้ว) เป็นคนเรียนเก่ง นิสัยดี (ยกเว้นตอนวิ่งไล่เตะผม) คุยสนุก ร่าเริง มีอารมณ์ขัน ปัญญาไว ไหวพริบดี และหน้าตาน่ารัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาหัวเราะ<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">ผมยังไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนหัวเราะได้อร่อยเหาะแบบทุ่มทั้งใจถวายชีวิต แล้วยังคงความดูดีมีเสน่ห์เอาไว้ได้เทียบเท่ากับ “ดากานดากานดา” เลย (ถึงตรงนี้ผมปลงตกกับชื่อที่ตั้งแล้วครับ)<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">มีกองเชียร์ (หรืออีกนัยหนึ่ง “บ่างช่างยุ”) พยายามหนุนส่งจับคู่ให้ผมกับเธอเป็นแฟนกัน แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะฝ่ายหนึ่งมุ่งมั่นอยู่กับการวิ่งไล่เตะ อีกฝ่ายหนึ่งก็มัวแต่หนี (ผมเริ่มเข้าใจหัวอกของการเกิดมาเป็นลูกฟุตบอลตอนนั้นเอง)<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">เหตุผลก็คือ ผมกับเธอรู้สึกตรงกันว่า ระหว่างเราสองคน เคมีมันไม่ได้ ไม่เกิดปฏิกิริยาสายฟ้าฟาด ปราศจากจิตพิศวาสซึ่งกันและกัน จะมองมุมไหนมุมใดก็หาความโรแมนติคไม่เจอโดยสิ้นเชิง<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">ยิ่งไปกว่านั้น ตลอดเวลาสามปีที่คบหาเป็นเพื่อนกัน ผมก็มัวแต่ไปพลาดรักโดนสาวอื่น ๆ หักอกครั้งแล้วครั้งเล่า จนไม่ทันได้มีเวลามาพินิจพิจารณาคิดจีบเพื่อนใกล้ตัว ทำให้สูญเสียโอกาสได้พูดอะไรเท่ ๆ ประมาณว่า “ดากานดากานดา ชั้นรักแกว่ะ”<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">เรื่องที่ปรากฎเป็นจริงก็คือ ผมมักจะอกหักระทมซมซานกลับคืนสู่บ้านนา มาให้คุณ “ดากานดากานดา” ของผมเย้ยหยันซ้ำเติมอยู่ร่ำไป พอโดนล้อเลียนหนัก ๆ ผมก็มักจะทำตาแดง ๆ เหมือนจะร้องไห้<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">ถึงตอนนั้น “ดากานดากานดา” ก็จะเปลี่ยนท่าทีมาเป็นปลอบโยนให้กำลังใจผมว่า “อกหักแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก ประเดี๋ยวก็อกหักใหม่ได้อีก”<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">มีหนุ่ม ๆ มารุมจีบ “ดากานดากานดา” ของผมเยอะเชียว แต่เธอก็ไม่ได้มีใจโน้มเอียงให้ใครเป็นพิเศษ โดนหยอดด้วยคำหวาน ๆ เธอก็หัวเราะ ได้รับคำชวนให้ไปดูหนังด้วยกันเธอก็หัวเราะ มีคนมอบดอกกุหลาบพร้อมการ์ดในวันวาเลนไทน์เธอก็หัวเราะ<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">วันหนึ่งผมรำคาญหนัก ๆ เข้า เลยถาม “ดากานดากานดา” ตรง ๆ ว่า “ชีวิตเธอมันรันทดนักหรือไงวะ ถึงได้หัวเราะทั้งวัน”<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">“ดากานดากานดา” ฟังแล้ว ก็นั่งหัวเราะท้องคัดท้องแข็งราวกับเสียสติ<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">ที่แน่ ๆ กลวิธีใช้เสียงหัวเราะเป็นเกราะป้องกันตัวของ “ดากานดากานดา” ไม่เป็นผล ก็คนมันยิ่งหัวเราะ ยิ่งน่ารักนี่ครับ แฟนคลับของเธอจึงมีแต่เพิ่ม ไม่มีลด<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">ผมก็เลยต้องรับเป็นบอดี้ การ์ด (หรือ “ก้างขวางคอ”) เพิ่มขึ้นอีกตำแหน่ง เพราะบ้านอยู่แถวห้วยขวาง บ้านเธออยู่สุทธิสาร สามารถใช้เส้นทางกลับบ้านเดียวกัน<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">ผมนั้นไม่เคยเต็มใจ ไม่เคยนึกยินดี ที่จะต้องกลับบ้านพร้อม “ดากานดากานดา” เลยนะครับ นอกจากทางจะอ้อมเสียเวลา และโดนแฟนคลับของเธอหมั่นไส้ฟรี ๆ แล้ว ภารกิจดังกล่าวยังแย่งชิงเวลาส่วนตัวของผมที่จะไปอกหักครั้งล่าสุดอีกต่างหาก<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">ผมได้ใช้วิธีอารยะขัดขืนทุกวิถีทาง ตั้งแต่มาตรการเบาะ ๆ แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไปจนถึงขั้นล้อชื่อพ่อชื่อแม่เธอ แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะโดนท่าไม้ตายที่ว่า “ถ้าไม่อยากกลับด้วยกันก็ไม่ต้องฝืน ไม่เป็นไร ชั้นเข้าใจดี ชั้นกลับบ้านเองคนเดียวก็ได้ แต่จำใส่กะโหลกไปจนวันตายเลยนะว่า ไม่ต้องมาเคารพนับถือชั้นเป็นเพื่อนอีก”<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">ที่แสบกว่านั้น “ดากานดากานดา” ออดอ้อนออเซาะสัญญากับผมในตอนแรกเริ่มว่า “น่า นะ ช่วยเป็นเพื่อนกลับบ้านด้วยกันหน่อย แค่อาทิตย์เดียวเท่านั้นแหละ พอไม่มีใครมาตามตื๊อแล้ว เธอจะไสหัวไปไหนไกล ๆ ก็ไป น่า นะ คนดี๊ คนดี”<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">ผลลัพธ์หรือครับ จากที่ตกลงไว้ว่าอาทิตย์เดียว ผมต้องกลับบ้านหลังเลิกเรียน พร้อมยัยนี่ 3 ปีเต็ม ๆ แถมยังตกเป็นข่าวลือเสีย ๆ หาย ๆ (ไม่ได้ลือว่าเป็นแฟนกันหรอก แต่ลือว่า ผมลอกการบ้าน “ดากานดากานดา”ทุกวิชา ทั้งที่เรียนคนละแผนก)<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">ที่อภัยให้แทบจะไม่ได้เลยก็คือ “ดากานดากานดา” มักตำหนิติเตียนหญิงสาวทุกคนที่ผมแอบชอบ คนนี้แต่งตัวแต่งหน้าจัด, คนนั้นท่าทางหยิ่ง ๆ เป็นไฮโซ, คนโน้นเซ็กซี่เกินเหตุ, คนนู้นเพอร์เฟ็คแต่ระบบเสียงอู้อี้ขึ้นจมูก บางคนที่ไม่รู้จะตั้งแง่ติอะไร เธอก็ยังอุตส่าห์หาเรื่องค่อนแคะจนได้ว่า “สวยโอเวอร์”<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">เจอะเจอเช่นนี้อยู่บ่อยครั้ง วันหนึ่งผมอดรนทนไม่ไหว จึงถาม “ดากานดากานดา” ว่า “ที่รักครับ หึงเหรอจ๊ะ?”<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">เธอทำสีหน้าวางเฉยไม่ตอบอะไร แค่เอื้อมมือหยิบเครื่องคิดเลข (ของผม) ขว้างใส่โดนกบาลผมเต็ม ๆ อย่างแม่นยำ จากนั้นก็หัวเราะร่วนมีความสุข ตามประสาหญิงน่ารักผู้เหี้ยมโหด<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">กล่าวได้ว่า ตลอดช่วงเวลาสามปี ผมโดน “ดากานดากานดา” โขกสับทำร้ายร่างกาย เยอะพอ ๆ กับโดนหญิงอื่นทั้งหมดรวมกันหักอก<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">แต่ก็น่าแปลกนะครับว่า ยิ่งปะทะคารมถกเถียงกันบ่อยเท่าไร ยิ่งผ่านความสัมพันธ์ที่ดูเหมือน “ศัตรูในคราบของเพื่อน”มาโชกโชนเพียงไร เราสองคนก็ยิ่งสนิทสนมแน่นแฟ้นมากขึ้น จนวงการกองเชียร์และไทยมุง ต่างปักใจฟันธงว่า “นี่แหละเหวย เนื้อคู่บวกบุพเพสันนิวาสแถมด้วยพรหมลิขิตรวมกันแล้วคูณด้วยสาม” ทว่าจนแล้วจนรอดผมกับ “ดากานดากานดา” ก็ไม่เคยเป็นอื่นต่อกัน นอกจาก “เพื่อนสนิท”<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">มีเรื่องที่ชวนให้ผมรู้สึกซึ้งใจอยู่สองสามเหตุการณ์ ครั้งแรกเกิดขึ้นเมื่อผมประสบอุบัติเหตุจากการเล่นฟุตบอล เดินเหินไม่ไหว ต้องหยุดเรียนไปหลายวัน “ดากานดากานดา” แวะเวียนมาเยี่ยมถึงบ้าน ซื้อผลไม้และขนมมาฝาก พร้อมทั้งช่วยอยู่ติวเข้มวิชาที่ผมขาดเรียน (ระหว่างนั้นคุณเธอก็กินผลไม้และขนมที่ซื้อมาจนหมด โดยไม่ยอมแบ่งผม)<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">อีกครั้งหนึ่ง ผมได้ F วิชาบัญชี ต้องลงเรียนใหม่ และทำท่าว่าจะไปไม่รอด จอดไม่ต้องแจวเหมือนเดิม ก็ได้คุณ “ดากานดากานดา” นี่แหละครับ ช่วยสั่งสอนชี้แนะนอกเวลาเรียน กระทั่งท้ายสุดก็สอบผ่านมาได้อย่างหวุดหวิดทุลักทุเล<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">หลังจากจบหลักสูตรปวช. ผมเรียนต่อ ส่วน “ดากานดากานดา” สอบบรรจุเข้าหน่วยงานที่ร่ำลือกันว่า “ยาก” และ “หิน” สาหัสได้สำเร็จ เส้นทางโคจรระหว่างเธอกับผมจึงค่อย ๆ เคลื่อนห่างจากกัน<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">“ดากานดากานดา” เป็นเพื่อนคนเดียว ที่ยังคงเขียนจดหมายมาเล่าทุกข์สุขต่าง ๆ โดยไม่ขาดการติดต่อ (ตอนนั้นยังไม่มีอินเตอร์เน็ต ไม่มีอีเมล ไม่มีโทรศัพท์มือถือนะครับ) ก่อนเรียนจบเธอมอบรูปถ่ายให้ผมหนึ่งใบ และเขียนไว้ที่ด้านหลังว่า “ให้เก็บเอาไว้บูชา ห้ามส่งไปลงคอลัมน์-มาลัยเสี่ยงรัก-ของลุงหนวดเด็ดขาด ไม่งั้นตาย!!!”<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">ในจดหมายทุกฉบับ “ดากานดากานดา” มักจะหาเหตุเอ่ยพาดพิงถึงรูปถ่ายใบนั้นอยู่เสมอ ๆ เช่น “รู้มั้ย ตอนนี้ชั้นสวยกว่าในรูปเยอะเลย”, “เธอตาสว่างเห็นสัจธรรมรึยังว่า ชั้นน่ารักกว่าผู้หญิงทุกคนที่เธอเคยจีบ ไม่เชื่อหยิบรูปที่ชั้นให้ไปขึ้นมาดูเดี๋ยวนี้”, “เห็นนางสาวไทยปีนี้แล้ว ชั้นคิดถึงรูปที่ให้เธอไปจังเลย” ฯลฯ<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">ผมกับ “ดากานดากานดา” เขียนจดหมายไปมาหาสู่กันได้ราว ๆ ปีเศษ ๆ จากนั้นผมก็ย้ายบ้าน และเกิดความผิดพลาดในระหว่างเก็บข้าวของขนย้าย ผมทำที่อยู่ของเธอในสมุดเฟรนด์ชิพหาย (ฟังดูหยาบเหมือนกันนะครับ) รวมถึงจดหมายฉบับก่อน ๆ ทั้งหมด และรูปถ่ายที่เธอมอบให้<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">นับตั้งแต่นั้นมา ผมกับเธอก็ขาดการติดต่อ คาดเดาได้ว่าระยะแรก ๆ เธอคงจะเขียนจดหมายถึงผมโดยส่งไปที่บ้านเก่า และปราศจากการตอบกลับ นานวันเข้าเธอก็คงปลงตกกับการ “หายไร้ร่องรอย” ของผม<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">ผมได้เจอ “ดากานดากานดา” อีกเพียงแค่ครั้งเดียวในหลายปีต่อมา ที่งานแต่งของเพื่อนอีกคน เธอยังคงเป็นหญิงสาวหน้าตาน่ารัก เบิกบาน ยิ้มเก่ง หัวเราะเก่ง และปากร้ายใจดีเหมือนเดิมไม่แปรเปลี่ยน<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">หลังจากดุด่าอบรมผม โทษฐานที่ย้ายบ้านแล้วขาดการติดต่อเสร็จสรรพ รวมทั้งทักทายไถ่ถามทุกข์สุขต่าง ๆ แล้ว เธอแนะนำให้ผมได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งเป็นแฟนเธอ<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">จวบจนปัจจุบัน ผมไม่เคยเขียนจดหมายถึงเธออีก ไม่มีโอกาสพบปะเจอะเจอกันอีก และยิ่งไม่รู้ถึงความเป็นไปต่าง ๆ ในชีวิต<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">ผมได้แต่หวังและวาดภาพขึ้นมาเอาเองว่า เธอคงจะมีความสุขกับครอบครัว หน้าที่การงาน และโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับพระเอกของเธอ<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><br style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;" /><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #333333; display: inline !important; float: none; font: 13px/19px 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">เรื่องนี้ผมเป็นแค่เพื่อนนางเอกนะครับ และเขียนขึ้นด้วยอารมณ์คิดถึงเพื่อนล้วน ๆ เลย</span>narabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-59271643249769452842012-12-02T17:23:00.001+07:002012-12-02T17:23:55.263+07:00เมษายน-กันยายน<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-x72EVMYS4Zc/ULsrlXBCF9I/AAAAAAAAASY/6idO2vmQxBI/s1600/oldday5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://2.bp.blogspot.com/-x72EVMYS4Zc/ULsrlXBCF9I/AAAAAAAAASY/6idO2vmQxBI/s320/oldday5.jpg" width="269" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Angsana New', serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 19px;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";"><span> </span>เราพบกันตอนอายุ
</span>13 <span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">จากกันเมื่ออายุ </span>15<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">
</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เนิ่นนานปีตราบวันนั้นจนถึงบัดนี้
ผมกับเธอไม่เคยเจอกันอีกเลย <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span> </span><span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">มีหลายอย่างในชีวิตที่สามารถเปลี่ยนแปลงกลายเป็นอื่น<span> </span>กระทั่งตัวเธอและผมเอง ผ่านวันเวลาปีแล้วปีเล่า
เราสองล้วนผิดแผกจากเดิม ทั้งทางกายภาพและความคิดจิตใจ กลายเป็นอีกคนที่เหลือเค้ารอยเก่าก่อนเพียงน้อยนิด</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span> </span><span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">แต่สิ่งหนึ่งที่ยังไม่เปลี่ยน
คือ ความรู้สึกที่ผมมีต่อเธอ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">สำหรับผมแล้ว
ไม่ว่าเวลาจะเคลื่อนผ่านไปเนิ่นนานเท่าไร</span>? <span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เธอยังเป็นความรักครั้งแรกอยู่เสมอ</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span> </span>--------------<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
16<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";"> กันยายน </span>2553
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ผมพบเมย์ใน </span>facebook<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">มันเริ่มจากอารมณ์ครึ้ม
ๆ นำลิงก์เพลง </span>To All the Girl I Love Before <span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">มาใส่ไว้ในหน้า
</span>facebook<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";"> ของผมเอง</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ผมฟังซ้ำอยู่หลายเที่ยว
พลางนึกย้อนถึง </span>‘<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">หญิงสาวทุกคนที่ผมเคยรักมาก่อน</span>’ <span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เหมือนดังชื่อเพลง</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
‘<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ทุกคน</span>’ <span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ในย่อหน้าข้างต้น
พูดให้ถ่องแท้แน่ชัดตรงกับความจริง นั้นเป็นจำนวนที่ควรต้องนิยามว่า </span>‘<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เรื่องรัก
น้อยนิด และไม่มหาศาล</span>’<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";"> </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">แล้วผมก็เกิดสงสัยใคร่รู้ขึ้นมาฉับพลันว่า
ปัจจุบันขณะของแต่ละคนเป็นเช่นไรบ้าง</span>?<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ผมจึงเริ่มพิมพ์ชื่อ
นามสกุล ลอง </span>search <span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ค้นหาแบบไม่ได้ตั้งความหวัง
เนื่องจากเธอบางคนอาจไม่ได้เล่น </span>facebook <span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">บางคนอาจเปลี่ยนชื่อเสียงเรียงนามเสียใหม่
และบางคนอาจเปลี่ยนนามสกุล โดยการแต่งงาน</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เมย์เป็นคนเดียวที่ผม
</span>search<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";"> จนเจอ <span> </span>เธอแต่งงานแล้ว<span>
</span>และใช้นามสกุลใหม่ตามสามี รูปประจำตัวในโปรไฟล์ของเธอ บ่งชัดว่าใช่
แม้จะเปลี่ยนแปลงไปมากตามวัยอายุขัยที่เพิ่มขึ้น แต่ก็ยังเห็นเค้าความงามเดิม ๆ </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เหตุผลสำคัญที่ผมพบเธอ
น่าจะเป็นเพราะชื่อจริงที่แปลกและมีเอกลักษณ์เฉพาะ ไม่ค่อยซ้ำใคร</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ชื่อจริงของเมย์คือ
เมษากานต์ เธอเคยแปลความชื่อนี้ให้ผมฟังว่า
หมายถึงเดือนเมษาอันเป็นที่รักหรือเมษาที่งดงาม</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span> </span>--------------<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ชื่อแปลก ๆ
ของเธอไม่ใช่สิ่งที่สะดุดใจเป็นอันดับแรก เป็นดวงตาของเธอต่างหาก ที่ทำให้ผมตะลึงหลงทันทีเมื่อพบเห็น</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">พรรณนาและอธิบายได้ว่า
สายตาคู่นั้น หวาน โศก งามซึ้ง มีขนตางอนยาวอ่อนช้อย ขับเน้นให้ใบหน้าอันสวยอยู่แล้วยิ่งทวีความตราตรึงใจ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เราเรียนห้องเดียวกันตลอดทั้ง
</span>3<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";"> ปี และผมเชื่อว่า เพื่อนผู้ชายแทบทั้งห้อง
(รวมถึงผมด้วย) ล้วนชอบและใฝ่ฝันอยากเป็นแฟนกับเมย์</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">บางคนก็จีบเธออย่างไม่เก็บงำอำพราง
หลายคนแอบชอบอยู่เงียบ ๆ ลึก ๆ ผมเป็นหนึ่งในกลุ่มหลัง</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ผู้หญิงสวยโดดเด่นอย่างเมย์
อยู่ในฐานะ </span>‘<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เลือกได้</span>’ <span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ตลอดเกือบ
ๆ </span>3 <span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ปีของการเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียน
เธอจึงไม่ได้คบหาเป็นแฟนกับใคร</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">กล่าวอีกนัยหนึ่ง
เมย์ยังไม่พบผู้ชายในฝันคนนั้น คนที่ดีพอจะชนะใจเธอ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ภาพคุ้นเคยที่เกิดขึ้นประจำถี่บ่อย
คือ เพื่อนที่จีบเมย์คนแล้วคนเล่า ต่างลงเอยพานพบกับความผิดหวังโดยทั่วหน้า<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ผองเพื่อนอกหักเหล่านี้
มีอาการหนักเบาผิดแผกกันไป บางรายฟื้นหายเป็นปกติโดยไว บางคนหม่นซึมต่อเนื่องไปอีกนาน<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">สภาพเช่นนั้น
ยิ่งทำให้ผมเก็บอาการ ไม่กล้าแสดงออก เผยความรู้สึกในใจที่มีต่อเมย์ให้เธอล่วงรู้</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">อย่างไรก็ตาม
ผมกับเธอนับเป็นเพื่อนที่สนิทสนมกันมาก มันเกิดขึ้นโดยความบังเอิญ
เราเจอกันที่ห้องสมุด จึงรู้ว่าอีกฝ่าย ชื่นชอบโปรดปรานการอ่าน</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">นับจากวันนั้น
ผมกับเมย์ก็คุยเรื่องหนังสือกันบ่อย ๆ ประสาคนถูกคอรสนิยมตรงกัน
และงอกงามไปสู่มิตรภาพในซีกมุมอื่น ๆ ตั้งแต่ เรื่องเที่ยวเตร่เฮฮา, การเรียน, การดูหนัง</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">รวมทั้งการแลกเปลี่ยนปรับทุกข์ต่อกัน</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ผมเป็นเพื่อนผู้ชายคนเดียว
ที่เมย์สามารถร้องไห้ให้เห็นอย่างไม่รู้สึกอึดอัดขัดเขิน และนั่นผมถือเป็นความไว้เนื้อเชื่อใจขั้นใกล้ชิดสุด<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">แรกเริ่มผมก็กล้า ๆ กลัว
ๆ ว่า หากเมย์รู้ว่าผมคิดกับเธอเกินเลยกว่าเพื่อน ความเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันคงแตกสลาย
ยากจะกลับมาเหมือนเดิมได้อีก</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ผมจึงลังเลสับสนเรื่อยมา
ระหว่างการเก็บซ่อนความรักไว้เป็นความลับคับใจ
กับการถนอมรักษาความเป็นเพื่อนให้มั่นคงต่อไป</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">จนย่างเข้าสู่เทอมสุดท้าย
ปีสุดท้าย ตอนนั้นผมกำหนดอนาคตตัวเองไว้แล้วว่า จะสอบเข้าเรียนต่อที่อื่น
ส่วนเมย์ตกลงปลงใจเรียนต่อชั้นมัธยมปลาย ณ ที่เดิม</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">นี่คือ
แรงผลักดันให้ผมตัดสินใจสารภาพรักกับเธอ ผมเพียงแต่รออีกแค่เล็กน้อย
รอให้วันนั้นมาถึง วันวาเลนไทน์...</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";"><span> </span></span>------------------<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ในวัยวันครั้งยังอ่อนเยาว์คราวนั้น
ผมชอบเพลง </span>April Come She Will <span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ของไซมอนแอนด์การ์ฟังเกล
ด้วยเหตุผลตื้นง่ายสุด คือ ชื่อเพลงเชื่อมโยงถึงนามของผู้หญิงที่ผมรัก</span>-<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เมย์</span>-<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เมษากานต์</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เมย์เป็นคนแนะนำให้ผมรู้จักเพลงนี้
เธอชอบเพราะว่ามันเป็นเพลงที่ไพเราะมาก
ส่วนผมชอบเพราะยึดถือมันเป็นเพลงประจำตัวเธอ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">หลายปีต่อมาเมื่อเติบโต
ผ่านโลกและชีวิตมากขึ้น ผมรักเพลงนี้ด้วยอีกเหตุผล</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">นั่นคือดื่มด่ำซาบซึ้งกับความหมายของเนื้อร้อง</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">กล่าวโดยสรุป
เป็นเพลงที่เล่นคำหยิบนำเอาชื่อเดือนและฤดูกาลทางธรรมชาติต่าง ๆ
มาเปรียบเปรยความเป็นไปของความรัก (หรืออาจตีความถึงสิ่งอื่น ๆ
ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตก็ย่อมได้) เธอมาเมื่อเมษา, คงอยู่เมื่อพฤษภา,
ผลิใบเปลี่ยนสีเมื่อมิถุนา, โบยบินหลุดลอยเมื่อกรกฏา, ตายจากพรากลับเมื่อสิงหา,
เหลือแต่เพียงความทรงจำเมื่อกันยา</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ผมคิดว่าเพลงนี้บรรยายธรรมชาติรอบ
ๆ ตัวที่เปลี่ยนไปตามฤดูกาล ได้สวยเหมือนภาพเขียนทิวทัศน์แบบงานศิลปะสกุลอิมเพรสชั่นนิสม์
รวมทั้งสะท้อนสัจธรรมเกี่ยวกับการพบแล้วพลัดพรากได้กระชับครอบคลุมดียิ่ง</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">การพบและพรากระหว่างผมกับเมย์
ไม่ได้นอกเหนือหลุดพ้นไปจากเนื้อหาในบทเพลง เธอผ่านเข้ามาในชีวิต
ใช้เวลาช่วงหนึ่งร่วมกัน ความสัมพันธ์เคลื่อนผ่านถึงจุดแปรเปลี่ยน เราต่างกลายเป็นอื่น
พลัดพรากจากกันถาวร และเหลือไว้เพียงแค่ความทรงจำให้รำลึกนึกถึง</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";"><span> </span></span>-------------------<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">คืนก่อนวันวาเลนไทน์...</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ผมนั่งเขียนจดหมายสารภาพรักกับเมย์
เขียนแล้วฉีกทิ้ง เขียนใหม่ แทบว่าจะนับจำนวนครั้งไม่ถ้วน มีทั้งฉบับที่พยายามประดิดประดอยอย่างวิจิตรบรรจงหวานเลี่ยน
จดหมายที่ฟุ้งซ่านพร่ำเพ้อ และอีกมากมายสารพัดอารมณ์<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">จนถึงตีสอง
ผมก็เขียนจดหมายเสร็จ และเป็นฉบับที่ผมพึงพอใจมากสุด มันเป็นจดหมายรักฉบับสั้น ๆ
เรียบง่ายตรงไปตรงมา เขียนบอกไว้เพียงแค่ว่า </span>“<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ฉันรักเธอ</span>”<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ผมเข้านอนและเก็บเอาเรื่องจดหมายถึงเมย์
ติดแนบไปในความฝันยามหลับ </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">แน่นอนว่า
ฝันนั้นเป็นฝันดี</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ดีกระทั่งว่า
ตื่นขึ้นมาผมก็ยังเสียดายอาลัยอาวรณ์ที่มันเป็นเพียงแค่ความฝัน และนึกถึงเนื้อร้องในบทเพลงหนึ่งของทูล
ทองใจที่ว่า </span>“<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">...หากฝันฉันไม่หลอกหลอน
ตื่นนอนคงพบหน้าน้อง สมดังปองใจปรารถนา...</span>”<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ทว่าบ่อยครั้งความฝันกับความเป็นจริง
ก็ไม่สอดคล้องตรงกัน มิหนำซ้ำยังขัดแย้งสวนทาง</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ผมตั้งใจจะมอบจดหมายให้เธอพร้อมการ์ดวาเลนไทน์
มอบให้เธอตอนเลิกเรียน ก่อนแยกย้ายกลับบ้าน แต่จดหมายที่สู้บรรจงเขียนถึงเมย์
ไม่ทันได้มีโอกาสส่งมอบให้เธอ เราก็ทะเลาะมีปากเสียงกันเสียก่อนตั้งแต่เช้าตรู่ของวันนั้น</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">มันเริ่มจากเธอนำขนมมาฝาก
ผมเอ่ยกระเซ้าทีเล่นว่าไม่เห็นอร่อยเลย ซื้อมาทำไมเปลืองเงินเปล่า ๆ</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ผมตั้งใจจะให้เป็นมุขตลก
ตระเตรียมหยอดตบท้ายต่อไปว่า แต่เพราะคนซื้อแท้ ๆ
ทีเดียวจึงทำให้ขนมนี้มีรสวิเศษกว่าขนมใด ๆ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เมย์ดูจะหงุดหงิดฉุนเฉียวผิดปกติ
เธออารมณ์เสียทันที และไม่รอให้ผมเอ่ยสิ่งที่คิดไว้ ประเด็นพูดคุยก็เปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดจริงจัง
<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ท้ายที่สุดบทสนทนาก็บานปลายกลายเป็นทะเลาะเบาะแว้งถึงขั้นแตกหัก</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เป็นครั้งแรกที่ผมไม่เข้าใจเมย์
และรู้สึกว่าเธอทำตัวไร้เหตุผล พาล และทำตัวงี่เง่า ผมรู้ว่า
ระหว่างการมีปากมีเสียง ผมก็หลุดอะไรแรง ๆ ออกไปเยอะเช่นกัน แต่ผมก็คิดข้างตัวเองว่า
ไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มต้น </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">วัยเยาว์และอารมณ์วู่วาม
ทำให้ผมมองไม่เห็นความผิดพลาดของผม</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">แท้จริงแล้วผมเป็นฝ่ายเริ่มต้นพูดไม่เข้าหูเธอ
แต่นาทีนั้น ผมคิดได้อย่างเดียวว่า ผมเป็นฝ่ายเจ็บช้ำและควรจะรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ค่ำคืนวาเลนไทน์นั้น
ผมพกพาซองใส่การ์ดและจดหมายติดตัวกลับบ้าน ผมฉีกมันทิ้ง แล้วโยนลงถังขยะ
และนั่งซึมจนน้ำตาค่อย ๆ ไหลออกมา</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">นับจากนั้นมา <span> </span>ผมกับเมย์ก็เข้าหน้ากันไม่ติด
เราต่างโกรธกระทั่งไม่เหลือบแลดูอีกฝ่าย</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">จนแม้วันสุดท้ายที่ต้องแยกจากกัน</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span> </span>----------------------<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">จากวัยรุ่น เคลื่อนมายังวัยหนุ่ม
จวบจนเป็นผู้ใหญ่ ผมผ่านประสบการณ์รักที่ลงเอยอย่างปวดร้าวอีกตามสมควร </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ผมมักจะพบเห็นข้อบกพร่องและไม่เข้าท่าของตัวเองแบบผิดเวลา
</span>‘<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">สายเกินไป</span>’ <span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เสมอ
เมื่อต้องสูญเสียคนที่รักไปแล้วเป็นการถาวร</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">อาจเพราะเหตุนี้
ผมจึงหลงใหลโปรดปรานเพลง </span>If I were a Magician<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">
ของบิลลี เวราเป็นชีวิตจิตใจ</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เป็นเพลงรักหวานเศร้า
บนเงื่อนไขต่าง ๆ นานาของถ้อยคำ </span>‘<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ถ้าหากว่า...</span>”<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">
</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เพลงนี้เล่นคำในเชิงเปรียบเปรย
</span>‘<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ถ้าหากว่าฉันเป็น...</span>’ <span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ระหว่าง
</span>musician <span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">กับ </span>magician<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">
ได้อย่างหลักแหลมคมคาย</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ในการเป็นแบบแรกคือ </span>musician<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">
ชายหนุ่มในบทเพลง จะร้องขับขานเพลงโปรดของเธอ กล่อมปลอบประโลมให้เธอเป็นสุขใจ
หรือพูดอีกแบบคือ จะทำทุกอย่าง</span>-<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ซึ่งในชีวิตจริงเขาละเลยไม่ได้ทำ</span>-<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เพื่อเธอ</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เนื้อร้องมาเจ็บร้าวบาดลึกตรงที่
ถ้าหากว่าเขาจะสามารถขับขานบรรเลงเพลงบทนั้น แล้วทำให้เธอกลับคืนมาได้อีก
ครั้งนี้เขาจะไม่มีวันปล่อยให้เธอจากไปอีกเด็ดขาด...</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ในการสมมติต่อมา คือ
เป็น </span>magician<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";"> นักมายากลผู้มีมนตร์วิเศษ
เขาจะเสกบันดาลให้ผู้ชายคนนั้นหายไปในชั่วพริบตา</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ผู้ชายคนนั้นที่เป็นรักปัจจุบันของเธอ
และเป็นคนที่ดีกว่า ใช่สำหรับเธอมากกว่า</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ให้ผู้ชายคนนั้นหายสูญไป
เพื่อเขากับเธอจะได้มีโอกาสเริ่มต้นใหม่</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เพลงนี้เศร้าและให้ความรู้สึกเจ็บเจียนตาย
ด้วยว่าทั้งหลายทั้งปวงที่ชายหนุ่มในบทเพลงใฝ่ฝันโหยหาอยากประพฤติปฏิบัติ ล้วน </span>‘<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เป็นไปไม่ได้</span>’
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">โดยสิ้นเชิง ในโลกแห่งความจริง</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ผมรู้สึกว่าเพลง </span>If
I were a Magician <span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">อธิบายความในใจของผมได้ดีกว่าที่ผมคิดรู้สึกนึกเอาเองตามลำพัง
</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">คล้อยหลังเมื่อหญิงสาวผู้เป็นความรักของผมจากไป
ผมมักจะคิดถึงเพลงนี้...อย่างปวดร้าวเดียวดาย<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ตอนที่เมย์ค่อย ๆ
ห่างและไกลพ้นเลยชีวิตของผม ผมยังไม่รู้จัก ยังไม่เคยได้ยินเพลงนี้</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">อย่างไรก็ตาม หลายปีถัดจากนั้น
เมื่อสำเนียงเพลงนี้ผ่านหูเป็นคราวประเดิม ใบหน้าแรกที่ล่องลอยมาในความนึกคิดผม
คือ เจ้าของดวงตา หวาน โศก สวย ซึ้ง เธอชื่อเมย์ และเป็นรักครั้งแรกของผม</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";"><span> </span></span>---------------------<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">มีคำ </span>‘<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ถ้าหากว่า...</span>’
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">มากมายเต็มไปหมด ในความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเมย์</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">โดยเฉพาะอย่างยิ่ง </span>‘<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ถ้าหากว่า
ผมล่วงรู้ความจริงสักนิด...</span>’ <span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เหตุการณ์คงแผกโฉมเปลี่ยนไปอย่างใหญ่หลวง</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ผมได้รู้ความจริงนั้น
เมื่อเธอจากไปแล้ว และความรักที่ยังไม่ทันได้สมหวัง สลายย่อยยับแหลกละเอียดไปแล้ว</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">หลังสอบเสร็จวันสุดท้าย
จู่ ๆ เมย์ก็เดินมาฉวยสมุดเฟรนด์ชิพจากมือของผมไปเขียน ไม่พูดไม่จาใด ๆ
และไม่มีแม้กระทั่งรอยยิ้ม ใบหน้านั้นเรียบเฉยและนิ่งสงบ
จนยากจะคาดเดาได้ว่าเธอรู้สึกเช่นไร</span>?<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เธอเขียนเฉพาะแค่ที่อยู่
ไม่ลงชื่อกำกับ ไม่มีข้อความแนบพ่วงอื่นใด</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ผมมองดูหน้าสมุดเฟรนด์ชิพนั้น</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ดูลายมือของเธอ พูดได้ว่า
เจ็บทุกครั้งเมื่อได้แลเห็น</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ผมไม่เคยเขียนจดหมายไปหาเธอ</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">จนกระทั่งนานวัน สมุดเฟรนด์ชิพเล่มดังกล่าวก็กลายเป็นความหลังสมบูรณ์แบบ
หายไปอย่างไร้ร่องรอย โดยผมไม่ทันเอะใจและไม่รู้สึกเสียดาย</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
5 <span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ปีต่อมา...</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ผมไปร่วมงานเลี้ยงรุ่น
ด้วยเหตุผลลึก ๆ ว่าอยากเจอเมย์ แต่คืนนั้นเธอไม่มา</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">หลังงานเลิก
ดาวเพื่อนผู้หญิงอีกคนที่สนิทกับเมย์มาก ขอคุยกับผมเป็นการส่วนตัว</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ดาวเล่าให้ฟังว่า </span>“<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เมย์เค้าน้อยใจและเสียใจมากนะ
ที่เธอพูดกับเค้ายังงั้น</span>”<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ดาวหมายถึงขนมที่ผมติว่าไม่อร่อย
แท้จริงแล้วเมย์ไม่ได้ซื้อ แต่เธอตั้งอกตั้งใจทำจนสุดฝีมือ</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">และปรนปรุงด้วยความรู้สึกพิเศษที่มีต่อผม</span><span lang="TH"> </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
“<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เมย์เค้ารอให้เธอไปง้อและขอโทษ</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">จนวันสอบวันสุดท้าย เมย์ก็ยังให้โอกาสเธอเขียนจดหมายไปหา...</span>”<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">
ดาวนิ่งไปชั่วอึดใจ </span>“<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ชั้นไม่เล่าหรอกนะ
ว่าหลังจากนั้นแล้วเกิดอะไรขึ้น มันเป็นเรื่องส่วนตัวของเมย์
ไม่ใช่เรื่องของเธออีกต่อไป</span>”<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เรื่องที่ดาวไม่ได้เล่า
ผมพอจะปะติดปะต่อได้มาก่อนแล้ว จากบทสนทนากับเพื่อนคนอื่น ๆ ระหว่างอยู่ในงานเลี้ยงรุ่น</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";"><span> </span>เมย์เพิ่งแต่งงานเมื่อ </span>2 <span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เดือนที่ผ่านมา
เพื่อนหลายคนได้รับการ์ดเชิญ ยกเว้นผม</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ดาวทิ้งท้ายก่อนแยกย้ายกับผมว่า
</span>“<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เธอคงรู้นะว่าเมย์รู้สึกยังไงกับเธอ
ชั้นเชื่อว่านี่เป็นเรื่องเดียวที่เค้าคงอยากให้เธอรู้</span>”<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
Oh! I wish you loved me<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
Like you loved me long ago<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
It was early in the summertime
you said you love me so<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
The chesnuts trees<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">...</span>The
summer breeze<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
Whispered soff and low<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
And If I could bring you back
again…I’d never let you go.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">คืนนั้น
ผมนึกถึงเนื้อร้องในบทเพลงนั้น เพลงที่ไม่ใช่ </span>‘<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">เพลงรักของเรา</span>’
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">แต่เป็นเพลงเศร้าของผมเพียงลำพัง</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";"><span> </span></span>---------------<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
16 <span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">กันยายน
</span>2553<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";"> ผมพบเมย์ใน </span>facebook<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ผมไม่ได้ขอ </span>add<span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">
เป็นเพื่อนกับเธอ แต่คิดถึงบรรทัดท้าย ๆ ของเนื้อร้องในเพลง </span>April Come She
Will <span lang="TH" style="font-family: "Angsana New","serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">ขึ้นมาจับจิตจับใจ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
September I’ll remember<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
A love once new has now grown
old.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36.0pt;">
<br /></div>
narabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-44629313575150628862012-11-18T14:50:00.001+07:002012-11-18T14:50:46.312+07:00อยุธยาในกรุงเทพฯ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-duIdkfuikLw/UKiS8q3T8UI/AAAAAAAAASI/rOM3yjBdiWU/s1600/06003crop.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="263" rea="true" src="http://4.bp.blogspot.com/-duIdkfuikLw/UKiS8q3T8UI/AAAAAAAAASI/rOM3yjBdiWU/s320/06003crop.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">จากริมแม่น้ำเจ้าพระยา ฝั่งตรงข้ามบางกะเจ้า พระประแดง หากพายเรือลัดเลาะเข้ามาตามคลองชั่วระยะไม่เกิน </span>5<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> นาที จะพบโบสถ์ขนาดเล็กหลังหนึ่ง ตั้งสงบอยู่ท่ามกลางอ้อมโอบร่มครึ้มของถิ่นย่านอันเป็นละแวกสวนผลไม้</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>สภาพดังกล่าวคลับคล้ายการพรางตัวโดยธรรมชาติ ปกปิดซ่อนเร้นโบสถ์หลังนั้นไว้จากการรับรู้ของโลกภายนอกอย่างมิดชิด เป็นเวลาเนิ่นนานหลายร้อยปี</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">เพิ่งมาเป็นที่รับรู้ว่ามีโบสถ์หลังนี้ ก็ต่อเมื่อปีพ.ศ. </span>2518<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> ขณะกำลังมีการตัดถนนรัชดาภิเษก ช่วงระหว่างเชิงสะพานกรุงเทพฯ มายังท่าเรือคลองเตย แนวถนนที่ตัดพาดผ่านหน้าวัดช่องนนทรี เป็นเหตุให้โบราณสถานนั้น เผยปรากฏออกมา<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ครูบาอาจารย์ทางด้านโบราณคดีหลายท่าน พิจารณาจากรูปทรงของโบสถ์ ลักษณะเด่นเฉพาะตรงส่วนโค้งแหลมของช่องประตู</span>-<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">หน้าต่าง อายุของใบสีมา แบบแผนลีลาการวาดของภาพจิตรกรรมฝาผนังภายในโบสถ์ แล้วสรุปประมวลลงความเห็นว่า น่าจะสร้างขึ้นเมื่อประมาณสมัยสมเด็จพระนารายณ์ (ราว ๆ พ.ศ. </span>2200<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">) หรืออาจจะเป็นถัดหลังจากนั้นมาอีกไม่เกิน </span>50<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> ปี</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>บันทึกไว้ว่า นายเสน่ห์ ถนอมทรัพย์ ครูวาดเขียนโรงเรียนวัดทรงธรรม พระประแดง สมุทรปราการ เป็นท่านหนึ่งซึ่งมีโอกาสได้แวะชมโบสถ์นี้ แล้วเขียนจดหมายมาถึงกองบรรณาธิการวารสารเมืองโบราณ แจ้งให้ทราบว่า บริเวณภายในโบสถ์ มีภาพเขียนฝีมือเก่าแก่ทรงคุณค่ามาก </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>ส่งผลให้เกิดการเดินทางไปถ่ายภาพบันทึกไว้ พร้อมทั้งเขียนบทความ ลงพิมพ์เผยแพร่ในวารสารเมืองโบราณ ปีที่ </span>2 <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ฉบับที่ </span>3 <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">พ.ศ. </span>2519<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="mso-tab-count: 1;"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">นับตั้งแต่นั้นมา วัดช่องนนทรีก็กลายเป็นโบราณสถานที่สำคัญยิ่ง และส่งผลสะเทือนใหญ่หลวงต่อแวดวงวิชาการด้านประวัติศาสตร์ศิลปะไทย</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">โดยเฉพาะในเรื่องจิตรกรรมฝาผนัง</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>รวมถึงคุณค่าทางอ้อม คือเป็นหลักฐานเด่นชัดอีกชิ้นหนึ่ง นอกเหนือจากเอกสารของชาวต่างชาติ ยืนยันว่าเมื่อครั้งอดีต บริเวณสองฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาทางแถบนี้ เคยเป็นชุมชนและมีความเจริญ ในฐานะเมืองหน้าด่านของกรุงศรีอยุธยา มาก่อนจะมีการสร้างบ้านแปงเมืองเป็นกรุงธนบุรีและกรุงเทพฯ ร่วมร้อยปี</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="mso-tab-count: 1;"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ผมเริ่มสนใจตระเวนดูจิตรกรรมฝาผนังตอนปลายปีพ.ศ. </span>2551<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> และรู้ซึ้งถึงกิตติศัพท์อันเป็นที่เลื่องลือของรูปเขียน ณ วัดช่องนนทรีถัดจากนั้นไม่นาน</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="mso-tab-count: 1;"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">อาการข้างเคียงซึ่งผมเชื่อว่า คนชอบดูจิตรกรรมฝาผนังแบบติดงอมแงม น่าจะเป็นกันทุกคน นั่นคือ โรคคลั่งไคล้ภาพเขียนสมัยอยุธยา ทราบข่าวว่ามีอยู่ที่วัดไหน จังหวัดใด ต้องดั้นด้นดิ้นรนไปดูให้ประจักษ์แก่สายตาตนเองเพื่อความแล้วใจ ไม่งั้นนอน </span>‘<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">อาย</span>’ <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ตาไม่หลับ</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>เสน่ห์ข้อแรกก็คือ จิตรกรรมสมัยอยุธยา หลงเหลือตกทอดถึงปัจจุบันเพียงน้อยนิด เข้าข่ายหายากมากถึงยากที่สุด ความรู้สึกจึงเป็นว่า ยิ่งมีจำนวนจำกัดก็ยิ่งทวีคุณค่า และเร้าใจชวนดูมากกว่าปกติ (เขียนไปแล้วผมก็เริ่มเข้าใจหัวอกของบรรดาเซียนพระเครื่องนะครับ)</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>ถัดมา จิตรกรรมสมัยอยุธยา สร้างทำขึ้นในช่วงที่งานช่างและศิลปะวิทยาการแขนงต่าง ๆ เจริญรุ่งเรืองสุดขีด จึงมีความงามที่จับอกจับใจอย่างยิ่ง</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>จิตรกรรมสมัยอยุธยานั้น แค่เห็นผ่านตาเพียงไม่กี่ครั้ง ผู้ชมก็สามารถจดจำลีลาแบบแผนได้ไม่ยาก เนื่องจากมีเอกลักษณ์เฉพาะโดดเด่นมาก</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>มีวัดหลายแห่งในกรุงเทพฯ และปริมณฑล ซึ่งผู้เชี่ยวชาญสันนิษฐานว่า ปรากฏร่องรอยของภาพเขียนสมัยอยุธยาตอนปลาย เช่น วัดโบสถ์สามเสน, วัดกลางวรวิหาร ปากน้ำ สมุทรปราการ, วัดชมภูเวก และวัดปราสาท นนทบุรี</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>ในจำนวนนี้มีเพียงวัดปราสาทเท่านั้น ที่เป็น </span>‘<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">อยุธยาแท้</span>’ <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">(แต่ก็ชำรุดลบเลือนไปมาก) วัดอื่น ๆ ที่เหลือ ล้วนผ่านการเขียนซ่อมในสมัยรัตนโกสินทร์<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ผลงานจึงปนเปกันระหว่างสองสกุลช่าง สังเกตฝีมือเดิมได้ยาก<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>ภาพเขียนฝาผนัง วัดช่องนนทรี จึงเป็นเพียงแห่งเดียวในกรุงเทพฯ ที่ยังมีจิตรกรรมสมัยอยุธยา<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>คงเหลืออยู่ในสภาพสมบูรณ์มากสุด และเป็นฝีมือดั้งเดิมล้วน ๆ ไม่เคยผ่านการเขียนซ่อมวาดทับใด ๆ มาเจือปนอยู่เลย (การบูรณะซ่อมแซมโดยกรมศิลปากร เกิดขึ้นระหว่างเดือนมิถุนายน พ.ศ. </span>2524- <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">เดือนพฤษภาคม พ.ศ. </span>2525<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> และอนุรักษ์โดยวิธี ผนึกชั้นสีที่ใกล้จะหลุดร่อนให้มั่นคงแข็งแรง แล้วเคลือบน้ำยาลงบนพื้นผิว ปราศจากการวาดเพิ่มหรือเขียนทับ แค่รักษาส่วนที่ยังหลงเหลืออยู่)</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="mso-tab-count: 1;"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">คุณค่าต่อมา คือ วัดช่องนนทรี มีอายุเก่าแก่และอยู่ในกลุ่มศิลปะสมัยอยุธยาตอนปลายระยะต้น งานจิตรกรรมฝาผนังยุคนี้ เหลือตกทอดมาถึงปัจจุบันน้อยสุด รวมทั่วประเทศอาจมีจำนวนไม่ถึง </span>3 <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">แห่ง</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>ผมควรเล่าไว้ด้วยว่า โดยปกติทั่วไป ความคงทนของจิตรกรรมฝาผนังตามวัดวาอารามต่าง ๆ ในบ้านเรา มีอายุขัยเฉลี่ยขั้นต่ำอยู่ที่ประมาณ </span>100<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> ปี เนื่องจากสภาพดินฟ้าอากาศในเขตร้อนชื้น เป็นปัจจัยสำคัญทำให้ชำรุดลบเลือนได้ง่าย</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>ภาพวาดทุกแห่ง (ย้ำเลยนะครับว่าทุกแห่ง) ล้วนเสียหายบริเวณผนังตอนล่าง เพราะความชื้นจากพื้นดินแทรกซึม </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>ความเสียหายขั้นต่อมาคือ ปัญหาหลังคารั่ว น้ำฝนหยดชะผ่านพื้นผิวของภาพวาดจนเลอะเลือน</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>ประการสุดท้ายคือ ความเก่านานทำให้ผนังปูนแตกกะเทาะหลุดร่อน</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>ข้างต้นนั้นเป็นความเสียหายจากธรรมชาติ ไม่นับรวมเหตุชำรุดทรุดโทรมจุกจิกปลีกย่อยอีกมากมายเพราะน้ำมือมนุษย์</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="mso-tab-count: 1;"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ความน่าทึ่งของจิตรกรรมฝาผนัง วัดช่องนนทรี <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>คือ พ้นจากช่วงบริเวณตอนล่างประมาณเมตรกว่า ๆ จากพื้น ซึ่งเลือนเกือบหมด (และเห็นร่องรอยว่า เคยมีภาพวาดตลอดทั่วทั้งผนังจนเกือบถึงพื้น) สูงถัดจากนั้นไป มีเสียหายไปบ้างด้วยรอยชะของน้ำฝน แต่โดยรวมที่เหลือ ถือว่าอยู่ในสภาพค่อนข้างดี เมื่อเทียบกับความเก่านาน</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>ฟังดูประหลาดสักหน่อยนะครับว่า จิตรกรรมฝาผนังสมัยอยุธยา มีความคงทนกว่าภาพเขียนสมัยรัตนโกสินทร์ ซึ่งวาดขึ้นทีหลัง</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">แต่พังเร็วเสียหายง่ายกว่า</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>เหตุผลมีอยู่ </span>2<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> ข้อ อย่างแรกเป็นเพราะกรรมวิธีเตรียมพื้นผนังก่อนเขียน ตั้งแต่การฉาบปูน และขั้นตอนลงพื้น ซึ่งพิสดารยุ่งยากซับซ้อน</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">งานช่างสมัยอยุธยามีความประณีตพิถีพิถันมากในขั้นตอนนี้<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="mso-tab-count: 1;"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ภาพเขียนสมัยอยุธยา ส่วนใหญ่ก่ออิฐผนัง แล้วฉาบปูนเคลือบทับเพียงแค่บาง ๆ แต่เนื้อปูนนั้นเหนียวแน่น (เป็นเรื่องเกี่ยวกับเคล็ดลับสูตรเฉพาะของช่าง ซึ่งมีไม่เหมือนกัน และต่างก็ล้วนปกปิดหวงแหนไม่ให้ใครอื่นล่วงรู้) รวมถึงกรรมวิธีแก้ความเค็มของปูน ด้วยการใช้น้ำต้มใบขี้เหล็กชโลมผนัง แล้วล้างซ้ำนับไม่ถ้วนครั้ง จนกว่าปูนจะจืด และทดสอบโดยใช้ขมิ้นขีดลงบนผนัง หากเป็นสีแดงแสดงว่ายังใช้การไม่ได้ ต้องล้างใหม่จนกว่าขมิ้นจะเป็นสีเหลืองตามธรรมชาติ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>เหตุผลต่อมาที่ทำให้ภาพเขียนสมัยอยุธยามีความคงทน ก็คือ วิธีการวาด</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>จิตรกรรมฝาผนังสมัยรัตนโกสินทร์เรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน ใช้วิธีระบายสีทับกันหลายชั้น เริ่มจากลงพื้นเข้ม (โดยมากนิยมใช้สีดำ เขียวเข้ม หรือน้ำตาลแก่) แล้วจึงวาดตัวบุคคล ปราสาทราชวัง ภูเขา พุ่มไม้ ลงไปทีละชั้น</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">และมีการปิดทองอย่างอลังการแพรวพราวไปทั่ว เพื่อให้ภาพตัวบุคคลโดดเด่นลอยออกมาจากพื้นหลังสีทึบเข้ม<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>ส่งผลให้เนื้อสีที่เคลือบลงบนผนัง มีความหนา นานวันเข้าก็แข็งแห้ง โดนลม ฝน ร้อน ชื้น ก็หลุดแตกกะเทาะออกมาได้ง่าย</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="mso-tab-count: 1;"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ยกตัวอย่างเปรียบเทียบ จิตรกรรมสมัยรัตนโกสินทร์ก็ประดุจดังวาดด้วยสีน้ำมัน ส่วนภาพสมัยอยุธยาก็เหมือนระบายด้วยสีน้ำ</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">กรรมวิธีการวาดที่แตกต่างกัน ระหว่างจิตรกรรมฝาผนังสมัยอยุธยากับรัตนโกสินทร์ มีสาเหตุที่มาอยู่นะครับ นั่นคือ สืบเนื่องจากแนวคิดในการสร้างโบสถ์</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>สมัยรัตนโกสินทร์นิยมสร้างโบสถ์ให้มีขนาดใหญ่ และสร้างช่องประตู</span>-<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">หน้าต่างจำนวนมาก เพื่อให้เกิดแหล่งแสงและความสว่าง เป็นเหตุโยงใยไปถึงการกำหนดโทนสีสำหรับเขียนภาพ ต้องเลือกใช้สีมืดเข้มเป็นการลดทอนความจ้าสว่าง สร้างบรรยากาศขรึมขลังศักดิ์สิทธิ์ภายในโบสถ์ </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>ต่างจากสมัยอยุธยาที่สร้างโบสถ์ขนาดเล็กย่อมกว่า (อาจมีบ้างที่ขนาดค่อนข้างใหญ่) รวมทั้งไม่นิยมเจาะช่องหน้าต่าง หรือปราศจากประตูทางเข้าด้านหลังโบสถ์</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>บริเวณภายในของโบสถ์สมัยอยุธยาส่วนใหญ่ จึงมีแหล่งแสงจำกัด ค่อนข้างมืด ครูช่างเขียนท่านจึงแก้ปัญหาเหล่านี้ โดยเลือกใช้สีสว่าง ผสมสีให้ใสและมีเนื้อสีบาง ๆ และไม่ลงสีทับกันหลายชั้น<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>วิธีนี้ทำให้ภาพเขียนสมัยอยุธยา แลดูโปร่งเบา สบายตา และเนื้อสีบาง ๆ แนบติดกับผิวผนังค่อนข้างสนิท จึงหลุดร่อนแตกกะเทาะยาก</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="mso-tab-count: 1;"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">รวมถึงเทคนิควิธีวาดอย่างหนึ่ง คือ ทาฉาบสีขาวทับลงเคลือบผิวปูนทั่วทั้งผนัง และใช้สีนั้นเป็นพื้นหลัง ตรงไหนบริเวณใดต้องการให้เป็นสีขาว เช่น ผิวเนื้อของตัวละคร ลายดอกไม้ร่วงบนพื้นแดง ใช้วิธีปล่อยเว้นพื้นขาวนั้นว่างไว้ แล้วระบายสีตัดเส้นรอบนอกจนเกิดกลายเป็นรูปทรงที่ต้องการ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>คล้าย ๆ กับการวาดรูปด้วยสีพาสเทลและกระดาษสีต่าง ๆ แล้วใช้ประโยชน์จากเนื้อกระดาษนั้น ทำหน้าที่เหมือนการระบายสีอีกสีหนึ่ง</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>เทคนิคนี้ค่อนข้างหลอกตาขณะวาดนะครับ ครูช่างท่านต้องกำหนดรู้เห็นภาพรวมทั้งหมดในใจอย่างชัดเจน ไม่งั้นอาจสับสนจนทำให้ภาพเละเทะเสียหาย ยิ่งไปกว่านั้นยังต้องช่ำชองแม่นยำในการวาดเส้นประคองพู่กัน เนื่องจากผิดแล้วแก้ยากกว่า การวาดแบบลงสีทับกันหลายชั้น<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="mso-tab-count: 1;"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">จิตรกรรมฝาผนังสมัยอยุธยาคล้ายดั่งการเขียนหนังสือด้วยลายมือหวัด มีความเฉียบขาดฉับไว และความเด็ดเดี่ยวกล้าหาญ ขณะที่จิตรกรรมสมัยรัตนโกสินทร์ เสมือนการเขียนคัดลายมือตัวบรรจง อาจไม่ทรงพลังหรือเร้าใจเทียบเท่า แต่ก็ทดแทนด้วยความวิจิตรประณีต ละเอียดลออ สวยไปคนละแบบ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ความงามของจิตรกรรมฝาผนัง ดูกันได้หลายระดับ หลายขั้นตอนนะครับ</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">เบื้องต้นคือ ดูในแง่ภาพรวมและบรรยากาศ แล้วจึงค่อย ๆ ขยับเคลื่อนเข้าไปในระยะใกล้ เพื่อพินิจพิเคราะห์สังเกตรายละเอียดต่าง ๆ</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ทุกครั้งที่ไปดูจิตรกรรมฝาผนัง ช่วงก้าวเท้าข้ามพ้นประตูโบสถ์ เพื่อพบสัมผัสกับภาพแรก เป็นห้วง</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ขณะที่น่าตื่นเต้นเร้าใจมากสุด</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">โบสถ์และภาพเขียนในทุก ๆ วัด มีบรรยากาศเฉพาะที่สร้างความประทับใจเบื้องต้นไม่ซ้ำกันเลย บางแห่งเต็มไปด้วยความโอ่อ่ายิ่งใหญ่ บางแห่งเรียบสงบ บางแห่งน่าเกรงขาม ฯลฯ</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">สัมผัสแรกที่ผมมีต่อโบสถ์วัดช่องนนทรีก็คือ ความรู้สึกปลอดโปร่งผ่อนคลาย </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">มีความพิสดารอยู่อย่างหนึ่งซึ่งเกี่ยวเนื่องกัน คือ โบสถ์หลายแห่งเมื่อมองจากภายนอกกับการเข้าไปข้างใน ขนาดของโบสถ์ตามความรู้สึกของผู้ชมจะแตกต่างกัน บริเวณภายในดูกว้างขวางสูงใหญ่มากกว่าการมองจากภายนอก</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ผมเคยสงสัยเรื่องนี้มานาน และเคยเข้าใจว่าเป็นอุปาทานรู้สึกนึกคิดเอาเองลอย ๆ โดยปราศจากเหตุผล </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">จนตอนหลังจึงมาค้นพบคำตอบจากงานวิจัยเรื่อง </span>‘<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ความสำคัญของจิตรกรรมฝาผนังวัดช่องนนทรี</span>’ <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">โดยอาจารย์สน สีมาตรัง ท่านอธิบายไว้ว่า </span>“<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">จิตรกรรมฝาผนังวัดช่องนนทรีให้ผลเรื่องมิติห้องอากาศ (</span>space<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">) แบบลวงตา มิติห้องอากาศแบบลวงตาหมายถึง เนื้อที่ภายในอาคารหลังนั้นมีขนาดกว้างยาวจริงเท่าไร แต่ช่างออกแบบสามารถทำให้เกิดอาการลวงตาว่าเนื้อที่ ภายในอาคารนั้นกว้างใหญ่หรือเล็กกว่าขนาดจริง กรณีจิตรกรรมฝาผนังวัดช่องนนทรีนี้ ช่างออกแบบองค์ประกอบตลอดจนการใช้สีที่มีผลเกิดอาการลวงตาคนดูที่เข้าไปชมจิตรกรรมฝาผนังเกิดความรู้สึกลวงตาว่าเนื้อที่ ภายในพระอุโบสถกว้างใหญ่กว่าความเป็นจริง ราวกับว่าจิตรกรรมฝาผนังที่ช่างเขียนลงบนผนังมีอำนาจขยายผนังให้เห็นใหญ่กว่าเป็นจริง</span>”<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">โบสถ์วัดช่องนนทรีไม่ได้ลวงตาเรื่องขนาดเพียงแค่เล็กน้อยนะครับ เข้าไปแล้วจะพบว่าใหญ่โตเพิ่มขึ้นเกือบ ๆ เท่าตัวเลยทีเดียว</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ความรู้สึกต่อมาคือ บรรยากาศนั้นอบอุ่น นี่เป็นผลมาจากโครงสีครอบงำโดยรวมที่ออกแดงเรื่อเจือชมพูอ่อน ๆ ไปทั่วทั้งโบสถ์ตามคตินิยมของจิตรกรรมฝาผนังสมัยอยุธยา</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ลักษณะเด่นอีกอย่างของจิตรกรรมสมัยอยุธยาก็คือ ใช้จำนวนสีค่อนข้างน้อย ประกอบไปด้วย แดง ขาว ดำ เขียว เหลือง มีปิดทองบ้างเล็กน้อย</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">เป็นเรื่องของยุคสมัยนะครับ ผลงานเหล่านี้เขียนขึ้นในช่วงเวลาที่สีมีจำนวนจำกัด ครูช่างต้องผสมเอาเอง จากวัตถุดิบเท่าที่จะหาได้ตามธรรมชาติ</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ความล้ำลึกพิสดารของภาพเขียนยุคนี้ก็คือ หากมองระยะไกลจะเห็นเป็นโทนสีแดงชาดครอบคลุมทั่วทั้งโบสถ์ แต่เมื่อขยับเคลื่อนเข้าดูระยะใกล้ จะเห็นการใช้สีประมาณสี่ห้าสี สอดสลับวางจังหวะยักเยื้องไปมาจนลวงตาว่ามีสีแพรวพราวมากกว่านั้น</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">สีแดงชาดนั้น มีคุณสมบัติพิเศษ คือ ช่วยขับเน้นสีทองขององค์พระประธานและพระพุทธรูปต่าง ๆ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ภายในโบสถ์ให้โดดเด่นแวววาวสะดุดตายิ่งขึ้น</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">นี่เป็นเหตุผลสำคัญซึ่งทำให้จิตรกรรมไทยนิยมใช้สีแดงชาดเป็นตัวชูโรง<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">หัวใจสำคัญในการดูภาพเขียนไทยก็คือ ต้องเข้าใจเรื่องกฏเกณฑ์แบบไทย ๆ </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">กล่าวคือ ครูช่างท่านเขียนขึ้นโดยที่ยังไม่รู้เรื่องหลักทัศนียวิทยาหรือ </span>perspective <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">แบบตะวันตก, ไม่รู้หลักทางด้านกายวิภาคหรือ </span>anatomy<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">, รวมทั้งหลักการทางด้านแสง</span>-<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">เงา<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">บวกรวมกับภาพจิตรกรรมไทย ไม่ได้มุ่งหวังผลในการเลียนแบบความจริงตามที่ตามองเห็น แต่เป็นการนำความจริงมาปรุงแต่งดัดแปลงให้เป็นความงามอีกแบบ เป็นความงามแบบประดิษฐ์</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ลายกระหนกหรือลายไทยต่าง ๆ นั้น ต้นตอรากฐานที่มา ล้วนแล้วแต่เกิดจากธรรมชาติทั้งสิ้น เป็นการเขียนขึ้นอิงจากเปลวไฟ ต้นไม้ใบหญ้า แล้วพลิกแพลงจนกระทั่งเกิดเป็นลวดลายที่เหลือเค้าเดิมแต่เพียงน้อย</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">จิตรกรรมไทยจึงมีภาษาไวยากรณ์ในแบบเฉพาะของตนเอง หากนำเอาทฤษฎีหรือความเข้าใจในศิลปะตะวันตกเข้ายึดจับ ภาพนั้นก็จะผิดหลักวิชาไปเสียแทบทั้งหมด</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ความน่าทึ่งของจิตรกรรมไทยอยู่ตรงนี้ครับ ตรงที่ไม่รู้เรื่อง </span>perspective <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">และเขียนแบน ๆ เป็นภาพสองมิติ แต่ก็สามารถแก้ปัญหาเหล่านี้ จนเกิดระยะใกล้</span>-<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ไกล ทำให้ภาพมีความลึก</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ไม่รู้เรื่องแสง</span>-<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">เงา มิหนำซ้ำยังเป็นภาพที่ใช้แสงและสีเท่ากันหมด ไม่ระบุว่าเป็นเช้า สาย บ่าย ค่ำ แต่ผู้ชมสามารถเข้าใจว่าเป็นเวลาใดได้จากการแสดงออกของตัวละคร ไม่เข้าใจเรื่องกายวิภาค แต่เขียนคนในลักษณะประดิษฐ์มีท่วงท่าเส้นสายประกอบรวมกันเป็นความงามจากสัดส่วนที่ลงตัวอย่างเหมาะเจาะ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ย่อหน้าข้างต้นมีรายละเอียดกรรมวิธีที่พิสดารมาก ชนิดเขียนเป็นหนังสือเล่มหนา ๆ ได้เลยนะครับ</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">มิหนำซ้ำแต่ละสกุลช่างแต่ละยุคสมัย ยังมีลูกเล่นทีเด็ดกลเม็ดแตกต่างกันไป แทบว่าไม่ซ้ำกัน</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">จิตรกรรมฝาผนังที่วัดช่องนนทรี มีลักษณะเด่นในการจัดองค์ประกอบภาพที่ยอดเยี่ยมวิเศษมากอยู่ประการหนึ่ง นั่นคือ การใช้เส้นสินเทาได้อย่างมีประสิทธิภาพ</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">เส้นสินเทาคือ เส้นแถบหยักฟันปลา ทำหน้าที่ได้หลายอย่าง แรกสุดเป็นเขตแนวแบ่งคั่นภาพเนื้อเรื่องเดียวกัน แต่เป็นคนละตอนคนละเวลา เหมือนการกั้นช่องในหนังสือการ์ตูน</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">หน้าที่ต่อมาของเส้นสินเทา คือเน้นบริเวณบางส่วนเช่นยอดปราสาท พุ่มไม้ให้เกิดผลทางด้านความงาม</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ภาพเขียนที่วัดช่องนนทรี ครูช่างท่านใช้เส้นสินเทาเพื่อประโยชน์ข้างต้นครบถ้วน และยังเกิดประโยชน์มากกว่านั้น คือทำให้เส้นสินเทากลายเป็นตัวช่วยสำคัญ </span>‘<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ผลักระยะ</span>’ <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ให้ภาพแบน ๆ เกิดมิติความลึกแลเห็นเป็นใกล้</span>-<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ไกล</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ตลอดจนทำให้ภาพรวมเกิดองค์ประกอบยักเยื้องพลิกแพลง เป็นระเบียบ มีรูปทรง ไม่ลายตาปนเปกันไปหมดจนยุ่งเหยิง</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">การผูกภาพและใช้เส้นสินเทาในภาพเขียนที่วัดช่องนนทรี สามารถกล่าวได้ว่า เข้าขั้นวิเศษและงามเลิศที่สุดแห่งหนึ่งในบรรดาจิตรกรรมฝาผนังทั่วทั้งสยามประเทศ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>การชื่นชมดื่มด่ำจิตรกรรมฝาผนังระยะใกล้เข้าไปอีก ได้แก่ การพิจารณาความงามของเส้น ซึ่งเป็นหัวใจหลักของภาพเขียนไทย จะวัดประเมินว่ารูปไหนเป็นฝีมือชั้นครูหรือไม่ ชี้วัดตัดสินกันที่ตรงนี้</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">พูดกว้าง ๆ หยาบ ๆ จิตรกรรมไทย เปรียบเสมือนการนำเส้นโค้งอ่อนช้อยจำนวนมากมายมหาศาล มาเชื่อมโยงปะติดปะต่อกันผูกเป็นภาพ </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ใครที่เคยลองวาดรูปเล่น ๆ มาบ้าง คงทราบดีนะครับว่า เส้นโค้งนั้นเขียนยาก บิดสะดุ้งผิดพลาดได้ง่าย</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ยิ่งเขียนด้วยพู่กัน การควบคุมน้ำหนักของเส้นยิ่งลำบากทบทวีขึ้นไปอีก</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>ที่น่าทึ่งก็คือ เส้นโค้งในจิตรกรรมไทย เขียนอย่างชนิดแต่ละเส้นสอดคล้องรับ</span>-<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ส่งกันทุกพื้นที่ ดูเผิน ๆ เหมือนวาดง่าย แต่ผมยืนยันฟันธงได้ว่า ยากสุด ๆ</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>ดูแล้วก็ปากอ้าตาค้างตกตะลึงว่า </span>‘<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">วาดได้ยังไง</span>’ <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ไม่ต้องนับรวมว่าครูช่างท่าน </span>‘<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">คิดได้ยังไง</span>’ <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">เลยนะครับ เป็นงานที่ศิลปะที่ผมรู้สึกว่ามหัศจรรย์เหลือเกิน<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>เส้นสายต่าง ๆ ในภาพเขียนที่วัดช่องนนทรี อ่อนช้อยและโค้งกันแบบที่เรียกว่า โค้งหวาน มีชีวิตชีวามาก </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>หลักอีกอย่างในการดูจิตรกรรมฝาผนังคือ ต้องเพ่งดูที่จุดเดิมนาน ๆ แล้วผู้ชมจะพบว่า สักพักหนึ่ง ความล้ำลึกของเส้น จะส่งผลให้ภาพนิ่งนั้นโลดเต้นเคลื่อนไหวได้</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>เวลาภาพจิตรกรรมฝาผนังเกิดการขยับเคลื่อนในจินตนาการและสายตาของผู้ชม ผมพูดได้สั้น ๆ แค่ว่า ดูแล้วขนแขนลุกซู่เหมือนโดนผีหลอก</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>ตลอดสองชั่วโมงกว่า ๆ ขณะดูรูปเขียนที่วัดช่องนนทรี ผมเกิดอาการขนลุกรวมแล้วไม่ต่ำกว่า </span>50 <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ครั้ง<span style="mso-tab-count: 1;"> </span></span><o:p></o:p></div>
narabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-67724808201429418012012-11-08T18:28:00.001+07:002012-11-08T18:28:59.903+07:00หนีน้ำไปฝึกวิชา<span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;"><span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;">
</span></span><span style="font-size: medium;"> </span> <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-G2YE7MZZxXg/UJuUyGON6tI/AAAAAAAAARk/DPqS_j6CfW0/s1600/3812.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" rea="true" src="http://1.bp.blogspot.com/-G2YE7MZZxXg/UJuUyGON6tI/AAAAAAAAARk/DPqS_j6CfW0/s320/3812.jpg" width="224" /></a></div>
<br />
<span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;"><span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;"></span></span><span style="font-size: medium;"></span> <span style="font-size: medium;"><span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;"><span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;">ปลายเดือนตุลาคม บินหลา สันกาลาคีรี ผู้พำนักอาศัยอยู่ในพื้นที่สุ่มเสี่ยงต่ออุทกภัย ตัดสินใจหนีน้ำท่วมเดินทางขึ้นเหนือไปตั้งหลัก ณ รังนอนที่เชียงใหม่<br />
<br />
บินหลาขับรถกระบะคู่ใจออกจากกรุงเทพฯ ตั้งแต่ช่วงบ่าย อีก 2 ชั่วโมงต่อมา เขาโทรศัพท์หาผม บอกเล่าสภาพทุลักทุเลที่พบเจอระหว่างเส้นทางแถบชานเมือง และสรุปหนักแน่นว่า เพื่อความไม่ประมาทและความราบรื่นในการใช้ชีวิต ผมควรจะย้ายบ้านระยะสั้น ๆ ตามไปสมทบกับเขาในวันรุ่งขึ้นที่กาญจนบุรี<br />
<br />
ที่บ้านผมน้ำยังไม่ท่วม แต่เพื่อเยียวยาสุขภาพจิตอันย่ำแย่ เครียดกังวล ระทึกขวัญหวั่นผวา สะสมต่อเนื่องมาแรมเดือน ผมตอบตกลง<br />
<br />
น้ำท่วมครั้งนี้เป็นประสบการณ์เลวร้ายหนักหน่วงมากคราวหนึ่งในชีวิตผมนะครับ แต่ระหว่างการอพยพออกจากกรุงเทพฯ ชั่วคราว ก็เกิดผลพลอยได้ทางบวกเรื่องหนึ่งแนบพ่วงมาด้วย<br />
<br />
ก่อนหน้านั้น ผมเคยคุยกันเล่น ๆ ขำ ๆ กับบินหลาและวรพจน์ว่า ถ้าเหตุการณ์คราวเคราะห์มาเยือนถึงตัว ผมจะหนีน้ำท่วมขึ้นเหนือ ถือโอกาสไปเข้าคอร์สเรียนวาดรูปกับอาจารย์เทพศิริ สุขโสภา ทำพิธี </span></span><span style="font-size: medium;">‘</span><span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;"><span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;">ครอบครู</span></span><span style="font-size: medium;">’</span><span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;"><span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;"> ให้เป็นจริงเป็นจังซะที</span></span></span><br />
ผมพูดแบบพูดไปเรื่อยเปื่อย ไม่รับผิดชอบใด ๆ ทั้งสิ้นนะครับ<br />
<br />
จากต้นปี 2554 เรื่อยมา ผมมีของเล่นกิจกรรมใหม่ในชีวิต นั่นคือ การหัดวาดรูป ด้วยกรรมวิธีเดาสุ่มลองผิดลองถูก<br />
<br />
เริ่มจากซื้อสีพาสเทลหนึ่งกล่องใหญ่ราคาราว ๆ หกพันบาท ความแพงนี่ช่วยให้วาดรูปเป็นนะครับ คือ อารมณ์เสียดายตังค์จะทำให้ไม่ยอมเลิกราถอดใจง่าย ๆ ต้องตื๊อและยื้อจนกว่าจะวาดได้หายขี้เหร่<br />
<br />
เชื่อและมั่นใจได้เลยว่า ถ้าสีกล่องนั้นราคาร้อยกว่าบาท บุรุษผู้มีความเพียรและอดทนต่ำอย่างผม คงหยุดมือเลิกวาดเด็ดขาดตั้งแต่วันแรก ทันทีที่วาดรูปแรกออกมาเละเทะไม่เป็นท่า<br />
<br />
ขอบคุณในความแพงของสี ที่ทำให้ผมเอาตัวรอดมาได้อย่างหวุดหวิดฉิวเฉียด<br />
<br />
วิธีวาดรูปของผม มีหลักง่าย ๆ คือ พยายามลอกเลียนแบบภาพวาดฝีมืออาจารย์เทพศิริ ในสมุดบันทึกชื่อ <br />
<span style="font-size: medium;">‘</span><span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;"><span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;">ทาง</span></span><span style="font-size: medium;">’</span><span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;"><span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;"> </span></span><br />
สไตล์ภาพวาดทิวทัศน์ของอาจารย์เทพศิรินั้น เป็นพิมพ์นิยมของผม ทั้งลายเส้นพิสดารและสีสันสวยหวาน <br />
<br />
พี่วาณิช จรุงกิจอนันต์เคยเขียนนิยามสั้น ๆ ถึงลีลาการวาดของอาจารย์เทพศิริว่า เขียนรูปแบบ <br />
<span style="font-size: medium;">‘</span><span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;"><span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;">กระชาก</span></span><span style="font-size: medium;">’</span><span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;"><span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;"> ซึ่งผมแปลความอีกทีได้ว่า ฉับไว เด็ดขาด แม่นยำ โลดโผน คึกคัก</span></span><br />
ลีลากระชากกระชั้นเช่นนี้ ยากมากและไม่มีทางเลียนแบบได้เหมือน เป็นเรื่องของการสั่งสมฝึกปรือวิทยายุทธ์มาชั่วชีวิต <br />
<br />
แต่ความพิเศษประการหนึ่งในภาพวาดของอาจารย์เทพศิริก็คือ แค่เลียนแบบได้คร่าว ๆ หยาบ ๆ ประมาณ 30 % ก็สวยเกินพอที่จะอวดใครต่อใครได้สบาย ๆ <br />
<br />
ประเมินตนเองแบบลำเอียงเต็มเหนี่ยวแล้ว ฝีมือผมน่าจะอยู่ราว ๆ 10% กว่า ๆ แต่ก็มากพอที่จะเป็นกำลังใจให้ซ้อมมือมาเรื่อย ๆ โดยไม่นึกเบื่อหรือท้อ<br />
<br />
คงเพราะเหตุนี้นะครับ การมีโอกาสได้เรียนรู้หัดวาดรูปโดยตรงกับอาจารย์เทพศิริ จึงเป็นความใฝ่ฝันอย่างหนึ่งของผม<br />
<br />
ทว่าเอาเข้าจริง หลังออกจากกรุงเทพฯ ไปเจอบินหลาแล้ว และค่อย ๆ รอนแรมผ่านเส้นทางอ้อมโลกแวะพักรายทางมาเรื่อย ๆ จนถึงเชียงใหม่ ข่าวคราวความเป็นไปสารพัดสารพันเกี่ยวกับน้ำท่วม ทำให้ผมหดหู่ ประสาทเสีย ไม่มีกะจิตกะใจ หมดความกระตือรือร้น ไม่นึกอยากเรียนวาดรูปเหมือนที่หมายมั่นปั้นมือไว้แต่แรก<br />
<br />
อยู่เชียงใหม่ได้สามสี่วัน สาย ๆ วันหนึ่งบินหลาก็ชวนผมไปเยี่ยมคารวะอาจารย์เทพศิริ เป็นการพบปะเพื่อถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันตามระเบียบ <br />
<br />
ขณะหนึ่งบินหลาปลีกตัวออกไปรับโทรศัพท์ อาจารย์เทพศิริก็หันมาถามผมว่า “เป็นไงล่ะเรา ตอนนี้กำลังสนใจอยากทำอะไร?”<br />
<br />
ผมตอบไปว่า ช่วงนี้กำลังสนใจและอยากวาดรูป อาจารย์ก็ยิ้มนิด ๆ พยักหน้าพึมพำเบา ๆ ว่า เออ เออ ดีแล้ว<br />
<br />
วันนั้นอาจารย์เทพศิริมีงานคั่งค้างต้องรีบสะสางให้เสร็จ ด้วยความเกรงใจบินหลากับผมจึงรบกวนเวลาไม่นานนัก ก่อนกลับผมขออนุญาตถ่ายภาพรูปวาดชุดล่าสุด จำนวนประมาณ 20 รูป หมายใจว่ากลับกรุงเทพฯ น้ำลดเมื่อไร จะยึดงานชุดนี้เป็นแม่แบบสำหรับลอกเลียนแบบทำตาม<br />
<br />
ย่ำค่ำของอีกหลายวันต่อมา มีเลขหมายไม่คุ้นปรากฏบนโทรศัพท์มือถือ ผมกดปุ่มรับ เสียงจากอีกฝ่ายแว่วมาแบบไม่ยอมเสียเวลาทักทายแนะนำตัว<br />
<br />
“พวกคุณสองคนจะกลับไปว่ายน้ำที่กรุงเทพฯ เมื่อไหร่?” เสียงมีเอกลักษณ์นั้น ได้ยินปุ๊บก็ระลึกชาติได้ทันทีว่าเป็นอาจารย์เทพศิริ<br />
<br />
ผมบอกอาจารย์ไปว่า ยังไม่แน่ใจเรื่องกำหนดกลับ<br />
<br />
“ก่อนกลับแวะมาหาหน่อย จะวาดรูปแนะวิธีให้ดู”<br />
<br />
แล้วผมก็ได้เรียนวาดรูปกับอาจารย์เทพศิริ เป็นหลักสูตรระยะสั้นจุ๊ดจู๋ เริ่มต้นและจบลงในเวลาครึ่งชั่วโมง! วิธีการสอนนั้นเด็ดขาด ฉับไว เช่นเดียวกับสไตล์การวาด<br />
<br />
เริ่มจากการเปิดหนังสือรวมผลงานของศิลปินระดับโลก ฌ็อง บัพติสท์ คามิลล์ โกโรต์ เป็นภาพพิมพ์ทิวทัศน์ลายเส้นขาวดำ<br />
<br />
ขณะเปิดหนังสือไปพลาง อาจารย์ก็กล่าวปฐมนิเทศต้อนรับนักเรียนใหม่อย่างผมว่า “เจอคนอยากวาดรูป แล้วไม่ได้แสดงให้ดูซักหน่อย มันไม่แล้วใจ”<br />
<br />
อาจารย์เทพศิริใช้รูปในหนังสือเป็นต้นแบบ ลงมือวาดตามอย่างรวดเร็ว พร้อม ๆ กับอธิบายชี้แนะเคล็ดลับใจความสำคัญ ขณะวาดก็มีวลีหนึ่งดังให้ได้ยินอยู่เป็นระยะ ๆ ว่า “ชำนาญจริง ๆ แฮะ!”<br />
<br />
เร็วไฟแล่บเลยนะครับ ทั้งการขยับมือขีดร่างเส้นดินสอ การละเลงสีแบบยี ๆ ขีด ๆ แล้วขยี้ ตามด้วยการใช้นิ้วเกลี่ยระบาย รวมถึงคำอธิบายประกอบ<br />
<br />
เป็นการเล็คเชอร์ที่รวดเร็ว จนยากจะจดและจำตามได้หมดครบถ้วน<br />
<br />
เทคนิคแรกที่อาจารย์สอนผม คือ ให้หัดหรี่ตาดูวัตถุที่จะวาด <br />
<br />
“มีอากาศอยู่ในภาพ” อาจารย์อธิบายว่า ระหว่างสายตาของเรากับวัตถุ ทุกอย่างไม่ได้แบนราบ ตรงทื่อ เป็นเส้นหรือสีระนาบเดียว มีแสงแดด เงา ฝุ่นละออง และอากาศ แทรกปนอยู่ด้วยเสมอ<br />
<br />
เหล่านี้คือตัวแปรที่แต่งเติมจนเกิดเป็นรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ มีความชัด ความสลัว ความเลือน มีสีอื่นซ่อนเร้นแฝงอยู่<br />
<br />
กรรมวิธีหรี่ตาดู เป็นหนึ่งตัวช่วยทำให้มองเห็นอากาศและเค้าโครงโดยรวมในภาพง่ายขึ้น แต่หัวใจหลัก ๆ คือ การหมั่นสังเกตอย่างพินิจพิเคราะห์ ฝึกฝนสายตาตลอดเวลา<br />
<br />
บทเรียนต่อมา อาจารย์สอนให้เริ่มจากการหัดวาดโครงสร้างคร่าว ๆ เน้นพุ่มไม้ เงาไม้ แทนที่จะตั้งหน้าตั้งตาเก็บรายละเอียดเหมือนจริงเป๊ะ ๆ เขียนป่าเขียนภูเขาแบบนับใบไม้ทุกใบ <br />
<br />
“เริ่มต้นยังไม่ชิน ทำแบบนั้น ตายเลย ยาก จะท้อใจไปซะก่อน” ว่าแล้วอาจารย์เทพศิริ ก็ใช้ดินสอ ขีดยึก ๆ เป็นลำต้น กิ่งก้าน ตวัดเส้นเป็นวงกลม เป็นทรงพุ่มไม้ ระบายหนัก ๆ ตรงที่ควรจะมืดครึ้ม ปล่อยโล่งบริเวณที่รับแสง<br />
<br />
“ไม่ต้องกลัวว่าไม่เหมือน อันนี้คล้าย ๆ เขียนหนังสือลายมือหวัด ไม่ใช่การคัดตัวบรรจง จับเค้ากว้าง ๆ ให้ได้ก่อน แล้วค่อยลงรายละเอียด” <br />
<br />
รายละเอียดดังว่า ได้แก่ การเน้นย้ำให้เกิดระยะใกล้-ไกล แต้มเติมสีสันให้กับภาพ หลักใหญ่ ๆ คือ เขียนเน้นใส่รายละเอียดในบางส่วน ทิ้งบางจุดให้แลดูคร่าว ๆ เลือน ๆ <br />
<br />
ผมพบระหว่างซ้อมวาดในเวลาต่อมาว่า การสร้างระยะใกล้-ไกลยังสามารถเกิดขึ้นได้จากลูกเล่นจุกจิกสารพัดสารพัน บางทีแค่ขีดสีขาวลงไปปื้ดเดียว ก็ผลักระยะให้พุ่มไม้ที่ติดกัน แลดูเหลื่อมซ้อนห่างจากกันขึ้นมาได้อย่างน่าประหลาด<br />
<br />
บทเรียนสุดท้าย คือ สีซ้อน โดยเฉพาะบริเวณที่ค่อนข้างเข้ม เป็นเงามืดครึ้ม <br />
<br />
ว่ากันตามปรกติที่ตามองเห็น ส่วนใหญ่จะวาดสิ่งเหล่านี้ด้วยการระบายสีดำลงไปตรง ๆ แต่อาจารย์เทพศิริสอนถึง การเจือสีม่วง สีแดง แต้มลงไปบนพื้นดำ<br />
<br />
ผลก็คือ เกิดเป็นรอยหยักร่องหลืบ มีระยะ มีพื้นผิว ไม่แบนราบ<br />
<br />
“จำไว้นะ สำคัญมาก เวลาวาดรูป อย่าซื่อเป็นอันขาด”<br />
<br />
ผมเข้าใจเอาเองนะครับว่า สิ่งที่อาจารย์เทพศิริเน้นย้ำ หมายถึงอย่ามองอะไรแบน ๆ ทื่อ ๆ แล้วพยายามวาดตามนั้นเป๊ะ แต่ต้องมองด้วยสายตาพลิกแพลง กล้าตัดทอน ดัดแปลง ปรับเปลี่ยน และใช้ไหวพริบคิดหาวิธีแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า<br />
<br />
อาจารย์เทพศิริจบบรรยาย พร้อมกับรูปวาดสาธิตชุดหนึ่ง จำนวนสามสี่ภาพ จากนั้นก็กวักมือเรียกผมเดินไปดู ผลงานของอาจารย์ที่วางเรียงรายอยู่เต็มบ้าน บ้างใส่กรอบแขนประดับผนัง บ้างเพิ่งเสร็จวางบนพื้น<br />
<br />
<span style="font-size: medium;">“</span><span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;"><span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;">ดูรูปนี้” อาจารย์ชี้ไปที่ภาพขาวดำ วาดโดยใช้พู่กันจุ่มหมึก เป็นภาพดงไม้ที่รกครึ้ม แน่นขนัด เน้นการเก็บรายละเอียดทุกอย่างค่อนข้างเหมือนจริง “เห็นใบไม้ชัดหมดทุกใบ แบบนี้ไม่ต้องใช้ฝีมืออะไร โง่แล้วขยันก็ทำได้”</span></span><br />
พูดแล้วก็ก้าวฉับ ๆ มาหยุดที่อีกรูป “นี่สิ ถึงจะดี ใช้หมึก ใช้พู่กันเหมือนเดิม แต่มีหนักมีเบา ตวัดวงกลมหลาย ๆ วง กลายเป็นกลุ่มคน นั่งใกล้ นั่งไกล นั่นพุ่มไม้ นู่นบ้าน โน่นป่า ในทั้งหมดที่คุณเห็น รูปนี้แหละดีสุด แล้วทำไมผมไม่วาดหยั่งงี้อีก นั่นนะสิ มัวทำอะไรอยู่หนอเรา”<br />
<br />
ระหว่างชี้ชวนให้ดูรูป พร้อมทั้งวิจารณ์ผลงานของตนเอง ผมคิดว่า นั่นคือ อีกบทเรียนสำคัญที่อาจารย์เทพศิริสอนผม นั่นคือ สอนให้รู้จักดูว่ารูปไหนดีรูปไหนด้อย และงานที่ดีนั้นดีตรงไหน? ที่ด้อยนั้นเพราะอะไร?<br />
<br />
ทักษะในการแยกแยะดูรูปให้เป็น หมายถึงดูในแง่พิจารณาฝีมือด้านลายเส้น ฝีแปรง และการใช้สีเป็นขั้นเบื้องต้นก่อนนะครับ ยังไม่ต้องพูดถึงการดูในแง่อื่น ผมคิดว่านี่คือทางลัดอันวิเศษซึ่งจะช่วยให้วาดรูปได้ดีขึ้น เร็วขึ้น<br />
<br />
สอนจากตัวอย่างผลงานของตัวเองแล้ว ยังไม่หนำใจ อาจารย์เทพศิริเปิดหนังสือชี้ให้ดูรูปของศิลปินระดับโลกอีกมากมายหลายคน ชี้แนะให้เห็นว่า แต่ละรูปนั้นสวย ดี งามเช่นไร?<br />
<br />
“ทั้งหมดก็เป็นหยั่งงี้แหละโยม” อาจารย์เทพศิริกล่าวปัจฉิมนิเทศ จบหลักสูตร เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะประจำ ลงมือทำงานที่คั่งค้างต่อ<br />
<br />
ขณะหนึ่งอาจารย์ก็นึกอะไรขึ้นมาได้อีก เหตุการณ์คล้าย ๆ ตอนจันทรโครพเรียนจบไปกราบลาพระเจ้าตา <br />
<br />
ผมไม่ได้รับผอบที่มีนางโมราอยู่ข้างในหรอกนะครับ แต่อาจารย์หยิบของวิเศษเป็นดินสอ EE หนึ่งกำมือยื่นส่งมอบให้ พร้อมกับคาถาสำคัญ “เอาไว้วาดเล่น จำไว้ให้แม่น ฝึกดรอว์อิ้งบ่อย ๆ ดรอว์อิ้งเยอะ ๆ แล้วทุกอย่างจะดี”<br />
<br />
ก่อนแยกย้ายจากกัน อาจารย์เทพศิริเดินมาส่งบินหลากับผมที่รถ และพูดฝากฝังทิ้งท้าย ซึ่งผมฟังแล้วน้ำตาซึม<br />
<br />
<span style="font-size: medium;">“</span><span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;"><span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;">รูปวาดจะมีชีวิต ไม่ได้อยู่ที่ปลายดินสอหรือปลายพู่กัน แต่อยู่ที่ปลายมือปลายนิ้วเราเองนี่แหละ”</span></span><br />
น้ำตาซึมด้วย 2 เหตุผล ประการแรกคำพูดของอาจารย์เทพศิริ ชี้ช่องให้ผมเห็นทางสว่างในเรื่องวาดรูปไปอีกกว้างไกลไพศาล <br />
<br />
ประการต่อมา ผมหัดวาดรูปด้วยความรู้สึกเคว้งคว้างว่างเปล่ามาตลอด ทว่านับตั้งแต่นาทีนั้น ผมเป็นศิษย์มีครู<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: medium;"> </span><span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;"><span style="font-family: Cordia New; font-size: medium;"><br />
<br />
<br />
</span></span><span style="font-size: medium;"> <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
</span>
<br />
narabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-55424045503522692902012-11-03T15:42:00.001+07:002012-11-03T15:42:25.240+07:00หน้าต่างอันล้ำเลิศผมเพิ่งไปดูจิตรกรรมฝาผนัง ณ วัดปราสาท นนทบุรี เมื่อสามวันที่ผ่านมา<br />
<br />
<br />
ผมสดับรับรู้ถึงชื่อเสียงและความโดดเด่นของจิตรกรรมฝาผนัง วัดปราสาท มาตั้งแต่ครั้งที่เริ่มต้นสนใจได้ไม่นาน จากหนังสือสำคัญ 2 เล่ม คือ ‘จิตรกรรมฝาผนังสกุลช่างนนทบุรี’ ซึ่งเป็นรายงานการสำรวจโดยท่านอาจารย์ศิลป์ พีระศรีและคณะเมื่อปีพ.ศ. 2504 <br />
<br />
ส่วนอีกเล่มชื่อยาวหน่อย คือ ‘จิตรกรรมสมัยอยุธยาตอนกลางและตอนปลายระยะแรก สกุลช่างนนทบุรี ณ วัดชมภูเวกและวัดปราสาท’ เขียนโดยอาจารย์ น. ณ ปากน้ำ<br />
<br />
ทั้งสองเล่มนี้ ผมถ่ายเอกสารมาจากห้องสมุดอีกที ตัวเล่มจริงยังเสาะหาอยู่และยังหาไม่เจอ<br />
<br />
ได้อ่านและดูภาพถ่ายเอกสารเลือน ๆ ที่ปรากฏในหนังสือแล้ว ผมก็อยากตรงดิ่งไปวัดปราสาททันที รีบตรวจตราดูแผนที่เพื่อค้นหาทำเลที่ตั้งของวัด แล้วก็ต้องถอดใจยอมแพ้ เพราะไกลจากบ้านผมและมีเส้นทางสัญจรเดินทางที่ไม่คุ้นไม่สะดวก<br />
<br />
มีอุปาทานมาลวงความรู้สึกของผมอย่างน่าประหลาด เหมือนเส้นผมบังภูเขา กล่าวคือ ตลอดเวลาผมคิดแต่ว่า หนทางไปวัดปราสาทนั้น จะต้องนั่งเรือข้ามฟากที่ท่าน้ำนนท์ แล้วก็เดินเท้าไปจนถึงวัด <br />
<br />
ผมถอดใจตรงนี้นี่เอง คือ คำนวณคร่าว ๆ จากแผนที่แล้ว เส้นทางระหว่างท่าน้ำนนท์ฟากบางศรีเมืองมุ่งสู่วัดปราสาท น่าจะตกอยู่ราว ๆ 5-7 กิโลเมตร <br />
<br />
ระยะ 5-7 กิโลเมตร ถ้าเป็นย่านใจกลางเมืองที่ผมคุ้นเคย ใช้เวลาสักชั่วโมงถึงชั่วโมงครึ่งก็น่าจะ ‘เอาอยู่’ แต่เส้นทางเท่า ๆ กันในแถบถิ่นแปลกตาไม่คุ้นเคย ความรู้สึกนั้นเหมือนไกลคูณเข้าไปสองสามเท่าตัวเลยทีเดียว นี่ยังไม่นับรวมว่าจะหลงทิศผิดทางหาวัดไม่เจอ และสิ่งจุกจิกปลีกย่อยอีกสารพัดประการ<br />
<br />
บวกรวมกับภาพจำเมื่อ 20 กว่าปีก่อน ผมเคยข้ามฟากไปเที่ยวบ้านเพื่อนที่บางศรีเมือง พ้นเลยท่าเรือข้ามฟากแล้ว เป็นถนนฝุ่นดินแดง เรียงรายไปด้วยสวนผัก เปลี่ยวและปลอดจากอาคารบ้านเรือนชุมชนใด ๆ สภาพเหมือนต่างจังหวัดยิ่งกว่าต่างจังหวัดหลาย ๆ แห่งรวมกันเสียอีก<br />
<br />
ในรายงานการสำรวจของอาจารย์ศิลป์ พีระศรีและข้อเขียนของอาจารย์ น. ณ ปากน้ำ ล้วนเล่าไว้ถึงการเดินทางที่ยากวิบากพอสมควร ต้องนั่งเรือลัดเลาะไปตามลำคลอง และเดินตัดฝ่าสวนอีกร่วม ๆ สิบนาทีกว่าจะไปถึงวัด<br />
<br />
ต่าง ๆ นานาเหล่านี้ทำให้ผม คิดเอง เชื่อเอง ตีตนไปก่อนไข้ ไม่สบายไปก่อนป่วย จนกำหนดนึกในใจไว้ว่า วัดปราสาทน่าจะเป็นแหล่งลำดับท้าย ๆ ในการตระเวนดูจิตรกรรมฝาผนังของผม<br />
<br />
จนเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี้เอง จู่ ๆ ผมก็ฉลาดขึ้นหรือไม่ก็โง่น้อยลง พลันฉุกคิดได้ว่า เมื่อนั่งเรือข้ามฟากแล้ว สภาพปัจจุบันบริเวณละแวกนั้น น่าจะเจริญขึ้นและเปลี่ยนไปตามยุคสมัย มีรถประจำทาง หรือมอเตอร์ไซค์รับจ้าง หรือระบบขนส่งมวลชนชนิดใดชนิดหนึ่งให้พึ่งพาอาศัย <br />
<br />
คิดได้ดังนั้น ผมก็จัดกระเป๋าตระเตรียมอุปกรณ์ อันประกอบไปด้วย กล้องถ่ายรูป กล้องส่องทางไกล สมุดสเก็ตช์ภาพ ดินสอ ปากกา กบเหลาดินสอ และหนังสือตำรับตำรา 2-3 เล่มที่กล่าวถึงจิตรกรรมฝาผนัง วัดปราสาท<br />
<br />
อย่างหลังเตรียมไว้สำหรับอ่านในโบสถ์ กรณีที่เกิดข้อสงสัยฉับพลันขึ้นมาขณะดูภาพเขียน รวมทั้งใช้เเทียบเคียงกับของจริง เพื่อป้องกันมิให้เกิดปัญหาค้างคาใจ<br />
<br />
ผมเคยมีประสบการณ์มาแล้ว คือ ไปวัดเพื่อดูภาพเขียนและถ่ายรูปเก็บไว้ พอกลับมาเทียบเคียงกับในหนังสือ ก็มักจะพบเห็นบางภาพ บางมุม ที่ซ่อนเร้นหลงหูหลงตาหาไม่เจอระหว่างดู กลายเป็นเรื่อง ‘ไม่แล้วใจ’ <br />
<br />
การพกตำรับตำราเข้าวัด ป้องกันและแก้ไขปัญหานี้ได้สนิท เหมือนมีครูบาอาจารย์คอยชี้แนะให้เลือกสังเกตว่า มีภาพหลบซ่อนตรงไหนบ้างที่ควรดูพิจารณาอย่างใส่ใจ<br />
<br />
ส่วนอุปกรณ์พกพาอื่น ๆ ฟังดูเหมือนเป็นเรื่องตลกหรือพฤติกรรมของเด็กเนิร์ดนะครับ แต่ผมยืนยันได้ว่า ทุกอย่างได้ใช้สอยสมประโยชน์ทั้งสิ้น<br />
<br />
จะว่าไปแล้ว อุปกรณ์ประกอบฉากของผมยังไม่เต็มยศครบถ้วน ยังขาดไฟฉายและบันไดแบบพกพา<br />
<br />
ต้องยอมให้ไม่ครบนะครับ มิฉะนั้นสภาพทุลักทุเลของผม จะเหมือนโจรบุกเข้าโจรกรรมขโมยสมบัติในโบสถ์ มากกว่าจะมีสารรูปอย่างคนมาดูจิตรกรรมฝาผนัง<br />
<br />
ผมไปวัดปราสาท โดยนั่งเรือด่วนไปลงท่าน้ำนนท์ ต่อเรือข้ามฟาก และเรียกมอเตอร์ไซค์รับจ้างมุ่งตรงสู่วัด (ค่าโดยสาร 30 บาท ถูกมากเมื่อเทียบกับระยะทาง) อีกวิธีคือ เมื่อนั่งเรือข้ามฟากแล้ว จะมีรถเมล์สายท่าน้ำนนท์-บางบัวทอง และท่าน้ำนนท์-บางใหญ่ วิ่งผ่านหน้าวัด ญาติโยมสามารถเลือกได้ตามอัธยาศัย<br />
<br />
สภาพรวม ๆ ตลอดเส้นทาง เปลี่ยนไปจากอดีตไม่เหลือเค้าเดิม เหมือนผมกลับชาติมาเกิดใหม่นู่นเชียว<br />
<br />
ผมกะเวลาให้ไปถึงวัดปราสาทราว ๆ ช่วงบ่ายโมง ด้วยเหตุผลสองสามข้อ<br />
<br />
แรกสุดคือ เพื่อจะได้มีเวลานานเพียงพอดูภาพเขียนอย่างละเอียดถี่ถ้วน และเผื่อเว้นสำหรับการเดินทางกลับได้พอเหมาะพอดี<br />
<br />
ประการต่อมา ผมเพิ่งอ่านเจอข้อมูลว่า โบสถ์วัดปราสาท (ซึ่งงามมากทุกส่วนทั่วทั้งโบสถ์ ตั้งแต่ทรวดทรงโครงสร้างรวม ๆ และสิ่งประดับตกแต่งทั้งหมด) มีความพิสดารเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างหนึ่ง<br />
<br />
ตัวโบสถ์นั้นเป็นโบสถ์แบบมหาอุด ซึ่งหมายถึงโบสถ์ที่ผนังด้านข้างปิดทึบ ปราศจากหน้าต่าง สันนิษฐานในเชิงช่างว่า เจตนาในการสร้างก็เพื่อกำหนดควบคุมแสงเงา มิให้สว่างจ้าเกินควร <br />
<br />
หัวใจสำคัญอย่างหนึ่งในการสร้างความงามของศิลปะไทยเมื่อครั้งอดีตนั้น ได้แก่ การคำนวณสัดส่วนของแสงเงา ความมืด ความสว่าง ภายในอาคารสิ่งก่อสร้างให้เหมาะเจาะลงตัว<br />
<br />
แสงที่ค่อนข้างมืดทึมในโบสถ์นั้น ช่วยขับเน้นสีทองสุกปลั่งขององค์พระพุทธรูปให้งามเด่นยิ่ง ๆ ขึ้น<br />
<br />
โบสถ์วัดปราสาท มีความแปลกพิเศษอย่างหนึ่ง ไม่เหมือนที่ไหนแห่งใด <br />
<br />
กล่าวคือ ผนังด้านข้างไม่มีหน้าต่าง เข้าลักษณะโบสถ์แบบมหาอุด ซึ่งมีความเชื่อสืบต่อกันมาอีกอย่างว่า เมื่อทำพิธีกรรมปลุกเสก จะยิ่งทวีความขลังศักดิ์สิทธ์ แต่ที่บริเวณผนังด้านหลังโบสถ์นั้น ครูช่างผู้ออกแบบได้เจาะช่องหน้าต่างเล็ก ๆ ไว้ ด้วยเหตุผลอันแยบยลชาญฉลาด<br />
<br />
หน้าต่างผนังโบสถ์ด้านหลังนี้ซ่อนอย่างมิดชิด ชนิดไม่สังเกตก็หาไม่พบ <br />
<br />
ผมเล่าอย่างนี้ดีกว่า เมื่อเข้าไปในโบสถ์นั้น จะเห็นองค์พระประธานและพระพุทธรูปเกาะกลุ่มเรียงราย<br />
<br />
ฐานชุกชีหรือฐานที่ตั้งองค์พระประธาน ตั้งวางอยู่เกือบแนบชิดติดผนังหลังโบสถ์ หน้าต่างดังกล่าวจึงโดนบดบังพ้นจากสายตาการพบเห็น<br />
<br />
ถ้าไม่ได้อ่านเจอมาก่อน ผมก็ไม่มีทางรู้หรอกนะครับว่า มีหน้าต่างอยู่หลังองค์พระประธาน<br />
<br />
ความพิเศษของหน้าต่างบานนั้น ไม่ได้อยู่ที่ซ่อนเร้นหลบสายตาคนอย่างเนียนสนิท แต่อยู่ที่ศักยภาพเมื่อเปิดออกมา<br />
<br />
และเวลาอันเหมาะนั้นก็คือ ช่วงบ่าย <br />
<br />
ด้านหน้าหรือทางเข้าของโบสถ์วัดปราสาท หันสู่ทิศตะวันออก แดดเช้าซึ่งร้อนหรือไม่ร้อนเกินกว่าจะนั่งจิบกาแฟ จะส่องให้ความสว่างบริเวณภายใน ขณะที่แดดบ่ายจะส่องตรงจากหลังโบสถ์ผ่านบานหน้าต่าง<br />
<br />
ความล้ำลึกพิสดารอยู่ตรงนี้นี่เอง คือ ยามบ่ายเมื่อเปิดหน้าต่างดังกล่าวแล้ว หากลองนั่งเพ่งมองดูองค์พระประธาน จะปรากฏเป็นภาพในลักษณะย้อนแสงเล็กน้อย <br />
<br />
กล่าวคือ พระพุทธรูปพระประธาน ยังคงเห็นเค้าโครงรายละเอียดต่าง ๆ ครบถ้วน แต่ลักษณะย้อนแสงก็ส่งผลให้เส้นรอบนอก ตั้งแต่ช่วงแขน ลำตัว พระเศียร ปรากฏแสงสว่างเรือง ๆ โดยรอบ คล้ายมีรัศมีเปล่งประกาย จนกลายเป็นภาพที่งามจับตาจับใจ และให้ความรู้สึกขลังศักดิ์สิทธิ์เพิ่มขึ้นอย่างน่าทึ่ง<br />
<br />
ตอนที่ผมเข้าไปในโบสถ์วัดปราสาท หน้าต่างบานนั้นปิดสนิทอยู่นะครับ ผมจึงทำการทดลองทางวิทยาศาสตร์ศิลปะ ด้วยการไปเปิดหน้าต่าง แล้วก็ได้เห็นประจักษ์แก่สายตาว่า คำร่ำลือที่เคยล่วงรู้มา เป็นความจริงแท้แน่นอนทุกประการ<br />
<br />
สวย อัศจรรย์ ด้วยหลักการสร้างแหล่งแสงผ่านกรรมวิธีเรียบง่าย แต่อาศัยความคิดและการออกแบบด้วยสติปัญญาอันลึกซึ้ง<br />
<br />
เห็นแล้วก็ต้องกราบคารวะงาม ๆ ทั้งองค์พระพุทธรูปและครูช่างผู้ออกแบบก่อสร้าง<br />
<br />
ผมมีข่าวดีและข่าวร้ายมาเล่าสู่กันฟัง<br />
<br />
ข่าวดีคือ โบสถ์วัดปราสาทนั้นเปิดทุกวัน การเข้าชมเป็นไปโดยง่ายสะดวก ไม่ต้องขออนุญาตจากพระ <br />
<br />
ข่าวร้ายก็คือ ด้วยสภาพเก่าแก่ชำรุดของภาพจิตรกรรมฝาผนัง จึงมีป้ายประกาศติดไว้ว่า ห้ามถ่ายรูป<br />
<br />
ผมปฏิบัติตามโดยเคร่งครัด และเห็นพ้องว่าเป็นข้อห้ามอันเหมาะควรอย่างยิ่ง นี่จึงเป็นการดูจิตรกรรมฝาผนังครั้งแรก ที่ผมไม่มีโอกาสได้ถ่ายรูปเก็บไว้ดูย้อนหลัง และทำได้แต่เพียงแค่ถ่ายภาพบริเวณภายนอกของโบสถ์<br />
<br />
ภาพแสงเงาจากหน้าต่างหลังโบสถ์ที่นำมาประกอบข้อเขียนชิ้นนี้ (ซึ่งแตกต่างกับการมองของจริงด้วยตาเปล่าอยู่พอสมควร) ผมค้นเจอจากในเว็บไซต์แห่งหนึ่ง แต่พลั้งเผลอลืมจดชื่อไว้ ต้องขออภัยท่านเจ้าของภาพ สำหรับการถือวิสาสะหยิบยืมนำมาใช้โดยมิได้ขออนุญาตและระบุเครดิต<br />
<br />
ผมจินตนาการเพิ่มเติมได้อีกอย่างว่า เมื่ออดีตครั้งที่ภาพเขียนบนผนังยังสมบูรณ์ครบถ้วน โทนสีแดงชาดครอบงำทั่วผืนหนังทุกด้าน ตลอดจนสีอื่น ๆ ที่แทรกปนในรายละเอียดของงานจิตรกรรม บวกรวมกับแสงอันเกิดจากหน้าต่างด้านหลัง <br />
<br />
ภาพรวมที่ปรากฏในโบสถ์วัดปราสาท จะต้องเป็นอีกภาพในศิลปกรรมไทยที่งามสุดยอดมาก ๆ จนน่าตกตะลึง<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-PoaUyTv3B-c/UJTYu9qR0eI/AAAAAAAAARE/FWL4qCsHOtY/s1600/Budhalight.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" qea="true" src="http://4.bp.blogspot.com/-PoaUyTv3B-c/UJTYu9qR0eI/AAAAAAAAARE/FWL4qCsHOtY/s320/Budhalight.jpeg" width="320" /></a></div>
narabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-67670057603760549572012-10-28T12:19:00.002+07:002012-10-28T12:19:37.554+07:00ทางผ่าน<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-5Xq_bamOqkI/UIy_qs269FI/AAAAAAAAAQ0/JayFHxc1D1M/s1600/04595-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" oea="true" src="http://3.bp.blogspot.com/-5Xq_bamOqkI/UIy_qs269FI/AAAAAAAAAQ0/JayFHxc1D1M/s320/04595-1.jpg" width="265" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt 144pt; text-indent: 36pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt 144pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ไป </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="mso-tab-count: 1;"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">มองจากตลิ่งสูงชันริมฝั่งแม่น้ำอาร์เร่ ภาพกว้างเบื้องหน้า ณ ฝั่งตรงข้ามที่ปรากฏเต็มสองตา คือ สายน้ำไหลโค้งโลดโผนเป็นรูปเกือกม้าหรืออักษรตัว </span>U<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> ทำหน้าที่แทนแนวกำแพงสามด้านโอบล้อมเขตย่านเมืองเก่าของเบิร์นที่ตั้งอยู่บนเนินสูง แน่นเต็มไปด้วยบ้านเรือนอาคารรูปทรงย้อนยุค ราวกับเข็มนาฬิกาเดินถอยหลังนานไกลไปหลายศตวรรษ</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>นี้คือภาพแรกของเบิร์นที่ผมเห็นและจำได้ <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="mso-tab-count: 1;"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">โดยเป้าหมายแล้ว เบิร์นเป็นเพียงแค่ทางผ่าน ระหว่างมุ่งจากซูริคสู่โลซานน์ และมีเวลาจำกัดประมาณสองชั่วโมงครึ่งให้หยุดแวะ แบบลงไปเดินเล่นพอให้เมื่อยขานิด ๆ แล้วก็โบกมือร่ำลาจากกัน</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>ผมมีตุ๊กตาหมีพูห์สภาพมอมแมม (เข้าขั้น </span>‘<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">สกปรกติ</span>’<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">) ตัวหนึ่ง ขนาดประมาณโทรศัพท์มือถืออ้วน ๆ เป็นเพื่อนคู่หูคู่ฮา และพกติดตัวไปไหนมาไหน ออกท่องโลกผจญภัยด้วยกันตลอดเวลา</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>คล้าย ๆ มิตรภาพระหว่างชายหนุ่มติดเกาะร้างกับลูกวอลเลย์บอลชื่อวิลสันในหนังเรื่อง </span>Castaway <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ตุ๊กตาหมีของผม (นามว่า </span>‘<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">เด็กชายพี่หมี</span>’<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">) พูดได้ มีชีวิต และมีบุคลิกนิสัยใจคอบ๊อง ๆ เป็นตัวของมันเอง<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>ปรากฏหลักฐานบันทึกในรูปของจดหมายเขียนโดยฮอเรซ วัลโพลเมื่อปี ค.ศ. </span>1766<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> จดจารไว้ว่า หลังจากก่อร่างสร้างเมืองแล้วเสร็จในปี </span>1191<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> เบิร์ชโทลด์ที่ </span>5 <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">หรือดยุคแห่งซาริงเงน ได้ออกป่าล่าสัตว์พร้อมกับเสี่ยงทายว่า เหยื่อสังหารแรกสุดของเขาจะเป็นสัตว์ชนิดใดก็ตาม นามของมันจะนำมาใช้เป็นชื่อและสัญลักษณ์ของเมือง</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>และหมีคือสัตว์โชคร้ายที่ถูกล่าและถูกฆ่า<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ควบคู่กับโชคดี</span>? <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ได้รับเกียรติซึ่งมันอาจไม่เคยนึกปรารถนาเรียกร้องต้องการเลย<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="mso-tab-count: 1;"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">แรกเริ่มเด็กชายพี่หมีลิงโลดร่าเริง เมื่อพบเห็นว่าทั่วทั้งเมือง มีรูปหมีปรากฏไปทั่ว ทั้งภาพเขียนบนกำแพงบ้านเรือน, รูปปั้นตามน้ำพุ, ตุ๊กตาหมี เสื้อยืด โปสการ์ด สารพัดสินค้าในร้านขายของที่ระลึก, ชื่อร้านค้า โรงแรม ภัตตาคารจำนวนนับไม่ถ้วน ล้วนแล้วแต่มีนามและเครื่องหมายการค้ารูปหมี, รวมถึงหมีตัวเป็น ๆ บริเวณบ่อหมีหรือสวนหมีที่เรียกกันว่า </span><st1:place w:st="on"><st1:placename w:st="on">Barren</st1:placename> <st1:placetype w:st="on">Park</st1:placetype></st1:place><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> ริมฝั่งแม่น้ำก่อนข้ามสู่เขตเมืองเก่า อันเป็นจุดท่องเที่ยวยอดนิยม</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="mso-tab-count: 1;"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">พ้นจากนมตราหมีแล้ว ก็มีเบิร์นอีกแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นเมืองตราหมี<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="mso-tab-count: 1;"> </span>“<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">นี่คือเมืองของเรา</span>”<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> เพื่อนตุ๊กตายัดนุ่นของผม ยืดอกพุงป่องป่าวประกาศ พลางกางแขนคำรามแฮ่ แฮ่ แต่มาดเข้มนั้นดูน่าขบขันมากกว่าน่าเกรงขาม</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>ไม่นานนาที หลังจากรู้เหตุผลที่มาของชื่อเมืองและชะตากรรมของบรรพบุรุษต่างถิ่นแล้ว ท่าทีของเด็กชายพี่หมีก็เปลี่ยนเป็นเจื่อนจ๋อยหงอยจืด ป้องปากกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูผมว่า </span>“<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">อย่าบอกใครนะว่า เราเป็นลูกหมี</span>”<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> พร้อมกับขยับแขนเหมือนกระพือปีก พยายามปลอมเป็นผึ้งตัวใหญ่ที่สุดในโลก</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="mso-tab-count: 1;"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">จะเป็นเพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย (และหนาวเหน็บจับจิตจับใจ) หรือด้วยเหตุผลอื่น ๆ ที่ไม่อาจหยั่งรู้ ที่แน่ ๆ บ่ายวันนั้นบรรดาหมีในบ่อ ต่างพร้อมใจกันเก็บเนื้อเก็บตัวมิดชิด ไม่ยอมโผล่ร่างเผยโฉมออกมาให้เห็นกันเลย</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>นักท่องเที่ยวจากทั่วโลก จึงได้พบเห็นเพียงแค่ ตุ๊กตาหมีตัวเล็ก ๆ สติไม่เรียบร้อยจากเมืองไทย</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">นั่งทำหน้าบ๊องแบ๊วให้ผมถ่ายรูป<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>ไม่ใช่เฉพาะปวงหมีในบ่อเท่านั้นที่หลบไปจำศีล ทำตัวเสมือนเป็นวันหยุดราชการ ทว่าทุกสิ่งในเบิร์น ตั้งแต่อาคารร้านรวง, พิพิธภัณฑ์, หอศิลป์ ล้วนปิดตัวลงชั่วคราว </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">เนื่องด้วยวาระนั้นเพิ่งผ่านพ้นคืนวันคริสมาสต์ มาสด ๆ หนาว ๆ </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ภาพของเบิร์นทุกซอกทุกมุมที่ผมผ่านเยือน จึงไม่ใช่ภาพคุ้นตาของชีวิตปกติทั่วไป เหมือนดังที่เมืองนี้เคยเป็นมาตลอดทั้งปี</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">เขตใจกลางเมืองเก่าของเบิร์น ประกอบด้วยถนน</span> 3<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> สายหลักทอดเหยียดเป็นแนวยาวแนบขนานเคียงกัน ตึกรามโบราณสองฟากข้างทาง มีลักษณะเฉพาะตัว คือ ด้านหน้าของบ้านบางหลัง ยังคงรักษาสภาพของทางลงไปสู่ห้องใต้ดินสำหรับเก็บกักเสบียงอาหาร<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>เป็นประตูไม้เอียงทำมุมจากพื้นประมาณ </span>60 <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">องศา </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">และที่โดดเด่นสะดุดตามากสุด คือ อาร์เคด (</span>arcade<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">) หรือทางเดินเป็นรูปซุ้มโค้งหน้าชายคาตึกแถว เรียงรายต่อเนื่องกัน</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">รวมระยะทางทั้งหมด </span>6<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> กิโลเมตร</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">(ผมเข้าใจผ่านการประเมินด้วยสายตาว่า ถนนแต่ละสายมีเส้นทางประมาณ </span>1<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> กิโลเมตร และคำนวณโดยนับเอาสองฟากข้างทางไว้ด้วย)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">นั้นถือกันว่า เป็นถนนสายช็อปปิ้งที่ยาวเหยียดมีระยะทางมากสุดติดอันดับต้น ๆ ของโลก และถ้ารวมถึงความงามในเชิงสถาปัตยกรรมด้วยแล้ว อาจนับเนื่องได้ว่า เป็นถนนสายช็อปปิ้งที่ขรึมขลังอลังการสวยงามสุดแห่งหนึ่งบนโลกใบนี้</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">เสน่ห์ดึงดูดใจก็คือ ความขัดแย้งที่ผสานกันอย่างกลมกลืน ระหว่างเบื้องนอกที่แลดูเก่าย้อนยุค กับด้านในที่เต็มไปด้วยสินค้าทันสมัยดีไซน์ล้ำโฉบเฉี่ยว</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">แต่ในวันที่เมืองทั้งเมืองพร้อมใจกันหยุดนิ่ง ถิ่นย่านการค้านั้น เงียบเหงาว่างโล่ง และหากใช้ยางลบขัดถูนักท่องเที่ยวจำนวนประปรายที่เดินกระจัดกระจายอยู่บนท้องถนนออกไปจนหมด เบิร์นก็แทบว่าจะกลายเป็นเมืองร้างสนิท</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ภาพเงียบงันและเปลี่ยวของเบิร์นในบ่ายวันนั้น<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>บวกกับการกรีดเฉือนอย่างไร้ความปรานีของลมหนาว อาจทำให้ใครบางคนที่กำลังโศกเหงาเป็นทุนอยู่ก่อนแล้ว<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ยิ่งมีอาการสาหัสหนักทรุดกว่าเดิมได้โดยง่าย</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">แต่สำหรับผม...มันเป็นภาพสวยเศร้าที่ติดตราตรึงใจลืมไม่ลง </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">การพลาดโอกาสได้ช็อปปิ้ง</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">(ข้อนี้ผมตัดกิเลศได้แล้ว)</span>,<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> ผ่านบ้านเลขที่ </span>49 <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ถนน </span>Kramgasse <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ซึ่งอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์เคยมาพำนักอาศัยระหว่างปี </span>1903 <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ถึง </span>1905<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> แล้วพบว่าปิดยาวต่อเนื่องเกินสัปดาห์, การแวะเยือนมหาวิหาร </span>Munster<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> สถาปัตยกรรมแบบโกธิคตอนปลาย ยามบ่ายคล้อยใกล้ปิด และไม่มีเวลาเพียงพอที่จะขึ้นไปบนยอดเพื่อชมทิวทัศน์ของตัวเมือง, การผ่านเยือนมาจนใกล้พิพิธภัณฑ์ศิลปะ </span>Kunstmuseum <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ชนิดไม่ไกลเกินจะย่ำเท้าไปถึง แต่เส้นทางนั้นทอดห่างออกจากใจกลางเมืองไปเล็กน้อย ผมจึงต้องหันหลังให้แก่ผลงานคอลเลคชันใหญ่ของยอดศิลปินพอล คลี (ผู้ถือกำเนิดที่เบิร์นและเป็นความภาคภูมิใจของเมืองนี้) มุ่งไปอีกทิศตรงกันข้าม (ผมรู้และรับสภาพอยู่ก่อนแล้วว่า ต่อให้ไปถึงจริง ที่แห่งนั้นก็ปิด) </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">รวมทั้งธนาคารปิดทำการในวันหยุด ส่งผลให้แผนเปิดบัญชีเงินฝากในสวิตเซอร์แลนด์ของผม ล้มคว่ำไม่เป็นท่า<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ผมไม่นับเหตุการณ์เหล่านี้ว่า เป็นเรื่องผิดหวังน่าเสียดาย</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ยกเว้นเรื่องเดียว คือ ใครก็ตามที่ได้มาเยือนเบิร์น มักจะไม่พลาดแวะชม นาฬิกาดาราศาสตร์</span> Zeitglockenturm<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> อันโด่งดัง </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">นอกเหนือจากระบบกลไกอันซับซ้อนพิสดาร การระบุบอกเวลาชั่วโมง นาที และราศีต่าง ๆ แล้ว เสน่ห์ร้ายเหลือของหอนาฬิกาแห่งนี้คือ มันจะโลดแล่นมีชีวิตทุก ๆ ชั่วโมง</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">พลันเมื่อเข็มนาฬิกาเวียนหมุนครบรอบชั่วโมง ตรงมุมหนึ่งจะปรากฏทิวแถวตุ๊กตุ่นตุ๊กตา หมี ไก่ สิงโต อัศวิน และตัวตลก เคลื่อนขบวนเริงระบำชั่วระยะเวลาสั้น ๆ</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ภาพนักท่องเที่ยวมากกว่ามาก ยืนจับกลุ่มรอคอยแหงนมองทุกปลายชั่วโมง เป็นลมหายใจปรกติของหอนาฬิกาลือนามแห่งนี้</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">แต่บ่ายวันนั้น ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าผ่านไปบนความนิ่งสนิท ไม่มีขบวนครึกครื้นของเหล่าหมีและสหาย ออกมาเรียกรอยยิ้มของผู้มาเยือน</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ผมกับเด็กชายพี่หมีเดินคอตก เหมือนเด็กไม่รู้จักโตหนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัวที่อกหักหนักหน่วง จูงมือกันเดินฝ่าลมหนาวกรรโชกแรงและบรรยากาศมืดสลัวใกล้ค่ำตอนสี่โมงเย็น...กลับไปขึ้นรถ</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">และทิ้งเบิร์นไว้เป็นความหลังหวานขม<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">หลายเดือนต่อมา ในยามหลับ ผมยังฝันว่าได้พาตุ๊กตาหมีคู่ชีพ กลับไปยังที่นั่นอยู่เนือง ๆ </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ทุกครั้งกลุ่มแก๊งตุ๊กตาที่หอนาฬิกาแห่งนั้น ยังคงนิ่งสนิทเหมือนกับวันที่ผมได้เคยไปเยือนในความเป็นจริง</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span style="mso-tab-count: 4;"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">กลับ</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ตามโปรแกรมแล้ว บาเดน-บาเดน ก็เป็นแค่อีกหนึ่งจุดผ่าน สำหรับพักนอนแรมทาง ระหว่างผละจากเป้าหมายหลักโลซานน์ขึ้นเหนือไปยังแฟรงค์เฟิร์ต เพื่อนั่งเครื่องบินกลับกรุงเทพฯ</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">มาถึงยามมืดค่ำ และจากไปเช้าวันรุ่งขึ้น</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ถึงที่พัก จัดการกับอาหารมื้อค่ำเสร็จสรรพ เวลาท้องถิ่นคือสี่ทุ่ม </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ผมเดินไปหยิบแผ่นพับข้อมูลเกี่ยวกับการท่องเที่ยวที่วางไว้ตรงเคาน์เตอร์โรงแรม แล้วก็อ่านเจอสิ่งที่ทำให้ผมเปลี่ยนใจไม่ยอมเข้านอน</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">กระดาษแผ่นนั้น บอกให้รู้ว่า ลึกเข้าไปในเมืองบาเดน</span>-<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">บาเดนอีกเล็กน้อย มีบ้านเลขที่ </span>85 <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ถนน </span>Maximilianstrabe <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">มันเป็นบ้านเก่าอายุราว ๆ </span>150<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ปี วางตัวอยู่บนเนินเขาย่อม ๆ สิ่งที่ทำให้เกิดความหมายสำคัญทางใจขึ้นมาก็คือ ระหว่างปี </span>1865<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> ถึงปี </span>1874<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> โยฮานเนส บราห์มส์ คีตกวีผู้ยิ่งใหญ่ เคยพำนักอยู่ที่นี่</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ผมรู้จักผลงานของบราหมส์อยู่แค่ </span>2<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> เพลง คือ </span>Lullaby <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">อันโด่งดัง และ </span>Waltz in A flat, OP. 39 no 15 <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">แต่ก็ชอบมากทั้งคู่</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">โดยเฉพาะผลงานชิ้นหลัง เข้าขั้นหลงรักชนิดลงลึก ผมรู้จักและได้ยินครั้งแรก จากหนังอนิเมชั่นฮ่องกงเรื่อง </span>McDull, Prince de la Bun<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">เป็นเพลงสั้น ๆ ความยาวไม่ถึงสองนาที บรรเลงแบบเดี่ยวเปียโน</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ทำนองไพเราะอ่อนหวานจำง่ายติดหู...และเอาตาย</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">เป็นเพลงที่บ่อยครั้ง ผมฟังแล้วน้ำตาซึม แบบปราศจากเหตุผลแน่ชัด และไร้เรื่องเศร้าใด ๆ ในชีวิตเป็นเครื่องปรุงรสประกอบการฟัง</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ข้อมูลในแผ่นพับ พูดไว้เสียงดังฟังชัดว่า ช่วงเวลาที่ผมอยู่บาเดน</span>-<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">บาเดนนั้น บ้านของบราห์มส์ปิดยาวตั้งแต่ </span>24<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> ธันวาคมถึง </span>6 <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">มกราคม (เป็นประจำทุกปี)</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ผม- -โดยไม่ต้องใช้เวลาไตร่ตรองนานนัก- - ตัดสินใจไปเยือน และหวังแค่ว่า ขอแค่ให้หาจนพบและถ่ายรูปหน้าบ้านเป็นที่ระลึก นั้นคือความพึงพอใจและปิติสุขอย่างล้นเหลือ</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ตรวจสอบจากแผนที่แล้ว พบว่าระยะทางห่างจากที่พักราว ๆ </span>5<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> กิโลเมตร ใช้เวลาเดินไป</span>-<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">เดินกลับ รวมทั้งหยุดแวะถ่ายรูป ชื่นชมทิวทัศน์ข้างทาง ผมควรมีต้นทุนขั้นต่ำประมาณ </span>2<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> ชั่วโมงครึ่ง</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">บาเดน-บาเดนเป็นเมืองเล็ก ๆ ทางทิศใต้ของประเทศเยอรมนี มีชื่อเสียงโด่งดังในฐานะดินแดนแห่งสปาชั้นเลิศ, โรงอาบบำบัดฟื้นฟูสุขภาพด้วยน้ำแร่</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">สรรพคุณเหล่านี้เป็นเหตุผลหนึ่ง ทำให้เมื่อครั้งอดีต พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว เสด็จประทับที่นี่ (ณ โรงแรมสเตฟานี หรือโรงแรม </span>Brenner’s <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ในปัจจุบัน) คราวประพาสยุโรปครั้งที่ </span>2<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> และทรงบันทึกหลายแง่มุมเกี่ยวกับบาเดน</span>-<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">บาเดนไว้ในพระราชนิพนธ์เรื่อง </span>‘<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ไกลบ้าน</span>’<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">เท่าที่ออกเดินเล่นในยามดึกและยามเช้าไม่มากชั่วโมง ผมสรุปคร่าว ๆ ได้ว่า ย่านใจกลางเมืองบาเดน</span>-<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">บาเดน มีรูปทรงแคบเรียวยาว ประกอบไปด้วยพิพิธภัณฑ์, หอศิลป์, โรงละคร, ถนนสายช็อปปิ้งและโรงแรมระดับห้าดาวจำนวนมาก ตั้งประชันเรียงรายเป็นทิวแถว</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ผมเดินชมร้านค้าที่ปิดสนิททั้งหมด แต่ประดับประดาไฟริมถนนแพรวพราวตระการตา และดึงดูดให้นักท่องเที่ยวหลายร้อยคน ยังคงสามารถเพลิดเพลินตื่นใจกับการเดินเล่นบนความว่างเปล่าและเงียบสงบนั้น</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">นิยามสั้น ๆ เกี่ยวกับเมืองนี้ก็คือ เล็กแต่หรูหรา</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ผมเดินและเดิน กระทั่งห่างออกจากแสงไฟและความคึกคักยามราตรี มาสู่บรรยากาศมืดและเปลี่ยวบนถนนเลียบลำคลองเล็ก ๆ พบแผ่นป้ายขนาดใหญ่ริมถนน ลักษณะกึ่ง ๆ แผนที่กึ่งหุ่นจำลอง แสดงจุดเที่ยวสำคัญต่าง ๆ ในตัวเมือง </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">บนแผ่นป้ายนั้น ระบุแสดงเส้นทางไปยังบ้านของบราห์มส์ไว้ว่า อยู่ถัดลึกเข้าด้านในอีกค่อนข้างไกล และผมมาถูกทิศ เจอถนนที่ค้นหาแล้ว แต่ขยับเคลื่อนจากจุดตั้งต้นมาได้เพียงแค่ระยะประมาณ </span>1<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> ใน </span>3<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">นั้นเป็นเวลาห้าทุ่มครึ่ง ดึกเกินกว่าผมจะฝืนไปต่อ บนความไม่คุ้นถิ่นไม่ชินสถานที่ เพื่อให้ถึงจุดหมาย</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากอาหารมื้อเช้าและนัดแนะจนทราบแน่ชัดว่า รถพร้อมจะเดินทางออกจากบาเดน</span>-<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">บาเดนเวลาใด</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ผมมีเวลาสองชั่วโมง สำหรับการเดินเท้าไปที่บ้านของบราห์มส์ เฉียดฉิวจวนเจียน สุ่มเสี่ยง และมีแนวโน้มว่าไม่น่าจะพอ</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">บวกรวมกับฝนเริ่มโปรยลงมาพรำ ๆ <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>เป็นละอองฝอย ฟ้าครึ้มสลัวอับแดด ทึบและทึมไปด้วยม่านเมฆหนาเข้ม<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ผมเดินสลับวิ่งเหยาะ ๆ ไปด้วยอารมณ์ลังเล และน้ำหนักของความไม่มั่นใจเริ่มกดทับมากขึ้นเรื่อย ๆ</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">เส้นทางนั้นเฉลี่ยราว ๆ สิบนาที จึงจะมีเห็นเศรษฐีจูงหมาเดินเล่นผ่านมาให้เห็นสักราย สงบสันโดษ จนทำให้ไขว้เขวเข้าใจผิดว่ากำลังหลงทางได้ไม่ยาก</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ประกอบกับฝนเริ่มลงเม็ดหนาหนักขึ้น จากเปียกชื้นเปลี่ยนเป็นเปียกชุ่ม<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ผมเกือบจะล้มเลิกความตั้งใจอยู่หลายครั้ง </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">แต่ผมก็ยังเดินแข่งกับเวลาต่อไปอีก ไม่ใช่เพราะใจเด็ดเดี่ยวมั่นคง หรือประกอบด้วยธาตุสู้ไม่ถอยเพื่อให้ถึงฝันหรอกนะครับ</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">มีเหตุผลแค่อย่างเดียวคือ ทิวทัศน์รอบ ๆ สวยเกินกว่าผมจะใจร้ายกับตัวเองเดินหันหลังกลับ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">มันเป็นทางเดินเท้าพื้นเทปูน บางช่วงกว้างพอให้รถยนต์วิ่งเรียงเดี่ยว บางช่วงแคบแค่ให้คนเดินสวนกันได้ ทางนั้นพาดยาวเหยียดแผ่ตรงสลับกับคดโค้งไปไกลสุดตา เลียบเลาะไปตามโค้งเว้าของลำคลองสายเล็ก ๆ น้ำไหลเชี่ยวแรงทางด้านซ้ายมือ เลยถัดไปในทิศเดียวกันคือ โรงแรมและบ้านพักส่วนตัวรสนิยมหรูระยับ หลังแล้วหลังเล่าเรียงต่อกันไม่เห็นเขตสิ้นสุด</span><span lang="TH"> </span><span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ราวกับเมืองนี้เกลื่อนกล่นไปด้วยเศรษฐี<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ขวามือเป็นสนามหญ้า มีไม้ใหญ่ยืนต้นทิ้งใบร่วงเหลือแต่ก้านกิ่งเปลือยเปล่า เหมือนสวนสาธารณะสวย ๆ ที่ไม่ล้อมรั้ว และขนาบกั้นทางด้านขวามือห่างออกไปราว ๆ </span>100-200<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> เมตร คือเนินเขาเตี้ย ๆ เป็นเส้นยาวเคียงกัน <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">มันเป็นเส้นทางโรแมนติคเหลือเกิน ถ้าหากเดินเคียงคู่ทอดน่องช้า ๆ มากับคนรัก </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">แต่ผมกับลูกหมีที่โผล่หัวกลม ๆ ออกมาเหนือกระเป๋าสะพาย รู้สึกเหมือนกับกำลังผจญภัยเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่ที่ป่าร้อยเอเคอร์เลียนแบบวรรณกรรมเยาวชนเรื่อง </span>Winnie-the-Pooh<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">เวลาครึ่งหนึ่งที่มีอยู่หมดไป ผมมาถึงเพียงแค่ละแวกบ้านเลขที่ลำดับ </span>70 <span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">กว่า ๆ เนินเขาทางขวามือเบนห่างออกไป แล้วไปวกอ้อมโค้งกลับ จนด้านไกลของมันตั้งขวางอยู่เบื้องหน้าผมพอดี</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ผมคะเนว่า บ้านเลขที่ </span>85<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';"> ของบราห์มส์ น่าจะอยู่แถว ๆ นั้น</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">บวกลบคูณหารคำนวณในใจดูแล้ว ผลลัพธ์ก็คือ ผมมีเวลาไม่พอที่จะเดินทางไปถึงบ้านของบราห์มส์</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ผมกับเด็กชายพี่หมี ถ่ายรูปคู่ตัวเองกับจุดที่เราเดินมาได้ไกลสุดเก็บไว้เป็นหลักฐาน</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">จากนั้นผมกับมันก็ยืนตัวตรง สูดหายใจลึก ๆ โค้งคารวะงาม ๆ หนึ่งทีให้แก่เนินเขาข้างหน้า พร้อมทั้งบอกกล่าวในใจว่า </span>“<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ท่านบราห์มส์ครับ ต้องขออภัยอย่างยิ่ง พวกผมมาได้แค่นี้จริง ๆ</span>”<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt;">
<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">ระหว่างทางเดินกลับ เด็กชายพี่หมีบอกผมว่า </span>“<span lang="TH" style="font-family: 'Angsana New','serif'; font-size: 14pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman';">มีเพลงนั้นของบราห์มส์วิ่งเล่นไปมาอยู่ในหัวเราตลอดเช้านี้เลยล่ะ</span>”<o:p></o:p></div>
narabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-23151500373843740142012-10-21T12:33:00.002+07:002012-10-21T12:33:32.765+07:00คิดถึงทุกคืน ‘คิดถึงพี่ไหม’ เป็นเพลงสุดท้ายในชีวิตที่ศรคีรี ศรีประจวบ ร้องบันทึกเสียงในห้องอัด แต่เป็นเพลงแรกของศรคีรีที่ผมรู้จักและจำได้<br />
<br />
เพลงนี้แว่วลอยผ่านมาทางวิทยุเครื่องแรกประจำบ้าน เมื่อปีพ.ศ. 2513<br />
<br />
ช่วงเวลานั้น ถือได้ว่าเป็นระยะเฮี้ยน แรง เศร้า สำหรับวงการบันเทิงไทย สุรพล สมบัติเจริญถูกยิงเสียชีวิตเมื่อเดือนสิงหาคมปี 2512<br />
<br />
ถัดสู่เดือนตุลาคมปีต่อมา ทุกถิ่นย่านก็ตกตะลึงกับอุบัติเหตุสะเทือนขวัญของมิตร ชัยบัญชา ระหว่างถ่ายทำฉากสุดท้ายของหนังเรื่อง อินทรีทอง แล้วเพียงไม่นาน ปลายเดือนมกราคม 2514 ก็ต้องโศกอาลัยกับการสูญเสียศรคีรี ศรีประจวบด้วยเหตุรถชนไปอีกราย<br />
<br />
แรกรู้จักเพลง ‘คิดถึงพี่ไหม’ ของศรคีรี ผมยังเด็กมาก ความเข้าอกเข้าใจต่อเนื้อร้องนั้นแทบไม่มีอยู่เลย กระทั่งคำว่า ‘คิดถึง’ ซึ่งย้ำเน้นไว้ทุกท่อนทุกตอน ผมก็ไม่ทราบนัยยะว่าหมายถึงอะไร<br />
<br />
ตรงข้ามต่างจากตอนนี้ ผมป่วยเป็น ‘โรคคิดถึงที่ไม่มีวันรักษาให้หายขาด’ กับใครต่อใครและอะไรต่อมิอะไรอยู่มากมายเต็มไปหมด (แหวะ!)<br />
<br />
อย่างไรก็ตาม ในวัย 6-7 ขวบ ผมชอบเพลงคิดถึงพี่ไหมทันทีที่แว่วผ่านหู ชอบท่วงทำนองอันไพเราะมาก ชอบเสียงร้องสูงหวานเยือกเศร้าของศรคีรี<br />
<br />
ในความรู้สึกของผม ภาพรวมของเพลงนี้ เหมือนมีบรรยากาศพร่าเลือนด้วยม่านหมอกชวนให้เคลิ้มฝัน ไม่ใช่ภาพที่สดใสแจ่มชัดนัก<br />
<br />
ความรู้สึกนี้ อธิบายให้เป็นนามธรรมแต่เข้าใจได้ง่ายยิ่งขึ้น เรียกกันว่า อารมณ์โรแมนติค<br />
<br />
ผมมีความเข้าใจผิดเกี่ยวกับเพลงนี้อยู่หลายประการ<br />
<br />
แรกสุดเข้าใจผิดเรื่อยมาว่า ชื่อเพลงนี้คือ ‘คิดถึงพี่หน่อย’ ต่อมาเข้าใจผิดว่าแต่งโดยครูไพบูลย์ บุตรขัน และสุดท้ายเข้าใจผิดว่าศรคีรีเป็นคนแรกที่ร้องเพลงนี้<br />
<br />
กาเครื่องหมายวงกลมข้อ ง. งู ได้เลยนะครับว่า ผิดทุกข้อ<br />
<br />
ข้อแรกนั้นมีผู้เข้าใจผิดกันเยอะ เนื่องจากเนื้อร้องเกือบทุกท่อนมักขึ้นต้นว่า “คิดถึงพี่หน่อย...” ฟังแล้วก็เลยไขว้เขวนึกว่าเป็นชื่อเพลง ผมมาได้รับความกระจ่างถูกต้อง ตอนที่ซื้อ CD รวมฮิตของศรคีรี จึงค่อยเกิดความรู้แจ้งพบสัจธรรม<br />
<br />
ส่วนที่ตีขลุมเหมารวมไปว่า เป็นผลงานเพลงของครูไพบูลย์นั้นไม่มีอะไรมาก ผมเป็นลูกอ๊อดในกะลา รู้น้อยจำกัดจำแทะและผิวเผิน เจอเพลงลูกทุ่งเนื้อร้องทำนองดีทีไร มักอนุมานล่วงหน้าไว้ก่อนว่านี่คือฝีมือครูไพบูลย์<br />
<br />
เผอิญว่า เนื้อร้องทุกวรรคทุกคำในเพลงคิดถึงพี่ไหม เข้าขั้นอภิมหากวีเลยทีเดียว ด้วยต้นทุนความรู้ระดับหางอึ่งตัวสุดท้องขาดสารอาหารที่มีอยู่ จึงทำให้ปักใจเชื่อสนิทว่าเป็นงานของครูไพบูลย์
แต่โลกกว้างกว่านั้นของแวดวงเพลงลูกทุ่ง คับคั่งเนืองแน่นไปด้วยครูเพลงระดับจอมยุทธ์ชั้นปรมาจารย์<br />
<br />
ท่านหนึ่งที่มีฝีมือโดดเด่นล้ำเลิศก็คือ ครูพยงค์ มุกดา
ขณะหูข้างหนึ่งในวัยเด็กของผมฟังเพลงลูกทุ่ง หูอีกข้างของผมก็หลงใหลเพลงของดิ อิมพอสซิเบิล<br />
<br />
ผมรู้จักคุ้นเคยกับครูพยงค์ มุกดา ในฟากของดิ อิมพอสซิเบิล จนนึกตรึกไม่ออกว่า ครูพยงค์ได้เขียนเพลงลูกทุ่งและลูกกรุงไว้มากมาย ครบถ้วนทุกแนวทางเท่าที่เพลงไทยทั้งหมดจะพึงมีในขณะนั้น<br />
<br />
‘คิดถึงพี่ไหม’ เป็นผลงานประพันธ์ของครูพยงค์ มุกดา เขียนแต่งขึ้นเป็นการจำเพาะเจาะจงให้ ทิว สุโขทัย นำไปร้องอัดแผ่นเสียง
แต่ฉบับดั้งเดิมของเพลงนี้ ไม่ประสบความสำเร็จในวงกว้าง มิหนำซ้ำหลังจากออกเผยแพร่ได้ไม่นาน ทิว สุโขทัยก็เสียชีวิตก่อนวัยอันควร
เกือบจะกลายเป็นเพลงที่เลือนหายและถูกลืม<br />
<br />
จนกระทั่งครูพยงค์ มุกดายกเพลงนี้ให้ศรคีรีนำไปร้องใหม่<br />
<br />
มีเกร็ดเรื่องเล่าอยู่ว่า ขณะบันทึกเพลงนี้ในห้องอัด ศรคีรี ศรีประจวบขอให้ทีมงานปิดไฟหมดทุกดวง แล้วร้องท่ามกลางความมืด<br />
<br />
ถ้าจะให้เดา คงเป็นเรื่องของการสร้างบรรยากาศห้อมล้อมกลมกลืนสอดคล้องกับเนื้อเพลง เพื่อจะได้ใช้จินตนาการอย่างเต็มที่<br />
<br />
แต่ที่ไม่ต้องเดา และเด่นชัดมากจนทุกคนสามารถรู้สึกได้ คือ ศรคีรีร้องเพลงนี้อย่างพริ้งพรายแพรวพราว ทั้งลูกเอื้อนลูกคอซับซ้อนหลายชั้น ผ่านน้ำเสียงสูงกังวานที่มีเอกลักษณ์เฉพาะ เป็นการร้องแบบพูดได้เต็มปากว่า ถอดหัวใจทั้งดวงฝากฝังไว้ในบทเพลง<br />
<br />
ผมชอบเพลงนี้นับจากวันแรกที่ได้ยิน ยิ่งโตและฟังบ่อย เริ่มเข้าใจความหมายของเนื้อร้องดีขึ้น ก็ยิ่งซาบซึ้งตรึงใจ<br />
<br />
มีเพลงจีนเพลงหนึ่ง นำเอาบทกวีเก่าแก่อายุร่วม ๆ พันปีของซูตงปอ (กวีเอกสมัยราชวงศ์ถัง) มาใส่ท่วงทำนอง กระทั่งกลายเป็นเพลงป๊อปอมตะ นักร้องมากมายนำมาขับขานซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนปัจจุบันก็ยังเป็นที่นิยมไม่เสื่อมคลาย<br />
<br />
เพลงจีนนั้น กล่าวถึงเหตุการณ์ที่ท่านกวี พลัดพรากห่างไกลจากคนรัก ในคืนไหว้พระจันทร์ที่ฟ้าแจ่มสุกสกาว จึงยกจอกสุราร่ำดื่มเดียวดาย ระบายความในใจ ตัดพ้อดวงจันทร์ และฝากความคิดถึงล่องลอยไปสู่ถิ่นแดนแสนไกล
รวมทั้งสบตากับคนรักห่างไกล ผ่านการมองจันทร์ดวงเดียวกันบนฟากฟ้า<br />
<br />
‘คิดถึงพี่ไหม’ ของครูพยงค์ โรแมนติคเทียบเคียงได้กับเพลงจีนอมตะข้างต้น ขณะเดียวกันก็มีเสน่ห์พิเศษ ท่ามกลางสำนวนโวหารคมคายเป็นบทกวี เช่น “ฝากใจกับจันทร์ ฝากฝันกับดาว” ก็มีความซื่อใสจริงใจแบบจิตวิญญาณลูกทุ่งปรากฏเด่นชัด<br />
<br />
ที่สำคัญคือ เพลงนี้คิดถึงกันทุกคืน ไม่ว่าจะเป็นข้าง ขึ้นหรือข้างแรม<br />
<br />
ผมแทบจะขาดใจตามเลยนะครับ เมื่อถึงเนื้อร้องว่า “คิดถึงพี่ก่อนน้องนอนก็ได้ เมื่อยามหลับไหล น้องเจ้าจะได้นอนฝัน...”<br />
<br />
น่ารักจนต้องขออนุญาตจำและลอกเลียนแบบล่วงหน้าตลอดชีวิต<br />
<br />
มีอีกความพิเศษอย่างหนึ่ง ซึ่งเกิดกับการฟังเพลงนี้ ฟังทีไรผมรู้สึกว่าอากาศรอบข้างเย็นลง ในใจนั้นยะเยือก ยิ่งฟังในช่วงฤดูหนาว (จริง) ยิ่งเกิดความไพเราะล้ำลึกอีกหลายเท่าตัว<br />
<br />
แต่ครั้งที่ฟังแล้วเหงาเศร้าจับจิต มักเกิดขึ้นในค่ำคืนฝนพรำ เมฆครึ้มทึมหม่น ไร้แสงจันทร์แสงดาว<br />
<br />
ผมรู้สึกไปว่า คืนนี้ไอ้หนุ่มอีสาวในบทเพลง มองหากันไม่เห็น เหลือแต่ความคิดถึงกำเริบรุนแรง<br />
<br />
เท่านั้นเอง ผมก็สะเทือนใจจนเกินห้ามและสุดจะกลั้นน้ำตา<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-FEz5wCI_fGc/UIOI571UvzI/AAAAAAAAAQk/maMMj4IzL4Q/s1600/4046.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="293" src="http://1.bp.blogspot.com/-FEz5wCI_fGc/UIOI571UvzI/AAAAAAAAAQk/maMMj4IzL4Q/s320/4046.jpg" width="320" /></a></div>
เพลง คิดถึงพี่ไหม
คำร้อง-ทำนอง พยงค์ มุกดา
คิดถึงพี่หน่อยนะกลอยใจพี่ ห่างกันอย่างนี้ น้องคิดถึงพี่บ้างไหม อย่าลืม อย่าลืม อย่าลืมสัจจา
สัญญาที่ให้ ว่าตัวห่างไกล หัวใจชิดกัน
คิดถึงพี่ก่อนน้องนอนก็ได้ เมื่อยามหลับใหล น้องเจ้าจะได้นอนฝัน ข้างขึ้นเมื่อใด แก้วใจโปรดมอง
แสงของนวลจันทร์ เราสบตากันในแสงเรื่อเรือง
คืนไหนข้างแรม ฟ้าแซมดารา น้องจงมองหาดาวประจำเมือง ทุกคืนเราจ้องดูเดือนดาว ทุกคราวเราฝันเห็นกันเนือง ๆ ถึงสุดมุมเมือง ไม่ไกล
คิดถึงพี่หน่อยนะกลอยใจเจ้า พี่ตรม พี่เหงา เพราะคิดถึงเจ้าเชื่อไหม ฝากใจกับจันทร์ ฝากฝันกับดาว ทุกคราวก็ได้ เราต่างสุขใจเมื่อคิดถึงกัน
narabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-51100210241876196702010-12-26T13:22:00.002+07:002010-12-26T13:33:27.177+07:00งามเลิศในปฐพี โดย 'นรา'<a href="http://2.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/TRbhhxKSszI/AAAAAAAAAPg/Qkj7fs7M0Bc/s1600/weg2.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 303px; height: 320px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/TRbhhxKSszI/AAAAAAAAAPg/Qkj7fs7M0Bc/s320/weg2.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5554875160656524082" /></a><br />ภาพนั้นในหน้าหนังสือหลายเล่ม คงเคยผ่านตาผมมาบ้างแล้วหลายวาระโอกาส แต่ผมไม่ได้ใส่ใจสังเกต และปล่อยปละละเลยข้ามไป<br /> <br />จนเมื่อรสนิยมขยับเคลื่อนเข้าหาการดูจิตรกรรมฝาผนัง ผมก็ได้เห็นภาพนี้อีกครั้ง จากหนังสือในห้องสมุด<br /> <br />บวกปนกับการมีโอกาสได้ผ่านตาภาพเรื่องเดียวกันในวัดหลายแห่ง เป็นการเทียบเคียง<br /> <br />ความรู้สึกล่าสุดเมื่อได้เห็นภาพนี้ในเวลาต่อ ๆ มา จึงค่อย ๆ ผิดแผกแตกต่างกว่าก่อน ๆ ทีละน้อย ค่อย ๆ เห็นว่า เปี่ยมเสน่ห์ สวยจับจิตจับใจ และมีแรงดึงดูดตราตรึงล้นเหลือ ทำให้ผมตระหนักว่า ได้เกิดความเปลี่ยนแปลงใหญ่หลวงในตัว แทบว่าจะกลายเป็นการมองโลกด้วยสายตาคู่ใหม่<br /> <br />ติดซึ้งตรึงใจถึงขั้นเก็บนำไปฝันยามหลับ ผมฝันว่า ได้มีโอกาสเดินทางไปดูภาพนั้น-ภาพที่เป็นของจริง<br /> <br />ความปรารถนาจะดูภาพดังกล่าวให้เป็นที่แล้วใจ ก่อตัวหนาแน่นขึ้นตามลำดับ จนผมเริ่มกระวนกระวายไม่สงบ<br /> <br />เช้าวันหนึ่ง แรงเร้าเรียกร้องของภาพนี้ก็ทวีขึ้นสู่ขีดสุด เกินกว่าจะทนนิ่งเพิกเฉยอีกต่อไป ผมตัดสินใจเดินทางมุ่งสู่วัดชมภูเวก<br /><br />วัดชมภูเวกอยู่ใกล้ ๆ สนามบินน้ำ เดิมทีด้านหน้าอุโบสถกับวิหารอยู่ติดคลองท่าทราย ซึ่งเป็นคลองใหญ่แยกมาจากแม่น้ำเจ้าพระยา ปัจจุบันตื้นเขินกลายเป็นลำคูเล็ก ๆ <br /> <br />สันนิษฐานว่า วัดนี้น่าจะสร้างขึ้นเมื่อประมาณปีพ.ศ. 2300 ครั้งนั้นชาวมอญถูกพม่ารุกราน ได้อพยพหลบหนีเข้ามายังแถบจังหวัดนนทบุรี บริเวณที่เป็นตัววัดในปัจจุบัน <br /> <br />จนถึงช่วงฤดูฝน เมื่อฝนตกลงมา วัวควายได้เหยียบย่ำเนินดิน ทำให้เห็นเนินอิฐโผล่ขึ้นมา ท่านหัวหน้าชาวมอญผู้อพยพเชื่อว่า ฐานเนินอิฐแห่งนี้ คงจะต้องเคยเป็นซากโบราณสถานมาก่อน และถือว่าเป็นพื้นที่อันนำมาซึ่งความเป็นสิริมงคล จึงได้ร่วมกันสร้างเจดีย์ทรงมอญ หรือที่เรียกกันว่าพระมุเตา ขึ้น ณ เนินแห่งนี้ (ต่อมาในปีพ.ศ. 2460 มีพระสงฆ์จากมอญเดินทางมาบูรณะ เพิ่มความสูงใหญ่ขึ้นกว่าเดิม และทำมงกุฏสวมที่ยอดพระมุเตา พร้อมกับสร้างเจดีย์ขึ้นที่มุมฐานทั้ง 4 ทิศ) รวมทั้งใช้เป็นที่ประดิษฐานพระพุทธรูป ตลอดจนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่นำมาจากเมืองมอญ เพื่อให้เป็นสถานที่สักการะบูชา และค่อย ๆ มีสิ่งก่อสร้างเพิ่มเติม จนกลายเป็นวัดชื่อ ‘ชมภูวิเวก’ มีความหมายว่า ขอสรรเสริญบริเวณที่เป็นเนินสูง และมีความสงบวิเวก<br /> <br />ภายหลังคำเรียกชื่อวัดจึงค่อย ๆ กร่อนหายกลายเป็น ‘ชมภูเวก’ แต่บรรยากาศอันเงียบสงบและวิเวก ก็ยังคงมีอยู่มาจนถึงปัจจุบัน<br /> <br />คำแปลชื่อวัดนั้นตรงตามตัวอักษร ‘ชม’ ก็คือ ชื่นชมสรรเสริญ ‘ภู’ นั้นเป็นภูเดียวกับภูเขาหรือเนินที่สูง ‘เวก’ รวบรัดมาจากสงบวิเวก<br /> <br />โบสถ์เก่าวัดชมภูเวกซึ่งภายในมีภาพจิตรกรรมฝาผนังนั้น ตำราหลายแห่งระบุว่า เป็นโบสถ์แบบมหาอุด คือมีประตูทางเข้าแค่เพียงหนึ่งเดียว ด้านหลังเป็นผนังทึบตัน <br /> <br />อันนี้ค่อนข้างต่างจากที่ผมเคยรู้มา (จากข้อมูลคนละแหล่ง) ว่า โบสถ์มหาอุด มีประตูทางเข้าด้านเดียว (จะกี่บานก็ได้) ส่วนผนังด้านข้างทึบตันไม่มีหน้าต่าง และด้านหลังทึบตันไม่มีประตู<br /> <br />อย่างไรก็ตาม เมื่อข้อมูลบอกว่าเป็นมหาอุด ผมก็เชื่อตามประสาคนว่าง่ายนะครับ<br /> <br />ผนังแบบมหาอุด (ซึ่งเป็นรูปแบบทางสถาปัตยกรรมตามวัดวาอารามที่หาดูได้ยาก) ถือและเชื่อกันว่า เป็นสถานที่สำหรับประกอบพิธีปลุกเสกเครื่องรางของขลัง แล้วจะมีความศักดิ์สิทธิ์อย่างยิ่ง <br /> <br />นอกจากลักษณะแบบมหาอุดแล้ว โบสถ์วัดชมภูเวก ยังมีความโดดเด่นอีกประการ เป็นรูปทรงที่เรียกกันว่า แบบวิลันดา (คือรับอิทธิพลจากฮอลแลนด์) คือ ตัวอาคารจะไม่ตรงตั้งฉากกับพื้นดินเสียทีเดียว แต่จะเอียงสอบเข้าหากันเล็กน้อย <br /> <br />ที่น่าสนใจและควรแวะไปดูชมอย่างยิ่งอีกประการก็คือ บริเวณหน้าบัน ซึ่งประดับด้วยเครื่องถ้วยลายครามและเบญจรงค์ เป็นลวดลายซึ่งรับอิทธิพลแบบศิลปะโรโคโคของยุโรป มาปรับประยุกต์เป็นลายไทย<br /> <br />จิตรกรรมฝาผนังวัดชมภูเวก จัดอยู่ในสกุลช่างนนทบุรี ซึ่งโดดเด่นเคียงคู่กับภาพเขียนที่วัดปราสาทและวัดโพธิ์บางโอ<br /> <br />เรื่องสกุลช่างนนทบุรีนี้ ยังเกินปัญญาและความเข้าใจของผม ในการแยกแยะหาจุดเด่นลักษณะร่วมหรือเอกลักษณ์เฉพาะในทางศิลปะ ส่วนหนึ่งเพราะตัวอย่างเหลือให้เปรียบเทียบค่อนข้างน้อย และเท่าที่มีอยู่ก็ต่างลีลาต่างแบบแผนกันเยอะพอสมควร<br /> <br />ผมเดาเล่น ๆ ว่า การนับเป็นสกุลช่างเดียวกัน อาจพิจารณาจากถิ่นทำเลที่ตั้ง ซึ่งอยู่ในจังหวัดนนทบุรี ถัดมาคือ ยุคสมัยระยะเวลาที่วาดน่าจะใกล้เคียงไม่ห่างกันมากนัก (ทว่าอายุแท้จริงของภาพจิตรกรรมแต่ละแห่งก็ยังไม่มีข้อสรุปแน่ชัด) ประการสุดท้าย (ซึ่งผมเดาเอาเอง) คือ อาจวาดโดยครูช่างซึ่งเป็นคนพื้นถิ่นละแวกนั้น ไม่ใช่ฝีมือช่างหลวงดังเช่นวัดหลายแห่งในกรุงเทพฯ<br /><br />โดยรวมแล้ว จิตรกรรมฝาผนังวัดชมภูเวก ประเมินและมองผ่านสายตายังไม่แตกฉานรู้จริงอย่างผม มีเกณฑ์ความงามอยู่ในระดับดี อาจจะไม่สวยประณีตวิจิตรพิสดารเทียบเท่ากับฝีมือช่างหลวง แต่เทียบกับภาพเขียนฝีมือครูช่างท้องถิ่นพื้นบ้านด้วยกันแล้ว ถือว่าเป็นอีกแห่งที่โดดเด่นอยู่ในลำดับต้น ๆ <br /><br />แต่มีภาพหนึ่งที่พิเศษล้ำลอยออกมา คือ ภาพแม่พระธรณี ซึ่งได้รับการยกย่องและลงความเห็นพ้องกันหลายปากหลายความคิดว่า เป็นแม่พระธรณีที่สวยสุดในประเทศไทย บางความเห็นถึงกับกล่าวครอบคลุมไปถึงขั้นชื่นชมว่า สวยที่สุดในโลก<br /><br />ครูบาอาจารย์หลายท่าน นิยมกล่าวถึงแม่พระธรณีว่า ‘นางธรณี’ ซึ่งน่าจะเป็นคำเรียกขานที่ถูกต้องกว่า<br /> <br />อธิบายง่าย ๆ คือ ‘แม่พระธรณี’ ไม่ใช่เจ้า ไม่ใช่เทวดา ไม่ใช่ยักษ์ ไม่ใช่สัตว์ ปราศจากสถานะแน่ชัด ทราบแต่เพียงว่า ท่านทำหน้าที่รักษาแผ่นดิน และเป็นเสมือนประจักษ์พยาน เวลามีผู้ทำบุญกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศล น้ำที่เทลงบนดิน ก็จะซึมเข้าไปอยู่ในมวยผมของท่าน <br /> <br />พูดง่าย ๆ ว่า แม่พระธรณีเปรียบเสมือนธนาคารแห่งการทำบุญกุศล<br /> <br />ในวรรณคดีต่าง ๆ เมื่อกล่าวถึงแม่พระธรณี ไม่ว่าจะเป็นงานของเจ้าพระยาพระคลัง (หน) หรือพระนิพนธ์ของสมเด็จพระมหาสมณะเจ้ากรมพระปรมานุชิตชิโนรส ล้วนมิได้ใช้ราชาศัพท์ และเรียกขานแต่เพียงว่า ‘นางธรณี’ เหมือนสามัญชน <br /> <br />กระทั่งเพลงไทยเดิมที่เราท่านคุ้นชื่ออย่าง ‘ธรณีกันแสง’ (ที่ถูกจะต้องสะกดอย่างนี้นะครับ เพราะ ‘กันแสง’ แปลว่าผ้าเช็ดหน้า ต่อมาจึงแผลงความหมายกลายเป็น ‘ร้องไห้’ ส่วน ‘กรรแสง’ นั้นไม่มีความหมาย) เดิมก็มีชื่อเพียงว่า ‘ธรณีร้องไห้’ แล้วจึงค่อยคลาดเคลื่อนผิดเพี้ยนมาเป็น ‘ธรณีกันแสง’ ในภายหลัง <br /> <br />เหตุผลสนับสนุนอีกอย่างคือ ประโยคคุ้นหูที่ว่า ‘แม่พระธรณีบีบมวยผม’ ซึ่งก็ไม่ใช้ราชาศัพท์เหมือนกัน<br /> <br />โดยส่วนตัวแล้ว ผมนิยมเรียกว่า ‘แม่พระธรณี’ มากกว่า ‘นางธรณี’ ซึ่งฟังดูห้วน ๆ และดูจะเป็นการลดเกียรติของท่านมากไปหน่อย<br /> <br />ผมจึงใช้ ‘แม่พระธรณี’ ตามความคุ้นเคยและสะดวกใจของผมเอง ขณะเดียวกันก็จะเขียนถึงท่านโดยไม่ใช้ราชาศัพท์ ด้วยความเชื่อตามผู้หลักผู้ใหญ่ครูบาอาจารย์แต่เก่าก่อนบอกมา<br /> <br />ส่วนใหญ่ภาพ ‘แม่พระธรณี’ มักปรากฎอยู่ในพุทธประวัติตอน ‘มารผจญ’ ตรงกันหมด<br /> <br />เรื่องมารผจญเป็น ‘ท่าบังคับ’ อยู่เคียงคู่กับจิตรกรรมฝาผนังของไทย ผมได้เคยกล่าวอ้างพาดพิงไปบ้างแล้ว และคงจะมีโอกาสได้เขียนถึงอย่างถี่ถ้วนอีกหลายครั้งในอนาคตและเคี้ยวและโค้งอ้อมโลกภายภาคหน้า <br /> <br />ภาพมารผจญส่วนใหญ่ ออกไปทางดุดันน่ากลัว มีลีลาโลดโผนโจนทะยาน องค์ประกอบภาพเนืองแน่นวุ่นวายโกลาหล เพราะเล่าถึงเหตุการณ์ที่กองทัพมารรวมพลกันเพื่อมุ่งทำร้ายขัดขวาง มิให้พระพุทธเจ้าครั้งยังเป็นเจ้าชายสิทธัตถะ ประสบความสำเร็จในการตรัสรู้<br /> <br />พร้อม ๆ กันนั้น ก็เล่าถึงแม่พระธรณีปรากฎตัวขึ้นสู่ผิวพื้นดิน เพื่อบีบมวยผม จนจำนวนน้ำที่พระพุทธเจ้าหลั่งลงดินในการบำเพ็ญบารมีต่าง ๆ หลายชาติภพ (และสะสมไว้ในมวยผมของแม่พระธรณี)กลายเป็นคลื่นยักษ์โถมท่วมเข้าใส่ จนทัพมารแตกพ่ายกระเจิดกระเจิงไม่เป็นขบวน<br /> <br />ภาพมารผจญที่วาดไว้ตามวัดต่าง ๆ จึงสวยแบบดุ ๆ น่าสะพรึงกลัว ใกล้เคียงหนังแอ็คชันปนสยองขวัญ<br /> <br />ทว่าภาพมารผจญที่วัดชมภูเวก กลับให้ความรู้สึกแตกต่างจากขนบดังกล่าวอยู่เยอะทีเดียว<br /> <br />กล่าวคือ ไม่สู้จะดุร้ายน่ากลัวนัก จุดเด่นของภาพก็ผิดแผกจากมารผจญส่วนใหญ่ที่พบเห็นกัน <br /> <br />ปกติแล้วบริเวณที่ถือกันว่าเป็นไฮไลท์ไคลแม็กซ์หรือลูกชิ้นในภาพมารผจญ ก็คือ จินตนาการอันหวือหวาของครูช่าง ที่จะเขียนภาพมวลหมู่กองทัพมารให้พิสดารพันลึกสุดจะพรรณนา ทว่าจุดเด่นสุดของภาพมารผจญที่วัดชมภูเวก กลับอยู่ตรงภาพแม่พระธรณี<br /> <br />เรื่องนี้มีเบื้องหลังความอร่อยอยู่สองสาเหตุนะครับ<br /> <br />ประการแรกก็คือ โบสถ์วัดชมภูเวกนั้น มีขนาดพื้นที่เล็กมาก ราว ๆ 12.80x5.35 เมตร มิหนำซ้ำตอนบนยังมีเพดานไม้ ลักษณะโดยรวมจึงค่อนข้างต่ำ <br /> <br />ครูช่างที่วาดภาพนี้ (ผู้เชี่ยวชาญหลายท่านสันนิษฐานกันว่า น่าจะเขียนขึ้นสมัยอยุธยาตอนปลาย) เลือกที่จะวาดตัวยักษ์และไพร่พลมาร ด้วยขนาดใหญ่ตามปกติเช่นเดียวกับวัดอื่น ๆ <br /> <br />เหตุที่ต้องวาดตัวใหญ่ ๆ ก็เพราะ ตำแหน่งปกติที่นิยมเขียนภาพมารผจญ คือบริเวณตอนบนเหนือประตูทางเข้าโบสถ์ ไปจนจรดเพดาน อยู่สูงและไกล จำเป็นต้องขยายขนาดเพื่อให้ผู้ชมมองเห็นได้เด่นชัด<br /> <br />ผลก็คือ ด้วยเนื้อที่อันจำกัด กองทัพมารในโบสถ์วัดชมภูเวก จึงออกจะว่างโล่งโหรงเหรง มีเพียงฝั่งละ ประมาณสิบกว่าตัวเท่านั้น ขณะที่มารผจญส่วนใหญ่หรือบางที่บางแห่ง อาจวาดตัวละครแออัดคับคั่งราว ๆ ร้อยตัว<br /> <br />แม้ว่าจะไม่ดุเดือดเลือดพล่าน ไม่โกลาหลอลหม่าน และขาดคุณสมบัติ ‘อลังการงานสร้าง’ ทว่าภาพมารผจญวัดชมภูเวกนั้น ฝีมือเขียนหน้ายักษ์และตัวละครต่าง ๆ อยู่ในขั้นสวยมาก โดยเฉพาะฝั่งที่วาดน้ำท่วม ครูช่างท่านเขียนรูปปลาและสารพัดสัตว์ในจินตนาการ โผล่ขึ้นมาเหนือคลื่นน้ำได้น่าเกรงขามอย่างยิ่ง<br /> <br />ความจำกัดเรื่องพื้นที่ ทำให้เชื่อกันต่อไปอีกว่า เป็นเหตุให้ภาพแม่พระธรณี ต้องเขียนในท่านั่งชันเข่าบีบมวยผมแทนท่ายืน <br /> <br />เท็จจริงอย่างไรผมไม่ยืนยัน เท่าที่เคยผ่านตา ผมพบภาพแม่พระธรณีในฉากมารผจญ ทั้งท่านั่งและท่ายืนในอัตราส่วนค่อนข้างใกล้เคียงกัน โดยท่ายืนอาจมีจำนวนเหลื่อมมากกว่านิด ๆ <br /> <br />เหตุผลต่อมาที่ทำให้ภาพแม่พระธรณีของวัดชมภูเวก กลายเป็นจุดเด่นสุดแทนบริเวณอื่น ๆ จนผิดจากขนบส่วนใหญ่ เป็นเพราะว่า เคยมีการวาดซ่อมในสมัยรัตนโกสินทร์ (เชื่อกันว่า น่าจะราว ๆ สมัยรัชกาลที่ 3)<br /> <br />จิตรกรรมฝาผนังของไทย หายากมากนะครับ ที่จะวาดในยุคไหน แล้วเหลือตกทอดถึงปัจจุบันเป็นฝีมือของยุคนั้นล้วน ๆ โดยมากมักจะชำรุดเสียหาย จนต้องเขียนซ่อมขึ้นใหม่ ฝีมือจึงปนกันหลายสกุลช่าง<br /> <br />บางที่บางแห่งหากเสียหายมาก อาจต้อง Restart วาดทับใหม่หมด จนกระทั่งไม่เห็นเค้าในภาพดั้งเดิมเลย<br /> <br />ภาพเขียนในโบสถ์วัดชมภูเวก คงจะกระเทาะหลุดร่อนทรุดโทรมเพียงแค่บางส่วน และเขียนต่อเติมเฉพาะบริเวณที่ขาดหาย ผลที่ปรากฎจึงสะท้อนให้เห็นทั้งลีลาแบบอยุธยาตอนปลายผสมกับศิลปะสมัยรัตนโกสินทร์<br /> <br />ผู้เชี่ยวชาญเขาพิจารณาความแตกต่างนี้ จากลักษณะของลายเส้นง่าย ๆ และการใช้สีในโทนสว่าง ซึ่งยังเป็นสไตล์แบบอยุธยาอยู่นะครับ<br /> <br />ร่องรอยของการวาดซ่อมใหม่ มีวิธีสังเกตอยู่เหมือนกัน คือ สีพื้นจะค่อนข้างมืดทึบ นิยมการปิดทอง รวมทั้งเส้นและลวดลายที่วาดอย่างประณีตพิถีพิถัน ตามสไตล์สมัยรัตนโกสินทร์ ต่างจากสมัยอยุธยาที่วาดด้วยลีลาเชื่อมั่นฉับไว <br /> <br />เทียบง่าย ๆ ก็เหมือนเขียนด้วยลายมือบรรจงกับลายมือหวัด ซึ่งสวยกันไปคนละอย่าง แบบหนึ่งนั้นสวยวิจิตร ขณะที่อีกแบบสะท้อนถึงความเฉียบขาดเชื่อมั่นและได้ความสด<br /> <br />ลักษณะผสมผสานระหว่างสองสกุลช่าง มีปรากฎให้เห็นในภาพวาดทั่วทั้งโบสถ์เลยนะครับ<br /> <br />ภาพมารผจญวัดชมภูเวก ส่วนที่ยังคงเค้าเดิมเอาไว้ คือ ภาพพระพุทธเจ้าตอนบนสุด และบรรดากองทัพมาร ส่วนบริเวณที่ต่อเติมซ่อมแซมขึ้นใหม่ ได้แก่บริเวณพุ่มไม้ และลูกคลื่น<br /><br />พุ่มไม้นั้นเขียนด้วยวิธีใช้เปลือกไม้แทนพู่กัน กระทุ้งเป็นพุ่ม อันเป็นแบบอย่างที่เริ่มมีปรากฏให้เห็นในสมัยรัตนโกสินทร์ แทนลักษณะการเขียนตัดเส้นทีละใบแบบของเก่า <br /><br />อย่างไรก็ตาม ผมมีข้อสังเกตเพิ่มเติมว่า จิตรกรรมฝาผนังสมัยรัตนโกสินทร์ หรือกล่าวให้ชัดคือ<br /><br />ภาพที่เขียนขึ้นในสมัยรัชกาลที่ 3 มีเยอะเลยนะครับ ที่ครูช่างได้วาดพุ่มไม้ ด้วยการตัดเส้นทีละใบอย่างละเอียดประณีต และใช้เปลือกไม้กระทุ้งเป็นพุ่มให้เหมือนรอยฝีแปรงฉับไว ปนรวมสองเทคนิคกรรมวิธีอยู่ในภาพเดียวกัน<br /> <br />ส่วนภาพคลื่นในจิตรกรรมไทย หากเป็นสมัยอยุธยา นิยมเขียนด้วยการตัดเส้นโค้งซ้อนกันหลายชั้น เป็นคลื่นแบบลวดลายประดิษฐ์ ขณะที่สมัยรัตนโกสินทร์ เปลี่ยนมานิยมวาดให้สมจริง เห็นน้ำเป็นน้ำ <br /> <br />คลื่นในโบสถ์วัดชมภูเวก เห็นร่องรอยเดิมว่าวาดเป็นคลื่นประดิษฐ์นะครับ แต่ขณะเดียวกันก็เห็นการวาดเติมในทางสมจริงอยู่ด้วยเหมือนกัน<br /> <br />อันนี้ก็สามารถเป็นไปได้อีกว่า ในภาพเดียวกันอาจวาดทั้งประดิษฐ์และคลื่นแบบสมจริงปนกัน<br /> <br />ดังนั้นการพิจารณาจากลีลาวาดพุ่มไม้หรือคลื่น ยังต้องมีเงื่อนไขปัจจัยอื่นมาดูประกอบ ส่วนที่ช่วยให้แยกแยะความต่างระหว่าง ศิลปะแบบอยุธยาและรัตนโกสินทร์ได้เด่นชัดขึ้นก็คือ การใช้สี<br /> <br />ภาพเขียนสมัยอยุธยาใช้สีค่อนข้างจำกัด ประมาณ 4-5 สี คือ แดง ขาว เหลืองอ่อน ดำ แล้วพลิกแพลงยักเยื้องผสมสีเท่าที่มีอยู่ลวงตาให้เกิดความหลากหลาย <br /> <br />ขณะที่ภาพเขียนสมัยรัตนโกสินทร์ เริ่มมีการใช้สีอย่างแพรวพราว เน้นการปิดทองแวววาว และระบายพื้นฉากหลังมืดทึบ<br /> <br />นั้นสืบเนื่องมาจาก 2 สาเหตุใหญ่ อย่างแรกคือ โดยวันเวลาเคลื่อนผ่าน เริ่มมีการนำเข้าสีจากจีน <br /> <br />ถัดมาคือ ลักษณะและขนาดของโบสถ์ <br /> <br />โบสถ์สมัยอยุธยา (อาศัยตัวอย่างจากโบสถ์วัดใหญ่สุวรรณาราม และวัดเกาะแก้วสุทธาราม ที่จังหวัดอยุธยา ซึ่งสอบทานมีหลักฐานยืนยันแน่นอนว่าสร้างขึ้นในสมัยอยุธยา) ไม่นิยมเจาะช่องหน้าต่าง <br /> <br />การเขียนภาพจึงต้องคำนึงถึงเรื่องแสงเงาอันจำกัด และบริเวณโบสถ์ค่อนข้างมืดครึ้ม การระบายสีพื้นจึงเน้นสีโปร่งเบาสว่างไสว เพื่อความเหมาะพอดีกับสายตาของผู้ชม<br /> <br />โบสถ์สมัยรัตนโกสินทร์ มีขนาดใหญ่โตขึ้น และนิยมทำช่องหน้าต่าง แหล่งแสงส่องกระทบจากภายนอกสู่ภายในโบสถ์สว่างขึ้น การระบายสีพื้นโปร่งเบาแบบสมัยอยุธยา อาจส่งผลให้ภาพจืดซีดขาวโพลนจนเกินควร ครูช่างจึงหันมานิยมการระบายสีพื้นมืดทึบ<br /> <br />ครั้นสีพื้นค่อนข้างไปทางหนักเข้ม ภาพตัวละครอาจจมไปกับฉากหลัง จึงแก้ปัญหากันอีกชั้น ด้วยกรรมวิธีปิดทอง เพื่อให้ภาพบุคคลลอยเด่นเห็นชัดไม่ถูกกลืนหาย<br /> <br />นี้เป็นหลักกว้าง ๆ ในการพิจารณาแยกแยะความแตกต่างด้านยุคสมัยของจิตรกรรมฝาผนัง ระดับลึกซึ้งมากกว่านั้น อาจต้องพิจารณาถึงลายเส้นพู่กัน ลักษณะของลวดลายประดิษฐ์ และการกำหนดแบบแผนว่าผนังใดควรจะวาดเรื่องราวหัวข้อใด <br /> <br />อย่างไรก็ตาม จิตรกรรมฝาผนังวัดชมภูเวก บริเวณที่วาดขึ้นใหม่แบบปราศจากข้อกังขาใด ๆ ทั้งสิ้น คือ ภาพแม่พระธรณี<br /> <br />สังเกตได้ง่าย ๆ คือ ภาพนี้วาดแบบคัดลายมือตัวบรรจง เนี้ยบเฉียบประณีตไปหมดทุกส่วน<br /> <br />พูดอีกแบบคือ เห็นชัดแจ๋วเลยว่า เป็นคนละฝีมือ คนละสำนัก คนละกระบวนท่า ต่างจากบริเวณอื่น ๆ ในภาพมารผจญผนังเดียวกัน ทั้งผิดจากภาพเดิมสมัยอยุธยา และมีลายเซ็นเฉพาะตัวไม่เหมือนภาพอื่น ๆ ที่วาดซ่อมในคราวเดียวกัน<br /> <br />ที่น่าทึ่งคือ ครูช่างนิรนามผู้วาดภาพนี้ ฝีมือยอดเยี่ยมแหวกแนวจากท่านอื่น ๆ ที่ทำการวาดซ่อมแซมในตัวโบสถ์ทั้งหมด และเหนือชั้นมากตรงที่ ท่านวาดด้วยลีลาแบบฉบับของตนเอง แต่ขณะเดียวกันก็ยังคงความกลมกลืน ไม่ ‘โดด’ และหลุดแปลกแยกจากส่วนอื่น ๆ ที่เป็นของเดิม <br /> <br />สวยตั้งแต่กรอบรูปซุ้มโค้งปลายแหลม รวมทั้งการลดความแข็งกระด้าง ด้วยการวาดโขดหินยื่นล้ำเข้ามาตรงด้านล่าง ซึ่งเป็นลักษณะพิเศษอีกอย่างที่ผมไม่เคยเห็นในรูปแม่พระธรณีที่ไหนเลย <br /> <br />ถัดมาคือ การคุมโทนสีดินแดงของฉากหลังให้เข้ากับเส้นสายของตัวภาพแม่พระธรณี และลวดลายในกรอบทั้งหมดอย่างสอดคล้องกลมกลืนเป็นเอกภาพ<br /> <br />ที่โดดเด่นสุดก็คือ ใบหน้าอันสวยประณีต สัดส่วนเรือนร่างของแม่พระธรณีที่งามมาก รวมทั้งความอ่อนช้อยไหวพลิ้วของเส้นสายต่าง ๆ ซึ่งรับส่งต่อเนื่องกันไปหมด จนเกิดลีลาลวงตาเป็นภาพเคลื่อนไหว<br /> <br />จุดหนึ่งซึ่งใครต่อใครยกย่องว่า งามไม่มีแห่งใดเทียม ได้แก่ บริเวณแขนขวาที่ทอดเหยียดจับมวยผม รวมทั้งปลายนิ้วมือทั้งห้า <br /> <br />ว่าตามหลักกายวิภาคแล้ว นี่เป็นการวาดที่ผิดสัดส่วนไม่สมจริงอย่างรุนแรง แต่จิตรกรรมไทยก็ไม่ได้ชี้วัดตัดสินกันตรงนี้ และถือเอาความงามในเชิงอุดมคติ ด้วยท่วงท่าแบบนาฎลักษณ์เป็นเกณฑ์มากกว่า <br /> <br />ในแง่นี้ พูดได้เต็มปากนะครับว่า ภาพแม่พระธรณีที่วัดชมภูเวก บรรลุถึงขีดขั้นความงามสูงสุด เข้าขั้นน่าอัศจรรย์ <br /> <br />ไม่ใช่ความอัศจรรย์ในเชิงของฝีมือเพียงอย่างเดียวหรอกนะครับ แต่ยังอัศจรรย์ยิ่งไปกว่านั้น ในการประดิษฐ์คิดค้นให้ได้ท่วงท่าสวยงามลงตัวดังเช่นที่เห็น<br /> <br />ใช้สำนวนร่วมสมัยก็ต้องรำพึงรำพันว่า “คิดได้ยังไง?”<br /> <br />ภาพแม่พระธรณีวัดชมภูเวก ไม่ใช่แห่งแรกที่วาดในท่วงทีลีลานี้ แต่เป็นการสืบทอดจากแบบแผนโบราณ และพัฒนาจนกระทั่งสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ <br /> <br />กระทั่งงานยุคหลังต่อมาอีกหลายภาพหลายแห่ง ก็ต้องยึดถือภาพนี้เป็น ‘ภาพครู’ และยังไม่มีภาพไหนวาดออกมาได้งามเทียบเท่า<br /> <br />แม่พระธรณีวัดชมภูเวก มีขนาดไม่ใหญ่นัก ประมาณคร่าว ๆ แล้ว น่าจะมีด้านยาวส่วนสูงไม่เกินห้าสิบเซนติเมตร สอดคล้องกับขนาดพื้นที่ค่อนข้างเล็กของตัวโบสถ์<br /> <br />นั้นกลายเป็นข้อดี เพราะผู้ชมไม่ต้องแหงนเงยมากนัก รวมทั้งมีระยะห่างกำลังเหมาะ ใกล้พอที่จะสังเกตดูรายละเอียดและชื่นชมความงามได้ถนัดด้วยตาเปล่า (หลายที่หลายแห่ง ภาพเดียวกันนี้ ผมต้องใช้กล้องส่องทางไกลเป็นอุปกรณ์ช่วย)<br /> <br />ผมมาซึ้งในรสพระธรรม ถึงความพิเศษพิสดารของภาพนี้เพิ่มขึ้น เมื่อพยายามจะวาดลอกเลียนแบบ ผลปรากฏว่าล้มเหลวเละเทะ เนื่องจากยากสุด ๆ<br /> <br />ความยากอยู่ที่ว่า เส้นสายเขียนขึ้นอย่างบางเฉียบ มือและสายตาต้องแม่นยำมาก แค่เลียนแบบวาดเส้นใดเส้นหนึ่งให้โค้งหวานราบรื่น ไม่สะดุดสะดุ้งกระตุก ได้ความคมกริบตรงตามต้นแบบ ก็นับว่ายากสาหัสแล้วนะครับ<br /> <br />แต่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ ทุกเส้นสายในภาพนี้ ตั้งแต่เส้นโครงร่างรอบนอก รวมไปถึงลายกระหนก ลายผ้าต่าง ๆ ทั้งหมดล้วนเกี่ยวโยงสัมพันธ์รับส่งเชื่อมกันตลอด <br /> <br />พูดง่าย ๆ คือ วาดเส้นใดเส้นหนึ่งผิดพลาดคลาดเคลื่อนเพียงเล็กน้อย ภาพนี้ก็เสียทันที <br /> <br />โดยไม่ต้องถามกระจกวิเศษให้ยุ่งยากเสียเวลา ผมเชื่อสนิทใจตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นของจริง ว่านี่คือภาพแม่พระธรณีที่งามเลิศในปฐพี สมดังคำร่ำลือที่ได้สดับรับรู้มาทุกประการ<br /> <br />สำหรับคนบ้าดูจิตรกรรมฝาผนังอย่างผม นี่คืองานศิลปะฝีมือชั้นครูอันเลอเลิศ แบบที่พูดกันไม่เกินเลยความจริงว่า ในชีวิตควรจะต้องหาโอกาสแวะเยือนไปยลดูให้ได้สักครั้งเป็นอย่างน้อย<br /> <br />ไม่งั้น ‘นอนอายตาไม่หลับ’ นะครับnarabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-89649016747256046982010-12-21T12:37:00.003+07:002010-12-21T12:45:55.823+07:00ลงโลหิตไปจนเท่าวันตาย โดย 'นรา'<a href="http://4.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/TRA-w_KmX1I/AAAAAAAAAPY/GdOWZNuqzzk/s1600/DSC09174.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 240px; height: 320px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/TRA-w_KmX1I/AAAAAAAAAPY/GdOWZNuqzzk/s320/DSC09174.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5553007351858356050" /></a><br />ในบรรดาแหล่งจิตรกรรมสถานทั่วสยามประเทศ ภาพเขียนในโบสถ์ วัดใหญ่สุวรรณาราม จังหวัดเพชรบุรี ได้รับการยกย่องว่าเป็นอีกแห่งหนึ่งที่งามสุดยอด<br /> <br />สุดยอดตรงที่ หากดูอย่างผิวเผินลวก ๆ ก็สามารถใช้เวลาแค่ไม่กี่นาทีผ่านเลยไปได้ทันที ไม่มีอะไรโดดเด่นสะดุดตา<br /> <br />ขณะเดียวกัน สำหรับนักดูจิตรกรรมฝาผนังประเภทฮาร์ดคอร์ ภาพเขียนที่นี่ก็มหัศจรรย์อย่างยิ่ง เพราะสามารถดูแบบละเลียดดื่มด่ำพินิจพิเคราะห์ ชนิดใช้เวลาทั้งวันก็ยังซึมซับความงามได้ไม่ทั่วถึงหมดสิ้น<br /> <br />ยิ่งไปกว่านั้น วัดใหญ่สุวรรณาราม ยังมี “ของดี” อันเป็นงานศิลปะชั้นเลิศในด้านต่าง ๆ อีกเยอะแยะมากมาย<br /> <br />หากจะระบุว่า ตัววัดทั้งวัดนั่นแหละ คือ พิพิธภัณฑ์หรือหอศิลป์ขนาดใหญ่ ก็ไม่ผิดจากความจริงแต่อย่างไร<br /><br />ประวัติความเป็นมาของวัดใหญ่สุวรรณาราม มีบันทึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษร มาตั้งแต่ครั้งสมัยอยุธยาตอนปลาย และเป็นไปได้มากว่า ระยะเวลาที่สร้างขึ้น อาจเก่าแก่ย้อนไกลกว่านั้นอีก <br /> <br />มีคำบอกเล่าจากพระสูงอายุในวัด ระบุว่า เดิมชื่อ “วัดน้อย” หรือ “วัดนอกปากใต้” คล้องจองกับ “วัดในไก่เตี้ย” ซึ่งตั้งอยู่ด้านหลังห่างกันไม่ไกล<br /> <br />ปัจจุบันวัดในไก่เตี้ย ร้างไปนานแล้ว ยังมีเจดีย์และฐานอุโบสถหลงเหลือร่องรอยอยู่บ้าง พื้นที่แถบนี้เคยมีคนนำมาทำสนามวัวเกวียน (เป็นการละเล่นอย่างหนึ่ง ใช้วัวเทียมเกวียน 2 เล่ม วิ่งแข่งกัน) บางครั้งจึงเรียกสถานที่นี้ว่า “วัดหัวสนาม”<br /> <br />จนเมื่อประมาณ พ.ศ. 2475 ทางราชการได้ใช้พื้นที่แถบวัดหัวสนาม และวัดไผ่ล้อม (วัดนี้ก็เป็นวัดร้าง และมีลวดลายปูนปั้นที่ยกย่องกันว่างามมาก หลงเหลือให้เห็น) สร้างเป็นเรือนจำประจำจังหวัด<br /> <br />เหตุที่ในอดีต วัดใหญ่สุวรรณารามเคยได้ชื่อว่า “วัดนอกปากใต้” ก็เพราะเดิมเคยตั้งอยู่ด้านทิศใต้ของแม่น้ำเพชร ก่อนที่แนวพาดผ่านของลำน้ำจะค่อย ๆ เปลี่ยนเส้นทางในเวลาต่อมา<br /> <br />มีบุคคลสำคัญหลายท่าน ซึ่งเกี่ยวโยงผูกพันกับวัดใหญ่สุวรรณาราม ท่านแรกคือ สมเด็จพระสังฆราช (แตงโม) หรือสมเด็จฯ แตงโม<br /> <br />ตำนานเล่ากันมาว่า สมเด็จ ฯ แตงโม มีนามเดิมว่า “ทอง” เกิดที่บ้านหนองหว้า ตำบลหนองขนาน อำเภอเมือง จังหวัดเพชรบุรี กำพร้าบิดา มารดา อาศัยอยู่กับพี่สาว และช่วยงานจิปาถะจำพวกตักน้ำหาฟืนตำข้าว<br /> <br />วันหนึ่งเด็กชายทอง ทำข้าวหกในระหว่างตำ จึงโดนพี่สาวคว้าไม้ไล่ตี<br /> <br />ด้วยความกลัว เด็กชายทองจึงวิ่งหนีเอาตัวรอด ไม่ยอมกลับเข้าบ้านอีกเลย เที่ยวระหกระเหินเร่ร่อนไปเรื่อย จนในที่สุดก็มาถึงบริเวณวัดนอกปากใต้ พบเจอเด็กวัดนั้นจนคุ้นเคยนับเป็นเพื่อน และชวนกันไปเล่นน้ำที่ท่าวัด<br /> <br />ขณะกำลังเล่นน้ำนั้นเอง ก็มีเปลือกแตงโมลอยมา ความหิวโหยทำให้เด็กชายทอง คว้าเปลือกแตงโมแล้วดำลงไปในเคี้ยวกินในน้ำ <br /> <br />พฤติกรรมดังกล่าว มิได้รอดพ้นสายตาเด็กอื่น ๆ จึงพากันล้อเลียนเย้ยหยันต่าง ๆ นานา หาว่าตะกละเห็นแก่กิน แล้วก็เลยพลอยเรียกขานเปลี่ยนชื่อเสียงเรียงนามเสียใหม่กลายเป็นเด็กชายแตงโม<br /> <br />ค่ำคืนนั้นเด็กชายแตงโม อาศัยนอนที่วัดนอกปากใต้<br /> <br />ในวันเดียวกัน ท่านสมภารรับนิมนต์ไปสวดมนต์เย็นที่จวนท่านเจ้าเมือง กลับมาถึงวัดตอนกลางคืน ไม่ทราบความใด ๆ และจำวัดหลับไป ช่วงใกล้รุ่งท่านนิมิตฝันว่า มีช้างเผือกเชือกหนึ่งเข้ามาในวัด แทงตู้พระไตรปิฏกและหอไตรพังหมด <br /> <br />ครั้นรุ่งเช้า ท่านสมภารตื่นมาทบทวนความฝัน เห็นว่าเข้าลักษณะตรงตามสุบินนิมิต ก่อนไปฉันเช้าท่านจึงสั่งพระลูกวัดไว้ว่า หากมีใครแวะมาหาแล้ว ขอให้ผู้นั้นรอ อย่าเพิ่งรีบกลับไปเสียก่อน <br /> <br />เมื่อกลับจากฉันเช้า ท่านเที่ยวสอบถามก็ไม่ปรากฎว่ามีใครมาหา คอยกระทั่งเย็นย่ำก็ยังไร้วี่แวว จึงสอบถามพระ เณร ศิษย์วัดอีกครั้งโดยถี่ถ้วน<br /> <br />เด็กวัดผู้หนึ่งนึกถึงเด็กชายทอง แจ้งเรียนท่านสมภารว่า มีเด็กแปลกหน้ามาขออาศัยอยู่ด้วย ท่านจึงให้ไปตามตัวมาดู<br /> <br />พลันเมื่อพบปะเข้า ท่านสมภารก็รู้ได้ทันทีว่า เด็กคนนี้มีหน่วยก้านดี สอดคล้องกับเรื่องราวในฝัน ไล่เรียงสอบถามความเป็นมาต่าง ๆ แล้ว จึงชักชวนให้อยู่ที่วัด โดยจะรับอุปการะเลี้ยงดูให้การศึกษา <br /> <br />เด็กชายทอง เริ่มหัดอ่านหัดเขียน ก. ข. ก. กา จนอ่านออกเขียนได้ในเวลาอันรวดเร็ว เรียนรู้ล้ำหน้าเด็กวัดอื่น ๆ ด้วยมีเชาวน์ไวไหวพริบดีสติปัญญาเฉลียวฉลาด ท่านสมภารจึงจัดแจงให้บวชเณร หัดเทศน์และแปลอรรถกถาบาลี<br /> <br />จนมาวันหนึ่ง เจ้าเมืองนิมนต์ท่านสมภารไปเทศน์ตามวาระประจำ เผอิญท่านอาพาธ จึงให้สามเณรแตงโมไปปฏิบัติกิจแทน <br /> <br />แรกเริ่มท่านเจ้าเมืองไม่สู้จะศรัทธาในสามเณรนัก ถึงขั้นหลบไปอยู่ในห้อง แต่เมื่อได้ยินเสียงเสนาะโสตลอยมา ท้ายสุดก็อดรนทนไม่ไหว ต้องออกมานั่งฟังข้างนอกเหมือนดังเคย <br /> <br />เทศน์จบแล้ว ญาติโยมต่างก็ซาบซึ้งจับใจไปตาม ๆ กัน <br /> <br />นับจากนั้นสืบมา ท่านเจ้าเมืองก็อาราธนาสามเณรมาเทศน์แทนเป็นการถาวร ไม่รบกวนสร้างความยากลำบากให้แก่ท่านสมภารที่อยู่ในวัยชราอีกต่อไป<br /> <br />สามเณรแตงโมเล่าเรียนพระปริยัติ ข้อวัตรปฏิวับัติต่าง ๆ จนสิ้นภูมิรู้ของท่านสมภาร ทว่าเจ้าอาวาสก็เห็นว่า ด้วยคุณสมบัติอันดีเลิศเพียบพร้อม สามเณรสมควรต้องเล่าเรียนให้สูงขึ้นไปอีก<br /> <br />ท่านสมภารจึงพาสามเณรไปยังอยุธยา ฝากให้เล่าเรียนในสำนักวัดหลวงแห่งหนึ่ง กระทั่งแตกฉานรู้พระไตรปิฏกเข้าขั้นเจนจบ จนถึงวัยอุปสมบทเป็นพระภิกษุ<br /> <br />พระแตงโมเริ่มมีชื่อเสียงโด่งดังทางเทศนา เป็นที่ยกย่องนับถือของเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน ได้เป็นอาจารย์สั่งสอนราชบุตรราชนัดดาหลายพระองค์ ซ้ำยังเชี่ยวชาญวิชาในเชิงช่างอีกแขนง<br /> <br />ต่อมาภายหลัง เมื่อพระเจ้าลูกยาเธอพระองค์หนึ่งได้สืบราชสมบัติ จึงถวายสมณศักดิ์พัดยศเป็นพระราชาคณะ ที่พระสุวรรณมุนี<br /> <br />เมื่อบริบูรณ์ด้วยสมศักดิ์ฐานันดรแล้ว พระสุวรรณมุนีก็หวนระลึกถึงบ้านเกิด คิดจะมาบูรณะปฏิสังขรณ์พระอารามที่เคยศึกษาเล่าเรียน จึงถวายพระพรลาพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว<br /> <br />ตำนานเล่าต่อไปว่า ในครั้งนั้นได้ถวายท้องพระโรงหลังหนึ่ง ช่วยเหลือเจ้าคุณพระอาจารย์นำมาประดิษฐานเป็นศาลาการเปรียญ<br /> <br />ศาลาการเปรียญดังกล่าว ยังปรากฎมาจนถึงทุกวันนี้ เป็นหนึ่งในสิ่งล้ำค่า ซึ่งนักท่องเที่ยวต้องแวะชมชนิดห้ามพลาดเด็ดขาด<br /><br />พูดแบบห้วน ๆ แห้งแล้ง ความเกี่ยวโยงผูกพันระหว่างสมเด็จฯ แตงโมกับวัดใหญ่สุวรรณาราม มีอยู่เพียงว่า ท่านเคยพำนักบวชเณรร่ำเรียนครั้งวัยเด็ก และเมื่อได้ดิบได้ดีเป็นพระราชาคณะแล้ว ก็หวนกลับมาเป็นแม่กองควบคุมการบูรณะปฏิสังขรณ์ทั่วทั้งวัด<br /> <br />ครั้นเมื่อแล้วเสร็จลุล่วง สมเด็จฯ แตงโมก็เดินทางกลับกรุงศรีอยุธยา เพื่อปฏิบัติหน้าที่ภารกิจอื่น ๆ มิได้อยู่ครองวัดเป็นเจ้าอาวาส<br /> <br />มองดูผิวเผินเหมือนเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อย ไม่สลักสำคัญ<br /> <br />ผู้เชี่ยวชาญทางด้านประวัติศาสตร์ศิลปะ สันนิษฐานไว้ว่า จิตรกรรมฝาผนังในพระอุโบสถ วัดใหญ่สุวรรณาราม น่าจะวาดขึ้นราว ๆ พ.ศ. 2172-2199 (สมัยพระเจ้าปราสาททอง) ส่วนอีกทฤษฎีหนึ่งสันนิษฐานว่า น่าจะเขียนขึ้นประมาณพ.ศ. 2255-2251 (สมัยพระเจ้าเสือ)<br /> <br />ทั้งสองสมมติฐานนี้ ต่างมีเหตุผลห้อมล้อมรองรับ ซึ่งยังไม่อาจสรุปชี้ชัด<br /> <br />เพื่อความบันเทิงในการผูกแต่งนิทานขึ้นมาเป็นการส่วนตัว แบบไม่คำนึงถึงความถูกต้องทางด้านข้อเท็จจริง ผมก็เลยมีใจเอนเอียงมาทางความเชื่อว่า วาดขึ้นในสมัยพระเจ้าเสือมากกว่านะครับ<br /> <br />กล่าวคือ ศาลาการเปรียญที่อยู่ติดกับพระอุโบสถนั้น เชื่อและเล่าสืบต่อกันมาว่า เดิมเคยเป็นตำหนักหรือท้องพระโรงหลังหนึ่งของพระเจ้าเสือ ซึ่งได้พระราชทาน เมื่อทรงทราบข่าวว่า สมเด็จฯแตงโม จะทำการบูรณะปฏิสังขรณ์วัดเดิมที่เคยบวชเณร ณ จังหวัดเพชรบุรี<br />เวลานั้น ยังคงใช้ชื่อวัดน้อยปากใต้ และน่าจะมีอาณาบริเวณไม่กว้างขวางใหญ่โตเหมือนเช่นปัจจุบัน<br /><br />คราวสมเด็จฯ แตงโมเป็นแม่กองซ่อมแซมบูรณะนี้เอง ที่เกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้นชนิดอลังการงานสร้าง <br /> <br />สิ่งใดชำรุดทรุดโทรมอยู่ก่อน ก็แก้ไขจนกระทั่งมั่นคงแข็งแรง สิ่งใดผุพังเสื่อมสลายเกินเยียวยาก็รื้อถอนสร้างใหม่ สิ่งใดยังขาดพร่องไม่ครบถ้วน ก็ต่อเติมกระทั่งเพียบพร้อมสมบูรณ์<br /> <br />เชื่อกันอีกว่า พระอุโบสถนั้นคงมีอยู่ก่อนแล้ว แต่น่าจะมีการ “ยกเครื่อง” ปรับจูนเสียใหม่ จนงามหมดจดก็ในช่วงเวลานี้เอง<br /> <br />ผมก็เลยเดาเล่น ๆ เพื่อให้เข้าล็อคกันว่า ภาพจิตรกรรมฝาผนังก็ควรจะเพิ่งเขียนขึ้น จะได้สมกับความเป็น “เมกะโปรเจกต์” <br /> <br />อย่างไรก็ตาม ผมไม่ได้เดาแบบเลื่อนลอยเสียทีเดียว ในหนังสือ “พระดีศรีเมืองเพชร” ของอาจารย์บุญมี พิบูลย์สมบัติ ได้เล่าไว้ว่า<br />“การซ่อมแซมปฏิสังขรณ์ วัดใหญ่สุวรรณารามนี้นับว่าเป็นงานใหญ่มาก สมเด็จฯ จะต้องระดมช่างมิใช่น้อย มีทั้งช่างไม้ ช่างแกะสลัก ช่างปูน ช่างปั้น และช่างเขียน และจะต้องมีคนงานนับสิบ ๆ ถ้าใครได้มาเห็นเครื่องตกแต่ง และลวดลายอันละเอียดลออของศาลาการเปรียญ และพระอุโบสถแล้วก็ต้องยอมรับว่าเหมือนกับสมเด็จพระสังฆราชท่านมาเนรมิตขึ้นฉันนั้น...”<br /> <br />ความตอนนี้รวมทั้งถ้อยคำระบุว่า “และช่างเขียน” น่าจะเป็นเหตุผลรองรับที่มีน้ำหนักอยู่พอสมควรว่า คงมีการเขียนภาพจิตรกรรมฝาผนังขึ้นในคราวซ่อมแซมโดยมีท่านสมเด็จฯ แตงโมดูแลกำกับ<br /> <br />การซ่อมและสร้างวัดเมื่อครั้งโบราณ น่าจะเป็นเรื่องยุ่งยากซับซ้อน ด้วยเทคโนโลยีและเครื่องไม้เครื่องมือที่แตกต่างจากปัจจุบัน <br /> <br />ยิ่งไปกว่านั้น ท่านไม่ได้กระทำการในเชิง “ก่อสร้าง” เพียงอย่างเดียว แต่ยังมีเป้าหมายมุ่งสร้างสรรค์งานศิลปะชั้นเยี่ยมหลากหลายแขนงด้วย ระดับความยากจึงน่าจะโหดหินสาหัสมากขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว<br /> <br />จึงไม่น่าจะใช้เวลาแค่ปีสองปี แต่คงเนิ่นนานทีเดียวกว่าจะแล้วเสร็จครบถ้วน<br /> <br />ตลอดช่วงเวลายาวนานในระหว่างนั้น ความรู้และคุณสมบัติอันล้ำเลิศอีกด้านหนึ่งของสมเด็จฯ แตงโม นอกเหนือจากศักยภาพทางด้านงานช่าง อย่างเช่น ความแตกฉานในพระธรรม, ลีลาการเทศน์อันเป็นที่จับอกจับใจ รวมถึงจริตยวัตรในฐานะพระสงฆ์ (ซึ่งตามประวัติได้เล่าไว้ว่า ท่านเป็นที่ยกย่องมาแล้ว เมื่อครั้งอยู่กรุงศรีอยุธยา) ก็น่าจะปรากฎเป็นที่ประจักษ์แก่ญาติโยมสาธุชน<br /> <br />นี่ยังไม่นับรวมว่า เมื่อบูรณะวัดใหญ่สุวรรณารามจนเสร็จสรรพ สมเด็จฯ แตงโมยังถือโอกาสปฏิสังขรณ์วัดหนองหว้า อันเป็นละแวกบ้านเกิดของท่าน เพื่อแสดงความกตัญญูอีกแห่งหนึ่ง<br /> <br />คนเมืองเพชรจึงเคารพสมเด็จฯ ท่านอย่างลึกซึ้งสืบทอดเรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน <br /> <br />ตอนที่สมเด็จฯ แตงโมมาซ่อมแซมวัดใหญ่ ท่านยังเป็นเพียงแค่พระราชาคณะ (โดยมีสมณศักดิ์เป็น “พระสุวรรณมุนี”) ไม่ได้ดำรงตำแหน่งสมเด็จพระสังฆราช <br /> <br />เมื่อการบูรณะสำเร็จเรียบร้อยแล้ว ผู้คนก็เปลี่ยนคำเรียกขานชื่อ จาก “วัดน้อย” มาเป็น “วัดใหญ่” ตามสภาพความโอ่โถงกว้างขวางที่ผิดแผกไปจากเดิม และด้วยเหตุที่ท่านสมเด็จฯ แตงโม มีนามเดิมเมื่อครั้งเป็นฆราวาสว่า “ทอง” รวมทั้งเป็นพระราชาคณะในนาม “พระสุวรรณมุนี” <br /> <br />ชื่อ “วัดน้อยปากใต้” จึงคลี่คลายเปลี่ยนแปลงมาเป็น “วัดใหญ่สุวรรณาราม” และไม่ปรากฎหลักฐานยืนยันแน่ชัดว่า ได้เรียกขานกันในตอนที่ท่านสมเด็จฯ แตงโมมรณภาพไปแล้ว หรือก่อนหน้านั้น<br /> <br />ปัจจุบัน ในพระอุโบสถวัดใหญ่ ด้านหน้าบริเวณขวามือขององค์พระประธาน (หรือซ้ายมือของผู้ชมเมื่อเดินเข้าไปในโบสถ์มองตรงไปยังองค์พระประธาน) ยังมีรูปหล่อของสมเด็จฯ แตงโม<br /><br />ความเห็นจากครูบาอาจารย์นักวิชาการส่วนใหญ่ เชื่อกันว่า รูปหล่อนี้น่าจะเป็นงานประติมากรรมตัวบุคคลแบบเหมือนจริงชิ้นแรกในประเทศไทย<br /> <br />ธรรมเนียมโบราณนั้น เว้นจากพระพุทธรูปแล้ว ไม่นิยมหล่อรูปเหมือนของบุคคลนะครับ ด้วยเกรงกันว่า จะเกิดอาถรรพ์ในทางร้าย เนื่องจากในกระบวนการหล่อนั้น ต้องเผาโลหะหรือทอง ท่ามกลางไฟอันร้อนแรง<br /> <br />รูปหล่อของสมเด็จฯ แตงโม ไม่มีหลักฐานยืนยันว่า สร้างขึ้นด้วยเหตุใด แต่ก็น่าจะเป็นเพราะความเคารพศรัทธาของชาวบ้าน<br /> <br />มีตำนานเล่าขานเพิ่มเติมอีกว่า รูปหล่อดังกล่าว เผชิญอุปสรรคต่าง ๆ นานา ทำขึ้นกี่ครั้งก็ผิดเพี้ยนเฉไฉไม่เหมือนจริง แม้จะแก้หุ่นต้นแบบกันอยู่หลายครั้งหลายคราว ลงท้ายก็ยังล้มเหลว กระทั่งท้ายสุดก็มีตาแป๊ะแก่ ๆ นิรนามท่านหนึ่ง ปรากฎตัวขึ้นมาดำเนินการ จึงค่อยสำเร็จลุล่วงด้วยดี <br /> <br />จากนั้นตาแป๊ะก็หายไปอย่างลี้ลับไร้ร่องรอย ตำนานที่เล่าสืบตากันจึงเพิ่มเกร็ดเติมความเชื่อว่า ท่านเป็นเทวดาปลอมตัวมา<br /> <br />พร้อม ๆ กับที่หล่อรูปท่านสมเด็จฯ แตงโมแล้วเสร็จ ตาแป๊ะก็ได้หล่อรูปเหมือนของท่านเองไว้ด้วย เดิมเคยอยู่ในพระอุโบสถ ปัจจุบันข้อมูลระบุว่า เก็บไว้ในกุฏิของท่านเจ้าอาวาส<br /> <br />รูปหล่อตาแป๊ะได้รับความเคารพนับถือ และเรียกกันว่าเทวรูป ซึ่งร่ำลือกันว่าศักดิ์สิทธิ์ยิ่งนัก<br /> <br />มีเรื่องเล่าซึ่งระบุไว้คร่าว ๆ ว่า เกิดขึ้นเมื่อไม่นาน (แต่ก็น่าจะหลายปีอยู่นะครับ) ครั้งหนึ่งชาวบ้านตำบลไสกระดาน ชื่อนายอ่วม เห็นเทวรูปดังกล่าวในโบสถ์ แลดูเหมือนตุ๊กตาจีน จึงเอามือลูบคลำเล่นด้วยความคะนอง แล้วก็เห็นผลทันที คือ หลังจากกลับถึงบ้านก็เกิดอาการไม่สบาย ต้องย้อนไปขอขมาจึงหาย <br /> <br />เหตุการณ์ก็ควรจะจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งเพียงเท่านี้ ทว่าคุณอ่วมนั้นยังไม่ยอมจบ เกิดความเจ็บใจเจ้าคิดเจ้าแค้น ซัดโทษว่าเทวรูปตาแป๊ะเป็นต้นเหตุให้ตนเองป่วยไข้ จึงกลับเข้าไปในพระอุโบสถ หยิบเอา “ต้นเหตุ” มาเตะให้หายแค้น <br /> <br />ผลก็คือ อ่วมสมชื่อนะครับ เกิดอาการเท้าเหยียดไม่ออก ลุกลามเป็นแผลจนมีหนอง ถึงตอนนี้ก็เข้าขั้น “สายเกินไป” จะบนบานศาลกล่าวขอขมาลาโทษอย่างไรก็ไม่สำเร็จ ดีที่สุดก็เพียงแค่แผลหาย แต่ต้องขาเสียพิการไปตลอดชีวิต <br /> <br />รายนี้ก็เป็นอย่างงั้นไป<br /> <br />รายต่อมา (กรุณาอ่านด้วยสำเนียงลีลาแบบรายการอ่านข่าวทางวิทยุสถานีเอเอ็มตอนเช้า ๆ นะครับ จะได้อรรถรสแซ่บซึ้งยิ่งขึ้น) ชื่อนายอิ่ม บ้านอยู่ที่หน้าวัดธ่อ เมื่อครั้งยังบวชเคยเอามือไปแตะที่ปากเทวรูป แล้วเอามาลูบปากตนเอง เพื่อขอให้มีวาจาศักดิ์สิทธิ์เหมือนดังคำร่ำลือ<br /> <br />ผลก็คือ อิ่มสมชื่อนะครับ ปากบวมเจ่อเอิบอิ่มเป็นปากครุฑ ต้องนำดอกไม้ธูปเทียนไปขอขมา อาการจึงค่อยทุเลาลงและหายเป็นปรกติ<br /> <br />รูปหล่อของสมเด็จฯ แตงโมนั้น นับถือกันว่าท่านอำนวยความร่มเย็นเป็นสุขแก่ผู้เลื่อมใส ขจัดปัดเป่าโพยภัยอันตราย และประสาทพรในสิ่งที่พึงปรารถนา หากปีใดฝนแล้ง ผู้คนก็จะนำท่านออกแห่แหนรอบตลาดเมืองเพชร เพื่อขอฝน ร่วมกับพระพุทธรูปอีกองค์ ซึ่งเรียกกันว่าพระคันธารราษฏร์<br /> <br />รวมทั้งมีการอัญเชิญไปประดิษฐานในปะรำพิธีที่หน้าเขาวัง ช่วงเทศกาลตรุษสงกรานต์ เพื่อให้ประชาชนสรงน้ำ ปิดทอง <br /> <br />ต่อมาเมื่อ พ.ศ. 2491รูปหล่อสมเด็จฯ แตงโม ได้รับความกระทบกระเทือน เกิดชำรุดที่ก้านศอ เมื่อซ่อมแซมแล้วเสร็จ นับแต่นั้นจึงมิได้อัญเชิญไปในที่ใดอีกเลย<br /> <br />เรื่องของสมเด็จฯ แตงโมกับเมืองเพชรบุรี มีเพียงเท่านี้ แต่ประวัติของท่านนั้นยังไม่จบ <br /> <br />ท่านกลับไปอยุธยา กระทั่งได้เป็นสมเด็จพระสังฆราชในเวลาต่อมา และมีงานสำคัญในช่วงบั้นปลายชีวิต คือ การซ่อมแซมมณฑป พระพุทธบาท จังหวัดสระบุรี<br /> <br />ใกล้ ๆ มณฑปพระพุทธบาท มีไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ขนาดประมาณ 3 หรือ 4 คนโอบ มีดอกโตเท่าฝาบาตร แผ่กิ่งก้านสาขาร่มครึ้ม <br /> <br />เรื่องมาเกิดอารมณ์ในเชิงดราม่า ตรงที่สมเด็จฯ ท่านต้องตัดสินใจเลือก ระหว่างการโค่นต้นไม้นั้น ซึ่งหากปล่อยไว้ กิ่งก้านของมัน ไม่เพียงแต่จะเป็นอุปสรรคต่อการก่อสร้างเท่านั้น ทว่ายังมีแนวโน้มก็เบียดเบียนทำให้หลังคาพระมณฑปเสียหายในกาลข้างหน้า<br /> <br />จินตนาการเล่น ๆ เลียนแบบหนังหรือนิยาย ผมก็นึกภาพได้ว่า สมเด็จฯ แตงโมท่านใช้เวลาชั่งน้ำหนักไตร่ตรองโดยถี่ถ้วนแล้ว ท่านก็ตัดสินใจเด็ดเดี่ยวมั่นคงเลือกรักษาพระมณฑปไว้ <br /><br />แล้วท่านจึงมีคำสั่งให้โค่นต้นไม้ แต่ก็ไม่มีผู้ใดกล้าลงมือ มิหนำซ้ำใครต่อใครก็ยังพากันทักท้วงขอร้องสมเด็จฯ ให้งดเว้นเสีย ด้วยเกรงเทวดาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่สถิตอยู่ จะลงโทษให้ได้รับเคราะห์<br /> <br />โดยยึดเอาการซ่อมมณฑป เพื่อเป้าหมายเป็นพุทธบูชา สมเด็จฯ แตงโมจึงคว้ามีด ฟันโค่นต้นไม้ดังกล่าวด้วยมือของท่านเอง<br /> <br />พลันที่คมมีดแรกกระทบเปลือกลำต้น สมเด็จฯ แตงโมก็หยั่งรู้ทันทีว่า ผลสืบเนื่องติดตามมาอันจะเกิดแก่ตัวท่านเป็นอย่างไร แต่เพื่อให้สามารถซ่อมแซมเปลี่ยนหลังคามณฑปสำเร็จลุล่วง เป็นปูชนียสถานอันงดงามล้ำค่าถาวรสืบไป <br /><br />มีดแล้วมีดเล่าจึงโหมฟันไม่หยุดหย่อน ท่ามกลางผู้คนและนายช่างทั้งปวงที่นั่งนิ่งอึ้งตะลึงงัน บางคนน้ำตาไหลพรากด้วยสะเทือนใจจนสุดกลั้น กระทั่งไม้ใหญ่ต้นนั้นล้มลง<br /> <br />ประชุมพงศาวดารภาคที่ 7 “คำให้การขุนโขลน เรื่องพระพุทธบาท” เล่าไว้ว่า “...แต่วันนั้นไป ท่านสมเด็จพระเจ้าแตงโมก็ตั้งแต่ลงโลหิตไปจนเท่าวันตาย”narabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-91418152903478773382010-12-17T21:22:00.002+07:002010-12-17T21:31:37.729+07:00ความสุข โดย 'นรา'<a href="http://1.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/TQt0LQ9WdCI/AAAAAAAAAPQ/eGOXdxHv60k/s1600/untitled.bmp"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/TQt0LQ9WdCI/AAAAAAAAAPQ/eGOXdxHv60k/s320/untitled.bmp" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5551658702543942690" /></a><br />ราว ๆ กลางปี 2552 ผมไปเที่ยวน่าน พร้อมพี่จุ้ย ศุ บุญเลี้ยง และ-เป็นหนึ่ง-วรพจน์ พันธุ์พงศ์<br /> <br />ก็เลยมีโอกาสได้ติดตามทั้งสองท่าน ขึ้นเวทีพูดคุยบอกเล่าประสบการณ์ทำงาน โดยมีเด็ก ๆ ‘นักอยากเขียน’ จากโรงเรียนสตรีศรีน่านเป็นผู้ฟังที่ดีเยี่ยม<br /> <br />มีคำถามใส่เศษกระดาษชิ้นหนึ่งจากนักอยากเขียนวัยเยาว์ ซึ่งผมประทับใจมาก<br /> <br />ถามมาดังนี้คือ “อยากทราบความเห็นของพวกพี่ว่า ความสุขอยู่ในงานเขียน หรืองานเขียนอยู่ในความสุข”<br /> <br />เฉียบและคมมากนะครับ<br /> <br />ผมจำไม่ได้แล้วว่าตอบไปยังไงบ้าง? แต่กับสถานการณ์ปุบปับเฉพาะหน้าจวนตัว ไม่มีเวลาให้ครุ่นคิดไตร่ตรองเช่นนั้น เชื่อย้อนหลังไปไกลถึงสมัยกรุงศรีอยุธยายังไม่แตกได้เลยว่า ผมคงตอบออกมาเละเทะไม่เป็นโล้เป็นพาย<br /> <br />ผมได้เอ่ยปากขออนุญาตเจ้าของคำถามนี้ เพื่อนำมาพิจารณา และลั่นวาจาประกาศกร้าวเสียงแผ่ว ๆว่า จะนำมาขบคิดไตร่ตรองต่อ เพื่อเขียนเป็นบทความ<br /> <br />นี่คือการตอบคำถามย้อนหลัง...และล่าช้า จนขี้เกียจนับเวลาที่คลาดเคลื่อนผิดนัด<br /> <br />สำหรับผม ‘ความสุขอยู่ในงานเขียน และงานเขียนก็อยู่ในความสุข’<br /> <br />ผมหมายถึงว่า ในการทำงานเขียนแต่ละครั้ง ผมมีความสุข รู้สึกสนุก และได้รับความรื่นรมย์ <br /> <br />ขณะเดียวกันในการใช้ชีวิตตั้งแต่เช้ายันค่ำ ผ่านไปวันแล้ววันเล่า การเขียนหนังสือก็เป็นส่วนหนึ่งของหลากหลายสิ่งที่นำมาซึ่งความสุข<br /> <br />อ่านแล้วสับสนวกวนไหมครับ?<br /> <br />ผมจะอธิบายให้ปวดหัวงุนงงยิ่งขึ้นว่า ความสุขอยู่ในงานเขียน และงานเขียนก็อยู่ในความสุข เป็นทั้งสิ่งเดียวกันและแตกต่างกัน<br /> <br />ผมกับเพื่อนนักเขียนหลาย ๆ คน ชอบคุยกันเรื่องนี้นะครับ เราต่างถามไถ่แลกเปลี่ยนความเห็นกันอยู่เสมอว่า มีความสุขกับงานที่ทำหรือเปล่า?<br /> <br />คำตอบนั้นมีรายละเอียดผิดแผกแตกต่างกัน แต่หลักใหญ่ใจความแล้ว ทุกคนมีความสุข<br /> <br />บางคนสุขขณะทำงานเขียนสำเร็จเสร็จลุล่วง, บางคนสุขเพราะผลตอบรับเป็นบวกจากงานเขียนนั้น, บางคนสุขปิติตั้งแต่ความคิดเกี่ยวกับเรื่องที่จะเขียนผุดวาบเข้ามาในหัว ฯลฯ<br /> <br />ทุกคนตอบมาคล้าย ๆ กันอีกว่า ควบคู่กับความสุขที่ได้รับแล้ว ช่วงก่อนและระหว่างลงมือทำงาน ยังมีอีกหลายความรู้สึกติดพ่วงแนบมาด้วยอยู่บ่อยครั้ง<br /> <br />นั้นคือ ความเครียด, ความกดดัน, วิตกกังวล โดยเฉพาะกับการเผชิญหน้าสถานการณ์ภาวะความคิดตีบตัน<br /> <br />พูดง่าย ๆ ว่า ล้วนเจอะเจอทุกข์หนักเวลาเขียนไม่ออก และต้องดิ้นรนผ่านพ้นมันไปให้ได้<br /> <br />ผมแถมให้อีกอย่างที่เกิดขึ้นกับตัวผมเองว่า ทุกครั้งก่อนลงมือทำงาน แค่คิดว่า จะต้องทำงาน ผมก็ร่ำ ๆ ว่า อยากทิ้งตัวลงนอนหลับฝันหวานต่อ ไม่อยากลุกลงจากเตียงซะแล้วนะครับ<br /> <br />อาจเป็นความรู้สึกในทางจิตวิทยาก็ได้ ผมมีใจพร้อมจะต่อต้านขัดขวางการทำงานทุกรูปแบบ และเชื่อสนิทติดแน่นมานานว่า งานเป็นความทุกข์<br /> <br />ต่อให้นับเป็นอาชีพในฝัน ผมก็ถือเอางานนั้นเป็นเสมือนฝันร้ายสยดสยอง<br /> <br />ผมมีทัศนคติติดลบฝังลึกกับการทำงาน รู้สึกเป็นของแสลง หวาดกลัว และแน่นอนว่า ยึดถือการทำงานเป็นที่สุดแห่งความทุกข์อย่างหนึ่ง<br /> <br />นี้ไม่ใช่คำถ่อมตัว อดีตสมัยเริ่มต้นทำงานใหม่ ๆ ผมเคยสร้างชื่อลือลั่นประกอบวีรกรรมด่างพร้อย เรื่องเกียจคร้านในการทำงาน จนโดนตราหน้าสบประมาทมานักต่อนักว่า ชาตินี้คนอย่างนราไม่มีวันเอาดีในการทำงานได้เลย<br /> <br />ผมไม่ทราบชัดว่า เริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองตอนไหน? กระทั่งกลายเป็นคนละคน<br /> <br />เป็นคนละคนที่ยังรู้สึกแหยงและขยาดในการทำงานเหมือนเดิมนะครับ ต่างกันตรงที่จากเดิมพยายามอู้หรือคอยหลบเลี่ยง ผมเปลี่ยนตัวเองกระทั่งสามารถรู้สึกสนุกกับการทำงานได้สำเร็จ<br /> <br />เคล็ดลับของผมมีอยู่นิดเดียว คือ ทุกครั้งที่ลงมือเขียนหนังสือ ผมไม่เคยคิดว่ามันเป็นการทำงาน<br /> <br />ผมคิดแต่เพียงว่า กำลังหาเรื่องเล่นอะไรสนุก ๆ คล้าย ๆ เล่นเกมส์, chat หรือติด facebook <br /> <br />สารพัดอย่างในบรรทัดข้างต้นนั้น ผมข้องแวะแตะต้องแต่เพียงน้อยนิดนะครับ เพราะรู้ว่าเข้าสู่วงการเต็ม ๆ เมื่อไร หายนะย่อมบังเกิดเมื่อนั้น แน่แท้ชัวร์มากชนิดไม่ต้องรอการพิสูจน์<br /> <br />พูดอีกแบบหนึ่ง ผมแค่เปลี่ยนการละเล่น จากเกมส์สารพัดสารพัน จากการ chat หรือใช้ facebook มาเป็นการเขียนหนังสือ<br /> <br />ผมเขียนต้นฉบับทุกชิ้น ด้วยอารมณ์ความรู้สึกนี้ คือ ผ่านเจออะไรต่อมิอะไรมา แล้วมีเรื่องอยากเล่า อยากพูดคุยกับเพื่อนฝูง<br /> <br />แทนที่จะยกโทรศัพท์ไปคุยเล่าให้เพื่อนสักคนฟัง ก็แค่เปลี่ยนมาสนทนาผ่านตัวหนังสือ เท่านั้นเองจริง ๆ<br /> <br />ผมเป็นเด็กเกเร เกียจคร้าน วิธีจัดการแก้ปัญหา จึงต้องคอยล่อหลอกหนักไปทางใช้แท็กติกเข้าสู้<br /> <br />นอกจากจะใช้วิธีสะกดจิตตัวเองว่า การเขียนหนังสือไม่ใช่งานแล้ว ผมยังวางกับดักตัวเองอีกสารพัดประการ ทั้งติดสินบนจูงใจให้อยากเขียน, สร้างเงื่อนไขสนุก ๆ ล่วงหน้าขึ้นมาท้าทายการเขียน (เช่น แนะนำหนังสือบางเล่มโดยกำหนดโจทย์บังคับว่า ห้ามพาดพิงถึงเนื้อหาภายในของผลงานนั้น ๆ) และอีกเยอะแยะมากมายที่ผมนำมาใช้ฝึกตัวเองให้เชื่อง (เขียนไปแล้วก็รู้สึกหมา ๆ ยังไงชอบกล)<br /> <br />เคยแม้กระทั่งว่า ตอนลาออกจากงานประจำที่ ‘ผู้จัดการ’ ผมฉลองศรัทธาให้ตัวเองเต็มคราบ โดยซื้อคอมพิวเตอร์หนึ่งเครื่อง เพื่อตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมล้วน ๆ ไม่มีงานเจือปน<br /> <br />เล่นจนเบื่อและบรรลุโสดาบันไปหลายเกม พลันก็ระลึกนึกได้ว่า คนเราควรต้องทำงานบ้าง...นิด ๆ หน่อย ๆ ก็ยังดี<br /> <br />งานนิด ๆ หน่อย ๆ นี้เหมือนเป็นยาขมของชีวิต แม้จะรู้ทั้งรู้อยู่แก่ใจว่า เป็นสิ่งมีประโยชน์คุณค่า แต่รสขื่นระคายลิ้นก็ชวนให้นึกขยาดล่วงหน้าอยู่ร่ำไป<br /> <br />ผมก็เลยวางแผนดัดหลังล่อหลอกตัวเอง ด้วยการเขียนข้อความลงบนกระดาษแผ่นเล็ก ๆ แปะไว้ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ว่า “ใช้สำหรับเล่นเกมเท่านั้น ห้ามแอบทำงาน”<br /> <br />นับตั้งแต่นั้น ผมก็แอบย่องมาใช้เครื่องคอมดังกล่าว เพื่อลักลอบเขียนหนังสือ ดังเช่นทฤษฏีที่ว่า ‘อะไรก็ตาม ยิ่งห้าม ก็เหมือนยิ่งยุ’<br /> <br />จะเป็นด้วยอุปาทาน ความรู้สึกลวง หรือการหลอกตัวเองก็ตามที ที่แน่ ๆ ผมสนุกหรรษากับการละเมิดข้อห้ามนี้อย่างล้นเหลือ<br />นานวันเข้าก็สวนทางตรงกันข้าม การเล่นเกมกลายเป็นเรื่องน่าอึดอัดราวกับถูกบังคับให้ต้องฝืนใจทำงาน และการทำงานกลายเป็นเรื่องรื่นรมย์คลับคล้ายกิจกรรมเพื่อความบันเทิง<br /><br />ผมค่อย ๆ ตะล่อมโน้มน้าวงัดสารพัดเล่ห์เหลี่ยมทำนองนี้ออกมาใช้อีกนับไม่ถ้วนกรรมวิธี เพื่อฝึกตัวเองให้เชื่องกับการทำงาน (เขียน ๆ ไป ผมก็ยังรู้สึกหมา ๆ อยู่เหมือนเดิม แต่เริ่มหัดยืนสองขาได้แล้วนะครับ) <br /><br />จนกระทั่งถึงวันหนึ่ง การทำงานหรือการเขียนหนังสือก็ไม่ได้เป็นอะไรอื่นอีกต่อไป แต่เป็นการเขียนหนังสือโดยแท้จริง และผมก็รู้สึกสนุกที่จะเขียนโดยธรรมชาติอัตโนมัติ เริ่มปีกกล้าขาแข็ง และไม่จำเป็นต้องพึ่งพาอาศัยตัวช่วยใด ๆ<br /> <br />งานกลายเป็นกิจวัตรส่วนหนึ่งในชีวิตที่ขาดไม่ได้ เหมือนคนเราหิวข้าวแล้วต้องกิน ผมเขียนหนังสือด้วยความรู้สึกเช่นนี้<br /> <br />วันไหนห่างเว้นไม่ได้เขียน ผมรู้สึกเคว้งคว้างว่างโหวง รู้สึกผิดว่าทำตัวเหลวไหลไร้ค่า และเป็นวันที่ชีวิตจืดชืดไม่เป็นรส เหมือนนักผจญภัยที่จับเจ่าอยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือน ไม่ได้ออกไปผาดโผนท่องโลก<br /> <br />ควรเปิดเผยด้วยว่า แม้จะเขียนหนังสือต่อเนื่องสม่ำเสมอ จน ‘อยู่ตัว’ แล้ว แต่ผมยังมีเวลาวาระเละเทะบ่อย ๆ ยิ่งกว่าวันหยุดราชการตลอดทั้งปีรวมกันเสียอีก<br /> <br />เป็นโจทย์การบ้าน ที่ผมจะต้องพยายามเรียนรู้แก้ไขกันต่อไปไม่มีจุดสิ้นสุด (นี่ก็เป็นอีกหนึ่งความสนุกเร้าใจเหมือนกัน)<br /> <br />หากวันไหนเขียนได้ตามเป้า และทำได้ดี ก็ยืดอกเดินกร่างออกจากบ้านอย่างเบิกบาน พร้อมจะตบเด็กเตะหมาที่ผ่านมาขวางทาง (เขียนโดยปากกาพาไปนะครับ ไม่ได้หมายความตามนี้จริง ๆ ผมใจไม่ถึง)<br /> <br />เมื่อพัฒนาฝีมือและแรงงานถึงจุดนี้แล้ว ระหว่างเขียนหนังสือแต่ละครั้ง (หมายถึงโดยรวมส่วนใหญ่) จึงกลายเป็นความสุขขณะลงมือปฏิบัติ<br /> <br />บางทีแค่คิดประโยคนึกถ้อยคำถูกใจออกมาได้ โลกรอบ ๆ ตัวของผมก็เหมือนเต็มไปด้วยเสียงนกร้องเพลง<br /> <br />ยิ่งชิ้นงานไหนคุณภาพเข้าขั้นน่าพึงพอใจ อารมณ์ความรู้สึกนั้นลิ่วโลดไปไกลคล้าย ๆ เด็กหนุ่มสมหวังในความรักยังไงยังงั้นเชียว<br /> <br />ผมเขียนหนังสือด้วยความสุข คล้าย ๆ ได้ออกท่องโลกผจญภัยทุก ๆ เช้านะครับ <br /> <br />แน่นอนว่า การผจญภัยบางวันก็อาจมีติดขัดคับขัน หรือฟอร์มตกขึ้นมาดื้อ ๆ สมองไม่ไหล ไอเดียไม่แล่น และทำได้ไม่ดีพอเหมือนที่ใจอยาก<br /> <br />ในวันที่งานชวนให้ทุกข์มากกว่าสุขเช่นนี้ ความรื่นรมย์ของผม (ซึ่งขนานนามตั้งฉายาให้ตัวเองว่า ‘เฮียเครียด’ หรือ ‘โชเซ่ มูริญโญแห่งวงการนักเขียน’) เปลี่ยนย้ายมาอยู่ที่การวิเคราะห์หาสาเหตุและวางแผนแก้เกมสำหรับวันต่อไป <br />ด้วยเหตุต่าง ๆ เหล่านี้ ผมจึงเชื่อหมดทั้งใจว่า ‘มีความสุขอยู่ในงานเขียน’ จริง ๆ<br /> <br />ถัดมาคือประเด็นว่า ‘มีงานเขียนอยู่ในความสุข’<br /> <br />จะตอบตรงนี้ได้ แต่ละท่านต้องนิยามความสุขของตนเองออกมาให้ได้เสียก่อน<br /> <br />ผมเชื่อของผมเองนะครับว่า ชีวิตคือความทุกข์ เป็นแก่นหรือแกนหลัก เป็น theme เป็นหัวใจหรือสาระสำคัญของการดำรงอยู่เกิดมาบนโลกใบนี้<br /> <br />ความสุขเป็นแค่เครื่องประดับตกแต่ง เป็นสีสันชั่วขณะ ไม่จีรังยั่งยืน แต่ความทุกข์นั้นเป็นของแท้ของจริงและคงทนติดค้างเนิ่นนาน<br /> <br />พูดให้ฟังดูร้ายและย่ำแย่ยิ่งขึ้น ความทุกข์นั้นไม่เคยลดน้อยถอยลง มีแต่จะเพิ่มพูนตลอดเวลา ตามวัยอายุขัยจำนวนปีที่ล่วงผ่านพ้นเลย<br /> <br />อย่างไรก็ตาม แง่งามประการหนึ่งของชีวิตก็คือ เท่า ๆ กับความทุกข์และอายุที่มากขึ้น ภูมิต้านทานของมนุษย์ในเรื่องทุกข์สุขต่าง ๆ ก็สมทบเพิ่ม เพื่อที่จะสามารถเผชิญหน้ารับมือได้อย่างพอเหมาะพอดีกัน<br /> <br />ดังนี้แล้ว ความสุขตามนิยามของผมในวัยปัจจุบัน ก็คือ การทำตัวให้พร้อมยอมรับ, เข้าใจ และรู้ทันความทุกข์<br /> <br />พูดให้เป็นรูปธรรมยิ่งขึ้น ความสุขของผมอยู่ที่การใช้ชีวิตราบรื่นเป็นปกติในทุก ๆ เรื่อง<br /> <br />เข้าบ้านแล้วพบว่า น้ำประปาไหล ไฟฟ้าสว่าง นั้นก็เป็นความสุขอย่างหนึ่ง<br /> <br />ฟังดูคล้าย ๆ เล่นสำนวนโวหาร แต่เมื่อไม่นานมานี้ ไฟฟ้าที่บ้านผมเกิดช็อตขึ้นมาจนดับสนิท ผมทำได้อย่างเดียวคือ โทรศัพท์ตามช่างมาซ่อมแซมแก้ไข<br /> <br />สองชั่วโมงที่นั่งรอช่างไฟ ผมรู้สึกเหมือนตกนรก ไปไหนไม่ได้ จะทำงานก็ไม่สะดวก นั่งร้อนอบอ้าวเหงื่อแตกอย่างทุกข์ทรมาน<br /> <br />สองชั่วโมงนั้นผ่านไปเชื่องช้าราวกับห้าชั่วโมง ยิ่งนานนาที ผมก็เริ่มจินตนาการเพิ่มเติมว่า หากช่างไม่มา ค่ำคืนนี้ ผมจะผ่านความมืดและร้อนนรกแตกนั้นอย่างไร?<br /> <br />วายป่วงนะครับ แค่ไฟฟ้าดับ ชีวิตก็วายป่วง<br /> <br />ความทุกข์หลาย ๆ เรื่อง สืบเนื่องมาจากอะไรก็ตามที่เคยปกติ แปรเปลี่ยนไปเป็นไม่ปกติ ผมขอฟันธง<br /> <br />อกหัก โดนแฟนทิ้ง ฝนตกหนัก รถติด น้ำท่วม การเมืองตึงเครียด ตังค์มีไม่พอใช้ ทั้งหมดนี้ก็ทำให้ชีวิตที่เคยปกติ เปลี่ยนเป็นไม่ปกติ<br /> <br />ความสุขของผมก็คือ พยายามประคับประคองให้ทุกอย่าง ทั้งสุขภาพร่างกาย, สติปัญญา, การใช้ชีวิตประจำวัน, การงาน, รายได้, ความสัมพันธ์กับผู้คนรอบตัวที่สนิทชิดใกล้ ฯลฯ เป็นไปตามวิถีทางธรรมดาดังเช่นที่ควร อย่าโลดโผนหวือหวาเป็นอื่น<br /> <br />ความฝันเรื่องอยากร่ำรวย, มีบ้าน, ที่ดิน, รถยนต์, เครื่องเสียงแพง ๆ, ชื่อเสียงลาภยศฯลฯ เหล่านี้เป็นแค่ผงชูรสหรือเครื่องปรุงที่ทำให้ชีวิตอร่อยขึ้นบ้างเท่านั้นนะครับ <br /> <br />และในทางปฏิบัติ ยังมีน้ำจิ้มอีกหลายอย่างในการปรุงรสชีวิตให้แซ่บ ซึ่งผมคิดว่าเรียบง่ายกว่า เช่น การอ่านหนังสือ, ดูหนัง, ฟังเพลง ชื่นชมงานศิลปะ, คบหามิตรสหายดี ๆ รวมทั้งความรักแบบเติมเต็มภายในใจให้ครบถ้วน ฯลฯ<br /> <br />อย่างหลังทั้งหลายทั้งปวงนี้ ผมคิดว่าเป็นเครื่องปรุงให้กับชีวิต โดยไม่ทำให้อะไรที่เคยปกติ เบี่ยงเบนเฉไฉมากไปจนเกินควร<br /> <br />หลายหนหลายคราว รสนิยมเหล่านี้ ยังสามารถแปรเปลี่ยนเป็นความสุขได้ด้วยตัวของมันเอง<br /> <br />ผมเรียกความปกติในชีวิตว่าความสุขแบบที่หนึ่ง และเรียกรูปแบบการใช้ชีวิตตามรสนิยมส่วนตัวนี้ว่า ความสุขแบบที่สอง<br /> <br />ผมนับเอาการเขียนหนังสืออยู่ในหมวดหมู่ของความสุขแบบที่สอง<br /> <br />เหตุผลข้อแรก มันเป็นงานอย่างเดียวที่ผมถนัด <br /> <br />ในบรรดาเปลือกนอกสารพัดอย่างของมนุษย์ งานเป็นรากใหญ่ที่ยึดเหนี่ยวเลยนะครับ<br /> <br />ไม่มีงาน ชีวิตก็ว่างโหวง และร้ายกาจขนาดทำให้เรารู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า<br /> <br />กระทั่งเปลือกนอกภาพลวงตาอีกอย่างคือ การเป็นที่รู้จักและยอมรับของโลกรอบข้าง นั้นก็ผูกพันขึ้นอยู่กับงานที่แต่ละคนสร้างทำไว้<br /> <br />ผมเป็นมนุษย์พันธุ์ที่ไม่พกนามบัตร ไม่มีนามบัตร หลายครั้งที่กล่าวแนะนำตัวต่อผู้อื่นแล้วก็เคว้งคว้าง งานของผมไม่เป็นที่รู้จักของผู้คนแวดวงนอกเหนือการเขียนการอ่าน<br /> <br />แต่ในทางตรงข้าม หลายครั้งผมได้รับการทักทายชวนคุย เจอะเจอมิตรภาพดีงาม ก็เนื่องมาจากงานของผมเป็นใบเบิกทาง<br /> <br />หากปราศจากงานเสียแล้ว ตัวตนเล็ก ๆ ของผมคงจมหายไปอีกเยอะเลย อาจเหลือโลกแคบ ๆ แค่แวดวงของคนรู้จักคบหาเป็นการส่วนตัว<br /> <br />งานเป็นสิ่งหนึ่งที่สะท้อนแสดงให้เห็นว่า ตัวเรายังมีอยู่นะครับ กระทั่งว่างานบางชิ้นอาจคงทนอยู่นานยิ่งกว่าชีวิตของผู้สร้างมันขึ้นมาเสียอีก <br /> <br />เหนือกว่านั้น ผมคิดว่ามนุษย์สามารถใช้ทุก ๆ อาชีพการงาน เป็นเครื่องมือขัดเกลาความคิดจิตใจให้ก้าวไปในทางบวก กลายเป็นคนดียิ่ง ๆ ขึ้น (หรืออย่างแย่ก็คือ ทำให้เป็นคนเลวน้อยลง เช่น ผม เป็นต้น)<br /> <br />งานของผมคือการเขียนหนังสือ จึงอธิบายเรื่องนี้ได้ค่อนข้างชัดว่า เพื่อจะให้เกิดคุณภาพชิ้นงานที่ดี ผมจำเป็นต้องฝึกตัวเองให้เฉียดใกล้ความเข้าใจโลกเข้าใจชีวิต จะโดยวิธีใดก็ตาม ตั้งแต่สังเกตเรียนรู้จากผู้คนที่พบเจอ, อ่านหนังสือ-ดูหนัง, ออกเดินทาง, ขบคิดพิจารณาประเด็นต่าง ๆ, แก้ไขขัดเกลาข้อผิดพลาดบกพร่องของตนเอง ฯลฯ<br /> <br />ผมเรียกขั้นตอนต่าง ๆ เหล่านี้ว่า การเรียนรู้<br /> <br />การเรียนรู้นั้น ด้านหนึ่งส่งผลสะท้อนต่อตัวงาน แต่อีกด้านหนึ่งก็ส่งผลสะท้อนต่อตัวเรา<br /> <br />งานเปลี่ยนแปลงคนได้นะครับ และโดยมากที่เกิดขึ้น งานมักจะนำไปสู่ความเปลี่ยนแปลงในทางดีงามสร้างสรรค์<br /> <br />ผู้เปลี่ยนตัวเองในด้านลบเนื่องเพราะการทำงาน อาจมีอยู่บ้าง แต่ส่วนใหญ่โดยรวมเป็นผลจาก ‘ความเชื่อผิด ๆ’ <br /> <br />ความเชื่อผิด ๆ นั้น สรุปรวบรัดได้ว่า ไม่ได้เป็นการทำงานเพื่อมุ่งหวังงานที่ดี แต่ทำงานบนพื้นฐานเป้าหมายปลายทางอื่น ทำเพื่อความร่ำรวย เพื่ออำนาจอิทธิพล, ลาภยศ, ชื่อเสียง หรือผลประโยชน์ในทางวัตถุ ฯลฯ<br /> <br />งานที่เป็นงานอันถ่องแท้ คือขั้นตอนวิธีหนึ่ง ทำให้พินิจพิจารณาความทุกข์อย่างเข้าอกเข้าใจ (ขึ้นบ้าง) และเป็นเครื่องมือสำคัญในการปรับตัวแสวงหาความสุข<br /> <br />ความสุขของผม (พ้นจากการดำรงชีวิตโดยปกติ) มีอยู่หลายอย่าง การนั่งเรือด่วนดูแม่น้ำเจ้าพระยาตอนเย็นก็เป็นความสุข, อ่านหนังสือดี ๆ ถูกใจก็เป็นความสุข, เข้าวัดเข้าวาดูงานศิลปะก็เป็นความสุข ฯลฯ<br /> <br />ในรายละเอียดของความสุขปลีกย่อยหลาย ๆ อย่างจำนวนนับไม่ถ้วน แน่นอนว่า ย่อมมีการทำงานเขียนปรากฏรวมอยู่ในนั้น<br /> <br />เป็นความสุขลำดับต้น ๆ ด้วยนะครับ<br /> <br />ผมไม่ค่อยแน่ใจว่า ได้ตอบคำถาม ‘ความสุขอยู่ในงานเขียน หรืองานเขียนอยู่ในความสุข?’ ตรงประเด็นหรือเปล่า? <br /> <br />แต่รู้และแน่ใจว่า ขณะตอบ-โดยวิธีการเขียนเล่าสู่กันฟัง-ผมมีความสุข พร้อมทั้งหวังเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อยตามประสาคนละโมบว่า ขณะอ่านคำตอบของผม ญาติโยมทุกท่านคงจะสุขกายสบายใจโดยทั่วหน้าnarabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-68936588924815586372010-12-07T14:04:00.002+07:002010-12-07T14:18:37.178+07:00ปัญหาหัวใจ โดย 'นรา'<a href="http://2.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/TP3fqCgi4tI/AAAAAAAAAPI/COJDokMyQz4/s1600/09446.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/TP3fqCgi4tI/AAAAAAAAAPI/COJDokMyQz4/s320/09446.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5547836229311193810" /></a><br />เละเทะไม่เป็นท่าเลยนะครับ สำหรับการเขียนหนังสือของผมในระยะหนึ่งเดือนกว่า ๆ ที่ผ่านมา เข้าสู่ภาวะฟอร์มตกและต่ำอย่างฉกาจฉกรรจ์ ยิ่งกว่าสภาพเศรษฐกิจดิ่งเหวของหลาย ๆ ประเทศรวมกันเสียอีก<br /><br />ฟอร์มตกในที่นี้ สาธยายขยายความได้ว่า ผมยังเขียนหนังสือทุกวัน ใช้เวลาการทำงานเท่าเดิม แต่ผลลัพธ์กลับออกมาไม่เป็นโล้ไม่เป็นพาย มีงานค้างคาเขียนไม่จบอยู่เยอะแยะมากมาย และงานที่เขียนเสร็จอีกหลายชิ้นมีคุณภาพไม่ดีอย่างเด่นชัด กระทั่งต้องปล่อยทิ้งไว้ รอการชำระสังคายนาทางวิชาการกันอีกยกใหญ่ในอนาคตข้างหน้า<br /><br />หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ไปอีกเรื่อย ๆ แล้วล่ะก็ มีแนวโน้มความเป็นไปได้สูงลิ่วว่า ความเป็นนักเขียนของผมคงไม่แคล้ว จบเห่เอวังในสภาพน่าอนาถดูไม่จืด<br /><br />ผมจึงแก้ปัญหา ด้วยการนอนหงายเหยียดยาวบนโซฟา เล่าปรับทุกข์ระบายความในใจ โดยมีเด็กชายพี่หมี ตุ๊กตาหมีติงต๊องพุงป่องสมองเล็ก ปลอมตัวเป็นจิตแพทย์นั่งฟังตาปริบ ๆ อยู่ข้าง ๆ เหมือนเดิม<br /><br />จิตแพทย์ลูกหมีไม่ได้วินิจฉัยอาการของผมแต่อย่างไร มันนั่งหลับสัปหงกไปก่อนที่ผมจะเล่าจบ<br /> <br />พอผมเล่าจบ เด็กชายพี่หมีก็สะดุ้งตกใจตื่น เพื่อให้แลดูแนบเนียนเหมือนใส่ใจรับฟังอยู่ตลอดเวลา มันจึงผงกศีรษะกลม ๆ เหมือนมันบดในน้ำเกรวี่ พลางพูดว่า “อืมม์ สำคัญ นี่เป็นปัญหาสำคัญ”<br /><br />ครั้นผมถามไปว่า “ปัญหาอะไรเหรอพี่หมี?”<br /><br />ลูกหมีพุงป่องทำหน้าอิหลักอิเหลื่อเหมือนกินน้ำผึ้งรสบอระเพ็ด อึกอักอยู่พักหนึ่ง แล้วก็รีบตอบส่งเดชเพื่อเอาตัวรอดว่า “ปัญหาหัวใจ”<br /><br />พลางปีนอุ้ยอ้ายขึ้นมาบนบ่า ตบหลังตบไหล่ผม พร้อมกับเอ่ยปลอบโยนเป็นปริศนาธรรมว่า “ไม่เป็นไรหรอก นายผิดพลาดมาถูกทางแล้ว ประเดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้นเอง”<br /><br />ปลอบเสร็จ เด็กชายพี่หมีก็ปีนทุลักทุเลลงไปนั่งทำหน้าเคร่งขรึม...เตรียมหลับต่อ ทิ้งให้ผมฉงนสงสัยเพิ่มขึ้นอีกข้อว่า “ปัญหาหัวใจอะไรวะ?”<br /><br />อย่างไรก็ตาม ขณะเล่าอะไรต่อมิอะไรให้พ่อหมอจิตแพทย์ลูกหมีฟัง ตอนหนึ่งผมหลุดปากออกไปว่า “คุณหมอครับ ระยะหลัง ๆ ผมรู้สึกเหมือนสมาธิไม่ดีเวลาเขียนหนังสือ ความคิดไม่ไหล ไอเดียไม่แล่น วางแผนไม่รัดกุม ทุกอย่างติดขัดไปหมดนะครับ”<br /><br />ทบทวนดูแล้ว ผมก็พบว่านั่นคือ ต้นตอสาเหตุที่ทำให้ผมฟอร์มตก จนกระทั่งเขียนหนังสือได้เละเทะอิเหละเขละขละ<br /><br />มีผลต่อเนื่องทางความรู้สึกอยู่อย่างหนึ่ง พอเขียนหนังสือไม่ได้ดังใจสักสองสามวันติดกัน สิ่งที่ติดตามมาคือ กลายเป็นความกดดันและสูญเสียความเชื่อมั่น<br /><br />จากนั้นก็วนเวียนเป็นงูกลินหาง หรือเข้าข่ายทฤษฏีฝนตกเพราะกบมันร้อง กบมันร้องเพราะท้องมันปวด เนื่องจากกินข้าวดิบ เพราะฝนตก... <br /><br />ปราศจากความมั่นใจเสียแล้ว การลงมือเขียนหนังสือแต่ละครั้ง ก็ไร้ซึ่งความคึกคักฮึกเหิม เขียนด้วยอาการลังเล กลัว ๆ และไม่ค่อยกล้า<br /><br />ความกลัวที่เข้าครอบงำ ก็เลยยิ่งทำให้เนื้องานนั้นออกทะเลกู่ไม่กลับ ย้อนมาทบต้นเหมือนดอกเบี้ยเงินกู้ กลายเป็นความไม่เชื่อมั่นที่หนักหนารุนแรงกว่าเดิมเพิ่มขึ้นตลอดเวลา<br /><br />พูดได้ว่า แต่ละวัน ทุก ๆ เช้า ผมยังมีใจอยากจะเขียนหนังสือ อยากเขียนโน่นเขียนนี่ มีเรื่องอยากเล่าสู่กับผู้อ่านมากมายเต็มไปหมด แต่ที่ขาดหายไปคือ ความรู้สึกตื่นเต้นเร้าใจที่จะลงมือเขียน<br /><br />เป็นความอยากเขียนกับแรงกระตือลือล้นที่จะเขียนไม่ค่อยไปด้วยกันนะครับ ผมอยากเขียนเช่นเดียวกับอารมณ์ปรารถนาลม ๆ แล้ง ๆ ทั่วไป ค่อนข้างเพ้อฝันเลื่อนลอย และขาดแรงจูงใจที่จะนำไปสู่ภาวะจดจ่อคร่ำเคร่งเอาจริงเอาจัง<br /><br />พูดอีกแบบหนึ่ง ตลอดเดือนกว่า ๆ ที่ผ่านมา ขณะเขียนหนังสือผมไม่ค่อยรู้สึกสนุก และเมื่ออ่านทวนแต่ละเรื่องที่เขียนจบลง ผมก็พบว่าจืดชืดไม่เป็นรสซังกะตายพอ ๆ กัน<br /><br />ถึงบรรทัดนี้ เด็กชายพี่หมีที่นอนหลับอุตุเป็นก้อนกลม ๆ อยู่ข้างจอคอมพิวเตอร์ ก็ละเมอพึมพำออกมาเบา ๆ ว่า “พี่หมีก็ไม่สนุกเหมือนกัน”<br /><br />ถ้าจะถามตัวเองต่อไปในลักษณะสอบปากคำผู้ต้องหา คำถามนั้นคือ ทำไมผมจึงรู้สึกไม่สนุกระหว่างเขียน?<br /><br />คำตอบก็น่าจะตรงตามที่จิตแพทย์กำมะลอเด็กชายพี่หมีวินิจฉัยเอาไว้ มันเป็นปัญหาหัวใจนะครับ<br /><br />ผมเป็นคนเขียนหนังสือจำพวก เอนอิงพิงเหยียดอยู่แนบเนื่องกับการใช้ชีวิต<br /><br />กล่าวคือ ในแต่ละวันใช้ชีวิตผ่านพบทำอะไรมาบ้าง สิ่งต่าง ๆ เหล่านั้น ส่งผลใหญ่หลวงต่อการทำงานในเช้าวันถัดมา<br /><br />ปี 2552 เป็นช่วงท็อปฟอร์มในการเขียนหนังสือของผม นั่นก็เพราะว่า แต่ละวันผมแทบจะไม่เคยทำอะไรวอกแวกเป็นอื่น ตื่นเช้า เขียนหนังสือ ออกจากบ้านเข้าห้องสมุด ค้นข้อมูลทำการบ้าน ตกเย็นก็เดินเล่น ดูพระอาทิตย์ตก, นั่งเรือด่วนดูวิวสองฝั่งแม่น้ำ หรือนั่งรถเมล์กลับบ้าน พร้อม ๆ กับทำในสิ่งที่เรียกว่า “เขียนหนังสือในหัว” <br /><br />พ้นจากกิจวัตรปกติเหล่านี้ ผมก็เดินทางไปดูจิตรกรรมฝาผนังตามวัด หรือไม่ก็เที่ยวชมโบราณสถานต่าง ๆ<br /><br />ทั้งหมดนี้วนเวียนเกี่ยวโยงกับการเขียนหนังสือ และเป็นไปอย่างหมกมุ่นหลงใหล ขนาดยามหลับ ผมก็ยังฝันว่าเขียนหนังสือหรือไปดูจิตรกรรมฝาผนัง<br /><br />เหมือนนักกีฬาที่ฟิตซ้อมมาดี สภาพร่างกายสมบูรณ์ พอลงสนาม จะทำอะไรก็ได้ดังใจถูกต้องคล่องแคล่วไปหมด<br /><br />การเขียนหนังสือนี่ก็เช่นกัน เขียนโดยมีประเด็นต่าง ๆ ร้อยเรียง มีเค้าโครงต้น กลาง ปลาย ชัดเจนอยู่ก่อนแล้วในหัว เวลาลงมือทำงานจริง ย่อมไหลแล่นราบรื่น<br /><br />อันที่จริง ช่วงเดือนกว่า ๆ ที่ฟอร์มตกฮวบฮาบ ผมก็ยัง “เขียนหนังสือในหัว” ล่วงหน้า ก่อนลงมือจริงทุกครั้ง แตกต่างแค่ว่า เป็นสเก็ตช์หยาบ ๆ คร่าว ๆ ไม่ละเอียดถี่ถ้วน และยังไม่ชัดเจนเพียงพอเหมือนที่เคยเป็นมา<br /><br />เป็นเค้าโครงกว้าง ๆ เลือนรางอยู่สักหน่อย มีเรื่อง มีประเด็นที่จะเขียน แต่ขาดรายละเอียดระหว่างทาง<br /><br />สภาพฟิตซ้อมมาไม่เต็มที่เช่นนี้ ส่งผลให้ผมเจอปัญหาสำคัญ คือ ในทุกครั้งการเขียน มักมีความคิดเฉพาะหน้า ผุดปรากฏขึ้นอยู่เป็นระยะ ๆ<br /><br />ถ้าคิดล่วงหน้ามาดีและรัดกุม จะช่วยได้มากในการรับมือกับสิ่งที่งอกเพิ่มกะทันหันขณะเขียน รู้ว่าแวบหนึ่งของบางสิ่งบางอย่างที่โผล่พรวดแทรกเข้ามา ดีพอที่จะเติมเพิ่มเข้าไปหรือควรตัดทิ้งข้ามผ่าน<br /><br />แต่ในสภาพไม่ฟิต คิดมาไม่กระจ่าง เจอะเจอไอเดียปุบปับฉับพลัน ผมมักจะเอาไม่อยู่รับมือไม่ไหว ลงท้ายกลายเป็นเฉไฉ โดนความคิดใหม่นั้น ลากจูงไปเข้ารกเข้าพง และต่อไม่ติดกับประเด็นที่กำหนดตั้งวางไว้ในใจก่อนหน้า<br /><br />บางทีประเด็นเดิมกับรายละเอียดเฉพาะหน้า ก็ขัดแย้งกันจนกลายเป็นทางแยกที่เลือกไม่ถูก ว่าจะมุ่งต่อไปในทิศไหน<br /><br />งานเขียนตลอดหนึ่งเดือนกว่า ๆ ของผม ส่วนใหญ่เป็นไปในลักษณะนี้ ขึ้นต้นไว้อย่างหนึ่ง ลงเอยกลายเป็นอีกอย่าง และบ่อยครั้ง ‘ออกทะเล’ จนหารันเวย์ลงจอดไม่เจอ<br /><br />ทั้งหมดนี้เป็นผลมาจากการ ‘เขียนหนังสือในหัว’ ไม่เพียงพอ และเกี่ยวโยงกับ ‘ปัญหาหัวใจ’ อย่างเต็ม ๆ จัง ๆ<br /><br />‘ปัญหาหัวใจ’ นั้น หมายความว่า ระยะหลัง ผมทุ่มเทใส่ใจให้กับการเขียนหนังสือน้อยไปหน่อย <br /><br />แรกเริ่มมันเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวหรอกนะครับ แต่นานวันเข้า ‘ความใส่ใจ’ อันย่อหย่อนบกพร่อง ก็พัฒนาแพร่ลามบานปลายขึ้นเรื่อย ๆ <br /><br />รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็น ‘ไม่ใส่ใจ’ เกือบจะเบ็ดเสร็จเด็ดขาดเรียบร้อยแล้ว<br /><br />ตอนที่เพิ่งเริ่มเล่น facebook ใหม่ ๆ และติดงอมแงมชนิดลืมกินลืมนอน ตอนนั้นผมรู้ตัวตลอด รู้ว่าแต่ละวันจะต้องโดนแย่งชิงเวลาการทำงาน เพื่อไปเพลิดเพลินกับการเข้าสังคมในโลกเสมือนจริงวันละหลาย ๆ ชั่วโมง<br /><br />การระวังป้องกัน สำหรับทำงานเขียน จึงยังมีอยู่และการ์ดไม่ตก กระทั่งผ่านวาระนั้นมาได้ โดยไม่บอบช้ำบุบสลาย ไม่ก่อเกิดกลายเป็น ‘ปัญหาหัวใจ’<br /><br />ผมมาพลาดพลั้งเสียที เมื่อเข้าสู่ยุคฟื้นฟูศิลปะวิทยาการ เริ่มหวนกลับมาหมกมุ่นหลงใหลการวาดรูปอีกครั้ง หลังจากทิ้งห่างวางมือไปร่วม ๆ ยี่สิบปี <br /><br />นี้เป็นผลโยงใยต่อเนื่องมาจากการดูจิตรกรรมฝาผนังนะครับ<br /><br />ดูบ่อย ๆ ผ่านตามาก ๆ ก็นึกครึ้มอยากขีดเขียนเล่น ๆ บ้าง แต่ที่ผมนึกไม่ถึงก็คือ การวาดอะไรก๊อก ๆ แก๊ก ๆ จะส่งผลให้ผมย้อนมาดูจิตรกรรมฝาผนังที่เคยผ่านตา สวยและเข้าถึงดื่มด่ำได้มากยิ่งขึ้นกว่าเดิม<br /><br />ผมก็เริ่มวาดเล่นเป็นการใหญ่ แล้วก็ได้รับบทเรียนต่อมาคือ การดูจิตรกรรมฝาผนังควบคู่กับฝึกมือไปด้วย ช่วยให้ย้อนกลับมาดูศิลปะตะวันตก ด้วยความตื่นตาตื่นใจมากขึ้นไม่แพ้กัน<br /><br />ไวรัสโรค Art Addict เล่นงานผมงอมแงมตอนนี้นี่เอง <br /><br />ถึงตรงนี้ไม่ใช่แค่หลงใหลจิตรกรรมฝาผนังและศิลปะไทยเพียงแขนงเดียว แต่ชอบไปหมดแทบครบทุกสกุลช่าง (ยกเว้นศิลปะร่วมสมัยมาก ๆ จำพวก Installation หรือ Modern Art รสจัด ๆ ซึ่งยังเกินปัญญาความเข้าใจของผม)<br /><br />กิ่งก้านสาขาหนึ่งของศิลปะตะวันตกที่ผมหลงใหลมากคือ งานในสกุลอิมเพรสชั่นนิสม์ อันที่จริงก็ชอบและหลงรักมานานแล้ว แต่ข้อจำกัดเรื่อง ขาดทุนทรัพย์จะเดินทางไปชื่นชมดูของจริง (รวมทั้งหน้าตาโหดติดลบขอวีซ่ายากลำบาก) ช่วยระงับดับความฟุ้งซ่านไว้ได้เยอะ<br /><br />จนกระทั่งอาการของโรคกำเริบ คราวนี้รั้งไม่หยุด ฉุดไม่อยู่ นอกจากผมจะกัดฟันทุบกระปุก ซื้อหนังสือเล่มหนา ๆ มาชื่นชมดูรูปภาพให้หนำใจแล้ว ผมยังเข้าเว็บไซต์หอศิลป์ พิพิธภัณฑ์ต่าง ๆ เพื่อ save รูปที่ชอบ มาดูให้ดับกระหายคลายอยาก<br /><br />อิทธิฤทธิ์ของงานศิลปะนั้นมีพิษสงแรงกล้านะครับ ผ่านการดูเฉย ๆ ไประยะหนึ่ง ผลงานอมตะเหล่านี้ก็จุดไฟให้ผมอยากวาดแบบนี้ได้บ้างจังเลย<br /><br />นอกจากเสาะแสวงหาภาพงานศิลปะชั้นครูของไทยและเทศมาดู ผมก็เริ่มลงมือวาดเลียนแบบทำตาม<br /><br />ยิ่งวาดก็ยิ่งพบความห่างชั้น ฝีมือห่างไกลกับต้นแบบ ชนิดกลับชาติมาเกิดใหม่อีกหลายชาติ ก็ไม่มีทางเฉียดเข้าใกล้<br /><br />ขณะเดียวกัน ผมก็พบว่า ยิ่งวาดถี่บ่อยต่อเนื่อง ฝีมือของผมดีขึ้นตามลำดับ บางภาพที่ไม่เคยมีปัญญาหรือกล้าวาดมาก่อน ก็เริ่มทำได้เพิ่มขึ้นทีละนิด<br /><br />ความคึกคักฮึกเหิม ความมั่นอกมั่นใจที่เคยเกิดในการเขียนหนังสือ เปลี่ยนย้ายถ่ายโอนมาลงที่การวาดรูปเล่น ๆ เกือบหมด<br /><br />ที่สำคัญ ผมดันมีความคิดอย่างหนึ่ง ซึ่งจะเป็นคุณหรือเป็นโทษก็ไม่รู้ นั่นคือ ปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะวาดรูปให้ดีขึ้นคล่องขึ้น<br /><br />เป็นความคิดที่รู้ซึ้งแก่ใจว่า อยู่ในวิสัยที่ทำได้และเป็นไปได้แน่นอน บนเงื่อนไขเดียวคือ ผมต้องฝึกปรืออย่างต่อเนื่องเอาจริงเอาจัง<br /><br />เหตุประมาทเลินเล่อชะล่าใจน่าจะอยู่บริเวณแถว ๆ นี้ ผมเชื่อว่า ผมเขียนหนังสือมาเกินกว่า 20 ปี จนเกิดความคุ้นชินชำนาญและ ‘อยู่ตัว’พอสมควร สามารถทอดระยะห่างว่างเว้นไปได้หลาย ๆ วัน แล้วกลับมาเร่งฟอร์มเรียกความฟิตได้ในเวลาไม่นานนัก<br /><br />ตรงข้ามกับการวาดรูป ซึ่งจำเป็นต้องวาดต่อเนื่องติด ๆ กันหลายวัน จึงจะกระเตื้อง และเพียงแค่เว้นวรรคไปวันเดียว ทุกอย่างก็กลับไปเหลือศูนย์ ต้องเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่<br /><br />อัตราส่วนในการใช้เวลาแต่ละวัน สำหรับเขียนหนังสือ,วาดรูป และการอ่าน ยังเท่า ๆ กันอยู่ แต่น้ำหนักความทุ่มเทใส่ใจนั้นเปลี่ยนไปอย่างเด่นชัด <br /><br />ความคิด, ความรื่นรมย์ และเชื้อไฟขยันของผม (อย่างหลังนี่มีน้อยเหลือเกิน) ล้วนรุมสุมอยู่ที่การวาดรูป ส่วนการเขียนและอ่าน กลายเป็นงานอดิเรกอันดับรอง ๆ ลงมา <br /><br />โรค Art Addict จึงนำไปสู่โรค Arthoholic ด้วยประการฉะนี้<br /><br />หนึ่งเดือนกว่า ๆ ที่ผ่านมา ผมวาดรูปดีขึ้น แต่เขียนหนังสือแย่ลง ค่อย ๆ สวนทางกันทีละนิด จนกระทั่งโจ่งแจ้งชัดเจน <br /><br />ผมเริ่มรู้ตัวตอนที่ฟอร์มตกในการเขียนหนังสือเกิดขึ้นได้สักพัก แต่ยังติดประมาท คิดว่า ‘รับมือและจัดการได้’ ทว่าเมื่อเวลาเคลื่อนผ่านจากปฏิทินไป ทุก ๆ วันกลับกลายเป็นว่า สถานการณ์เลวร้ายกว่าเดิม <br /><br />ท้ายที่สุดก็เข้าขั้นวิกฤติ<br /><br />กระนั้น การวาดรูปก็ช่วยผมได้อย่างหนึ่ง คือ ภาวะฉุกเฉินในการเขียนหนังสือ ไม่ใช่เรื่องน่าตระหนกอกสั่นขวัญเสีย และเป็น ‘ปัญหาหัวใจ’ ที่แก้ไขเยียวยาได้<br /><br />ใด ๆ ก็ตามในชีวิต ซึ่งขึ้นอยู่กับการประพฤติปฏิบัติของผมเองเพียงลำพัง เช่น ทำตัวขยัน, ลดความอ้วน, ศึกษาหาความรู้ประดับสติปัญญา, สร้างงานเขียนที่มีคุณภาพแล้วใจ ฯลฯ ผมคิดว่าสามารถสะสางคลี่คลายได้หมด...ถ้าผมมีใจใฝ่ดีคิดจะทำจริง ๆ<br /><br />เรื่องที่จำต้องเกี่ยวพันกับผู้อื่นต่างหากนะครับ ที่แก้ยากซับซ้อนกว่า และบางทีอาจกระทำได้ไม่สำเร็จ<br /><br />ผมเชื่ออย่างนี้ครับว่า ยกตัวอย่างจากการวาดรูปเป็นตัวตั้ง ซึ่งผมไม่เคยร่ำเรียนติวเข้มตัวเองทางด้านนี้มาก่อน การวาดเล่นแบบเอาจริงในช่วงเดือนกว่า ๆ ที่ผ่านมา ยังเห็นผลเป็นรูปธรรมได้ว่า ‘ดีขึ้น’ ผิดหูผิดตา (ผมควรรีบบอกไว้ด้วยว่า เป็นการ ‘ดีขึ้น’ จากจุดต่ำสุดขึ้นมาเล็กน้อยเท่านั้น ทางข้างหน้ายังต้องฝึกและวาดกันอีกมหาศาล)<br /><br />ถ้าการวาดรูปยังเป็นไปในรูปนี้ การเขียนหนังสือซึ่งเป็นเรื่องคุ้นมือ และผ่านการฝึกมือฝึกคิดมาต่อเนื่องเกินกว่าครึ่งค่อนชีวิต หากผม ‘เอาจริง’ และกลับมา ‘ใส่ใจ’ อย่างเข้มข้น ผมก็น่าจะบูรณปฏิสังขรณ์ฝีมือแรงงานของตัวเองกลับคืนมา กระทั่งสามารถยกระดับพัฒนาให้ดียิ่ง ๆ ขึ้นกว่าเดิม<br /><br />‘ปัญหาหัวใจ’ ของผม ในรักสามเส้าระหว่างการเขียนและการวาด สามารถแก้ได้และไม่จำเป็นต้องตัดสินใจเลือก ทุกอย่างทั้งหมดยังสามารถดำเนินไปเคียงคู่กันอย่างสงบสุข แค่เพียงผมจัดสรรแบ่งเวลาให้เหมาะเจาะลงตัว และเกียจคร้านน้อยกว่าที่เป็นอยู่อีกสักนิด<br /><br />เขียน ๆ ไปแล้ว ก็เหมือนวางกับดักตัวเอง เป็นท่าบังคับให้ต้องลงเอยทิ้งท้ายว่า ปัญหาหัวใจเรื่องความรักแก้ยากกว่าเยอะเลยครับ<br /><br />สาบานสด ๆ ร้อน ๆ ก็ได้ว่า ข้อเขียนชิ้นนี้ไม่มีนัยยะแอบแฝงพาดพิงไปถึงเรื่องความรักกับหญิงสาวคนไหนทั้งสิ้น<br /><br />ถ้าหากผมโกหกแล้วล่ะก็ ขอให้เด็กชายพี่หมีตกน้ำป๋อมแป๋มเหมือนในภาพที่เห็น<br /><br />กลอนมันพาไปเท่านั้นเองnarabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-76766861822456997852010-10-02T14:06:00.004+07:002010-10-02T14:25:12.575+07:00แมวผี โดย 'นรา'‘แมวผี’ เป็นผลงานเรื่องสั้นขนาดกะทัดรัดเล่มล่าสุดของแดนอรัญ แสงทอง<br /><br />ยาว (หรือสั้น) ประมาณเกือบ ๆ 30 หน้า ราคาเล่มละ 50 บาท<br /><br />อาจจะแพง หากเทียบผิวเผินว่ามันเป็นแค่การซื้อขายแผ่นกระดาษ แต่ถ้ามองในแง่ของ ‘ราคาทางความคิด’ และคุณ<br />ค่าที่จะได้รับจากการอ่านแล้วล่ะก็ ราคานี้ถูกเหมือนได้เปล่าสำหรับผม<br /> <br />ปกติแล้ว ความยาว (หรือสั้น) ขนาดนี้ ผมควรจะใช้เวลาไม่เกินชั่วโมงในการอ่านให้จบ แต่ผมก็ต้องบวกเพิ่มไปอีกเท่าตัว ในการอ่านเรื่องสั้น (หรือยาว) เรื่อง ‘แมวผี’<br /> <br />เพื่อสุขภาพจิตอันดีงามของผู้อ่านและตัวผมเอง จะยาวหรือสั้นก็ช่างมันเถอะนะครับ<br /> <br />ทำไมต้องใช้เวลาอ่านมากกว่าปกติ? เป็นเพราะว่าอ่านยากหรือเปล่า?<br /> <br />คำตอบคือ ทั้งไม่ใช่และใช่<br /> <br />ไม่ใช่เพราะว่า เรื่องราวที่บอกเล่านั้น เพลิดเพลินรื่นรมย์ ชวนติดตาม และสนุกเหลือหลาย<br /> <br />และใช่...มันอ่านยาก เพราะว่า ความบันเทิงเริงใจส่วนหนึ่ง อยู่ที่วิธีการเขียนและวิธีการอ่าน<br /> <br />นี่เป็นหนึ่งในน้อยเรื่องน้อยเล่ม ที่ผมไม่สามารถพกพาติดตัวไปอ่านบนรถเมล์หรือตามที่สาธารณะ ต้องหลบอ่านในหลืบมุมมิดชิดเป็นส่วนตัว ราวกับเด็กนักเรียนวัยคึกคะนองฮอร์โมนพลุ่งพล่าน แอบอ่านหนังสือแนวปลุกใจเสือป่า<br /> <br />‘แมวผี’ ไม่ได้โป๊ดุเดือดเลือดพล่าน ถึงขนาดต้องอ่านด้วยกรรมวิธีกระมิดกระเมี้ยนหลบ ๆ ซ่อน ๆ หรอกนะครับ และเอาเข้าจริงก็สะอาดถูกสุขอนามัยตั้งแต่หน้าแรกยันหน้าสุดท้าย<br /> <br />แต่นี้เป็นงานเขียนที่เรียกร้องให้ต้อง ‘อ่านออกเสียง’ จึงจะสนุกได้อรรถรสเต็มพิกัด<br /> <br />เพื่อมิให้ผู้คนรอบข้างแตกตื่นตกใจ ผมก็เลยเลือกที่จะอ่านดัง ๆ ในบ้าน<br /> <br />มีคำชี้แจงสั้น ๆ ก่อนเริ่มเรื่องของ ‘พ้อนักประพันธ์โฉ่มเอ้ก’ บอกกล่าวตกลงกับผู้อ่านไว้ว่า “ข่อเรียนให้ซาบย้างนี้น่ะขะรับว้า ถ้าหากว้าย้ากจะอ้านเรื้องมะโน่ส่าเร้เรื้องนี้แล้วล่ะก้อ ข่อความกรุ่ณาอ้านให้เปนส่ำเนียงเหน้อ ๆ แบบสู้พรรณ ๆ ซักน่อยนึ่งเถิ้ดจ้า หรือถ้าไม่ย้างนั้นก๊อเชิญเอาเวล่ำเวลาไป่ทำอะไร ๆ ย้างอื่น ๆ เห่อะ แล้วก๊ออย่าอ้านในใจ อ้านในใจแล้วคือว่ามันจะตะกึ้กตะกั่กอยู้ซักกะน่อย”<br /> <br />ครับ ทุกหน้า ทุกบรรทัด ทุกประโยคของ ‘แมวผี’ เขียนด้วยสำเนียงเหน่อแบบสู้พรรณ<br /> <br />ดังนี้เอง จึงปรากฏในเรื่องว่า อ้ายวิลลีหมากรุงเทพฯ กลายเป็นอ้ายหวิ่นลี่ ก่อนจะเสี่ยหม่า เห่าเหน่อหลังจากไปอยู่บ้านนอกได้สักพัก<br /> <br />หลังจากอ่านออกเสียงจบแล้ว และทดลองอ่านเงียบ ๆ ในใจอีกรอบ ผมพบว่าวิธีแรก สนุกกว่าเยอะ ขณะที่วิธีหลังจืดชืดไม่เป็นรส<br /> <br />เหตุผล ที่มาที่ไป เกี่ยวกับการเลือกใช้เทคนิคสำเนียงสุพรรณตลอดทั้งเรื่อง ปรากฏอยู่ในคำชี้แจงของผู้เขียนตอนท้ายเล่ม (ซึ่งไม่ควรรู้ล่วงหน้าก่อนอ่าน)<br /> <br />นอกจากจะเป็นลูกเล่นในการทำให้แปลก สร้างรสระรื่นเสนาะหูระหว่างการอ่านแล้ว ผมคิดว่าสำเนียงเหน่อนี้ เมื่อบวกรวมกับสำนวนลูกทุ่งของนักเขียน- -ที่ผมนับถือและยกย่องว่าเป็น ‘นายแห่งภาษา’ ด้วยแล้ว ก็ยิ่งส่งผลให้ ‘แมวผี’ กลายเป็นเรื่องเล่าที่ถึงแก่นวิญญาณความเป็นชนบท (ในอดีต) และเขียนได้เนียนหูเนียนตา เหมือนนั่งอยู่ต่อหน้าทิดโขดผู้เป็นตัวละคร ฟังแกเล่าอะไรต่อมิอะไรเป็นคุ้งเป็นแคว ในลีลา ‘เดี่ยวไมโครโฟน’ แบบไม่เสียบปลั๊ก (เนื่องจากยังไม่มีไฟฟ้าใช้) อย่างเพลิดเพลินลืมเวลา<br /> <br />พูดง่าย ๆ คือ มันทำให้ ‘แมวผี’ มีบรรยากาศแบบชนบทไทยแท้ ทั้งคำพูดคำจาและมุมมองความคิดของตัวละคร (นี้เป็นจุดเด่นอย่างหนึ่งที่แข็งแรงมากในผลงานระยะหลัง ๆ ของแดนอรัญ แสงทอง พูดแล้วก็ขอแนะนำ ‘ตำนานเสาไห้’ อีกสักเล่ม พร้อมคำยืนยันว่าดีเยี่ยมน่าอ่าน)<br /><br /> <br />รวมทั้งได้อารมณ์ขันเสียดสีแบบน่ารักน่าเอ็นดูเป็นโบนัสแถมพก<br /> <br />เนื้อที่กว่าครึ่งหนึ่งของ ‘แมวผี’ เล่าไปเรื่อย ๆ เหมือนปราศจากเค้าโครงเหตุการณ์ (และเหมือนคนเล่านึกอันใดขึ้นมาได้ก่อนก็เล่าไปตามนั้น ไม่ได้เรียบเรียงวางลำดับของเนื้อหาให้มีต้น กลาง ปลายที่แน่ชัด) พูดถึงความทรงจำฝังใจในอดีต เกี่ยวกับการดูหนังกลางแปลง การเดินข้ามทุ่งข้ามหมู่บ้าน นานหลายชั่วโมงหลายสิบกิโลเมตร เพื่อไปเสพงานศิลป์มหรสพยังต่างถิ่น โดยไม่คิดว่านั้นเป็นอุปสรรคยากลำบาก ฉากประทับใจและภาพจำจากหนังไทยรุ่นเก่าหลาย ๆ เรื่อง ความพึงพอใจและขัดใจจากการปรุงรสให้แก่หนังโดยฝีปากนักพากย์ ความหลงใหลชื่นชมต่อบทบาทการแสดงของพระเอกยอดนิยม-มิตร ชัยบัญชา (หรือมิตร ไฉ่บัญชาในสำเนียงสุพรรณ)<br /> <br />อารมณ์และรสบันเทิงนั้น พอจะเทียบคร่าว ๆ ได้ว่า ใกล้เคียงกับหนังอิตาเลียนเรื่อง Cinema Paradiso<br /> <br />ไม่ได้เด่นที่การผูกเนื้อเรื่องให้ซับซ้อนย้อนยอก เป็นพล็อตเรียบง่ายธรรมดา แต่พิสดารโดยรสของถ้อยคำและการพรรณนารายละเอียดอันน่าตื่นตาตื่นใจ<br /> <br />ถึงแม้ ‘พ้อนักประพันธ์โฉ่มเอ้ก’ จะกล่าวไว้ท้ายเล่มหลังจบเรื่องว่า ‘แมวผี’ เป็นเรื่องมโนสาเร่ เป็นเรื่องอ่านเล่น จุดประสงค์ก็เพียงเพื่อหยอกเอินให้ได้หัวเราะหัวใคร่กันบ้างเท่านั้น<br /> <br />แต่ในท่ามกลางลีลาทีเล่นผ่อนคลาย ‘แมวผี’ ก็สะท้อนภาพรายละเอียดบางด้านของสังคมชนบทในอดีตเมื่อครั้งพายุแห่งความเจริญยังไม่พัดผ่าน, ความเปลี่ยนแปลงพ้นเลยในหลายสิ่งหลายอย่างชนิดไม่หวนย้อนกลับมาอีก, อารมณ์ถวิลถึงอดีตอันสวยเศร้าจับอกจับใจ, แถมยังเป็นพงศาวดารชาวบ้านจดจารจารึกถึงประวัติศาสตร์หนังไทยเสี้ยวเล็ก ๆ ได้อย่างมีชีวิตชีวา และเสน่ห์แรงเป็นบ้า<br /> <br />หนังไทยจำนวนมากที่กล่าวถึงในงานเขียนชิ้นนี้ บางเรื่องผมไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อนเลย บางเรื่องก็แค่สดับรับฟังคำร่ำลือ แต่โตไม่ทันดู บางเรื่องเคยผ่านตา ทว่าก็เป็นความหลังรางเลือน ไม่แจ่มชัดเท่ากับที่ตัวละครสาธยาย<br /> <br />ทว่าทุกเรื่อง แดนอรัญ แสงทอง เขียนเล่าและเร้าโน้มน้าว กระทั่งผู้อ่านรู้สึกว่า น่าดูมากและเกิดความรู้สึกอยากเสาะหามาดูด้วยตนเอง<br /> <br />แต่ผมก็รู้อีกว่า ต่อให้ออกไล่ล่าหนังเหล่านั้นมาได้จริง ๆ การดูเองก็คงไม่สนุกและมีเสน่ห์เทียบเท่ากับที่ตัวละครทิดโขดเล่าให้ฟังใน ‘แมวผี’<br /> <br />มันเป็นเรื่องของมุมมองซื่อใสบางอย่าง ซึ่งผมไม่มีอยู่ในตัว และเป็นเรื่องของพรสวรรค์ความสามารถพิเศษเฉพาะตัวในการถ่ายทอดความบันเทิงดาด ๆ ให้กลายเป็นเรื่องกระทบความรู้สึกเร้าใจผู้อ่าน<br /> <br />ตัวละครทิดโขด โดยการพูดผ่านปลายปากกาของแดนอรัญ แสงทอง มีคุณสมบัติและพรสวรรค์ดังกล่าวอยู่เต็มเปี่ยม<br /> <br />ร้ายกาจกระทั่งว่า หนังบางเรื่องเช่น ‘สิ่งล้าสิ่งห์’ (สิงห์ล่าสิงห์) ที่ทิดโขดในเรื่องไม่มีโอกาสได้ดู และเห็นเพียงแค่ภาพวาดจากโป๊ดสะเต้อ ตะแกยังจินตนาการและนึกสงสัยเกี่ยวกับหนังไปได้ต่าง ๆ นานา จนผมคิดว่า อาจสนุกกว่าตัวหนังจริง ๆ เสียอีก<br /> <br />พูดอีกแบบนะครับ ตลอดทั้งเรื่องใน ‘แมวผี’ แทบจะมีทิดโขดเป็นตัวละครหลักที่แสดงบทบาทวาดลวดลายอยู่ตามลำพัง ทว่าในเรื่องเล่าผ่านท่วงทำนอง ‘พูดคนเดียว’ ตั้งแต่ต้นจนจบ อีกมุมหนึ่งก็เหมือนประกอบด้วยตัวละครเยอะแยะมากมาย และล้วนเป็นคนดังในอดีตที่ผู้อ่านรู้จักชื่อคุ้นหน้าค่าตากันอย่างดี เช่น มิตร ชัยบัญชา, สมบัติ เมทะนี, เพชรา เชาวราษฏร์, ล้อต๊อก และดาราดังรุ่นเก่าอีกหลายสิบชีวิต<br /> <br />ตลอดเวลาช่วงต้นจนถึงกึ่งกลางของการอ่าน ผมมีข้อสงสัยและคำถามหนึ่งอยู่ในใจ นั่นคือ เรื่องทั้งหมดที่เล่ามา ไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กับชื่อเรื่อง ‘แมวผี’ เลยสักนิด<br /><br /> <br />ชื่อนั้นชวนให้คิดและคาดหวังล่วงหน้าไปว่า จะต้องเป็นเรื่องสยองขวัญ อาถรรพ์ลี้ลับ บรรยากาศน่าสะพรึงกลัว อ่านแล้วขนหัวลุก<br /> <br />จนอ่านจบแล้วนั่นแหละ ผมจึงถึงบางอ้อ Oh I See ทั้ง ๆ ที่เรื่องเกิดขึ้น ณ หมู่บ้านมาบสันตะวา ว่าทำไมจึงตั้งชื่อเรื่องเช่นนี้<br /> <br />เป็นชื่อที่เหมาะสมด้วยประการทั้งปวงนะขะรับ<br /> <br />เหตุการณ์ในครึ่งเรื่องหลังไปจนกระทั่งจบ เป็นความลับที่ไม่สามารถเปิดเผย<br /> <br />ผม- -ในการเขียนเชิญชวนอย่างระแวดระวัง เพื่อรักษาอรรถรสเกี่ยวกับความลับของเรื่อง- -เล่าได้แค่ว่า ครึ่งท้ายของ ‘แมวผี’ มีเค้าโครงเหตุการณ์ให้จับต้องได้, มีการบรรยายฉากและอารมณ์ภายในของตัวละครที่ทรงพลังแบบวางไม่ลง (หลายจังหวะ เรื่องนั้นสะกดตรึงดึงดูดจนผมพลั้งเผลอ ทำสำเนียงสุพรรณตกหล่นหลงหายจากปลายลิ้นไปชั่วขณะ) และมีทั้งสิ่งที่ผู้อ่านคาดหวังไว้ก่อนอ่านควบคู่ไปกับเหตุการณ์นึกไม่ถึง<br /> <br />รวมถึงทีเด็ดสำคัญใน ‘เรื่องเล่าเช้าวันนั้น’<br /> <br />และเมื่อไล่สายตาอ่านออกเสียงจนถึงบรรทัดสุดท้าย ผมเผลอตัวปลดปล่อยอารมณ์ความรู้สึกหนึ่งออกมาแบบสุดกลั้น ควบคู่ไปกับมีรสแห่งการอ่านอีกแบบ แผ่คลุมแน่นทึบภายในใจ ราวกับความกดอากาศต่ำพาดผ่านตอนหนึ่งตอนใดของประเทศไทย จนทำให้รู้สึกเยียบยะเยือกอยู่ลึก ๆ<br /> <br />เมื่ออ่าน ‘แมวผี’ จบลง ผมไม่อยากให้จบ ยังอยากอ่านต่ออีก ทั้งที่รู้ว่า เรื่องได้ยุติตรงจุดที่สวยสุดกำลังเหมาะเจาะลงตัว<br /> <br />งานเขียนชั้นเยี่ยม มักทำให้ผมรู้สึกเช่นนี้ คือ อิ่มแปล้แล้ว แต่ยังตะกละตะกลามอยากกินอีก ก็เพราะมันอร่อยเหาะเด็ดดวงนัก<br /> <br />อาจทิ้งท้ายเป็นสำเนียงสู้พรรณปลอม ๆ ได้ว่า “แหม่ หมั่นแหงแก๋อยู้ ข้าอ่านแล้ว ข้าช้อบ หมั่นชุ้มชื่นหั่วใจดีพี่ลึกล่ะ”<br /> <br />แต่ถ้าจะให้ตรงกับความเป็นจริง ผมต้องใช้สำเนียงจีนพูดไทยไม่ชัดว่า “โขงเค้าลีจิง ๆ นาค้าบ”<br /> <br />บทความชิ้นนี้จะอ่านออกเสียงหรืออ่านในใจก็ได้ตามอัธยาศัย แต่ที่แน่ ๆ ควรจะ ‘อ่านออกตังค์’ โดยซื้อ ‘แมวผี’ ไว้เป็นหนังสือดีประจำบ้านnarabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-29672922086615460352010-08-30T23:11:00.001+07:002010-08-30T23:15:37.118+07:00อารมณ์ขันของฮิวเมอริสต์ โดย 'นรา'ผมเรียนรู้เกี่ยวกับการเขียนหนังสือ ด้วยวิธีครูพักลักจำ ผ่านการอ่านอย่างตะกละตะกลาม แล้วจึงค่อยเลือกเฟ้น ‘ครู’ ที่ตรงกับจริตนิสัยและรสนิยม <br /> <br />ที่แปลกกว่า ‘ครู’ ท่านอื่น คือ งานเขียนของ ‘ฮิวเมอริสต์’ มีส่วนสำคัญยิ่ง ในการหล่อหลอมกำหนดสร้างนิสัยบุคลิกให้ผมเป็นอย่างที่เป็นอยู่<br /> <br />นิสัยนั้นจำแนกคร่าว ๆ ได้ว่า หลงใหลอารมณ์ขัน, มีความสุขกับการได้ยียวนกวนประสาทผู้คน, ชอบเล่นโลดโผนพลิกแพลงกับภาษา, และกลายเป็นมนุษย์การ์ตูนในร่างคนที่ค่อนข้างไปทางเหลวไหลไร้สาระ<br /> <br />DNA ในร่างกายของผมคงถูกออกแบบทางพันธุกรรมให้โน้มเอียงมาทางนี้เป็นทุนเดิมอยู่ก่อนแล้ว เมื่อได้รับสารกระตุ้นจากการอ่านงานเขียนของ ‘ฮิวเมอริสต์’ ...นับแต่นั้นมา สติของผมก็ไม่เคยปกติอีกเลย<br /> <br />‘ฮิวเมอริสต์’ เป็นนามปากกาของครูอบ ไชยวสุ ผู้ล้ำเลิศไร้เทียมทานใน 2 แขนง อย่างแรกคือ เป็นตำรวจตรวจภาษา ระดับอภิมหามือปราบ มีข้อเขียนบทความมากมาย ทักท้วงติติงการใช้ภาษาไทยผิดพลาดบกพร่องตามสื่อต่าง ๆ (บางทีก็เถียงแย้งความหละหลวมของพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตฯ ด้วยเหตุผลและความรู้ที่ถี่ถ้วนรัดกุมกว่า) ในลีลาหยิกแกมหยอกร่ำรวยอารมณ์ขัน ชนิดที่อ่านแล้วลืมไม่ลง <br /> <br />ผมไม่เคยสับสนในการใช้คำผิดที่ผิดทางต่างความหมาย ระหว่างคำว่า ‘ถ้า’ กับ ‘ท่า’ เลยนะครับ นี้ก็ด้วยเคล็ดวิชาที่ได้รับจากครูอบ<br /> <br />ท่านสอนวิธีใช้ง่าย ๆ ไว้ว่า ให้เติมคำในใจเป็น ‘ถ้าหาก’ กับ ‘ท่าทาง’ วางแนบประโยคที่จะเขียน ก็จะสามารถตรวจสอบได้ทันทีว่าคำใดถูกต้อง <br /><br />ตัวอย่างเช่น ‘เทวดา...จะบ๊องส์’ หรือ ‘...หิมะตกในกรุงเทพฯ’ ลองใช้ ‘ถ้าหาก’ กับ ‘ท่าทาง’ เติมลงในช่องว่าง อันไหนอ่านแล้วได้ใจความ คำนั้นคือคำที่ถูก<br /><br />ผมไม่มีความรู้เรื่องหลักภาษาและไวยากรณ์ไทยมาตลอดชีวิตวัยเรียน รวมเลยจนถึงปัจจุบันก็ยังโหลยโท่ยเท่า ๆ เดิม แต่ก็ทำงานเลี้ยงปากเลี้ยงท้องเลี้ยงตับไตไส้พุง ทั้งเครื่องในและเครื่องนอก ด้วยอาชีพขีดเขียนเกี่ยวเนื่องกับการใช้ภาษาเรื่อยมา <br /><br />อาศัยหลักยึดแค่ว่า เขียนให้อ่านรู้เรื่อง อ่านเข้าใจ และวางลำดับถ้อยคำต่าง ๆ ก่อน-หลังให้ราบรื่น <br /><br />รายละเอียดอื่น ๆ ที่เหลือ เป็นวิชาที่ได้จากครูตำรวจตรวจภาษาล้วน ๆ เลย <br /><br />แจกแจงเป็นข้อ ๆ ไม่ได้หรอกนะครับว่า ประกอบด้วยอะไรบ้าง แต่สรุปหลักสั้น ๆ ได้ว่า ภาษาไทยมีหลุมพรางความยอกย้อนพิสดารซ่อนอยู่มากมาย วิธีรับมือจัดการแบบ ‘เอาอยู่’ ก็คือ คิดเยอะ ๆ และละเอียดรัดกุม<br /><br />ครูอบเก่งในการเสาะหาหลุมพรางช่องโหว่ต่าง ๆ ในภาษา แล้วนำมายั่วล้อสร้างอารมณ์ขัน<br /><br />ตัวอย่างเช่น ในเรื่องสั้น ‘ลึกลับนักสืบ’ ท่านเล่นคำกับคำ ‘นักสืบ’ ประเภทต่าง ๆ ไว้ว่า “...นักสืบมีอยู่หลายประเภท คือ นักสืบสวนมักสืบแต่เรื่องผลหมากรากไม้ นักสืบสาวมักสืบแต่เรื่องผู้หญิง นักสืบเสาะมักสืบค้นหาอะไรแปลกแปลก เช่นร้านที่เชื่อแล้วไม่ค่อยทวง นักสืบพันธุ์มักสืบเสร็จแล้วตอนจบเรื่องก็ได้นางเอกเป็นเมีย และนักสืบเท้ามักสืบแต่เรื่องต่ำต่ำเลวเลว แต่มีความเจริญคืบหน้า...”<br /><br />ความเป็นบรมครู เป็นนายแห่งภาษา บรรลุถึงขั้นเลือกสรรถ้อยคำมาใช้งานชนิดสั่งได้ของครูอบ ส่งผลให้ท่านเป็นที่สุดในอีกตำแหน่ง นั่นคือ ราชาอารมณ์ขัน<br /><br />ในคำนำหนังสือทุกเล่มของฮิวเมอริสต์ มักจะตกลงกับผู้อ่านไว้ 2 ข้ออยู่เสมอ นั่นคือ “ผู้อ่านเรื่องของผมควรจะผ่านอย่างต่ำมัธยมหก แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่กล้ารับรองว่าจะรู้เรื่องได้ทุกรายไป ที่จริงคิดว่าควรจะให้มีการแสดงประกาศนียบัตรหรือหนังสือสำคัญรับรองพื้นความรู้ก่อนจะยอมให้ซื้อ แต่เห็นว่าจะยุ่งแก่การขายการทอนสตางค์และการคืนสตางค์ ก็เลยระงับเสีย” และ “...เมื่อหนังสือนี้ตกอยู่ในครอบครองของผู้อ่านแล้ว ช่วยอ่านให้ครบทุกตัวทุกคำทุกประโยคทุกบรรทัดและทุกหน้า อย่าอ่านอย่างวิธีคำเว้นคำ หรือบรรทัดเว้นสองบรรทัด หรือหน้าเว้นสามหน้า เพราะไม่มีอะไรฟุ่มเฟือยที่จะควรข้ามไปเลย”<br /><br />ทั้ง 2 ข้อตกลงนี้ เกี่ยวโยงกับจุดเด่นในงานเขียนของ ‘ฮิวเมอริสต์’ นั่นคือ ความละเอียดถี่ถ้วนในการหารูร่องช่องโพรง สำหรับสอด แทรก ซ้อน ซ่อน ซึม ลูกเล่นอารมณ์ขันอย่างมั่งคั่งแพรวพราว<br /><br />ผมติดวิธีการอ่านแบบกัดแทะและเล็มทุกถ้อยคำอย่างเชื่องช้ายิ่งกว่าระบบราชการไทย นั้นก็เพราะคุ้นชินกับการอ่านทุกคำ ตามคำชี้แนะของพระเจ้าตา<br /><br />ไม่มีนักเขียนไทยคนไหนอีกแล้วนะครับ ที่จะเล่นหกคะเมนตีลังกากับภาษาไทยอย่างละเอียดละเมียดวิจิตรบรรจงเทียบเท่า ‘ฮิวเมอริสต์’<br /><br />พูดกันหลายปากว่า ภาษาไทยนั้นมั่งคั่งอลังการ ผมน้อมรับคล้อยตามความคิดดังกล่าวโดยปราศจากข้อเถียงแย้ง <br /><br />แต่ที่ผิดแผกคือ ผมเห็นความหลากหลายและคุณค่าวิเศษต่าง ๆ ในภาษาไทยจากงานของฮิวเมอริสต์ ไม่ใช่จากภาษาสวมชฏา (สำนวนของ’รงค์ วงษ์สวรรค์) ที่เต็มไปด้วยศัพท์แสงสูงส่งเข้าใจยากของเหล่าปวงปราชญ์ผู้รู้<br /><br />งานเขียนของ ‘ฮิวเมอริสต์’ ใช้สำนวนภาษาเรียบง่าย โน้มเอียงไปทางภาษาพูด แต่พิเศษเหนือธรรมดาตรงที่แฝงอารมณ์ขันไว้ แทบว่าทุกย่อหน้า ทุกวรรค ทุกประโยค และทุกคำ เปิดอ่านไปตรงไหนก็เจอทันที<br /><br />ตลกภาษาของ ‘ฮิวเมอริสต์’ มีหลายระดับ ตั้งแต่เด่นชัดจะแจ้งไปจนถึงซ่อนลึกแนบเนียน กระทั่งว่าต้องขบกันหลายชั้น จึงจะเห็นแง่มุมขำขัน<br /><br />เช่น “แต่มีผู้คนและเมียคนอื่นมากหน้าหลายตา (ซึ่งเป็นสองเท่าของหน้า)” นี้เป็นการเล่นกับคำว่า –ตัวผู้ตัวเมีย-และเล่นกับจำนวนปริมาณของคำว่า ‘มากหน้าหลายตา’ หรือ “หลักเศรษฐกิจสตางคะการ”, “ชุบมือเปิบล้างช้อนตักเช็ดตะเกียบคีบ”, “สุดเหวี่ยงเต็มแกว่ง”, “ทุ่มทุนสร้าง ขว้างทุนเสี่ยง เหวี่ยงทุนเสนอ”, “พอวิทยุปิดสถานีลั่นกุญแจ”, “สมบัติอหิวาต์เหว”, “ถอดเสื้อคนกางเกงคนออก เหลือแต่กางเกงลิง”, “ต้องซื้อด้วยอัตราตลาดมืด หรืออย่างดีก็ตลาดโพล้เพล้ขมุกขมัว อัตราตลาดสว่างให้แลกเฉพาะสิ่งของจำเป็น”, “ชนใครแล้วไม่มีผิด (คือชนถูก)”, “ข่าวสังคมนาคม”, “กลอนเปล่าซึ่งทำให้กระดาษเปล่าเลอะเทอะไปเปล่าเปล่า”<br />หรืออีกครั้งเพื่อขึ้นย่อหน้าใหม่เล่น ๆ นะครับ “ข้าพเจ้า-เอกพจน์บุรุษที่หนึ่ง-เป็นอีกข้าพเจ้าหนึ่ง-ไม่ใช่ข้าพเจ้าผู้เขียนเรื่องดังที่ใส่ชื่อผู้เขียนเอาไว้ แต่เป็นข้าพเจ้าในเรื่อง ฉะนั้นเมื่อปรากฏคำว่าข้าพเจ้าในเรื่องนี้ โปรดเข้าใจว่าไม่ใช่ข้าพเจ้าจริงจริง พึงทราบว่าเป็นข้าพเจ้าอีกข้าพเจ้าหนึ่ง...”<br /><br />เรื่องอารมณ์ขันในการใช้ภาษาของ ‘ฮิวเมอริสต์’ ยังยกตัวอย่างกันได้อีกเยอะแยะมากมาย และสามารถตั้งเป็นหัวข้อทำวิจัยหรือวิทยานิพนธ์เพื่อศึกษาวิเคราะห์ได้สบาย ๆ (และเคยมีคนทำไปแล้ว)<br /><br />อย่างไรก็ตาม ความเป็นราชาอารมณ์ขันของ ‘ฮิวเมอริสต์’ ไม่ได้สิ้นสุดยุติอยู่เพียงแค่ อัจฉริยะในการใช้ภาษาเท่านั้น แต่ครบเครื่องรอบด้านในทุก ๆ รูปแบบ ตั้งแต่มุมมองความช่างสังเกตแบบนักสร้างสรรค์, ความเชี่ยวชาญชำนาญชำนิในการเสียดสียั่วล้อเหน็บแนมประชัดประชันความเป็นไปต่าง ๆ (ที่ไม่เข้าท่า) ในสังคม<br /><br />ลักษณะเด่น ๆ เหล่านี้ สามารถหาอ่านได้จากเรื่องสั้น ‘สุนทรพจน์เปิดส้วมสาธารณะ’, ‘เอกพจน์บุรุษที่หนึ่ง’, ‘ออกป่าล่าสัตว์’, ‘นำเที่ยวไทยแลนด์ (สยาม), และ ‘โรสแมรีหน้าบึ้ง’ ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นงานระดับมาสเตอร์พีซ<br /><br />และสิ่งสำคัญที่ไม่ค่อยจะมีใครกล่าวถึงสักเท่าไร นั่นคือ ระบบตรรกะอธิบายเหตุผลต่าง ๆ ของฮิวเมอริสต์ที่ตลกเหลือหลาย<br /><br />ระบบตรรกะในการอธิบายเหตุผลของฮิวเมอริสต์นั้น พูดง่าย ๆ ก็คือ บางจังหวะบางวาระบางภาวะบางขณะ ท่านคิดเป็นการ์ตูนนะครับ<br /><br />อธิบายยืดยาวมากความไปกว่านี้ ผมอาจจะพาผู้อ่านเข้ารกเข้าพงลงเหวไกลจากเป้าหมาย ยกตัวอย่างดีกว่า<br /> <br />เช่น “และชอบกล! ผีไทยไม่ยักหลอกเจ๊ก คงเนื่องด้วยกรมม่ะอะไรองค์นั้นไม่ทรงรู้ภาษาเจ๊ก จึงหลอกเจ๊กไม่รู้เรื่องกัน เป็นอย่างเดียวกับผีเจ๊กไม่หลอกแขก ผีแขกไม่หลอกฝรั่ง เพราะไม่รู้ภาษากัน หลอกกันไม่เข้าใจ นอกจากจะหาผีล่ามมาด้วย ซึ่งเป็นการประดักประเดิดและเปลืองค่าใช้จ่าย” และ “ผีคนคือคนที่ตายร่างกายเน่าเปื่อยแล้ว ผีบ้านคือบ้านที่พังทลายไม่มีรูปร่างแล้ว ผีบุหรี่ก็คือบุหรี่ที่คนสูบเข้าไปหมดแล้ว พวกฉันนี่เป็นผีคน ก็กินผีขนม สูบผีบุหรี่ และอยู่ในผีบ้าน”<br /> <br />หรือ “ฉาก-ดาดฟ้าเรือเดินทะเลไประยองจันทบุรี เห็นท้องฟ้าสีฟ้า มีเมฆลอยอย่างสบายสบายสองก้อน มีนกนางแอ่นที่แอ่นพอสมควรสองตัว บินไปทางโน้น แล้วก็มาทางนี้ แล้วก็ไปทางโน้นอีก ตลอดเวลาของเรื่องนี้ ไม่บินไปไหนนอกจากทางโน้นกับทางนี้ เห็นทะเลสีน้ำทะเลลิบลิบไปจดขอบฟ้า ปลาฉลามที่ยังมีหูสองตัว ปลาทูที่ยังไม่ได้นึ่งสองตัว ปลาที่เขาเอามาทำปลาเค็มไม่รู้จักชื่ออีกหลายชนิด ชนิดละสองตัว ว่ายไปว่ายมาคลาคล่ำอยู่ มีคลื่นพอประมาณ ไม่ถึงแก่ทำให้คลื่นไส้...”<br /> <br />และที่เด็ดขาดบาดใจมากก็คือ “อนึ่ง ซึ่งข้าพเจ้าได้รับเชิญมาแล้วในวันนี้ ข้าพเจ้าใคร่จะขอฝากความคิดเห็นไว้แก่คณะกรรมการจัดสร้างและดูแลบำรุงรักษาส้วมสาธารณะด้วยว่า ตู้สำหรับหยอดสตางค์ที่ประตูส้วมนั้น ควรจะจัดให้เป็นที่สบใจผู้เข้าไปถ่ายสักหน่อย โดยทำอย่างทำนองสล็อทแมชชีนในเมืองนอก ซึ่งเด็กผู้ใหญ่ในเมืองไทยเมื่อสมัยสามสิบปีมาแล้วรู้จักดี เรียกกันว่า ‘อีดำอีแดง’ คือเมื่อหยอดสตางค์ลงไปแล้ว ประสบคราวโชคเหมาะเคราะห์ดี ก็จะมีสตางค์ไหลกราวออกมาเป็นกำไร ถ้าโชคไม่ดี ก็หยอดลงไปหายเปล่า ซึ่งเท่ากับเสียค่าผ่านประตูตามธรรมดาอยู่แล้ว ทำเช่นนี้ก็เท่ากับเป็นการแถมพกนั่นเอง แต่แถมเฉพาะผู้เคราะห์ดี เมื่อคนมีหวังจะรวยขึ้นได้ โดยหยอดสตางค์ค่าผ่านประตูเข้าส้วมเช่นนี้ คนก็จะนิยมการถ่ายมากขึ้น อาจจะเวียนมาถ่ายกันคนละหลายหลายหนในวันหนึ่งวันหนึ่ง แล้วการจะถ่ายให้ได้มากมากครั้ง ก็จำต้องกินให้มากขึ้น ทั้งจำนวนครั้งและจำนวนอาหาร เมื่อคนกินมากก็ต้องซื้อมามาก คนขายก็จะขายดี การค้าก็จะเจริญ โภคกิจก็จะฟื้นฟู หรือจะมีไอเดียในการลดค่าผ่านประตูเข้าส้วมปีละเดือน ปีละฤดู อย่างไรก็ได้ จะถ่ายหนึ่งแถมหนึ่ง ก็ดีเหมือนกัน จะจัดปับลิคศิตี้ให้คนนิยมอย่างไรน่ะ เป็นสิ่งควรทำทั้งนั้น”<br /> <br />เหตุผลสำคัญอีกอย่างที่ทำให้ ‘ฮิวเมอริสต์’ ได้รับการยกย่องว่าเป็นราชาอารมณ์ขัน ก็คือ ตลกของท่าน มีรสนิยมดี สุขุมลุ่มลึก เหนือชั้น และไม่ก้าวร้าวหยาบคาย<br /> <br />ในฐานะผู้นิยมและหลงรักอารมณ์ขัน ผมพูดได้ว่า งานเขียนประเภทหัสคดี เป็นศิลปะชั้นสูงและยากสุดขีด<br /> <br />เขียนให้ผู้อ่านสะเทือนใจร้องไห้ยังง่ายกว่าเยอะนะครับ<br /> <br />เรื่องนี้อธิบายได้ว่า มนุษย์มีประสบการณ์ร่วมต่อเรื่องทุกข์โศกในชีวิต ค่อนข้างใกล้เคียงกัน ขณะที่อารมณ์ขัน สามารถจำแนกแยกย่อยได้หลายระดับชั้น ตั้งแต่ขั้นหัวเราะเพราะเห็นคนเหยียบเปลือกกล้วยหกล้ม, ใช้ถาดตีหัว, ตลกใต้สะดือสัปดน, ตลกแบบประจานให้ผู้อื่นได้อาย, ตลกปัญญาชน, ตลกล้อเลียน, ตลกร้าย, ตลกเสียดสี ฯลฯ<br /> <br />จึงเป็นการยากที่อารมณ์ขันแบบใดแบบหนึ่ง จะสามารถตอบสนองรสนิยมทุกคนให้รู้สึกได้พ้องพานตรงกันอย่างครอบคลุมทั่วถึง<br /> <br />ผมมีความจำเลวร้ายในทุกเรื่องปกติของการใช้ชีวิต ขณะเดียวกันก็มีความจำดีเลิศในทุกเรื่องเกี่ยวกับอารมณ์ขัน จะเป็นพรสวรรค์หรือคำสาปนรก...ผมเองก็ยังไม่แน่ใจ<br /> <br />ที่แน่ใจและมั่นใจก็คือ ในบรรดาอารมณ์ขันทั้งหมดที่ผมจำได้ดีแม่นยำนั้น...<br /> <br />ผมประทับใจ, จดจำ และรักอารมณ์ขันของฮิวเมอริสต์มากที่สุดnarabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-24151491616114428942010-08-15T15:21:00.002+07:002010-08-15T15:27:07.874+07:00Wanich 60 และ 60.5 โดย 'นรา'ผมเพิ่งมาระลึกชาติได้สด ๆ ร้อน ๆ ก่อนลงมือเขียนต้นฉบับชิ้นนี้ว่า คนดังที่ผมเดินใจเต้นระทึกตึ้กตั้กเข้าไปขอลายเซ็นเป็นรายแรกในชีวิต คือเจ้าของผลงานหนังสือรวมบทความ 2 เล่มชุด ชื่อปก Wanich 60 และ Wanich 60.5<br /><br />ชื่อภาษาอังกฤษนั้นหมายถึงวาณิช จรุงกิจอนันต์ในฐานะผู้เขียน ส่วนตัวเลขกำกับแนบท้ายเป็นจำนวนผ่านร้อนผ่านหนาวในชีวิต หรือบางทีอาจเป็นการใบ้หวยระยะยาว (ตามซื้อเลขนี้ทุกงวดต่อเนื่อง สักวันอาจจะถูก)<br /> <br />ตอนนั้นผมไปฟังพี่วาณิชเสวนาอภิปรายเรื่องอะไรสักอย่าง ที่หอประชุมเล็ก มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ จบรายการแล้ว ผมก็เดินเข้าไปยื่นหนังสือให้พี่วาณิชเซ็น พร้อมทั้งไถ่ถามถึงผลงานรวมบทกวีชื่อ ‘บันทึกแห่งการเดินทาง’ ที่พี่เขาเขียน ว่าสามารถหาซื้อได้ที่ไหนบ้าง<br /> <br />ว่าแล้วผมก็ขอใบ้หวยเพิ่มเติมอีกเล็กน้อย เหตุการณ์เกิดขึ้นราว ๆ 26 ปีเห็นจะได้ พี่เขาคงราว ๆ Wanich 34 ส่วนผมก็อยู่แถว ๆ Nara 19 ยังสดใสอ่อนเยาว์ด้วยกันทั้งสองฝ่าย<br /> <br />เจอกันหนถัดมา พี่เขากลายเป็น Wanich 47 ผมกลายเป็น Nara 32 ครั้งนี้พี่วาณิชขึ้นเวทีพูดคุยเรื่อง ‘หนังกับหนังสือ’ (อีก 2 ท่านที่ร่วมสนทนาคือ พี่หง่าว-ยุทธนา มุกดาสนิท และพี่เตี้ย-สนานจิตต์ บางสพาน) โดยมีผมผู้เป็นน้องเล็ก ทำหน้าที่ดำเนินรายการ<br /> <br />เป็นการเสวนาที่ได้ทั้งเนื้อหาสาระและเกือบจะเกิดการปะทะคารมบนเวที แต่ผมใช้สิทธิ์คนดำเนินรายการ ชิงตัดบทเป่านกหวีดหมดเวลาเสียก่อน<br /> <br />พวกพี่ ๆ เขาก็เลยต้องลงมาอภิปรายต่อรอบสองในวงเหล้า (วงใหญ่) จนกระทั่งดึกดื่นและกรึ่ม ๆ ครึ้ม ๆ อย่างทั่วถึง ก่อนจะแยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมัน<br /> <br />หลังจากนั้น ผมได้เจอพี่วาณิชอีกสองสามครั้ง ทุกคราวเว้นช่วงห่างเนิ่นนาน จนพี่เขาจำผมไม่ได้ ต้องแนะนำตัวกันใหม่อยู่ร่ำไป<br /> <br />ครั้งหลังสุดคือ ประมาณปลายปี 2548 ตอนเกือบ ๆ เที่ยงคืน ที่ซูเปอร์มาเก็ตแบบเปิดตลอด 24 ชั่วโมงแห่งหนึ่ง (ผมเลิกใบ้หวยแล้วนะครับ และไม่รับผิดชอบใด ๆ ทั้งสิ้นในความแม่นยำของตัวเลขที่มีปรากฏในย่อหน้านี้) <br /> <br />คืนนั้นผมไปพร้อมเพื่อน ซึ่งเคยทำงานที่เดียวกับพี่วาณิช คุ้นเคยกันดีพอสมควร <br /> <br />พี่กับเพื่อนต่างไม่ได้เจอะเจอกันมานาน จึงทักทายไต่ถามสารทุกข์สุกดิบกันและกันหลายประโยค <br /> <br />“ดีใจว่ะที่ได้เจอ” พี่วาณิชบอกกับเพื่อนผม แล้วก็หันมาจ้องหน้าผมอยู่หลายวินาที ก่อนจะกล่าวว่า “เอ๊ะ ไอ้นี่หน้าตาคุ้น ๆ โว้ย ต้องเคยเจอกันที่ไหนสักแห่งมาก่อนแน่ ๆ”<br /> <br />ผมก็เลยแปลงกายเป็นเหตุการณ์ Déjà vu พูดแนะนำตัวสั้น ๆ กับพี่เขาเหมือนหลาย ๆ ครั้งที่ผ่านมา <br /> <br />ผมเป็นแฟนพันธุ์แท้นอกรายการโทรทัศน์ของพี่วาณิช<br /> <br />ส่วนพี่วาณิชก็เป็น Idol ของผม เป็นฮีโร่ของผม และเป็นอีกหนึ่งครูคนสำคัญในการเขียนหนังสือ ที่ผมพยายามเรียนผ่านการอ่านผลงานจำนวนมาก<br /> <br />ครูนักเขียนของผมมีเยอะนับไม่ถ้วน หากจะเปรียบว่า ’รงค์ วงษ์สวรรค์ คือ ‘ครูใหญ่’ พี่วาณิชก็คงจะเป็นเสมือน ‘ครูประจำชั้น’<br /> <br />ครูใหญ่ให้อิทธิพลแรงบันดาลใจในการทำงานมากมายมหาศาล มอบเคล็ดวิชาล้ำค่าคือ ความรื่นรมย์กับการอ่านและเขียนหนังสือให้อร่อยทุกถ้อยคำ รวมทั้งกระบวนท่าไม้ตายในการเขียนบรรยายพรรณนาสิ่งต่าง ๆ<br /> <br />ส่วนครูประจำชั้น สอนผมเรื่องกลเม็ดเด็ดพรายสารพัด, จังหวะลีลาในการใช้คำให้ลื่นไหล, การโน้มน้าวเร้าอารมณ์อันหลากหลายให้ผู้อ่านคล้อยตาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งวิธีจบข้อเขียนแบบ ‘ทิ้งหมัด เข้ามุม’ <br /> <br />ครูที่ผมเรียกโดยใช้สรรพนามว่าพี่ เป็นเซียนในทุก ๆ ประการที่กล่าวมา และมีทีเด็ดอีกเยอะวิชาที่ผมยังไม่ได้เอ่ยถึง อีกทั้งยังเรียนไม่จบหลักสูตร<br /> <br />พี่วาณิชเป็นนักเขียนที่ครบเครื่อง เขียนมาแล้วทั้งนิยาย, เรื่องสั้น, บทหนังบทละคร, บทกลอน, สารคดี, ตอบปัญหาชีวิต, บทความ ฯลฯ จนผมนึกไม่ออกว่า เหลืองานเขียนแขนงใดบ้างในโลกนี้ ที่พี่เขายังไม่ได้เขียน <br /> <br />ว่ากันเฉพาะการเขียนบทความ สไตล์ของพี่วาณิช ถือได้ว่าเป็น ‘สกุลช่าง’ ที่เด่นชัดแข็งแรงมากสกุลหนึ่ง<br /> <br />ข้อเขียนของผม ก็จัดอยู่ใน ‘สกุลช่าง’ ที่พี่วาณิชเป็นเจ้ายุทธจักรอยู่นะครับ<br /> <br />สกุลช่างนี้ ผมไม่ทราบถ่องแท้ว่า ใครคือต้นตำรับหรือผู้ริเริ่มบุกเบิก เท่าที่จำความได้และรู้เดียงสาในการอ่าน ผมพบว่ามีอาจารย์ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช โดดเด่นเป็นสง่าอยู่ก่อนแล้ว และผ่านวันเวลานั้นมาถึงปัจจุบัน แบบแผนดังกล่าวได้รับการปรุงโฉม กระทั่งกลายเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของพี่วาณิช<br /> <br />นิยามสั้น ๆ ง่าย ๆ ที่ผู้คนส่วนใหญ่ นิยมเรียกขานสกุลช่างนี้ก็คือ ‘เขียนเล่าเรื่องตัวเอง’ <br /> <br />บทความของพี่วาณิช มีประเด็นแง่คิดบางอย่างเป็นโจทย์หรือตัวตั้ง แล้วเล่าเรื่องผูกเหตุการณ์ผ่านประสบการณ์ตัวเอง ใช้มุมมองความคิดความเข้าใจของตัวเอง เพื่อนำพาเนื้อหาเรื่องราวไปสู่แง่มุมนั้น ๆ <br /> <br />ผมเรียกสกุลช่างนี้อีกชื่อหนึ่งว่า เป็นการเขียนในลักษณะเหมือน ‘เพื่อนคุย’ เล่าสู่กันฟังในสิ่งละอันพันละน้อยกับผู้อ่าน<br /> <br />ความโดดเด่นอีกอย่าง ได้แก่ การเขียนให้อ่านง่ายและสนุกสุดขีด<br /> <br />พิจารณาอย่างผิวเผินหยาบ ๆ บทความของพี่วาณิช คล้าย ๆ กับนึกอะไรได้ขณะเขียน ก็ว่าแบบไหลไปเรื่อย ไม่ต้องปั้นแต่งประดิดประดอยอันใด<br /> <br />พิจารณาแบบใช้กระดาษทรายเบอร์ละเอียด บทความของพี่วาณิช ก็เต็มไปด้วยทักษะฝีมือชั้นสูง มีสัมผัสคล้องจองลื่นไหลชวนอ่าน, อารมณ์ขันเฉียบคม, ลีลาเลื้อยลากกระชากหลบและสับขาหลอก, จังหวะผ่อนหนักผ่อนเบา และอีกสารพัดเทคนิคความสามารถเฉพาะตัว...ซึ่งสรุปง่าย ๆ ว่า ร่ำรวยมั่งคั่งในเชิงวรรณศิลป์<br /> <br />ผมคิดว่า ผมเรียนรู้เทคนิคเหล่านี้จากพี่วาณิชค่อนข้างเยอะ แต่สิ่งที่ไม่มีวันเทียบเปรียบติดได้เลยก็คือ พี่เขาเขียนและใช้ลีลาอันแพรวพราวทั้งหลายประดามี ได้อย่างผ่อนคลายเป็นธรรมชาติ จนมองไม่เห็นร่องรอยการปั้นแต่งประดิดประดอย <br /> <br />ได้แค่เทคนิควิธีเท่านั้นนะครับ ขณะที่พี่วาณิชยังมีต้นทุนส่วนตัวอีกหลายอย่าง เช่น ประสบการณ์ชีวิต, ทัศนคติ และความรอบรู้แบบครอบจักรวาล อันเป็นสมบัติส่วนบุคคล ซึ่งต่อให้นับถือเลื่อมใสในฐานะครูกับศิษย์มากเพียงไร ก็ขอหยิบขอยืมหรือนำมาใช้ไม่ได้เด็ดขาด...มิฉะนั้นจะกลายเป็นการลอกเลียนแบบทำเทียมทันที<br /> <br />จุดเด่นอีกข้อเท่าที่ผมนึกออกคือ บทความของพี่วาณิช เปรียบเป็นมวยก็ตั้งการ์ดแน่นรัดกุม หากจะเถียงสู้บู๊ทางความคิดกับใครแล้ว พี่วาณิชเป็นมวยประเภทแพ้ยาก (และดูเหมือนว่าไม่เคยเพลี่ยงพล้ำให้ใคร) ตรรกะเหตุผลและวิธีแจกแจงสาธยาย ผ่านการคิดไตร่ตรองอย่างเป็นระบบ<br /> <br />มีอยู่บ่อยครั้ง ที่ผมอ่านงานของพี่วาณิชแล้ว ไม่เห็นด้วยและคิดต่างกับคุณครู แต่นั่นก็แค่ไม่เห็นพ้องคล้อยตามนะครับ...เพราะถึงคราวจะคัดง้างหักล้างพยายามเถียงในใจทีไร ผมเป็นต้องยอมแพ้จำนนต่อเหตุและผลอยู่ร่ำไป<br /> พูดง่าย ๆ คือ อ่านแล้วไม่เห็นด้วย แต่นึกหาเหตุผลที่ดีกว่ามาเอาชนะเหตุผลที่พี่วาณิชวางไว้ในข้อเขียนไม่สำเร็จ พี่เขาเป็นกองหลังระดับทีมชาติอิตาลีชุดแชมป์โลกทุกสมัยรวมกันเลยทีเดียว เหนียวแน่น เก๋าเกม และอ่านขาดดักทางกองหน้าได้หมด<br /> <br />นี่ยังไม่นับรวมจังหวะเข้าปะทะแบบถึงลูกถึงคน หนักหน่วงรุนแรง แต่ไม่ฟาวล์ไม่ผิดกติกาและไม่โดนใบเหลืองด้วยนะครับ<br /> <br />ความยอดเยี่ยมสุดท้ายที่ผมเห็นจากบทความแบบ ‘เล่าเรื่องตัวเอง’ ของครู ได้แก่ ความพอเหมาะพอดี ไม่มากไม่น้อยเกินไป ระหว่างการอวดตัวกับการถ่อมตัว สำหรับผมแล้วนี่เป็นศิลปะ และเป็นศิลปะชั้นสูง มีเพียงนักเขียน ‘มือถึง’ เท่านั้น จึงจะ ‘เอาอยู่’<br /> <br />พี่วาณิชไม่ใช่แค่ ‘เอาอยู่’ หรือ ‘คุมได้’ นะครับ พี่เขาพัฒนาฝีมือแรงงานถึงขนาดทำได้คล่องแคล่วชนิดเป็นนายเหนือ ควบคุมบงการออกคำสั่งได้ตามใจชอบ ราวกับสั่งก๋วยเตี๋ยวร้านเจ้าประจำกันเลยทีเดียว<br /> <br />สำหรับนักเขียนระดับซือแป๋อย่างพี่วาณิช ผมคิดว่าไม่มีความจำเป็นใด ๆ ทั้งสิ้น ที่จะต้องมาแนะนำว่า เนื้อหาภายในของหนังสือ Wanich 60 และ Wanich 60.5 ประกอบไปด้วยอะไรบ้าง และน่าสนใจควรค่าแก่การเสาะหามาอ่านอย่างไรบ้าง?<br /> <br />แค่ตีฆ้องร้องป่าวว่า หนังสือวางแผงแล้ว เท่านี้ก็เหลือเฟือเกินพอ<br /> <br />อย่างไรก็ตาม เพื่อให้ข้อเขียนชิ้นนี้ ดูเหมือน ‘ขายของ’ แบบฮาร์ดเซลส์ขึ้นมาบ้าง<br /> <br />หนังสือ Wanich 60 และ Wanich 60.5 มีคำสรรเสริญเยินยอต่าง ๆ ที่ผมกล่าวอ้างถึง ‘ครูของผม’อยู่ครบถ้วน<br /> <br />เว้นแต่ว่า...ดีกว่า สนุกกว่า และแพรวพราวกว่าที่ผมเขียนไว้เยอะเลย<br /> <br />บรรทัดข้างบนนี่ ผมพูดแบบอวดตัวและมั่นใจสุดชีวิตแล้วนะครับnarabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-40711324338182750842010-07-27T18:27:00.003+07:002010-07-27T18:39:39.553+07:00วาดรูป โดย 'นรา'<a href="http://1.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/TE7FTpjqrzI/AAAAAAAAAOw/2kx4lxIm7yQ/s1600/09311.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 193px; height: 320px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/TE7FTpjqrzI/AAAAAAAAAOw/2kx4lxIm7yQ/s320/09311.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5498549136429592370" /></a><br />เข้าสู่วงการเป็นมือใหม่ตระเวนฝึกสายตาดูจิตรกรรมฝาผนังได้ราว ๆ ครึ่งปี ผมก็เกิดความสนใจงอกเงย ‘บานปลาย’ อีกหลายแขนง อาทิเช่น เริ่มประทับใจลวดลายปูนปั้นตามโบราณสถานต่าง ๆ, หัดดูใบสีมา, ฟังดนตรีไทย, อ่านหนังสือจำพวกพงศาวดาร ประวัติศาสตร์ และโบราณคดี ฯลฯ<br /> <br />ล้วนแล้วแต่เป็นรสนิยมตามสมัยไม่ทัน ฝุ่นจับหนาเตอะทั้งสิ้น<br /> <br />แรกเริ่มก็เพื่อจะช่วยให้ดูจิตรกรรมฝาผนังเกิดอรรถรสอร่อยยิ่ง ๆ ขึ้น ต่อมาก็กลายเป็นความชอบความหลงใหลจริงจัง และติดงอมแงม รวมทั้งมีแนวโน้มว่าจะ ‘รั้งไม่หยุด ฉุดไม่อยู่ กู่ไม่กลับ’ อยากรู้อะไรต่อมิอะไรแบบ ‘เจาะเวลาหาอดีต’ เพิ่มเติมตลอดเวลา<br /> <br />ผมก็เลยค้นพบตัวเองขนานใหญ่ว่า แท้ที่จริงแล้ว ผมมีนิสัยอยากรู้อยากเห็น มีเชื้อไทยมุงผสมพันธุ์ปาปารัซซีอยู่ในสายเลือดอย่างเข้มข้น<br /> <br />เพียงแต่แปรความอยากรู้อยากเห็นนั้น เบนห่างจากเรื่องซุบซิบนินทา ข่าวลืออื้อฉาวคาวสวาท ฯ ไปสู่หัวข้อประเด็นอื่น ๆ ตามความสนใจส่วนตัว<br /> <br />พูดได้ว่า ในความเป็นเด็กเปรต (อ้วน ๆ) ผมมีวาสนาดีอยู่บ้างตรงที่ รักชอบสนใจหลายสิ่งในทางที่ถูกที่ควรดีงาม หรืออย่างน้อยที่สุดก็มีรสนิยมไม่เป็นพิษเป็นภัยต่อตนเอง<br /> <br />ในบรรดาความสนใจ 353 สาขา 765 แขนงที่บวกเพิ่ม มีการวาดรูปรวมอยู่ด้วย<br /> <br />เริ่มต้นก็เจตนาจะสเก็ตช์ภาพคร่าว ๆ ว่า ผนังโบสถ์แต่ละแห่งที่ไปดูมา ด้านไหนวาดรูปอะไรบ้าง เหมือนเป็นบันทึกไว้กันลืม<br /> <br />ต่อมา ยิ่งผ่านตาภาพจิตรกรรมฝาผนัง ทั้งในสถานที่จริง รูปประกอบตามตำรับตำรา และภาพที่ผมถ่ายแล้วนำมาอัดไว้ดูเล่น<br /> <br />ดูบ่อย ๆ เข้า นอกจากจะยิ่งหลงใหลดื่มด่ำแล้ว ผลข้างเคียงก็คือ อาการคันไม้คันมือยุบยิบ<br /> <br />ผมก็เลยซื้อปากกา ซื้อกระดาษ และลงมือหัดวาดรูปเป็นการเอิกเกริก<br /> <br />เล่าย้อนหลังไปอีกนิดราว ๆ เกือบจะชาติที่แล้ว สมัยผมยังเป็นเด็กนั้น กิจกรรมที่เรียกได้ว่าเข้าข่าย ‘มีใจรัก’ คือ การอ่านการ์ตูน (ซึ่งคลี่คลายเป็นชอบอ่านหนังสือในเวลาต่อมา) และการวาดรูป<br /> <br />ผมยังจำภาพแรกที่วาดได้ ตอนนั้นอายุประมาณ 6 ขวบ เย็นวันหนึ่งผมนั่งอ่านการ์ตูน เจอรูปหมูอ้วนตลก ๆ ตัวหนึ่ง ผมก็หยิบกระดาษมาวางทาบ ใช้ดินสอลอกลาย จนกระทั่งสำเร็จ<br /> <br />จริง ๆ แล้วลอกทั้งดุ้นนะครับ ไม่ได้วาดเอง แต่สำหรับผมในตอนนั้น นั่นคือ การค้นพบครั้งสำคัญและยิ่งใหญ่มากในแวดวงศิลปะ ว่าบนโลกใบนี้มีสิ่งที่เรียกว่า การวาด อยู่ด้วย<br /> <br />ผมหลงใหลได้ปลื้มภาคภูมิใจกับภาพที่ลอกมาอยู่หลายสัปดาห์ พกพาติดตัวเที่ยวอวดใครต่อใคร แลกกับคำชมว่าเป็นศิลปินอัจฉริยะรุ่นเยาว์<br /> <br />จนวันหนึ่ง พี่ชายผมคงจะหมั่นไส้และเหลืออด จึงเฉลยความจริงว่า การใช้กระดาษวางทาบแล้วลอกลายตาม ไม่นับว่าเป็นการวาด ผิดกติกา ขี้โกง และไม่ใช่ฝีมืออันแท้จริง<br /> <br />โลกทั้งใบของผมพังทลายลงในชั่วกระพริบตา เหมือนซูเปอร์ฮีโร่ที่เพิ่งรู้ความจริงว่า ‘เหาะไม่ได้’ การลอยตัวโลดโผนที่ผ่าน ๆ มานั้น แท้จริงแล้วเป็นเพียงแค่เซถลาลื่นหกล้ม<br /> <br />พลันที่พบว่า ผมไม่มี ‘พลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ ซึ่งมาพร้อมกับความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่’ และเป็นเพียงหนูน้อยธรรมดาสามัญดาษดื่นพื้นฐานเช่นเดียวกับเด็กอื่น ๆ <br /> <br />ผมก็หัดบินทันที ด้วยการหยิบเอารูปหมูอ้วนตลก ๆ ตัวนั้นมาเป็นนายแบบ แล้วตั้งหน้าตั้งตาวาดมันอย่างคร่ำเคร่ง<br /> <br />ไม่เคยมีภาพไหนดีเท่ากับที่ลอกมาเลย หมูอ้วนตลก ๆ รุ่นต่อมา ล้วนโย้เย้เฉไฉบิดเบี้ยว บางภาพก็เหมือนหมาผอม ๆ บางภาพก็คล้ายแมวป่วยเป็นโรคท้องเดิน<br /> <br />อย่างไรก็ตาม ถึงผมจะไม่อาจเป็นซูเปอร์ฮีโรที่บินได้ แต่ผมก็กลายเป็นเด็กมือบอน ชอบวาดและขีดเขียนไปเรียบร้อยแล้ว<br /> <br />ผมก็วาดอะไรต่อมิอะไรก๊อกแก๊กเรื่อยมา จนเริ่มพัฒนาฝีมือและแรงงานอยู่ในขั้นพอดูได้<br /> <br />มาหายห่างร้างเลิกวางมือตอนสมัยเรียนมัธยม เหตุผลแท้จริงนั้นผมเลือน ๆ ไปแล้ว ถ้าจะให้คาดเดาสันนิษฐาน ทฤษฏีที่มีแนวโน้มความเป็นไปได้มากสุด (เมื่อประเมินจากซาก, หลักฐาน และร่องรอยทางโบราณคดีส่วนตัว) น่าจะสืบเนื่องจากว่า ผมติดหญิง มีความรัก และ...อกหักตามระเบียบ<br /> <br />เรื่องนี้ นักประวัติศาสตร์ นักวิชาการ ยังไม่ปลงใจเชื่อเด็ดขาด และรอการค้นพบปรากฏหลักฐานข้อมูลใหม่ ๆ อยู่เสมอ<br /> <br />ผมมาจับปากกาดินสอเพื่อวาดรูปอีกครั้ง ช่วงแตกเนื้อหนุ่มเปรี้ยงปร้างเป็นวัยรุ่น คราวนี้มีเหตุผลแน่ชัดว่า มุ่งมั่นวาดรูปเพื่ออวดหญิงจีบหญิง จนประสบความสำเร็จเกินคาด<br /> <br />เกินคาด...นี้หมายถึง อกหักผิดหวังกระจุยกระจายเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับสูง<br /> <br />มานึกทบทวนย้อนหลังแล้วก็สมควรอยู่ สาวที่ไหนจะมาชอบล่ะครับ มัวแต่ตะบี้ตะบันวาดรูปการ์ตูนให้อยู่นั่นแหละ แต่ไม่เคยชวนไปดูหนัง ไม่เคยชวนไปกินข้าว ไม่เคยชวนไปออกเดท ไม่เคยพูดจาอะไรที่ใกล้เคียงกับคำว่า ‘จีบ’<br /> <br />ให้ผมในอายุปัจจุบัน ย้อนเวลากลับไปยังอดีตหน่อยไม่ได้ รับรองหวานเลี่ยนเอียนกึ๋ยส์ อ้วกแตกกันระนาวเลยทีเดียว<br /> <br />ผมอกหักจนวาดรูปอยู่ในเกณฑ์ดี ทว่าพ้นจากเป้าหมายวาดให้สาว ๆ แตกตื่นฮือฮาแล้ว ก็ไม่เคยมีเป้าหมายอื่นใด ไม่เคยฝันใฝ่อยากเป็นศิลปิน ไม่อยากรังสรรค์งานศิลป์ไว้จรรโลงโลก <br /> <br />วาดเพราะวาดได้ และชอบเท่านั้นเอง<br /> <br />พ้นจากช่วงระยะวาดเพื่อแสวงหา (แฟน) แล้ว ผมก็ฝึกมือต่อเนื่องเรื่อยมาอีกหลายปี จนรู้ถ่องแท้แก่ใจว่า อยากร่ำเรียนทางด้านนี้ให้เป็นกิจจะลักษณะ<br /> <br />ถึงตอนนั้นก็ช้าเกินไป ผมจวนเจียนจะจบระดับปวส. ใกล้เวลาต้องออกหางานทำเต็มที<br /> <br />ผมมาเลิกหยุดวาดรูปเด็ดขาดจริง ๆ ตอนอายุยี่สิบต้น ๆ เมื่อเพื่อนไม่สนิทผู้หวังดีแบบประสงค์ร้ายคนหนึ่ง ออกความเห็นต่อหน้าธารกำนัลจำนวนมากว่า รูปที่ผมวาด ดูผิวเผินก็สวยดีอยู่หร็อก แต่จริง ๆ แล้ววาดมั่ว และใช้ความมั่วมากลบเกลื่อนพื้นฐานฝีมือที่ไม่แน่น<br /> <br />เป็นความเห็นที่ทำให้ผมทั้งเจ็บทั้งอาย และก็จริงเสียด้วย ตรงที่ว่า ผมวาดมั่ว เนื่องจากเรียนฝึกเองดุ่ย ๆ ตามลำพัง ไม่เคยรู้หลักวิชาใด ๆ <br /> <br />ผมในเวลานั้นไม่รู้เลยว่า หากฝึกมือต่อไปตามวิธีของตนเอง ประสบการณ์, ความคิดอ่าน การลองผิดลองถูก จะค่อย ๆ ขัดเกลาความมั่วให้หมดไป และสามารถบ่มเพาะสร้างฝีมืออันจัดเจนขึ้นมาได้<br /> <br />ผมเป็นมนุษย์พันธุ์ไม่เชื่อมั่นในตนเองเป็นทุนเดิมอยู่ก่อนแล้ว เจอะเจอความเห็นเชิงลบของเพื่อนเข้าไป ก็ยิ่งจบเห่ <br /> <br />อีกปัจจัยหนึ่ง ซึ่งมีน้ำหนักมากพอ ๆ กัน นั่นคือ ระหว่างที่สนใจหลงใหลการขีดเขียนวาดรูป ผมก็แวะไปดูนิทรรศการศิลปะต่าง ๆ ตามหอศิลป์หลายแห่ง รวมทั้งโฉบไปป้วนเปี้ยนแถว ๆ มหาวิทยาลัยศิลปากร (ด้วยความอยากเรียนที่นั่นเป็นอย่างยิ่ง) <br /> <br />ตรงนี้ทำให้ผมได้เห็นฝีมือของคนหนุ่มอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน และพอนำมาเปรียบกันแล้ว ผมก็นึกท้อถอดใจ เพราะรู้ตัวว่า ฝีมือห่างกันหลายล้านปีแสง<br /> <br />ผมมองตัวเองคนที่เป็นเด็กหนุ่มในอดีตแล้วก็เห็นใจต่อความไร้เดียงสาของเขานะครับ ควบคู่กันนั้นผมก็ขอบคุณที่เขาเป็นอย่างที่เป็นอยู่ จนเกิดกลายเป็นผมในปัจจุบัน<br /> <br />เรื่องหันหลังให้กับการวาดรูป เป็นกรณีอกหักในด้านการใช้ชีวิตครั้งใหญ่สุดของผม เป็นเรื่องเศร้าเสียดายที่ไม่เคยเลือนหาย แต่แง่ดีงามนั้นมีอยู่คือ ส่งผลให้ผมเลือกเดินมาอีกทาง...เป็นคนเขียนหนังสือ<br /> <br />ในละครชีวิต บางทีเราก็ไม่สมหวังกับสิ่งที่รักและอยากเป็นมากสุดหรอกนะครับ นางเอกหรือคู่แท้บุพเพสันนิวาสแต่ชาติปางก่อน อาจเป็นอีกสิ่งหนึ่ง<br /> <br />พูดได้ว่า ท้ายสุดแล้วทั้งโชคชะตาและการเลือกตัดสินใจของผมเอง ได้ประกอบรวมกัน จนนำพาผมมาสู่การเป็นนักเขียนสาขาใฝ่รู้ แต่เกียจคร้าน<br /> <br />เล่ากระโดดจากอดีตกลับมาสู่ปัจจุบัน วาระแรก ๆ ที่หวนคืนเวทีวาดรูปอีกครั้ง ผมพบว่า มือไม้สายตาไม่อยู่ในโอวาท สนิมจับเกาะแน่น เส้นสายแข็งทื่อ สัดส่วนรูปทรงผิดพลาดฉกาจฉกรรจ์<br /> <br />หากเทียบว่าผมในวัยรุ่นวาดรูปมั่ว ๆ แล้วล่ะก็ ผลงานในปัจจุบันก็เข้าข่าย ‘ก่อการร้าย’ ทางด้านวิชาวาดเขียนเลยนะครับ<br /> <br />เละเทะดูไม่จืด และล้าหลังถดถอยจนน่าตกใจ<br /> <br />กระนั้นก็ตาม ‘ยุคฟื้นฟูศิลปะวิทยาการ’ ของผม มีจุดมุ่งหมายที่เติบโตทางความคิดขึ้น ไม่ได้เจตนาจะวาดอวดให้ใครอื่นมาดูมาชื่นชม ไม่ได้หวังผลลัพธ์ว่าฝีมือจะต้องเลอเลิศ <br /> <br />แค่วาดเพื่อตอบสนองความชอบและใจรักตามลำพัง <br /> <br />เล่นโวหารสำนวนสักหน่อยก็ต้องบอกว่า ไม่ได้วาดเพื่อหวังให้รูปออกมาสวย แต่วาดเพื่อจะดูรูปผลงานของศิลปินอื่น ๆ ให้ซาบซึ้งเข้าใจดียิ่งขึ้น<br /> <br />กล่าวคือ ใช้ความอ่อนด้อยบกพร่องของตนเอง เป็นเครื่องมือค้นหาความดีงามคุณค่าวิเศษในผลงานชั้นเยี่ยมของผู้อื่น<br /> <br />ผมกลับมาหัดวาดรูปอีกครั้ง ช่วงเวลาเดียวกับที่เขียนเรื่องอาจารย์เฟื้อ หริพิทักษ์ นั้นทำให้ผมได้รับเคล็ดวิชาสำคัญ นั่นคือ วาดโดยไม่กลัวว่าจะออกมาเสีย ออกมาแย่ ผิดตรงไหน ก็สามารถวาดใหม่แก้ไขได้ เท่าที่ใจต้องการ<br /> <br />หลักยึดนี้ใช้ได้ครอบคลุมถึงการทำงานเขียนหนังสือ, ทุกวิชาชีพ และการดำเนินชีวิต คล้าย ๆ กับที่’รงค์ วงษ์สวรรค์กล่าวไว้ว่า ‘ฆ่างาน ก่อนที่งานจะฆ่าเรา’<br /> <br />งานที่ต้องฆ่ากำจัด เปรียบแล้วก็เหมือนรูปที่วาดผิด หรือฝีมือยังไม่ดีพอนะครับ<br /> <br />ผ่านมา 7-8 เดือน โดยการหาเวลาเก็บเล็กผสมน้อยซ้อมมือทุกวัน ผมคิดว่ารูปที่วาดระยะหลัง ๆ กระเตื้องขึ้นในทางบวก<br /> <br />ถึงตรงนี้ผมรู้ซึ้งแล้วว่า ตลอดประมาณ 20 ปีที่ผ่านมา หากผมวาดต่อเนื่องโดยไม่ทิ้งขว้าง ป่านนี้ฝีมือก็คงมีการ ‘ยกระดับ’ อยู่บ้างเหมือนกัน<br /> <br />คล้าย ๆ การเขียนหนังสือ ผมเริ่มจากเตาะแตะแบบเด็กหัดเดิน พลาดพลั้งเกิดแผลใหม่ ๆ อยู่เรื่อย ๆ อาศัยการค่อย ๆ ทำ ค่อย ๆ ปรับเปลี่ยนเรียนรู้ จนผ่านวันเวลาต่อเนื่องมาระยะหนึ่ง ก็ก่อรูปเกิดร่างเป็นทักษะฝีมือที่พอจะไปวัดไปวาตอนสาย ๆ ได้<br /> <br />เรื่องกลับมาหัดวาดรูป เปรียบแล้วก็คล้ายผมพบเจอความฝันชิ้นหนึ่งซึ่งหล่นอยู่กลางทาง และหยิบมันขึ้นมาปัดฝุ่น<br /> <br />ทำยังไงก็ไม่มีวันใหม่สะอาดแวววาวไปถึงปลายทางที่เคยหวังไว้หรอกนะครับ แต่มันยังคงเป็นความฝันเดิมที่ผมเคยมี และผมดีใจที่ตอนนี้ฝันนั้นอยู่ในมือ<br /> <br />เหลือแต่เรื่องความรักนี่แหละที่ยังต้องเหนื่อยกันต่อไป ผมเพิ่งค้นพบตัวเองว่า นอกจากจะไม่หล่อ จน เกเร และลงพุงแล้ว ผมยังจู้จี้จุกจิกช่างเลือกและใฝ่สูงไม่ค่อยเจียมตัวอย่างแรง<br /> <br />สวยน่ารักระดับน้องแพนเค้ก ยังโดนผมปฏิเสธตัดสัมพันธ์มาแล้วนักต่อนัก ด้วยคำพูดเด็ดขาดเหี้ยมเกรียมว่า “ระหว่างเราสองคน ต่างฝ่ายต่างไปตามทางของตัวเองดีกว่านะครับ”<br /> <br />เป็นการพูดออกไป โดยที่สาวเจ้าแต่ละคนยังไม่เคยมีโอกาสได้รู้จักผม<br /> <br />ผมพูดพึมพำของผมคนเดียว อีตอนเดินเฉียดสวนกันในระยะห่างห้าเมตร<br /> <br />พูดเสร็จแล้ว นักหักอกหญิงอย่างผม ก็น้ำตาซึม สงสารและทุเรศตัวเองชิบเป๋งเลยnarabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-59586981341349819002010-07-23T09:58:00.003+07:002010-07-23T10:08:55.243+07:00Facebook Story โดย 'นรา'<a href="http://2.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/TEkHoxqH5hI/AAAAAAAAAOo/ZBv36_En9P0/s1600/09329.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 229px; height: 320px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/TEkHoxqH5hI/AAAAAAAAAOo/ZBv36_En9P0/s320/09329.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5496933217288578578" /></a><br />หลายวันมานี้ผมติดเล่น Facebook จนวินิจฉัยฟันธงได้แบบไม่ต้องพึ่งพาจิตแพทย์ว่า น่าจะอาการเพียบหนัก<br /> <br />ยังไม่ถึงกับเสียงานหรอกนะครับ ยังเขียนหนังสือได้ตามปกติ และเขียนอย่างต่อเนื่องสม่ำเสมอมากกว่าเดิมนิดหน่อย<br /> <br />แต่มาเละเทะกระจุยกระจาย ตรงที่มันทำให้ผมไม่ได้เข้าออฟฟิศ (ห้องสมุด) เลย ตลอดทั้งสัปดาห์ และอ่านหนังสือน้อยลง<br /> <br />จึงต้องล้างแค้นให้สะอาดผ่องใส ด้วยการหยิบเรื่องนี้มาเขียนถึง เพื่อเป็นการถอนทุนเอาคืน <br /> <br />เรื่องคงเริ่มต้นขึ้นประมาณหลายเดือนก่อน มีรุ่นน้องรายหนึ่ง ส่งเทียบชวนผมมาทางอีเมล์ให้เข้าสู่วงการ และตอบรับเขาเป็นเพื่อน<br /> <br />ตอนนั้น (รวมถึงตอนนี้) ผมไม่รู้หรอกนะครับว่า Facebook คืออะไร? มีประโยชน์หน้าที่ใช้สอยอย่างไร?<br /> <br />ผมก็เข้าไปลงทะเบียนสมัคร เพื่อตอบรับรุ่นน้องคนนั้นเป็นเพื่อน แล้วก็เกิดอาการเหวอ ๆ ได้แต่มองตาปริบ ๆ ทำอะไรไม่ถูก ไปไม่เป็น<br /> <br />จากนั้นก็ไม่ได้เฉียดใกล้เข้าไปเยือนอีกเลย<br /> <br />ในความถั่วโหลยโท่ยไม่เอาไหนอย่างรุนแรงของผม เรื่องสารพันบรรดามีเกี่ยวกับเทคโนโลยีสมัยใหม่ นับเป็นของแสลงลำดับต้น ๆ<br /> <br />อาการเดียวกับตอนได้โทรศัพท์มือถือเครื่องแรกในชีวิตมาฟรี ๆ เมื่อ 4 ปีที่แล้ว<br /> <br />มีกิจกรรมโปรโมทคุณสมบัติของโทรศัพท์รุ่นที่ว่า ซึ่ง ‘ล้ำ’ มากในขณะนั้น คือ สามารถถ่ายวิดีโอ และตัดต่อลำดับภาพได้ ถ่ายภาพนิ่งได้ และอีกหลาย ๆ ประการ (ซึ่งจนถึงบัดนี้ ผมก็ยังโง่สนิท)<br /> <br />กิจกรรมนั้นก็คือ ให้ผู้กำกับหนัง, นักแสดง และนักวิจารณ์ ประมาณสิบกว่าชีวิต ใช้โทรศัพท์รุ่นที่ว่า ผลิตหนังสั้นคนละหนึ่งเรื่อง<br /> <br />ผมก็ได้มากับเขาเครื่องหนึ่ง รับมอบเสร็จสรรพ หยิบคู่มือใช้งานมาอ่าน ก็ร่ำ ๆ ว่าจะนำไปถวายคืนทันที<br /> <br />ไม่รู้เรื่องโดยสิ้นเชิงนะครับ ตกใจถึงขั้นนั่งกลัดกลุ้มนอนไม่หลับ<br /> <br />จนเพื่อนจ๋อง-พงศ์นรินทร์ อุลิศ ต้องปลอบใจว่า “ทำใจดี ๆ ไว้ ค่อย ๆ กดปุ่มโน่นนี่นั่นไปเรื่อย ๆ ประเดี๋ยวก็ใช้เป็น”<br /> <br />ผมก็นำโอวาทคำชี้แนะของกัลยาณมิตร กลับมาทำการทดลองที่บ้าน ลองผิดลองถูก กระทั่งท้ายสุดก็สำเร็จเป็นหนังสั้นเรื่อง ‘องค์เป็ด’ ส่งมอบเอาตัวรอดมาได้ แบบผมหงอกร่วงโรยเกินวัยไปอีกหลายปี<br /> <br />ต่อมา ผมก็ใช้โทรศัพท์มือถือที่ได้มาฟรี แทนกล้องถ่ายรูป และใช้ทำหน้าที่อยู่แค่นั้น ใช้โทรฯ เข้า โทรฯ ออกไม่เป็น<br /> <br />ปราบดา หยุ่นเคยเห็นการใช้โทรศัพท์แบบไม่สมศักดิ์ศรีของผม ถึงกับอำว่า “พี่ไม่ลองเอาโทรศัพท์มาโกนหนวดดูบ้าง อาจจะเวิร์คและคุ้มขึ้นบ้างนะครับ”<br /> <br />ไม่กี่วันต่อมา ผมก็ขายโทรศัพท์ มีคนแย่งกันเสนอราคางาม ๆ หลายราย เกือบจะเป็นการประมูลเลยทีเดียว เนื่องจากรุ่นมันใหม่มาก และยังไม่มีวางขายตามท้องตลาด (ล่าสุดโทรศัพท์รุ่นนี้กลายเป็นโบราณวัตถุในยุคสมัยก่อนประวัติศาสตร์ไปเรียบร้อยแล้ว)<br /> <br />ตามประสายอดนักธุรกิจจอมเก็งกำไรนะครับ ผมจึงขายให้เพื่อนจ๋องในราคาครึ่งหนึงของความเป็นจริง ได้ตังค์มาหมื่นบาท<br /> <br />แล้วนำเงินนั้นไปซื้อกล้องถ่ายรูปดิจิตอล ซึ่งแพงกว่าเท่าตัว (รวมทั้งเสียเวลาตกใจกับวิธีการใช้งานไปอีกหลายวัน)<br /> <br />ส่วนโทรศัพท์มือถือ ผมเพิ่งซื้อเพื่อใช้งานในฐานะโทรศัพท์จริง ๆ ประมาณครึ่งปีที่ผ่านมานี้เอง (เหมือนเดิมครับ คือ วุ่นวายโกลาหลขนานใหญ่ กว่าจะรู้วิธีกดปุ่มรับสายตอนที่มีคนโทรฯ มาหา โดนค่อนขอดนินทาว่าหยิ่งไม่ยอมรับโทรศัพท์อยู่ร่วม ๆ หนึ่งเดือน)<br /> <br />ทันทีที่ปรากฎข่าวว่า ผมได้ซื้อโทรศัพท์มือถือเรียบร้อยแล้ว แพร่กระจายสู่แวดวงญาติมิตรที่รู้จัก <br /> <br />อาทิตย์แรกผมแทบไม่ต้องทำอะไรเลย นั่งรับโทรศัพท์อย่างเดียว ทั้งหมดโทรฯ มาเพื่อลองของ เหมือนทำการพิสูจน์เรื่อง ‘แปลกแต่จริง’ ยังไงยังงั้นเชียว<br /> <br />บางรายหนักข้อถึงขั้น นำเบอร์โทรศัพท์ของผมไปแทงหวย<br /> <br />ใบ้หวยแม่นนะครับ เลขท้ายสองตัวงวดนั้นตรงกับเบอร์โทรศัพท์ของผมเป๊ะ ๆ เลย<br /> <br />เทคโนโลยีล่าสุดที่บ้านผม คือ มีเครื่องสแกนรูป <br /> <br />จู่ ๆ บินหลา สันกาลาคีรี ก็ยกให้ผมฟรี ๆ <br /> <br />ข่าวดีคือ ที่ได้มามีแต่ตัวเครื่องล้วน ๆ ไม่มีสายสำหรับต่อเชื่อมใด ๆ ทั้งสิ้น ไม่มีแม้กระทั่งคู่มือใช้งาน<br /> <br />ตอนนี้ผมใช้เครื่องสแกนรูปคล่องแล้วนะครับ แต่ใช้แทนอุปกรณ์ยกน้ำหนักออกกำลังกาย<br /> <br />ความไม่เอาไหนด้านเทคโนโลยีต่าง ๆ นานาที่ผ่านมาในชีวิต ทำให้ผมกลัว ๆ แหยง ๆ Facebook ไม่ค่อยกล้าข้องแวะ <br /> <br />แต่แล้ววันหนึ่ง ผู้คนรอบ ๆ ตัวผม ก็เล่น Facebook กันอย่างเอิกเกริก ต่อหน้าต่อตา วันละหลาย ๆ ชั่วโมง<br /> <br />ลูกอีช่างอยากรู้อยากเห็น อยากก้าวให้ทันโลกบ้าง แต่มักจะตกกระแสล้าหลังสม่ำเสมออย่างผม จึงตัดสินใจกระโดดเข้าสู่วงการ Facebook เต็มตัว<br /> <br />แล้วก็พบว่า เนิ่นนานผ่านมาหลายเดือน ผมจำ password ที่ลงทะเบียนไว้ไม่ได้<br /> <br />อะไรก็ตามแต่ที่ต้องใช้ password เป็นใบเบิกทาง ผมนิยมใช้รหัสเดียวเหมือนกันหมด เพื่อกันลืม<br /> <br />พอใส่รหัสที่ตั้งไว้แล้วเข้าไม่ได้ ผมก็ลอง password สำรองอีกสองสามชื่อที่คิดเผื่อ ผลปรากฏว่าเข้าไม่ได้<br /> <br />ผ่านไปอีกหลายเดือน บ่ายวันหนึ่ง ขณะผมกำลังนั่งคิดถึงเรื่องทฤษฏีแรงโน้มถ่วงของเซอร์ไอแซค นิวตัน อยู่ที่ใต้ต้นมะม่วง<br /> <br />พลันลูกมะม่วงก็ตกใส่หัว จนผมระลึกชาติได้ว่า password นั้นถูกต้องแล้ว ที่ผิดคือ ผมใช้อีกอีเมล์หนึ่ง<br /> <br />เข้า Facebook ได้แล้ว ผมก็เป็นบ้านนอกเข้ากรุง ไม่รู้ว่าสนามหลวงอยู่ตรงไหน? จะไปอนุสาวรีย์ชัยฯ ต้องขึ้นรถเมล์สายอะไร? ไม่รู้วิธีหาเพื่อนหาพวกหรือเล่นเกมใด ๆ ในนั้นทั้งสิ้น<br /> <br />ระยะแรกจึงต้องพึ่งใบบุญ ขอ add บรรดาคนคุ้นเคยที่เห็นหน้าค่าตากันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน<br /> <br />แต่คนมันพบมันเจอกันอยู่จนชินตา จะไปสนทนาวิสาสะอีกใน Facebook ผมก็รู้สึกแปร่ง ๆ แปลก ๆ ไม่รู้ว่าจะคุยอะไร?<br /> <br />ผมจึงเริ่มไล่ลำดับญาติโยมที่รู้จัก แต่ไม่มีโอกาสพบปะกันมานาน แล้วผมก็นึกถึงอี่น้องคนงามนามว่าสาวจูน<br /> <br />ผมก็เลยโทรศัพท์ไปหา ถามซื่อ ๆ ตรง ๆ ว่าเล่น Facebook หรือเปล่า? ถ้าเล่นใช้ชื่ออะไร? แล้วก็จดใส่สมุด<br /> <br />สาวจูนก็มีทีท่าว่างง ๆ อยู่เหมือนกัน ร้อยวันพันปีไม่เคยโทรศัพท์มาหา จู่ ๆ ก็โทรศัพท์มาขอ add เป็นเพื่อนใน Facebook ซะยังงั้น<br /> <br />“ไม่ค่อยน่าไว้ใจเลยเน้อ พี่คิดแผนชั่วอะไรไว้รึเปล่าเน้อ?” สาวจูนเธอมีเอกลักษณ์อย่างหนึ่ง ตรงคำลงท้ายว่า เน้อ อยู่แทบทุกประโยคคำพูด<br /> <br />ผมไม่ได้ตอบคำถามนี้ ทว่าพยักหน้ายอมรับแต่โดยดี<br /> <br />จากนั้นผมก็โทรศัพท์ไปหาญาติโยมอีกสองสามราย ด้วยแผนชั่วแบบเดียวกัน<br /> <br />แล้วก็อาศัยรายชื่อเพื่อนของเพื่อน ค่อย ๆ ค้นหาคนรู้จักไปทีละรายสองราย<br /> <br />สะสมจำนวนญาติมิตรได้พอสมควร ผมก็ยังทำอะไรไม่ถูก ใช้งานไม่เป็นเช่นเดิม<br /> <br />ผมมาติด Facebook ตอนนี้นี่เอง ตอนที่เริ่มเจอพรรคพวกเพื่อนฝูงจำนวนมากในนั้น ระยะเวลาที่ไม่ได้เจอทุกคนรวมกัน สามารถย้อนยุคกลับไปถึงสมัยอยุธยายังไม่เสียกรุงครั้งที่ 2 เลยทีเดียว<br /> <br />ติดต่อขอเป็นเพื่อนกับใครต่อใครเขาไปทั่ว เสร็จสรรพแล้ว ผมก็ปล่อยทิ้งไว้อย่างนั้น ยังไม่ค่อยได้ข้องแวะแตะต้องติดต่อสื่อสารอะไรทั้งสิ้น<br /> <br />มากและบ่อยสุด คือ ตอบรับคำทักทายสั้น ๆ จากบรรดาคุณโยมทั้งหลาย ซึ่งเข้ามากรี๊ดกระจาย แสดงความแปลกใจที่มนุษย์ไฮถึกดึกดำบรรพ์อย่างผม เล่น Facebook<br /> <br />รู้สึกอยู่เหมือนกันว่า สภาพ สถานะของผมประดุจดัง ปลาหมึกพอลว่ายน้ำอยู่ในตู้หลังจบบอลโลก มีนักท่องเที่ยวแวะเวียนเข้ามาเยี่ยมเยียน ชี้ชวนกันดูอย่างขำ ๆ แล้วก็จากไป<br /> <br />เจอบ่อยเข้า ผมก็ร่ำ ๆ ว่า แทบจะลุกขึ้นมาสาธิตวิธีการทำนายผลบอลโลกครั้งต่อไป ให้เป็นที่ประจักษ์ฮือฮาในความแม่นยำบ้าง<br /> <br />ทันใดนั้นเอง ผมก็คิดแผนชั่วขึ้นมาได้ลาง ๆ <br /> <br />แผนนั้นง่าย ๆ ครับ คือ คิดว่า Facebook น่าจะเป็นตัวเชื่อมต่อสื่อสารระหว่างผมกับผู้อ่าน, เพื่อนฝูง และคนที่เคารพนับถือจำนวนมาก<br /> <br />คล้าย ๆ เป็นที่แถลงข่าว แลกเปลี่ยนสอบถามข้อมูล ทักทายสารทุกข์สุกดิบ<br /> <br />รวมทั้งใช้เป็นที่แจ้งเหตุเกี่ยวกับความคืบหน้าต่าง ๆ ในการอัพเดตบล็อก ประกาศสถานการณ์ทั้งฉุกเฉินและเฉื่อยชา ราชการทั้งหลายประดามีของตัวผมเอง<br /> <br />ประโยชน์การใช้สอยคร่าว ๆ กว้าง ๆ ของ Facebook ตามความเข้าใจผม น่าจะและคงจะอยู่ตรงแถว ๆ นี้ <br /> <br />ในข้อมูลส่วนตัวของผม มีช่องให้กรอกว่า เข้ามาเพื่อจุดมุ่งหมายความประสงค์ใด? ระหว่างหาเพื่อน และอีกสองสามอย่าง<br /> <br />ผมระบุไปว่า เครือข่าย <br /> <br />จะเป็นเครือข่ายขึ้นมาได้ จำนวนนั้นต้องเยอะ เพราะเหตุนี้เอง หลายวันที่ผ่านมา ผมจึงก้มหน้าก้มตา ค้นหาเพื่อนใน Facebook อย่างคร่ำเคร่ง<br /> <br />ผมเขียนถึงเรื่องนี้ลงในบล็อก ก็เพื่อจะบอกกล่าวเล่าสู่ให้มิตรรักแฟนเพลงที่ติดตามอ่าน (และรอจนลืมว่า เมื่อไหร่มันจะอัพเดตบล็อก) ได้ทราบโดยทั่วกัน เพื่อให้สามารถติดต่อสื่อสารใน Facebook เพิ่มขึ้นอีกช่องทาง ซึ่งน่าจะสะดวกคล่องตัวยิ่งกว่า<br /> <br />ขณะเดียวกัน ผมก็พยายามจะป่าวประกาศใน Facebook เพื่อเชื้อเชิญให้ญาติโยมทางนั้น ได้รับทราบเกี่ยวกับความคืบหน้าของบล็อก<br /> <br />พูดตามตรงก็เหมือน ผมกำลังโฆษณาขายของนะครับ และผมก็เชื่อว่าผมทำอย่างนั้นจริง ๆ แบบไม่มีอะไรต้องแก้ตัว<br /><br />ชื่อที่ผมใช้ใน Facebook คือ จ้อย นรา <br /><br />ผมรับ add ด้วยความเต็มใจนะครับ และขอถือโอกาสขอบคุณทุกท่านที่นับผมเป็นเพื่อน (ทั้งในตอนนี้และอนาคตข้างหน้า)<br /><br />มีเรื่องจะชี้แจงอย่างเดียวคือ ระหว่างนี้ผมยังเงอะงะมะงุมมะงาหรา (เชื่อหรือยังครับว่าผม in trend มาก ขนาดศัพท์ที่ใช้ยังอยู่แถว ๆ วรรณคดีเรื่อง ‘อิเหนา’เลย คำนี้แปลเป็นสำนวนไอทีได้ว่า random) และกำลังอยู่ในขั้นตอนเรียนรู้การใช้งาน จึงเป็นไปได้มากเหลือเกินว่า เมื่อเป็นเพื่อนกันแล้ว ผมอาจจะวางตัวนิ่งเฉย ไม่ได้ทักทายพูดคุยสุงสิงกับใคร<br /><br />ไม่ได้หยิ่งหรอกนะครับ เป็นเรื่องของมือใหม่ อ่อนหัด ขาดประสบการณ์ ซื่อใส ไร้เดียงสา ล้วน ๆ เลยnarabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-16396889757657064102010-07-21T16:01:00.003+07:002010-07-21T16:12:48.006+07:00เราพบกันเพราะหนังสือ โดย 'นรา'<a href="http://2.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/TEa57aA07XI/AAAAAAAAAOg/MuiL4sc8X_Y/s1600/DSC01342.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/TEa57aA07XI/AAAAAAAAAOg/MuiL4sc8X_Y/s320/DSC01342.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5496284825498479986" /></a><br />อยู่ดีไม่ว่าดี จู่ ๆ ผมก็นึกอุตริ สร้างความยุ่งยากให้แก่ตนเอง ตามประสาคนกินอิ่มแล้วไม่มีอะไรทำ <br /> <br />ผมยื่นโจทย์ตั้งเงื่อนไขว่า จะเขียนแนะนำหนังสือเรื่อง ‘เราพบกันเพราะหนังสือ’ ของบินหลา สันกาลาคีรี<br /> <br />โดยมีข้อแม้ว่า ห้ามเด็ดขาดไม่ให้พูดถึงเนื้อหาภายในว่าเกี่ยวกับอะไร <br /><br />ไม่ได้พยายามจะพิสูจน์อะไรหรอกนะครับ แค่ยืนยันว่าผมเป็นพวกสติไม่เรียบร้อยเท่านั้นเอง<br /> <br />ระหว่างผมกับบินหลา เราพบกันเพราะหนังสือ- - ที่เขาเป็นคนเขียน ส่วนผมเป็นคนอ่าน เป็นเช่นนี้อยู่นานร่วม ๆ สิบปี<br /> <br />จนเมื่อปีกลายนี้เอง ผมกับเขาก็ได้เจอหน้าค่าตา คุยกัน รู้จักกัน มีโอกาสทำงานชิ้นหนึ่งด้วยกัน และกลายมาเป็นเพื่อนกัน <br /> <br />เขากับผมมีรสนิยมอย่างหนึ่งตรงกัน คือ เราต่างล้วนเป็นเด็กแนว...โบราณทั้งคู่ <br /> <br />บินหลาแม่นยำในวรรณคดี หลงใหลประวัติศาสตร์ จดจำเนื้อความในพงศาวดารได้ขึ้นใจชนิดเล่าเนื้อความเหตุการณ์ปากเปล่าได้สบาย ๆ (แต่เรื่องอื่น ๆ ในชีวิตประจำวัน เขาขี้ลืมสุดขีด จนผมคิดว่า สามารถนำมาเขียนเป็นนิยายหนา ๆ ได้หนึ่งเรื่อง) ล่าสุดเขาพัฒนาฝีมือและแรงงานถึงขั้น ศึกษาการอ่านศิลาจารึกด้วยตนเอง<br /> <br />ส่วนผมเพิ่งมาบ้าดูจิตรกรรมฝาผนังได้ปีกว่า ๆ และพลอยทำให้ต้องเริ่มต้นอ่านตำรับตำราและเอกสารย้อนยุค จนท้ายที่สุด ผมก็แทบว่าจะคลานตามกันมาทางด้านการอ่านแนวทางเดียวกับเขาในระยะห่าง ๆ<br /> <br />บินหลาแนะนำให้ผมรู้จักกับหนังสือชุดสำคัญคือ ประชุมพงศาวดาร (มีทั้งหมด 50 เล่ม) ซึ่งเป็นคลังความรู้ขนาดใหญ่มหาศาล และเป็นประโยชน์อย่างยิ่งกับการทำงานของผม รวมทั้งยินดีแปลงร่างเป็นพี่ศิราณี ให้ผมแบกปัญหาไปปรึกษาถามไถ่อยู่เนือง ๆ ว่า หนังสือเล่มนี้ดีไหม แล้วเล่มนั้นเป็นยังไงบ้าง <br /> <br />วันดีคืนดีบินหลาก็มีของกำนัล เป็นหนังสือเล่มกะทัดรัด เช่น อักขราภิธานศรับท์ของหมอบรัดเล และสัพะ พะจะนะ พาสา ไท ของชอง-บาตีสต์ ปาเลอกัว (รวมกันแล้วน้ำหนักน่าจะตกประมาณ 3 กิโลกรัม) มอบให้ผมแบกกลับบ้านไปอ่านเล่น<br /> <br />นาทีนั้น ผมแทบอยากจะลงมือเขียนหนังสือชื่อ ‘หลังแอ่น’ ออกมาวางคู่ขนาบกับ ‘หลังอาน’ ของเขา<br /> <br />ครึ่งปีมานี้ บินหลาชวนผมเดินทางอยู่บ่อยครั้ง เขาเป็นคนขับ ผมเป็นผู้โดยสาร <br /> <br />เขาเป็นยอดนักขับรถสมกับชื่อหนังสือเล่มหนึ่งที่เขียนคือ ‘บินทีละหลา’ ระยะทางที่ใครและใครใช้เวลา 5 ชั่วโมง บินหลาทำเวลาราว ๆ 7 ชั่วโมงเป็นอย่างเร็วสุด นอกจากจะยึดหลักขับรถแบบปลอดภัยไว้ก่อน ควบคู่ไปกับมุ่งสู่จุดหมายปลายทางแล้ว สองข้างทาง...เป็นอีกสิ่งที่เขาใส่ใจคำนึงถึง<br /> <br />ต้นปีที่ผ่านมา บินหลา, พี่เรืองรอง รุ่งรัศมี, เป็นหนึ่ง-วรพจน์ พันธุ์พงศ์, เต้-ธวัชชัย พัฒนาภรณ์ และผม (กับตุ๊กตาสมีพูห์ชื่อเด็กชายพี่หมี)เดินทางจากเชียงใหม่ไปน่าน เขาหยิบแผนที่ออกมา พลางตัดสินใจไตร่ตรองว่า จาก 3 เส้นทางที่มีอยู่ ควรจะเลือกมุ่งไปสายไหน<br /> <br />ครับ บินหลาเลือกเส้นที่อ้อม กินระยะทาง เปลืองเวลามากสุด และให้เหตุผลว่า ถ้าจะไปทางที่สั้นกระชับ รวดเร็ว นั่งรถทัวร์เอาก็ได้ ไม่ต้องขับรถไปเองหรอก<br /> <br />เหลืออีก 2 เส้นทาง คือ ไปทางอำเภอเชียงม่วน กับไปทางอำเภอเชียงคำ เขาบอกกับผมว่า<br /> <br />“ไปทางเชียงม่วน ชื่อก็บอกอยู่ทนโท่ว่าม่วน พวกเราสนุกแน่ ๆ แต่เส้นนี้ผมเคยไปแล้ว เพราะฉะนั้น ผมว่าไปทางเชียงคำดีกว่า เดี๋ยวเราค่อย ๆ คลำ ๆ หาทางให้มันม่วนขึ้นมาทีหลังก็แล้วกัน”<br /> <br />อันที่จริงเส้นทางเชียงใหม่สู่น่าน ผ่านทางอำเภอเชียงคำนั้น ถ้าขับรถทำเวลาจริง ๆ ล้อหมุนออกเดินทางแต่เช้าตรู่ ก็สามารถถึงน่านได้ในตอนค่ำ แต่คุณบินหลาของผมแกไปได้ไกลสุดแค่ครึ่งทาง คือ จอดป้ายแค่อำเภอเชียงคำ<br /> <br />ไม่ใช่เพราะบินหลาบินช้าเป็นเหตุหรอกนะครับ แต่ทั้งแก๊งมีส่วนร่วมรับผิดชอบร่วมกันหมด เราเจอต้นไม้ออกดอกริมถนน ก็จอดแวะ เจอวิวข้างทางสวยหน่อยก็ร้องตะโกน เฮ้ย!! จอด จอด <br /> <br />คราวหนึ่งรถวิ่งผ่านถนนสายยาว สองข้างทางมีต้นเหลืองอินเดีย ออกดอกบานสะพรั่งละลานตา<br /> <br />บินหลาไม่เพียงแค่จอดแวะชื่นชม แต่ยังเกิดไอเดียบรรเจิด ให้ชาวคณะโพสต์ท่าถ่ายรูป เดินเข้าแถวเรียงเดี่ยวข้ามถนนเลียนแบบปกแผ่นเสียงอัลบั้ม Abbey Road ของ The Beatles<br /> <br />พูดง่าย ๆ ว่า เวลาเดินทางกับบินหลา เขาใช้สิทธิและข้อได้เปรียบทุกอย่างที่การเดินทางโดยรถทัวร์ไม่อาจกระทำได้โดยครบถ้วน<br /> <br />ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติ ที่นกนักเขียนตัวนี้ จะใช้เวลาบินบนหลังพวงมาลัยรถกระบะคู่ชีพ จากเชียงใหม่ไปขอนแก่น 4 คืน 5 วัน กว่าจะถึงที่หมาย <br /> <br />ในบทสนทนาระหว่างทางบนรถรวมแล้วหลายร้อยชั่วโมง ผมรู้สึกเหมือนเข้าชั้นเรียนหลากวิชากับครูบินหลา ทั้งโบราณคดี, ประวัติศาสตร์, ศิลปะ, การเขียนหนังสือ เรื่อยไปจนถึงการทำตัวมีสาระควบคู่กับไร้สาระ<br /> <br />โดยอายุและความอาวุโส ผมกับบินหลาน่าจะอยู่ในรุ่นราวคราวเดียวกัน (เราต่างอุบไต๋ไม่ยอมบ่งบอกและไม่เคยมีใครเอ่ยถามวันเดือนปีเกิดของอีกฝ่าย) เชือดเฉือนกันไม่ลงว่าใครควรเป็นพี่ ใครควรเป็นน้อง แต่โดยอายุงานและความจัดเจน ผมยอมรับแบบไม่มีทางปฏิเสธได้เลยว่า เขาแก่วัดเกินผมไปร่วม ๆ สิบพรรษา <br /> <br />ใครที่เคยไปเที่ยวอยุธยา โดยมีบินหลาเป็นมัคคุเทศก์กิตติมศักดิ์ ย่อมเป็นพยานให้ผมได้ในความเหนือชั้นกว่าไกด์ทั่วไปอยู่หลายขุม<br /> <br />เขาพาลูกทัวร์ดำดิ่งย้อนหลังไปเห็นอดีตโลดเต้นมีชีวิต ด้วยจังหวะลีลาเหนือคาดหมายตลอดทุกระยะ และปิดท้ายด้วยการอธิบายฉากสงครามคราวเสียกรุงครั้งที่ 1 บนเจดีย์ภูเขาทองอันสูงลิบลิ่ว พร้อมกับแจกแจงให้เห็นว่า เหตุเกิดตรงจุดใดบ้างที่อยู่เบื้องล่าง <br /> <br />จนเมื่อเรื่องเล่ามาถึงคำพูดสุดท้าย ผมแอบเห็นว่า ผู้ฟังหลายท่านน้ำตาซึม ทุกคนเงียบอึ้งสะเทือนใจ <br /> <br />ในความเป็นเพื่อน ผมมีโอกาสดีเพิ่มขึ้น จนได้เห็นว่า ก่อนรับงานทำนองนี้แต่ละครั้ง เขาออกสำรวจอยุธยาล่วงหน้าเพื่อสอบทานเตรียมความพร้อมไม่น้อยกว่า 4-5 หน เข้าห้องสมุด, พิพิธภัณฑ์ เพื่อย้ำความแม่นยำถูกต้องของข้อมูล และผุดความคิดใหม่ ๆ เกี่ยวกับลีลาการนำเสนอให้น่าสนใจอยู่ตลอดเวลา <br /> <br />ละเอียด พิถีพิถัน ถึงขนาดคำนวณว่า บริเวณใด เวลาใด ผู้ฟังเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้าจากอากาศอบอ้าวสู่ขีดสูงสุด เขาวางแผนจัดเตรียมน้ำมะพร้าวเย็นชื่นใจไว้บริการแบบถูกที่ ถูกเวลา และไม่มีใครคาดคิด<br /> <br />กระทั่งว่า พรุ่งนี้จะถึงวันเดินทาง ความคิดและการเรียกร้องสูงกับงานที่ได้รับมอบหมายก็ยังไม่เคยหยุดนิ่ง<br /> <br />ผมเห็นตัวอย่างการทำงานในลักษณะเอาจริงเอาจังทำนองนี้ของบินหลาอีก 2 ครั้ง<br /> <br />คราวแรกเป็นการขึ้นเวทีพูดคุยเกี่ยวกับการทำหนังสืออนุสรณ์งานพระราชทานเพลิงศพของ’รงค์ วงษ์สวรรค์ ที่หอศิลป์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ <br /> <br />เขาบ่ายเบี่ยงเรื่อยมาว่า ขอเป็นเพียงแค่ผู้ฟัง แต่เมื่อได้รับคำยืนยันว่าต้องขึ้นเวที<br /> <br />สองชั่วโมงถัดจากนั้น เขานั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ กำหนดวางเค้าโครงว่าจะสนทนาอย่างไร รื้อค้นหนังสือต่าง ๆ ที่อยู่รอบตัว ตระเตรียมอุปกรณ์<br /> <br />นั้นเป็นการอภิปรายที่ดีที่สุดคราวหนึ่งเท่าที่ผมเคยพบ ในแง่ของการโน้มน้าวให้ผู้ฟังรู้สึกซาบซึ้งจับใจ<br /> <br />อีกวาระ เป็นการพูดในกิจกรรมออกค่ายของเด็กนักเรียนจากโรงเรียนสตรีศรีน่าน หัวข้อว่าด้วยการเขียน<br /> <br />ค่ำคืนก่อนหน้า บินหลาระบุขอให้ครูจัดหา กระป๋องนมเจาะรู น้ำผลไม้หลากสี และสารพัดสิ่งของจุกจิก ที่ไม่มีใครคาดเดาได้ว่า จะนำมาใช้ประกอบการพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องการเขียนหนังสือได้อย่างไร?<br /> <br />และเหมือนเดิม เขานั่งขมวดคิ้วนิ่วหน้าอย่างเคร่งเครียดอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์นานหลายชั่วโมง โดยไม่พูดคุยกับใคร<br /> <br />เมื่อเขายืนอยู่ต่อหน้าผู้ฟังในเช้าวันต่อมา มันเป็นการบรรยายเกี่ยวกับการเขียนหนังสือ ที่เปรียบได้กับโชว์ชั้นดี ราวกับยอดมายากลร่ายเวทมนตร์สะกดผู้ฟัง<br /> <br />ล่าสุด เขาเพิ่งเล่าให้ผมฟังเมื่อวันเสาร์ 27 มีนาคม ที่ผ่านมา ณ ร้านกาแฟในงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ<br /> <br />ในค่ายนักเขียนเมื่อไม่นาน บินหลาอธิบายถึงเรื่องความสำคัญของการขัดเกลางานเขียน เสร็จแล้วก็ทิ้งช่วงให้เวลาแต่ละคนลงมือสะสางแก้ไขผลงานของตนเอง<br /> <br />ระหว่างนั้น บินหลาผู้ซึ่งเลี้ยงหนวดไว้เหนือริมฝีปากมาหลายสัปดาห์จนดกเฟิ้ม ก็หลบฉากไปโกนมันทิ้งจนเกลี้ยงหมดจด<br /> <br />กลับมาอีกครั้ง เขากล่าวกับผู้ฟังว่า “การขัดเกลางานเขียนก็คล้าย ๆ การโกนหนวด มันทำให้หน้าตารูปโฉมหรือเรื่องที่เขียน เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง...ในทางที่ดีขึ้น” <br /> <br />หมัดเด็ดดอกนั้น น็อคผู้ฟังจนหงาย และใครต่อใครคงยากที่จะลืมได้ลง<br /> <br />ในวงสนทนาระหว่างมื้ออาหารคราวหนึ่ง ผมเคยเอ่ยด้วยความสงสัยว่า “ถามจริง ๆ เถอะ ตั้งแต่รู้จักกันมา ผมไม่เคยเห็นคุณลงมือเขียนหนังสือเลย คุณเอาเวลาตอนไหนมาทำงานเยอะแยะมากมาย (วะ)”<br /> <br />บินหลายิ้มกริ่มเจ้าเล่ห์ และตอบง่าย ๆ ว่า “ตอนเช้า”<br /> <br />เทียบกับนักเขียนด้วยกันหรือเพื่อนฝูงส่วนใหญ่ที่รู้จักแล้ว ผมจัดได้ว่าเป็นพวกตื่นเช้าพอสมควร (ประมาณ 6 โมงกว่า ๆ) แต่บินหลานั้นเท่าที่ผมทราบ ตื่นสายสุดแถว ๆ ตี 5 และนั่นเป็นเวลาที่เขาออกบินท่องทะยานในโลกของการเขียน<br /> <br />มีภาษิตฝรั่งกล่าวไว้ว่า “นกที่ตื่นเช้าย่อมได้หนอนเป็นอาหาร”<br /> <br />บินหลาคือนกตัวนั้น...ตื่นเช้า ทำงานหนัก และทำให้งานทุกชิ้นมีน้ำหนัก<br /> <br />ขณะที่ผมเป็นนกอีกตัว...ตื่นเช้าเพื่อจะนั่งสะลึมสะลืองัวเงีย ทำงานเบา และทำให้งานทุกชิ้นกลายเป็นเรื่องหนักใจ (ผมถือคติว่า “หนอนที่ตื่นเช้าย่อมกลายเป็นอาหารของนก”)<br /> <br />ตอนที่ยังไม่รู้จักบินหลา ผมอ่านงานของเขาด้วยความรู้สึกว่า เขียนเก่งเหลือเกิน <br /> <br />เมื่อรู้จักคบหาเป็นเพื่อนกันแล้ว ความรู้สึกที่ผมได้รับจากการอ่านหนังสือที่เขาเขียน ไม่ได้เปลี่ยนไปหรอกนะครับ ยังชื่นชมเท่า ๆ เดิม<br /> <br />แค่บวกเพิ่มมาอีกอย่างคือ ผมเข้าใจถึงที่มาที่ไปว่า ทำไมบินหลาจึงทำงานออกมาได้ในคุณภาพอย่างที่ปรากฏ <br /> <br />ตอนไม่รู้จักกัน ผมเห็นอยู่แล้วว่า เขามีเทคนิค ชั้นเชิง ลีลาแพรวพราว แต่ในความเป็นเพื่อน ผมเห็นว่า เขาซ้อมหนัก มุ่งมั่น และอ่านเกมล่วงหน้ามากกว่าปกติทั่วไปถึงสองชั้นสามชั้นอยู่ตลอดเวลา<br /> <br />บินหลาบอกผมถึงหลักการง่าย ๆ เกี่ยวกับการเขียนหนังสืออยู่ 3 ข้อ ซึ่งเขาเรียนรู้จากการอ่านผลงานยิ่งใหญ่ชื่อ ‘ศิลปะคืออะไร?’ ของลีโอ ตอลสตอย<br /> <br />เขาเปิดเผยเคล็ดวิชานี้ให้กับผมโดยไม่ปิดบังอำพรางว่า เมื่อจะลงมือเขียน ให้ตั้งคำถามว่า จะเขียนเรื่องเกี่ยวกับอะไรให้มีคุณค่าน่าสนใจ? จะเขียนมันอย่างไรให้น่าอ่าน? และทั้งสองข้อนั้นบวกรวมกันแล้ว มีอะไรเป็นความใหม่ที่ยังไม่เคยมีใครทำมาก่อน?<br /> <br />‘เราพบกันเพราะหนังสือ’ มีหลัก 3 ข้อในการเขียนที่เขาเล่าให้ผมฟัง, มีผลสืบเนื่องจากการใช้ชีวิตในแบบของเขา, และมีทุกสิ่งทั้งหมดที่ผมเล่ามาแฝงอยู่ในนั้นครบถ้วน<br /> <br />มันแตกต่างจากที่ผมพบเจอเขาในชีวิตจริงอยู่นิดเดียว...นิดเดียวจริง ๆ <br /> <br />ตอนเป็นตัวหนังสือเป็นข้อเขียนในเล่ม บินหลาโกนหนวดมาแล้วเรียบร้อยnarabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-49375982516451467252010-07-21T15:48:00.003+07:002010-07-21T15:57:24.739+07:00ชกข้ามรุ่น โดย 'นรา'<a href="http://4.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/TEa2YetiFtI/AAAAAAAAAOY/ABEY31eJpHU/s1600/DSC07781_resize.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/TEa2YetiFtI/AAAAAAAAAOY/ABEY31eJpHU/s320/DSC07781_resize.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5496280926929426130" /></a><br />ถ้าเปรียบการอ่านหนังสือเหมือนขึ้นเวทีชกมวย ผมมีโอกาสแบกน้ำหนักชกข้ามรุ่น ปะหมัดประลองฝีมือกับนิยายเรื่อง East of Eden ของจอห์น สไตน์เบ็คมาแล้วไม่ต่ำกว่าสิบครั้ง<br /> <br />ผลการชกนั้น ทุกไฟต์ผมไม่เคยยืนต้านได้ครบยก เผชิญหน้ากันไม่ทันไร ผมก็โดนสอยร่วงหลับกลางอากาศ ถูกหามลงจากเวทีในสภาพบอบช้ำเละเทะ<br /> <br />พูดง่าย ๆ คือ ผมไม่เคยอ่านนิยายเรื่องนี้จนจบ และถอดใจยอมแพ้กลางคันอยู่เป็นประจำ ด้วยเหตุผลต่าง ๆ นานา แต่ที่บ่อยครั้งสุดคือ อ่านไม่ผ่านจุดบริเวณสำคัญ กระทั่งสมาธิแตกซ่าน ไม่เข้าใจ <br /> <br />แต่การอ่านมีเงื่อนไขดีกว่าต่อยมวยอยู่บ้าง ตรงที่เมื่อแพ้แล้ว ใช้เวลาพักฟื้นฝึกซ้อมเรียกความฟิตอีกไม่นาน ก็สามารถหวนย้อนกลับไปแก้มือได้อีก โดยไม่ถือว่า ที่เคยพ่ายแพ้มา เป็นการหมดสภาพหรือเสียมวย<br /> <br />และสามารถอ่านไปโดนน็อคไป โดยไม่เกิดผลร้ายข้างเคียงเหมือนอย่างนักมวยเกิดอาการเมาหมัด<br /> <br />ตลอดสิบปีที่ผ่านมา ว่างหรือสบโอกาสเหมาะคราวใด ผมก็มักจะขึ้นเวทีไปให้ลุงจอห์น สไตน์เบ็ค แกถลุงเล่นแบบมวยคนละชั้น กระดูกคนละเบอร์ <br /><br />ไม่กี่วันที่ผ่านมา ผมนึกฮึกเหิมอย่างไรก็ไม่ทราบ จึงท้าชกกับ East of Eden อีกแบบไม่เจียมสังขาร ไม่ประมาณฝีมือ<br /><br />ยกแรก ผมตีวนวงนอกแบบไม่ผลีผลาม ผู้เฒ่านักเขียนปล่อยหมัดแย็บเบา ๆ เป็นการรบกวน ด้วยการพรรณนาถึงทัศนียภาพของหุบเขาสลีนัส แวลลีย์ เนิบช้าใจเย็น <br /><br />เป็นลีลาง่าย ๆ แต่ถี่ถ้วนรัดกุม เห็นภาพแจ่มชัด ตั้งแต่ต้นไม้ใบหญ้า พืชไร่ ผืนดิน และลมฟ้าอากาศ<br /><br />ครบยกเซียนพนันออกราคา ให้สไตน์เบ็คเป็นต่อนิด ๆ แต่ผู้สันทัดกรณีเชื่อว่า แชมป์ยังออมฝีมือออมกำลัง เพื่อเลี้ยงคู่ต่อสู้ไว้ดูเล่น รอเชือดในยกถัด ๆ ไป<br /><br />ยกที่สอง สไตน์เบ็คเริ่มรุกประชิด ออกหมัดขู่เป็นระยะ ๆ เขาสร้างตัวละครไซรัส ทรัสค์ พ่อจอมเฮี้ยบ กับลูกชายสองคนคือ แอดัมกับชาลส์<br /><br />หมัดนี้ของยักษ์ใหญ่แห่งโลกวรรณกรรมวูบวาบน่ากลัว มันสาธยายถึงพื้นเพหนหลังของบรรดาตัวละครหลัก ๆ ความซับซ้อนในจิตใจ อันเป็นพื้นฐานไปสู่พฤติกรรมหนักหน่วงในบทต่อ ๆ มา <br /><br />เขาทำให้ผมสับสนอยู่บ้าง เมื่อตัวละครเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับหุบเขาสลีนัส แวลลีย์ในบทแรก ๆ เลยสักนิด<br /><br />ผมยังพอรับมือกับการจู่โจมต่าง ๆ เหล่านี้ได้ แต่ทันใดนั้นเองก็เจอหมัดตรงแย็บสวนแหวกการ์ดที่ตั้งไว้รัดกุมจนหน้าหงาย สไตน์เบ็คใช้วิธีตัดสลับไปเล่าแนะนำตัวละครอื่นคือ แซมมวล แฮมิลตัน ราวกับกำลังจะเขียนนิยายอีกเรื่องที่ไม่เกี่ยวกันเลย<br /><br />ระฆังตีหมดยก พี่เลี้ยงผมแนะนำแก้ทางมวยว่า อย่าหลงไปตามกับดักของคู่ชก ถึงตอนนี้ ราคาต่อรองไม่ได้เล่นพนันว่าใครจะแพ้ใครจะชนะแล้ว แต่เดิมพันกันว่า ผู้ท้าชิงอย่างผมจะยืนระยะรอดจากการถูกน็อคได้ถึงยกไหน<br /><br />ยกที่สาม สไตน์เบ็คเริ่มเครื่องร้อน ปล่อยหมัดสาวหมัดออกมาเป็นชุด ๆ เขาร่ายมนต์สะกด ด้วยการเทียบเคียงเรื่องราวความสัมพันธ์ทั้งรักระคนเกลียดชัง ระหว่างสองพี่น้อง แอดัมกับชาลส์ เทียบเคียงกับนิทานจากคัมภีร์ไบเบิล ว่าด้วยเรื่องเคนกับอเบล (สองพี่น้องมอบของขวัญให้แก่พระผู้เป็นเจ้า ทรงโปรดปรานในสิ่งที่อเบลสรรหามามากกว่า ด้วยอารมณ์ริษยาน้อยใจ เคนจึงฆ่าน้องชายโดยอารมณ์ชั่ววูบ และถูกพระเจ้าสาปให้ต้องร่อนเร่โดดเดี่ยวตามลำพังชั่วชีวิต พร้อมทั้งเครื่องหมายติดตัว ให้เป็นเป้าแห่งการเกลียดชังของผู้พบเห็น นับแต่นั้นมา มนุษย์ก็มีบาปกำเนิดติดตัว)<br /><br />ผมผ่านยกที่สามมาได้เพราะระฆังช่วย โหนกแก้มเริ่มบวมช้ำ ตาของซ้ายเริ่มปิด มองเห็นทุกอย่างพร่าเลือน<br /><br />ผมเชื่อว่า สไตน์เบ็คตั้งใจพิชิตศึกให้เด็ดขาดในยกที่สี่ เขารัวหมัดถี่ยิบ สร้างอีกตัวละครหนึ่งคือ แคธีหญิงสาวผู้มีเปลือกนอกสวยบริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่จิตใจชั่วร้ายน่าสะพรึงกลัวอย่างไม่มีใดเปรียบ<br /><br />ผมเคยเผชิญหน้ากับ ‘นังตัวร้าย’ ผ่านหนังและวรรณกรรมมาแล้วนับไม่ถ้วน แต่เปรียบเทียบเคียงกัน ไม่เคยมีใครเลือดเย็นอำมหิตและเจ็บป่วยทางจิตเท่ากับแคธี <br /><br />ยิ่งไปกว่านั้น สไตน์เบ็คยังทำให้สัตว์ประหลาดอย่างแคธี แลดูจริงและไม่แบน เต็มไปด้วยความซับซ้อนในใจ หนักแน่นน่าเชื่อถือ <br />และต่อยผมจนกระทั่ง ลงไปนอนกองให้กรรมการนับแปด เมื่อผู้อ่านรู้จักแง่มุมต่าง ๆ เกี่ยวกับตัวละครนี้อย่างถี่ถ้วน แต่คงเป็นการบังอาจเหิมเกริมมากทีเดียว หากใครจะกล้าพูดว่า เข้าใจหรืออ่านออกว่า เนื้อแท้แล้วแคธีเป็นคนอย่างไร<br /><br />พักยก พี่เลี้ยงเกลี้ยกล่อมให้ยอมแพ้ ผมหนื่อยและเจ็บเกินกว่าจะหลุดคำพูดใด ๆ ออกมา จึงได้แต่สั่นหน้าปฏิเสธ<br /><br />ยกที่ห้า สถานการณ์ของผมนั้นยิ่งเลวร้ายและน่าสยดสยอง สไตน์เบ็คกระหน่ำผมไม่ยั้ง เหี้ยมเกรียม ดุดัน และปราศจากความปราณี เขาเล่าเรื่องการฆาตกรรม, การทรยศหักหลัง, พฤติกรรมต่ำช้าของแคธี, การแก้แค้นจากชายโฉดที่เล่นงานสาวสวยใจโหดตกอยู่ในอาการปางตาย แล้วผูกสถานการณ์ให้แคธีพบกับแอดัม หลอกให้เราเชื่อว่า สิ่งดีงามกำลังจะเกิด แต่แล้วกลับทิ้งท้ายชนิดช็อคความรู้สึกอย่างรุนแรง<br /><br />แคธีเล่นบทตีสองหน้า ด้านหนึ่งเป็นหญิงสาวซื่อใสไร้เดียงสา อีกด้านหนึ่งเป็นบทนางมาร เธอหลับนอนกับชาลส์ผู้เป็นน้องชายของแอดัม (และเป็นไปได้ว่าทั้งคู่อาจมีลูกด้วยกัน) จากนั้นเมื่อตั้งท้องก็พยายามทำแท้งตัวเอง แต่ไม่สำเร็จ และคลอดลูกเป็นฝาแฝด โดยไร้สัญชาติญาณความรักของเพศแม่<br /><br />สไตน์เบ็ค ทิ้งหมัดเด็ด แล้วเดินหันหลังเข้ามุม โดยไม่จำเป็นต้องดูสภาพของคู่ชกอย่างผม แคธีใช้ปืนยิงแอดัม และทิ้งลูกทิ้งครอบครัวไว้เบื้องหลัง มุ่งหน้าจากไปเป็นโสเภณีโดยเจตนา<br /><br />ถึงตอนนี้ผมหูอื้อตาพร่า แทบไม่รู้ตัวว่ารอดพ้นมรสุมหมัดในยกที่แล้วมาได้ยังไง ผู้ชมจำนวนหนึ่งเริ่มตะโกนและบอกกล่าวต่อกันว่า นี่ไม่ใช่กีฬาชกมวยเสียแล้ว แต่เป็นการฆาตกรรมบนเวทีโดยแท้<br /><br />แพทย์สนามขึ้นมาตรวจดูอาการของผม แล้วทำหน้าเคร่งเครียดกังวล ก่อนจะอนุญาตให้ชกต่อได้<br /><br />ผมคิดว่า นาทีนั้น สายตาแข็งขันยืนยันว่าพร้อมสู้ คือ สิ่งเดียวที่ทำให้หมอใจอ่อน ยอมให้โอกาสสุดท้ายแก่ผม<br /><br />ยกที่หก ท่าทีของสไตน์เบ็คเปลี่ยนเป็นตรงกันข้าม แทนที่จะบดขยี้ปิดเกม กลับทำตรงกันข้าม หลายครั้งหลายหน ผมคิดว่า ไม่ต้องโดนหมัดเต็ม ๆ หรอก แค่ลมที่เกิดจากการเงื้อเหวี่ยงออกหมัดวืดวาดเฉียดใกล้ ก็สามารถโค่นผมล้มลงได้ง่ายดาย <br /><br />แต่แชมป์กลับใช้หมัดทั้งซ้ายทั้งขวา ทำทีเป็นต่อย ทว่าแท้จริงแล้วอุ้มประคองให้ผมทรงกายอยู่ได้ ลุงสไตน์เบ็ค เล่าถึงภาวะหดหู่หมดอาลัยตายอยากในการใช้ชีวิตของแอดัมส์ และการเกิดใหม่ทางจิตวิญญาณอีกครั้ง โดยวิธีกระตุ้นเร้าแปลก ๆ จากเทวดาในร่างของชาวไร่อารมณ์ดีชื่อแซมมวล (ซึ่งเบื้องต้นดูเหมือนจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย)<br /><br />ช่วงหนึ่งที่ผมโผเข้าคลุกวงใน ใช้สองแขนโอบรัดคู่ต่อสู้ไว้แน่น และถือโอกาสทิ้งน้ำหนักพิงร่าง ผ่อนเรี่ยวแรงอ่อนล้าที่ปลายเท้า ลุงสไตน์เบ็คแกกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูว่า “ใจเย็นไว้ ไอ้ลูกชาย เอ็งอย่าเพิ่งล้ม”<br /><br />คำกระซิบนั้น เล่าผ่านเหตุการณ์ถกสนทนาระหว่างสามตัวละครสำคัญ ย้อนกลับไปยังนิทานเรื่องเคนกับอเบล ในคำสาปของพระเจ้า <br /><br />คัมภีร์หลายฉบับแปลความคำพูดหนึ่งไว้ไม่ตรงกัน <br /><br />ตำราหนึ่งระบุว่า “เจ้าจงเอาชนะบาป” อีกตำราแย้งว่า “เจ้าต้องเอาชนะบาป”<br /><br />อย่างแรกนั้นเหมือนคำมั่นสัญญา คลับคล้ายว่า ไปเผชิญหน้ากับมันแล้วมนุษย์จะเป็นฝ่ายชนะ ความหมายหลังนั้นเหมือนการออกคำสั่ง ว่ามนุษย์นั้นมีภารกิจหน้าที่ต้องต่อสู้กับความชั่วร้าย<br /><br />ลุงสไตน์เบ็คแกให้ตัวละครทุ่มเถียงว่า แท้จริงแล้วที่ถูกต้อง พระเจ้าตรัสไว้อย่างไร จนกระทั่งค้นพบอีกความหมายหนึ่งแปลไว้ว่า “เจ้าน่าจะเอาชนะบาป”<br /><br />มันไม่ใช่ทั้งคำมั่นสัญญา และไม่ใช่ทั้งคำสั่ง แต่เป็น ‘ทางเลือก’ <br /><br />ตรงนี้แหละครับที่เป็นหัวใจของเรื่องราวทั้งหมดในอภิมหานิยาย East of Eden ซึ่งสะท้อนถึงความดีและความเลวที่มีอยู่ในตัวมนุษย์ทุกคน และมนุษย์นั้นยังสามารถยืนหยัดอยู่ได้ ผ่านยุคสมัยความผันผวนครั้งแล้วครั้งเล่า โดยไม่ถูกทำลายย่อยยับไปเสียก่อน ก็เพราะว่ามนุษย์นั้นมีทางเลือกว่า จะทำความดี (หรือไม่ทำ) เพื่อต่อสู้เอาชนะบาป แม้ว่าจะหนักหนาสาหัสยากเย็น แต่มนุษย์ก็มีสิทธิและทางเลือกนั้นอย่างเต็มเปี่ยม<br /><br />ช่วงพักยก ร่างกายผมเหมือนได้รับการฟื้นฟู ถึงตรงนี้ผมมั่นใจแล้วว่าสามารถยืนได้ครบยก ลุงสไตน์เบ็คแกใจดีเกินกว่าจะน็อคผม<br />ยกที่เจ็ด แปด เก้า สิบ ลุงสไตน์เบ็คต่อยแบบชกโชว์ ด้วยท่าทีผ่อนคลาย บางขณะก็อวดลวดลายเย้าหยอก บางทีก็โชว์ฟุตเวิร์คพลิ้วไหวแบบมวยเหนือชั้น บางจังหวะก็บุกประชิดเข้ามาเพื่อเทศนาสั่งสอน พอเห็นผู้ชมเริ่มเบื่อเพราะเกมการชกคลายความดุดัน ก็สลับฉากด้วยการออกหมัดงาม ๆ อย่างจัง ๆ เรียกเสียงฮือฮา<br /><br />เรื่องราวถัดจากนั้น มีทั้งความเศร้าที่งดงาม การตอกย้ำแนวคิดแก่นเรื่องอย่างหนักแน่น การผูกวางเค้าโครง คล้าย ๆ จะย่ำซ้ำรอยเดิม แต่แล้วก็คลี่คลายหาทางออกเบนไปอีกทางอย่างน่าทึ่ง <br /><br />มีสำนวนภาษาเฉียบแหลมคมคาย มีอารมณ์ขันแบบช่างเหน็บแนมเสียดสี มีเรื่องหักเหลี่ยมหักหลังชิงไหวชิงพริบ มีเรื่องรักจับจิตจับใจแพรวพราวอยู่แทบทุกหน้ากระดาษ รวมทั้งตัวละครรุ่นลูกเปี่ยมเสน่ห์อย่างคู่ฝาแฝด แคลกับเอร็อน<br /><br />รายแรกนั้นมีเสน่ห์ขโมยหัวใจผู้อ่านไปจนหมด ส่วนคนหลังมีเสน่ห์ดึงดูดตัวละครอื่น ๆ ในเรื่อง<br /><br />ในยกที่สิบนั้นเอง ลุงสไตน์เบ็คก็แสดงความเป็นมืออาชีพ ซัดผมจนน่วมอย่างไม่ปราณี ด้วยหมัดชุดที่กระหน่ำมาอย่างไม่ยั้งและไม่นับจำนวน มันนำไปสู่บทสรุปที่เข้มข้น สะเทือนอารมณ์ และน่าตระหนกตกใจ <br /><br />ยิ่งไปกว่านั้น ยังเป็นบทส่งท้ายที่โดยเหตุการณ์แล้ว มืดหม่นหดหู่สิ้นหวัง<br /><br />แต่แชมป์ก็ยังคงเป็นแชมป์ผู้ยิ่งใหญ่ไร้เทียมทาน พร้อม ๆ กับที่บดขยี้ทำร้ายความรู้สึกของผู้อ่านแบบเหี้ยมเกรียม นิยายเรื่องนี้ก็ลงเอยด้วยแสงสว่างแห่งความหวัง <br /><br />และพร้อม ๆ กับที่ผู้อ่านอาจต้องเสียน้ำตาสะเทือนใจ บรรทัดท้าย ๆ ก็หยิบยื่นถ้อยคำสั้น ๆ ที่ผันเปลี่ยนเป็นอารมณ์ปิติสุข เกิดรอยยิ้ม และสั่นคลอนความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอย่างรุนแรง<br /><br />การชกสิ้นสุดลง ผมยืนครบยก และแพ้คะแนนขาดลอยหลุดลุ่ย บอบช้ำเจ็บหนักไปอีกนาน <br /><br />แต่ผมก็คิดว่า ในการชกทั้งสิบยก ผ่านการโดนอัดด้วยหมัดแย็ป หมัดฮุค หมัออัปเปอร์คัท เข้าสู่ตำแหน่งต่าง ๆ ในร่างกาย ตลอดทั้ง 900 กว่าหน้ากระดาษนั้น ลุงสไตน์เบ็คไม่ได้ทำให้คู่ชกเจ็บตัวฟรี ๆ หรอกนะครับ<br /><br />มีบทเรียนอันล้ำค่าและยิ่งใหญ่ ทั้งทัศนคติในการมองโลก แง่คิดคติธรรม และความงาม มากพอที่จะทำให้ผู้อ่านแข็งแรงและเติบโตผิดแผกจากเดิม<br /><br />ผมไม่บังอาจกล้าใช้คำว่า เป็นนิยายที่อ่านแล้วเปลี่ยนชีวิตหรอกนะครับ<br /><br />แต่ผมมั่นใจอย่างหนึ่งว่า ขึ้นเวทีชกครั้งต่อไป บทเรียนที่ได้รับจาก East of Eden จะช่วยให้ผมต่อยดีขึ้น และแพ้ยากกว่าที่ผ่าน ๆ มา<br /><br />นี่เป็นหนึ่งในน้อยครั้งของชีวิต ที่ผมขึ้นเวทีชกผ่านการอ่าน แล้วแพ้ยับเยินแต่รู้สึกบรมสุขเหลือเกินnarabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-89629614222890752442010-07-21T15:29:00.004+07:002010-07-21T15:46:26.568+07:00กลับมาแล้ว (จริง ๆ?) โดย 'นรา'<a href="http://4.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/TEazeqhNP1I/AAAAAAAAAOQ/SZJp2cQDRX8/s1600/PhotoFunia-68a385.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 222px; height: 320px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/TEazeqhNP1I/AAAAAAAAAOQ/SZJp2cQDRX8/s320/PhotoFunia-68a385.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5496277734643285842" /></a><br />ผมไม่เคยผิดนัดกับผู้อ่านเนิ่นนานกระจุยกระจายและเสียสุนัขถึงเพียงนี้มาก่อนเลยนะครับ<br /><br />หลังจากสัญญาตกปากรับคำไว้หนักแน่นมั่นเหมาะ ผมก็ล่องหนหายเข้ากลีบเมฆไปหลายกลีบ แทบว่าจะหาทางกลับไม่เจอ<br /><br />แจกแจงสาเหตุความนัยทั้งหมดได้สั้น ๆ แค่ว่า ผม ‘หลงทาง’<br /><br />คือ เพลิดเพลินเลยเถิดไปกับการเดินสายเที่ยววัดดูโบราณสถานแบบติดพันและบานปลาย<br /> <br /> <br />เดิมทีผมสนใจแบบมีกรอบกำหนดแน่ชัดว่า จะเลือกดูเฉพาะจิตรกรรมฝาผนัง<br /><br />แต่ต่อมาไม่นาน ผมพบว่า เพื่อจะให้เข้าถึงซาบซึ้งจริง ๆ ผมควรจะขยายขอบเขตความสนใจไปสู่ศิลปะไทยแขนงอื่น ๆ ด้วย<br /><br />เริ่มทดลองตระเวนดูลวดลายปูนปั้น, พระพุทธรูป, โครงสร้างของโบสถ์วิหาร, เจดีย์, สีมา, หน้าบัน, พระปรางค์, ธรรมาสน์เทศน์ ฯลฯ<br /> <br />ระยะแรกผมคิดว่า เหล่านี้คงเป็นแค่ส่วนเสริมเล็ก ๆ น้อย ๆ ทว่ารู้ตัวอีกที เหมือนลงทะเบียนเรียนเพิ่มอีกหลายวิชาไปเรียบร้อยแล้ว<br /><br />กล่าวคือ พอดูไปได้สักพัก ก็เกิดอาการหมกมุ่นหลงใหล เข้าขั้นติดงอมแงม<br /><br />ชีวิตยุ่งเหยิงอยู่แล้วของผมจึงปั่นป่วนทวีคูณ ด้วยความสนใจที่เพิ่มขึ้น แต่มีเวลาเท่าเดิม มิหนำซ้ำยังมีจำนวนงานที่ต้องทำมากขึ้นอีกเล็กน้อย แถมท้ายด้วยภาระต้องขัดเกลาต้นฉบับสำหรับเตรียมรวมเล่มอีก 2 โครงการ<br /><br /> <br />นี่ยังไม่นับกิจธุระทั้งเรื่องปลีกย่อยและเรื่องสำคัญเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวในบางขณะ ซึ่งดึงเอาเวลาไปเยอะพอสมควร<br /><br /> <br />อย่าว่าแต่ความฝันอยากจะเขียนเรื่องสั้นหรือนิยาย ที่ต้องมีอันชะงักหยุดนิ่งไม่คืบหน้าไปไหนเลยนะครับ ลำพังแค่คอลัมน์ประจำที่รับผิดชอบอยู่ ผมก็ผ่านมาได้อย่างหวุดหวิดจวนเจียนเต็มที ในสภาพร่อแร่รุ่งริ่ง<br /><br /> <br />พูดได้อีกแบบเหมือนกันว่า ครึ่งปีมานี้ ผมทำตัวขยันสุดเมื่อเทียบกับตลอดชีวิตที่ผ่านมา<br /><br /> <br />แปลกและเหลือเชื่อตรงที่ ยิ่งขยันเท่าไร กลับยิ่งไม่อาจปลีกตัวมาทำตามสัญญา จนบางทีก็รู้สึกว่า เหมือนเวลาในชีวิตขาดหายไปดื้อ ๆ วันละห้า-หกชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ<br /><br /> <br />ผมตื่นช่วงระหว่าง หกโมงถึงเจ็ดโมงเช้า ทุกวัน<br /> <br /> <br />ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จสรรพ ก็ต้มน้ำชงกาแฟ และเริ่มลงมือเขียนหนังสือ<br /> <br /> <br />วันจันทร์ พุธ ศุกร์ ผมใช้เวลาเขียนไม่นาน เต็มที่มากสุดก็แค่ 2 ชั่วโมง จากนั้นก็รีบออกจากบ้าน เดินทางเข้าออฟฟิศ<br /><br />ออฟฟิศของผมมีอยู่ 3 แห่ง คือ หอสมุดกลาง จุฬา, ธรรมศาสตร์ และศิลปากร<br /><br />จะเข้าออฟฟิศไหน ขึ้นอยู่กับความจำเป็นเร่งด่วนในการค้นข้อมูลขณะนั้น แต่ละแห่งมีจุดเด่นส่วนดีแตกต่างกันอยู่<br /> <br />ผมประจำการอยู่ที่ออฟฟิศ จนกระทั่งใกล้เวลาปิด เฉลี่ยแล้วก็ราว ๆ ทุ่มครึ่งถึงสองทุ่ม ถึงบ้านก็หมดแรง ล้มพับ หลับสนิท กรนสนั่น ฝันสนุก<br /> <br />ระหว่างอยู่ออฟฟิศ ผมไม่ได้เขียนหนังสือเลยสักตัว แต่ใช้เวลาให้หมดไปกับการถ่ายเอกสาร และสำรวจรื้อค้นหนังสือต่าง ๆ เป็นงานหลัก<br /> <br />อานิสงส์ผลบุญจากการเข้าห้องสมุด ส่งผลให้ผมเลิกเชื่อมั่นศรัทธาในการหาข้อมูลจากเว็บไซต์โดยเด็ดขาด<br /> <br />นี้หมายถึงเฉพาะข้อมูลในพากย์ภาษาไทยนะครับ ส่วนข้อมูลภาษาอังกฤษเป็นอีกกรณี แต่งานของผมในระยะหลังเกี่ยวโยงกับข้อมูลไทยล้วน ๆ<br /> <br />ข้อมูลในเว็บกับหนังสือเป็นเล่ม ๆ มีความละเอียดถี่ถ้วน (และถูกต้องแม่นยำ) แตกต่างกันเป็นคนละโลกเลยทีเดียว<br /> <br />รายได้ทั้งหมดของผม หกสิบเปอร์เซ็นต์หมดไปกับค่าถ่ายเอกสาร บ่อยครั้งที่คำนวณแบบหักลบกำไรขาดทุนแล้ว <br /> <br />งานหลายชิ้น มีต้นทุนสูงกว่าค่าเรื่องที่ได้รับ แบบเทียบกันไม่ได้<br /> <br />แต่ผมคิดเสมอว่า ได้กำไร คือ ได้ทั้งงานที่พึงพอใจ, ได้เรียนรู้เพิ่มเติม และได้หนังสือดี ๆ เป็นโบนัสแถมพก<br /> <br />ส่วนวันอังคาร พฤหัสบดี และเสาร์ เป็นเวลาทำงานเขียนแบบเต็ม ๆ <br /> <br />เต็ม ๆ ในที่นี้ หมายถึงเขียนตั้งแต่เริ่มตื่นนอน ไปสิ้นสุดยุติประมาณเที่ยง<br /> <br />เคยพยายามฝืนทำให้นานกว่านี้ แต่หมดสภาพ มึนตึ้บ ปวดหัว คิดอะไรไม่ออก และอ่อนล้าสุดขีด<br /> <br />ร่างกายอนุญาตให้เขียนได้ไม่เกินวันละหกชั่วโมงเท่านั้นนะครับ<br /> <br />หลังเที่ยงเป็นต้นไป คือ ช่วงขัดเกลาแก้ไขต้นฉบับ<br /> <br />ผมไม่ได้แก้งานโดยนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ แต่ใช้วิธีเดินเล่นหรือนอนเล่น นึกทบทวนถึงข้อเขียนที่เพิ่งเสร็จ ค้นหาจุดอ่อนรอยโหว่ และพยายามขัดเกลาขั้นแรกในความคิด ก่อนจะลงมือจริงในเช้าวันต่อไป (ส่วนใหญ่มักจะเป็นช่วง 1 ชั่วโมง ก่อนไปห้องสมุด)<br /> <br />แดดร่มลมตกในแต่ละวัน เป็นเวลาสำหรับการอ่าน <br /> <br />พูดได้ว่า ปีนี้ชีวิตการเป็นนักอ่านของผม เละแหลกละเอียดยิ่งกว่าที่ผ่าน ๆ มา<br /> <br />ผมอ่านงานจำพวกวรรณกรรมได้น้อยมาก สมองมันไม่ค่อยรับ ที่อ่านได้หนักเอียงไปทางเรื่องประวัติศาสตร์และโบราณคดีเสียมากกว่า<br /> <br />แต่เรื่องที่ผมสนใจ ล้วนมีเนื้อหาจริงจัง อ่านยาก ความคืบหน้าในการอ่านจึงขยับเคลื่อนค่อนข้างล่าช้า<br /> <br />สวนทางกลับจำนวนหนังสือที่ต้องอ่าน ซึ่งงอกเงยทวีเพิ่มอย่างรวดเร็วและมากมาย<br /> <br />ถึงตอนนี้ ตัวเลขจำนวนหนังสือที่ต้องอ่าน น่าตกใจและน่าหนักใจนะครับ ประมาณหนึ่งพันเล่ม<br /> <br />และพร้อมจะพุ่งพรวดพราดเป็นพันห้าร้อยเล่ม ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า<br /> <br />ผมอ่านจบจริง ๆ เพียงแค่ 20-30 เล่มเท่านั้นเอง ใกล้เคียงกับเป้าหมายเหลือเกิน<br /><br />ระยะหกเดือนที่ผ่านมาของผม อยู่ในร่องรอยตารางการใช้ชีวิตทำนองนี้ มีเว้นบ้างบางขณะที่เดินทางไปเปิดหูเปิดตา ดูรูปเขียนตามวัด ส่วนใหญ่เป็นต่างจังหวัด<br /><br />จนถึงขณะนี้ รูปแบบการใช้ชีวิตและทำงานของผมยังคงขรุขระไม่ลงตัว ต้องค่อย ๆ คลายปมยุ่งเหยิง สะสางปัญหาเฉพาะหน้าอยู่ไม่หยุดหย่อน<br /><br />ปัญหาสำคัญก็คือ นิสัยจอมโปรเจกต์ พร้อมที่จะผุดงอกโครงการอะไรต่อมิอะไรอยู่ตลอด และลงมือปฏิบัติจริงได้ไม่ทัน ถูกความคิดตะกละทิ้งห่างไกลออกไปทุกที<br /><br />การงานที่คั่งค้าง ทั้งโครงการระยะสั้นระยะยาว ทั้งงานที่เขียนค้าง งานที่เขียนเสร็จแล้ว (ทว่ายังไม่ได้ชำระสังคายนาให้เป็นที่พึงพอใจ) และงานที่กำหนดวางเค้าโครงเสร็จ แต่ยังไม่ได้ลงมือทำ<br /><br />หยิบทั้งหมดออกมาวางกองรวมกัน อาจเทียบได้กับห้องหับที่มีข้าวของสัมภาระรกรุงรังเลยทีเดียว<br /><br />พูดอีกแบบ หากเปรียบงานเหล่านี้เป็นหนี้สิ้น สภาพของผมก็ร่ำ ๆ ว่าใกล้จะโดนฟ้องล้มละลาย<br /><br />แค่เล่าสู่กันฟังคล้าย ๆ จะบ่นนะครับ แต่แท้จริงแล้ว ผมยืนยันได้ว่า เหตุการณ์โกลาหลที่เกิดขึ้น เป็นช่วงหนึ่งในชีวิตที่ผมมีความสุข<br /><br />เวลามันมักจะสั้นและผ่านไปเร็วเสมอ<br /><br />สำหรับผมแล้ว เร็วชิบเป๋งเลย เหมือนแค่กระพริบตา หกเดือนก็ผ่านพ้นไป<br /><br />ผมกลับมาแล้วนะครับ ครั้งนี้กลับมาจริง ๆ กลับมาแบบไม่กล้าสัญญิงสัญญาอะไรกันอีก <br /><br />สัญญาไว้แต่ทำไม่ได้จริงครั้งที่แล้ว สอนให้ผมรู้ว่า อย่าเที่ยวได้พร่ำพูดคุยโม้แทนการทำงาน แต่ควรให้งานนั้นอธิบายทุก ๆ อย่างแทนตัวเรา<br /><br />จบแบบมีคติธรรมด้วยแฮะ!narabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-45958388505042844252010-01-29T14:36:00.003+07:002010-01-29T14:56:31.133+07:00รายงานตัว ‘ว่าหายหัวไปไหนมา’ โดย "นรา"<span style="font-family:Courier New;"></span><a href="http://4.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/S2KRwMWD4fI/AAAAAAAAAOI/stgM_bIwh_Y/s1600-h/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%87%E0%B8%B2%E0%B8%99.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 240px; DISPLAY: block; HEIGHT: 320px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5432064357695742450" border="0" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/S2KRwMWD4fI/AAAAAAAAAOI/stgM_bIwh_Y/s320/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%87%E0%B8%B2%E0%B8%99.jpg" /></a><br />ปี 2552 ที่ผ่านมา ผมหายหัวหายตัวไปเกือบทั้งปี ด้วยสารพัดเหตุผล<br /><br />แรกสุดเป็นเพราะผมตระเวนดูจิตรกรรมฝาผนัง ใช้ชีวิตแบบ ‘หันหน้าเข้าหาวัด’ เป็นชายสามสิบสามโบสถ์ เพลิดเพลินไปหน่อย<br /><br />ถัดมา เครื่องคอมพิวเตอร์คู่ทุกข์คู่ยากของผม ชื่อคุณ “พิมพ์ดีด” ได้ล้มป่วยลงด้วยโรคชรา ออกอาการรวน ทำท่าไม่ค่อยจะดี และอาการของมันก็หนักหนาสาหัสมากขึ้นตามลำดับ<br /><br />จนวันหนึ่ง ผมก็ตัดสินใจซื้อเครื่องใหม่เป็นโน้ตบุ๊ค ไว้ใช้ราชการสำรอง<br /><br />เท่านั้นเอง คุณพิมพ์ดีด มันก็ร้องลั่นว่า “ใช่ซี้”ประชดชีวิต ตัดพ้อ น้อยใจ แล้วก็ดับสนิท ตายจากกันเป็นการถาวร<br /><br />ทิ้งผมกับคุณ “ปุยนุ่น” (คอมพิวเตอร์เครื่องใหม่ ซึ่งหนักชิบเป๋งเลย) เผชิญชีวิตกันตามยถากรรม<br /><br />ปุยนุ่นนั้นยังอ่อนต่อโลก จึงมีปัญหาเชื่อมต่อินเตอร์เน็ตไม่ได้ เวลาจะส่งงานส่งต้นฉบับแต่ละครั้ง ผมจึงมีสภาพเหมือนลงจากดอยแวะเข้าเมือง ไปทำกิจธุระ<br /><br />นั่นเป็นอีกเงื่อนไขหนึ่ง ซึ่งทำให้ผมฉกฉวยมาใช้เป็นข้ออ้างบังหน้าแทนคำว่า ‘ขี้เกียจ’ จนกระทั่งไม่สามารถอัพเดตบล็อกได้ถี่บ่อย<br /><br />หรือพูดให้ตรงกว่านั้น คือ ปล่อยบล็อกทิ้งไว้ฝุ่นจับเหมือนบ้านร้าง<br /><br />อย่างไรก็ตาม เหตุผลใหญ่สุดคือ ชีวิตผมเกิดเหตุยุ่งเหยิงอีรุงตุงนุง จนหลายครั้งตกอยู่ในสภาพ ‘โงหัวไม่ขึ้น’<br /><br />มีทั้งเรื่องรับนิมนต์ออกไปพบผู้คนและงานอื่น ๆ นอกเหนือจากราชการประจำ, การย้ายออฟฟิศใหม่ จากเดิมที่เคยปักหลักเขียนหนังสืออยู่บ้าน ผมเปลี่ยนมาเป็นเขียนหนังสือในห้องสมุด<br /><br />รวมทั้งเหตุการณ์ ‘งานเข้า’ ใหญ่ ๆ 2 จ๊อบ<br /><br />งานแรกคือ การทำหนังสืออนุสรณ์พระราชทานเพลิงศพ อาว์ ’รงค์ วงษ์สวรรค์ ร่วมกับบินหลา สันกาลาคีรี, วรพจน์ พันธุ์พงศ์ และธวัชชัย พัฒนาภรณ์<br /><br />งานถัดมาคือ เย็นวันหนึ่ง คุณวรพจน์แกคุยกับผมในร้านกาแฟ ตรงหน้าวัดธาตุทอง<br /><br />ตามประสาคนขรึม ไม่ช่างพูดช่างเจรจา เขากับผมคุยกันตั้งแต่ราว ๆ ห้าโมงเย็นจนถึงสามทุ่มครึ่ง<br /><br />คุยกันจนร้านกาแฟปิด พนักงานเก็บของ ปิดร้าน ดับไฟ กลับบ้านไปแล้ว ผมสองคนก็ยังคุยกันต่อตรงที่เดิม ท่ามกลางความมืดตึ้ดตื๋ออีกนาน<br /><br />หัวข้อประเด็นนั้นมีสารพัด ตั้งแต่แง่มุมหยุมหยิมปลีกย่อยอย่างสภาพดินฟ้าอากาศ ไปจนถึงเรื่องการใช้ชีวิต<br /><br />ท่ามกลางประเด็นอันหลากหลาย เรื่องหลักประจำเย็นวันนั้นก็คือ เรื่องของอาจารย์เฟื้อ หริพิทักษ์<br /><br />มันเริ่มตรงที่ผมเกริ่นไม่จริงจังนักว่า อยากเขียนบทความเกี่ยวกับอาจารย์เฟื้อ<br /><br />อาจารย์เฟื้อเป็นไอดอล เป็นฮีโร่ของผมนะครับ ยิ่งเมื่อมาหลงใหลดูจิตรกรรมฝาผนังด้วยแล้ว ผมก็ยิ่งเกิดศรัทธาชื่นชมในชีวิตและงานของบรมครูท่านนี้เพิ่มพูนกว่าเดิม<br /><br />ผลก็คือ วรพจน์ค่อย ๆ ตะล่อมโน้มน้าวเกลี้ยกล่อมผมอย่างแนบเนียน<br /><br />มารู้ตัวอีกที วันรุ่งขึ้น ผมก็เริ่มลงมือเขียนถึงอาจารย์เฟื้อ<br /><br />จากแผนเดิมที่กำหนดไว้ว่า จะขึ้นโครงด้วยวัดระฆังเป็นหลัก แล้วสอดแทรกเกร็ดชีวิตอาจารย์เฟื้อลงไปในเรื่องราวเหล่านั้น<br /><br />กลับกลายเป็นว่า ผมเขียนถึงอาจารย์เฟื้อเป็นหลัก โดยมีเรื่องราวเกี่ยวกับวัดระฆังเป็นส่วนเสริมบทแทรก<br /><br />บานปลายนะครับ จากเดิมที่คิดว่าจะเขียนเรื่องอาจารย์เฟื้อประมาณ 2-3 ตอนจบ เป้าหมายค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นซีรีส์ยาวเหยียดราว ๆ 20 ตอนจบ<br /><br />ล่าสุดผ่าน 20 ตอนไปเรียบร้อยแล้ว และต้องขยายขอบเขตเป็น 30 ตอน (โดยหวังว่าจะจบ)<br /><br />งานเขียนเกี่ยวกับอาจารย์เฟื้อ กลายเป็นอีกปัจจัยหลัก ทำให้ผม ‘โงหัวไม่ขึ้น’ อย่างแท้จริง<br /><br />เริ่มต้นผมคิดว่าไม่น่าจะยาก แค่ตะลุยเข้าห้องสมุดค้นข้อมูล นั่งอ่าน แล้วลงมือเรียบเรียงเขียนขึ้นใหม่<br /><br />ผมมาเจอปัญหา หลังจากลงมือเขียนบทแรก ๆ ไปแล้ว<br /><br />ปัญหาแรกคือ ข้อมูลนั้นมีอยู่ และพบเจอเป็นจำนวนพอสมควร แต่ที่คุณภาพเข้าขั้นใช้อ้างอิงได้ มีไม่เยอะนัก (ส่วนใหญ่จะให้ข้อมูลและเรื่องราวซ้ำ ๆ กัน)<br /><br />ปัญหาต่อมา บุคคลที่เกี่ยวข้องกับอาจารย์เฟื้อ ส่วนหนึ่งล่วงลับดับจากไปแล้ว หลายท่านที่ยังอยู่ก็มีอายุอานามสูงวัย<br /><br />การไปขอพบพูดคุยสัมภาษณ์ เพื่อสืบเสาะข้อมูลนั้นอยู่ในวิสัยที่ทำได้<br /><br />แต่หมายความว่า ผมต้องมีเวลาปลอดโปร่งโล่ง ๆ อีกหลายเดือน สำหรับเตรียมความพร้อม<br /><br />ข้อยุ่งยากก็คือ ผมเริ่มต้นเขียนไปแล้ว จากนั้นข้อมูลต่าง ๆ จึงค่อยทยอยตามมาทีหลัง<br /><br />เหมือนละครโทรทัศน์ที่ถ่ายทำไป ออกอากาศไปนะครับ<br /><br />สถานการณ์จึงเป็นไปในรูปของการแก้ปัญหาเฉพาะหน้า (บางวาระก็ค่อนข้างฉุกละหุกจวนเจียน) แบบสัปดาห์ต่อสัปดาห์<br />การสัมภาษณ์เพิ่มเติม จึงไม่สามารถที่จะทำได้ เนื่องจากเวลาเป็นเงื่อนไขเร่งรัด<br /><br />พ้นจากนี้แล้ว ผมยังสร้างความยุ่งยากให้แก่ตนเอง ด้วยการกำหนดให้บทความแต่ละชิ้น มีลักษณะจบในตอน ผู้อ่านสามารถเริ่มอ่านตรงไหนก็ได้ ไม่ต้องไล่เรียงหรือติดตามตั้งแต่ต้น ก็อ่านรู้เรื่อง<br /><br />ขณะเดียวกัน เนื้อหาของแต่ละบทแต่ละตอน จำเป็นต้องเกาะเกี่ยวเชื่อมโยงกัน<br /><br />เท่านั้นยังไม่พอ ผมเขียนงานชุดนี้ โดยรู้จุดอ่อนข้อจำกัดว่า ข้อมูลส่วนใหญ่ที่ใช้ เป็นข้อมูลชั้นสองชั้นสาม คือ บอกเล่ากันมาหลายทอด และขาดแคลนข้อมูลชั้นต้น<br /><br />การบ้านใหญ่ก็คือ จะทำอย่างไรให้ข้อเขียนเกิดความแตกต่างจากส่วนใหญ่ที่เคยมีมา และน่าสนใจ<br /><br />ทางแก้ได้แก่ การเดินทางในลักษณะ ‘ตามรอยอาจารย์เฟื้อ’ ไปยังโบราณสถานหลายแห่ง ซึ่งอาจารย์เคยออกสำรวจ และทำงานสำคัญ ทั้งการคัดลอกภาพและอนุรักษ์<br /><br />นั่นส่งผลโยงใย ทำให้ผมต้องออกเดินทางไปหลายจังหวัด (จริง ๆ แล้วก็อยากตามรอยอาจารย์เฟื้อไปอินเดียและอิตาลีด้วยเหมือนกัน แต่ไม่มีปัญญาและขาดทุนทรัพย์)<br /><br />ผมก็เลยใช้ชีวิตแบบชีพจรลงเท้า เดินทางถี่บ่อยเฉลี่ยประมาณ 10 วันต่อ 1 ทริป<br /><br />นึกทบทวนย้อนหลังดูแล้ว ผมก็ต้องรำพึงรำพันว่า เดชะบุญ คุณพระช่วย ที่เอาตัวรอดมาได้ยังไงก็ไม่รู้ สำหรับการเขียนต้นฉบับส่งตามที่ต่าง ๆ ได้เกือบครบถ้วนไม่ตกหล่น (ยกเว้นการอัพเดตบล็อก และหายหน้าจากนิตยสารสีสันไปหลายเดือนต่อเนื่องกัน)<br /><br />นอกจากเดินทางภายในประเทศแล้ว จู่ ๆ ผมก็เจอส้มหล่นตกใส่หัวลงมาทั้งเข่ง ได้เที่ยวเมืองนอกฟรี ๆ<br /><br />อาจฟังดูน่าหมั่นไส้และเหมือนอวดโม้สักหน่อยนะครับ ผมไปเที่ยวสวิตเซอร์แลนด์มา<br /><br />แต่ก็พูดได้อีกเหมือนกันว่า เป็นการเที่ยวแบบเข้าข่ายทุกขลาภ และต้องจ่ายราคาชดใช้อยู่พอสมควร คือ เต็มไปด้วยความวิตกกังวลก่อนออกเดินทาง, หืดจับกับการเตรียมงานเขียนล่วงหน้าให้ทันเวลา รวมถึงเบียดเบียนรายได้อันจำกัด สำหรับค่าใช้จ่ายงอกเงยในการไปเที่ยว (โดยเฉพาะอุปกรณ์กันหนาวสารพัดชนิด)<br /><br />พูดง่าย ๆ ผมได้ไปเที่ยว ในช่วงเวลาที่นอกจากจะจำเป็นต้องปักหลักสะสางงานคั่งค้างจำนวนมาก และก็เคลียร์ได้แค่บางส่วน ไม่ลุล่วงทั้งหมดแล้ว รายจ่ายยุบยับทั้งการซื้อ ‘ปุยนุ่น’ คอมพิวเตอร์ใหม่, ค่าซีร็อกซ์ถ่ายเอกสารข้อมูลสำหรับเมกะโปรเจคท์อีก 5 ปีข้างหน้า, ค่าครองชีพที่สูงขึ้น, ภาระจับจ่ายใช้สอยภายในครอบครัว ฯลฯ ก็ทำให้ผมไปเที่ยวแบบสวนทางกับสภาพเศรษฐกิจ<br /><br />ได้ไปเที่ยวประเทศแพง ๆ ตอนที่ยากจนสุดขีด นับได้ว่าเป็นความทุกข์แอบแฝงที่มาพร้อม ๆ กับบุญหล่นทับเหมือนกันนะขอรับ<br /><br />กลับมาแล้ว ผมก็เจองานคั่งค้างเป็นกองพะเนิน ซึ่งยิ่งยากลำบากกว่าเดิม เพราะอารมณ์ความรู้สึก ยังตื่นเต้นฝังใจกับประสบการณ์ใหม่ที่เพิ่งเจอะเจอมาสด ๆ หนาว ๆ<br /><br />นี่ยังไม่นับรวม ‘งานเข้า’ เพิ่มอีกหนึ่งโปรเจกต์ คือ การลงมือเขียนถึงเรื่องที่ไปเที่ยวเมืองนอกมา<br /><br />อย่างหลังนี่เกิดขึ้นเพราะความแค้น และต้องการขจัดปมด้อย<br /><br />ตลอดการเที่ยวสวิส ผมเหมือนแค่ได้ไปเห็นเท่านั้น แต่ไม่รู้อะไรเลย<br /><br />ไม่รู้กระทั่งว่า ตรงบริเวณที่ไปยืนถ่ายรูปเป็นวรรคเป็นเวรนั้น บางแห่งคือที่ไหน? สำคัญอย่างไร? มีความเป็นมาอย่างไรบ้าง?<br /><br />สำหรับลูกอีช่างสงสัยอย่างผม การไปดูไปเยือนแบบไม่รู้อะไรเลย เป็นเรื่องค้างคาใจและ ‘เสียเที่ยว’มาก<br /><br />ผมก็เลยตั้งใจว่า จะเขียนหนังสือสักเล่มเกี่ยวกับสวิตเซอร์แลนด์ เพื่อแก้โง่ให้กับตัวเอง<br /><br />เป็นโครงการระยะยาวนะครับ ต้องใช้เวลาทำการบ้านเพิ่มเติม ไล่เรียงลำดับความคิด และลงมือเขียนอีกนาน<br /><br />จะออกมาดีหรือไม่ดี ผมเองก็ไม่รู้ แต่มั่นใจว่า จะเป็นหนังสือเล่มหนาหลายร้อยหน้า ทั้ง ๆ ที่ไปเที่ยวมาแค่ 4 คืน 5 วัน (ไม่นับตอนนั่งเครื่องบินไป-กลับ)<br /><br />เรื่องเที่ยวมาหนึ่ง แล้วเล่าได้ถึงสิบ โปรดเชื่อเถิดครับว่า ผมเก่งและถนัดจังเลย<br /><br />กระนั้นก็อย่าเพิ่งเชื่อผมเป็นอันขาดเชียว ว่าจะมีปัญญาเขียนได้สำเร็จจนจบ เรื่องเงื้อง่าตั้งท่าว่าจะทำอะไรต่อมิอะไร ลงท้ายแล้วได้แต่ตั้งท่าวางเฉย ปราศจากรูปธรรมใด ๆ เกิดขึ้น นับเป็นทักษะอีกด้านหนึ่ง ซึ่งผมสันทัดจัดเจนเช่นกัน<br /><br />พ้นจากคำบอกเล่ารวบรัดว่า ผมหายหัวไปทำอะไรมาแล้ว สิ่งที่อยากบอกกล่าวก็คือ ผมจะทำอะไรต่อไป<br /><br />ผมไม่ใช่คนจำพวกที่เชื่อในเรื่องโชคชะตาโหราศาสตร์นะครับ ทว่าช่วงเริ่มต้นปีใหม่ของแต่ละปี ผมจะมีความรู้สึกลางสังหรณ์ พอคาดคะเนได้คร่าว ๆ ว่า ปีนี้สถานการณ์ชีวิตส่วนตัวโดยรวมจะเป็นไปในทิศทางใด (เหตุผลง่าย ๆ ก็คือ ความสืบเนื่องเกี่ยวโยงกับสิ่งที่ทำมาในปีก่อน)<br /><br />ผมทำนายทายทักตัวเองว่า ปี 2553 จะเป็นปี ‘ทำงานหนัก’ สำหรับผม<br /><br />ส่วนหนึ่งคือ ผมน่าจะมีงานรวมเล่มออกมามากกว่าปีอื่น ๆ นี่คือความต่อเนื่องจากสิ่งที่ลงพุงลงแรงทำมาตั้งแต่ปีกลาย<br /><br />อีกส่วนหนึ่ง ผมกำลังวางแผนเปลี่ยนวิธีทำงาน<br /><br />กล่าวคือ เท่าที่ผ่านมา งานส่วนใหญ่ของผม เป็นการเขียนคอลัมน์ ถึงกำหนดต้องส่ง จึงลงมือเขียน<br /><br />ถัดจากนี้ไป ผมจะพยายามปรับเปลี่ยนวิธีมาเป็น การลงมือทำงาน โดยกำหนดวางเค้าโครงล่วงหน้า แล้วเขียนให้เสร็จสมบูรณ์ก่อน จึงค่อยส่งลงตีพิมพ์ทีหลัง<br /><br />วิธีนี้ ผมเชื่อว่า จะช่วยให้ทำงานได้ต่อเนื่อง มีคุณภาพดียิ่งขึ้น (และขี้เกียจน้อยลง)<br /><br />คำสัญญาอีกข้อก็คือ ผมจะมีเรื่องเล่าสู่กันฟังในบล็อก เป็นประจำสม่ำเสมอกว่าเดิม อย่างน้อยก็อาทิตย์ละหนึ่งครั้ง<br /><br />ข้อแตกต่างนั้นมีอยู่ว่า ที่ผ่าน ๆ มา ผมพึ่งพาอาศัยการนำงานเก่าตามที่ต่าง ๆ มาเผยแพร่ใหม่<br /><br />ต่อแต่นี้ไป เนื้อหาหลัก ๆ ในบล็อกจะเป็นการเขียนแนะนำหนังสือที่ผมได้อ่านมาแล้วถูกใจนะครับ และบางครั้งอาจแทรกด้วยเรื่องโม้ ๆ ส่วนตัวบ้างเป็นการสลับฉาก<br /><br />การป่าวประกาศ ณ ที่นี้ เป็นวิธีที่ผมใช้ ‘วางยา’ สร้างกับดักให้ตัวเอง เพื่อจะทำให้ปรากฏเป็นจริงได้ตามที่สัญญาไว้<br /><br />เพราะถ้าหากประกาศแล้วทำไม่ได้ ผมจะเป็นฝ่าย ‘เสียสุนัข’ ไปโดยพลัน<br /><br />ผมมีนิสัยด็อก ๆ บ๊อก ๆ ทำนองนี้ เป็นสันดานประจำตัวอยู่หลายข้อ ซึ่งยังพึงพอใจหวงแหนอยู่ และไม่อยากสูญเสียมันไป จำเป็นต้องถนอมรักษาไว้นาน ๆ<br /><br />สวัสดีปีใหม่ย้อนหลัง ตอนปลายเดือนมกราคมครับ ขอให้ญาติโยมมีความหวังเยอะ ๆ มีกำลังใจท่วมท้น และมีพลังในการทำงานอย่างเบิกบานโดยทั่วกันnarabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-36150323287682436932009-11-01T18:07:00.002+07:002009-11-01T18:12:31.254+07:00กลิ่นหอมของบ้านเกิด โดย "นรา"<a href="http://4.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/Su1sL3ElmnI/AAAAAAAAAN4/om1xOb3oZgk/s1600-h/Linh_3D+B_mark.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5399090479304645234" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 294px; CURSOR: hand; HEIGHT: 320px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/Su1sL3ElmnI/AAAAAAAAAN4/om1xOb3oZgk/s320/Linh_3D%2BB_mark.jpg" border="0" /></a><br /><div>ชายชราผู้หนึ่ง สูญเสียแทบทุกสิ่งในชีวิต ครอบครัวและหมู่บ้านพังพินาศย่อยยับ ผู้คนที่เคยรู้จักชื่อเสียงเรียงนามของเขา ล้วนล้มหายตายจากไปหมดสิ้น เหลือเพียงตัวแกโดยลำพัง </div><div><br />ผู้เฒ่าหมดสิ้นแรงใจและความกระตือรือล้นที่จะมีชีวิตต่อไป แต่เหตุผลประการเดียวที่ทำให้แกยังคงยืนหยัดอยู่ได้โดยไม่ทรุดล้มลงก็คือ หลานสาวซึ่งเป็นเด็กทารกวัยหกสัปดาห์ </div><div><br />เขาบอกกล่าวกับตนเองว่า จะต้องมีชีวิตอยู่ เพื่อปกป้องดูแลและทำทุกสิ่งทุกอย่างที่ดีที่สุดให้แก่ยายหนูจนกว่าแกจะเติบใหญ่ </div><div><br />ด้วยเหตุผลดังกล่าว ชายชราจึงยินยอมอพยพลี้ภัย ละทิ้งแผ่นดินถิ่นเกิด เดินทางรอนแรมไปกับเรือข้ามน้ำข้ามทะเลสู่โลกใหม่ที่เขาไม่รู้จักโดยสิ้นเชิง พร้อมทั้งกระเป๋าหนังใบเล็กๆ และหลานสาวที่กอดกระชับไว้แนบอกภายในกระเป๋าหนัง มีสมบัติล้ำค่าเท่าที่ยังเหลืออยู่ของท่านผู้เฒ่า เสื้อผ้าเก่าๆ ไม่กี่ตัว, ภาพตัวเขาเมื่อครั้งวัยหนุ่มถ่ายคู่กับภรรยาผู้ล่วงลับไปเนิ่นนาน และถุงผ้าใบเล็กบรรจุดินหนึ่งกำมือ-เป็นดินจากบ้านเกิดที่กำลังจะพรากจากกันตลอดกาล</div><div><br />ทั้งหมดนี้คือ จุดเริ่มต้นของนิยายอันยอดเยี่ยมเรื่อง “ซองดิว หลานสาวเมอร์สิเยอร์หลิ่นห์” (La petite fille de Monsieur Linh) เขียนโดยฟิลิปป์ คลอเดล (สำนวนแปลภาษาไทยโดยวิภาดา กิตติโกวิท) </div><div><br />นี่เป็นนิยายที่เพียงได้อ่านหน้าแรก ผ่านตาข้อความแค่ไม่กี่บรรทัด ผมก็ “ตกหลุมรัก” ไปเรียบร้อยแล้ว มันมีความเศร้าหม่นปะปนกับความงามอันละเมียดละไม รวมทั้งลีลาการเขียน สำนวนภาษา ตลอดจนวิธีเปรียบเปรยลึกซึ้งคมคายในแบบที่ผมชื่นชอบประทับใจนะครับ </div><div><br />เป็นรูปแบบลีลาการเขียนที่ผมอยากจะเรียกว่า ซ่อนบทกวีไว้ในนิยาย</div><div><br />ตัวอย่างเช่น “...เขายืนอยู่ที่ท้ายเรือ มองไปยังบ้านเมืองของตัวเอง บ้านเมืองของบรรพบุรุษและญาติมิตร ซึ่งตายจากไปนั้นค่อยๆ ห่างไกล รางเลือน ขณะที่ทารกในอ้อมแขนหลับสนิท ภาพบ้านเกิดถอยห่าง ห่างออกไปเรื่อยๆ จนกลายเป็นจุดเล็กๆ เมอร์สิเยอร์หลิ่นห์ยืนมองภาพนั้นที่ค่อยๆ เลือนหายจนลับสายตา ณ แนวขอบฟ้า เขายืนอยู่เช่นนั้นนานนับชั่วโมง แม้ลมจะพัดแรงมากจนทำให้เขาซวดเซโงนเงนราวหุ่นกระบอก” </div><div><br />“...ชายชราเดินไปที่หน้าต่าง สายลมไม่ได้ทำให้ต้นไม้ใหญ่เอนไหวอีกแล้ว ราตรีถูกห้อมล้อมอยู่ในเมืองแห่งแสงไฟนับพันๆ ที่สว่างไสว ว่ากันว่าดวงดาวร่วงลงบนปฐพีและหาทางที่จะหนีกลับขึ้นสู่ฟากฟ้าใหม่ แต่ไม่อาจทำได้ เราไม่เคยสามารถหวนกลับไปหาสิ่งที่สูญเสียไปแล้วนั้นได้อีก เมอร์สิเยอร์หลิ่นห์คิดดังนี้” </div><div><br />“ซองดิว หลานสาวเมอร์สิเยอร์หลิ่นห์” ดำเนินไปในบรรยากาศและอารมณ์ห่อหุ้มเช่นนี้ตลอดทั้งเรื่อง โดยให้ความสำคัญกับการพรรณนาสาธยายถึงอารมณ์ความรู้สึกของตัวละคร มากกว่ามุ่งเน้นไปที่พล็อตหรือเค้าโครงเหตุการณ์ (ซึ่งเรียบง่ายเหลือเกิน) </div><div><br />เรื่องราวใจความหลักๆ กล่าวถึง การที่คุณปู่พลัดถิ่น ต้องเผชิญความแปลกแยกในสภาพแวดล้อมใหม่ ผู้คนใช้ภาษาที่แตกต่าง จนกลายเป็นอุปสรรคต่อการสื่อสารทำความเข้าใจ มิหนำซ้ำในหมู่เหล่าคนอพยพด้วยกัน ก็มองชายชราเหมือนตัวประหลาดที่น่าขบขัน </div><div><br />ควบคู่ไปกับการแปลกแยกไม่ลงรอยต่อดินแดนใหม่ ผู้เฒ่าก็มักจะนำเอาสิ่งที่ปรากฎเบื้องหน้าในปัจจุบัน มาเทียบเคียงกับชีวิตความเป็นอยู่เมื่อครั้งอดีต ด้วยอารมณ์โหยหาถวิลถึง </div><div><br />ความรู้สึกแรกสุดของเมอร์สิเยอร์หลิ่นห์ เมื่อเรือเทียบท่าสู่ที่หมายปลายทางในการอพยพก็คือ “เขาสูดกลิ่นอายของประเทศใหม่ แต่ไม่ได้กลิ่นอะไรเลย มันไม่มีกลิ่น นี่คือบ้านเมืองที่ไม่มีกลิ่น” </div><div><br />อีกสิ่งหนึ่งที่ผมชอบมากในนิยายเรื่องนี้ก็คือ การเล่าด้วยลักษณะบอกกล่าวน้อยนิดแฝงไว้ด้วยความคลุมเครือ ทว่ากินใจความกว้างไพศาล </div><div><br />ตลอดทั้งเรื่องนั้น คุณฟิลิปป์ คลอเดล ไม่ได้ระบุเจาะจงออกมาชัดๆ ตรงๆ สักครั้งเลยนะครับว่า เมอร์สิเยอร์หลิ่นห์มาจากประเทศอะไร และระหกระเหินมาสู่ประเทศอะไร แต่ผู้อ่านก็สามารถทราบได้ไม่ยาก จากรายละเอียดปลีกย่อยเล็กๆ น้อยๆ ว่าเป็นเวียดนามและฝรั่งเศส (ถึงตรงนี้ผมแอบคิดเรื่อยเปื่อยเฉไฉออกนอกเรื่องเล็กน้อยว่า ดินแดนที่คุณปู่แกรู้สึกว่าไม่มีกลิ่น คือประเทศที่เราๆ ท่านๆ นิยมเรียกกันด้วยสมญาว่า “เมืองน้ำหอม” คิดแล้วก็รู้สึกว่ามันมีนัยยะประชดประชันอยู่ลึกๆ โดยที่คนเขียน อาจไม่มีเจตนาให้เป็นเช่นนั้นก็ได้นะครับ)</div><div> </div><div>มีการบอกเล่าอ้อมๆ ทำนองนี้อยู่แพรวพราวเต็มไปหมด และทำได้น่าทึ่งมาก เพราะถ้าบอกน้อยเกินไป ก็อาจทำให้ผู้อ่านเข้าใจได้ไม่ถี่ถ้วน กระทั่งอาจกลายเป็นสับสนงุนงง และอ่านยากโดยใช่เหตุ ขณะเดียวกันถ้าเปิดเผยเยอะไป ก็อาจแห้งแล้งแข็งทื่อ ขาดชั้นเชิงความแนบเนียน </div><div><br />ความคลุมเครือในนิยายเรื่องนี้ นำเสนอได้อย่างเหมาะเจาะพอดี ให้ความรู้สึกเหมือนถนนหนทาง ตึกรามบ้านเรือน ปกคลุมด้วยหมอกจางๆ เต็มไปด้วยบรรยากาศกึ่งจริงกึ่งฝัน สอดคล้องกับลีลาละเมียดทางด้านภาษา และอารมณ์สวยเศร้าที่มีอยู่ตั้งแต่ต้นจนจบ </div><div><br />เรารู้ว่าเมอร์สิเยอร์หลิ่นห์เป็นคนเวียดนาม ด้วยคำบอกเล่าผ่าน ๆ แค่ไม่กี่ประโยค เกี่ยวกับแผ่นดินถิ่นเกิดของผู้เฒ่าที่ตกอยู่ในสภาพบ้านแตกสาแหรกขาด เพราะพิษภัยสงคราม จนผู้คนต้องอพยพหลบหนีลอยเรือเคว้งคว้างไปตายเอาดาบหน้า </div><div> </div><div>เรารู้ว่าเมอร์สิเยอร์หลิ่นห์เดินทางมาสู่ฝรั่งเศส ด้วยรายละเอียดน้อยนิด ในเหตุการณ์สำคัญอย่างหนึ่ง </div><div><br />หลังจากถูกจัดแจงให้อยู่ในหอพักสำหรับผู้ลี้ภัย เวลาหลายวันผ่านไป โดยที่ผู้เฒ่าปักหลักเอาแต่กอดหลานสาวอยู่บนเตียงไม่ยอมไปไหน จนกระทั่งหญิงสาวผู้หนึ่งซึ่งทำหน้าที่เป็นล่าม ต้องอธิบายโน้มน้าวให้ชายชราออกไปเดินเล่นสัมผัสอากาศแดดลมภายนอกเสียบ้าง (เมอร์สิเยอร์หลิ่นห์ยินยอมทำตาม ด้วยเหตุผลว่า “การออกไปเดินเล่นจะดีต่อสุขภาพของหลานสาวตัวน้อย”) </div><div><br />เช้าวันหนึ่ง ผู้เฒ่าจึงสวมเสื้อผ้าแทบทุกชุดที่มีอยู่เพื่อให้ร่างกายอบอุ่น โอบอุ้มหลานสาวออกไปเดินเล่น และด้วยความเกรงว่าจะพลัดหลงกลับที่พักไม่ถูก แกจึงเดินอยู่บนทางเท้าเดิม โดยไม่ยอมข้ามถนน กระทั่งวนผ่านที่พักหลายต่อหลายรอบ ก่อนจะหยุดพักเหนื่อยบนม้านั่งฝั่งตรงข้ามกับสวนสาธารณะ </div><div><br />ที่นั่น เมอร์สิเยอร์หลิ่นห์ได้พบกับชายร่างใหญ่ชื่อเมอร์สิเยอร์บาร์ก ทั้งสองพูดคนละภาษา แต่กลับสามารถสื่อสารทำความเข้าใจกันด้วยรอยยิ้ม, สายตา, และการเอื้อมมือสัมผัส </div><div><br />นับจากนั้นมา ทุกๆ วันบนมานั่งฝั่งตรงข้ามสวนสาธารณะ จะปรากฎภาพที่คุ้นตา ผู้ชายสองคนที่รูปลักษณ์แตกต่างตรงข้ามอย่างยิ่งนั่งเคียงข้างกัน โดยมีเด็กหญิงตัวน้อยๆ อยู่ในอ้อมกอดของชายชรา </div><div><br />มิตรภาพที่งอกงามขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำให้ผู้เฒ่าเริ่มรู้สึกว่าดินแดนใหม่ ไม่โหดร้ายเปล่าเปลี่ยวจนเกินไป ยังมีด้านที่อบอุ่น มีสายใยบางอย่างให้รู้สึกผูกพัน </div><div><br />และกลิ่นบุหรี่ที่เมอร์สิเยอร์บาร์กสูบตลอดเวลาแบบมวนต่อมวน ทำให้คุณปู่ผู้ไกลบ้าน สามารถสัมผัสได้เป็นครั้งแรกว่า “ควันบุหรี่ของชายที่อยู่ที่หอพักนั้นน่ากลัว แต่ของเมอร์สิเยอร์บาร์กคนนี้ต่างออกไป กลิ่นของมันหอม เป็นกลิ่นหอมกลิ่นแรกที่บ้านเมืองใหม่นี้ให้แก่เขา และกลิ่นหอมนี้ทำให้เขาคิดถึงกลิ่นกล้องยาสูบที่ผู้ชายในหมู่บ้านสูบกันยามเย็น” </div><div><br />หลังจากนั้น เมอร์สิเยอร์หลิ่นห์ก็ออกปากขอบุหรี่จากเจ้าหน้าที่วันละหนึ่งซอง เพื่อนำมามอบเป็นของขวัญให้แก่เพื่อนใหม่ รวมทั้งสอบถามจากล่ามว่า “สวัสดี” ในภาษาของประเทศนี้พูดอย่างไร ผู้เฒ่าทบทวนซ้ำๆ หลายเที่ยว หลับตาเพื่อตั้งใจจดจำ </div><div><br />“วันหนึ่งล่วงไป ที่ไกลออกไป ดวงตะวันเหมือนจะตกลงไปอย่างรุนแรงบนท้องฟ้า เขาต้องกลับแล้ว ชายร่างใหญ่ไม่มา เมอร์สิเยอร์หลิ่นห์จากไปพร้อมซองบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อ และคำว่าบงชูร์ในปากที่ไม่ได้พูดออกมา” </div><div><br />เรารู้ว่าผู้เฒ่าเดินทางมาสู่ฝรั่งเศส ก็จากรายละเอียดตรงนี้นี่เอง </div><div><br />มิตรภาพระหว่างชายต่างสัญชาติทั้งสอง ยังมีแง่มุมอื่นๆ นอกเหนือจากที่ผมหยิบยกมาเล่าสู่กันฟังอีกมาก และเต็มไปด้วยความซาบซึ้งจับอกจับใจอย่างยิ่ง </div><div><br />ผมเข้าใจเป็นการส่วนตัวนะครับว่า แก่นเรื่องของ “ซองดิว หลานสาวเมอร์สิเยอร์หลิ่นห์” มุ่งสะท้อนให้เห็นถึงอารมณ์ทุกข์สุขที่อยู่เบื้องลึกในใจของคนพลัดถิ่น, มิตรภาพอันสวยงามไร้พรมแดนใดๆ มากีดขวางกางกั้น, ความหวังในการดำรงชีวิต ฯลฯ </div><div><br />แต่ในอีกมุมหนึ่งนิยายเรื่องนี้ก็สะท้อนให้เห็นถึงความโหดร้ายของสงครามแบบอ้อมๆ แทนที่จะแสดงผ่านภาพความเสียหายใหญ่โต กลับขมวดรวมมาเล่าผ่านจุดเล็กๆ คือตัวละครอย่างผู้เฒ่าหลิ่นห์ </div><div><br />พูดง่ายๆ คือ เฉพาะแค่โศกนาฏกรรมที่กระทบสู่ชีวิตของชายชรา ยังหมองหม่นรันทดเข้าขั้นชวนให้ใจสลายถึงเพียงนี้ ภาพใหญ่โดยรวมทั้งหมดของผู้คนทั้งประเทศ ก็ยิ่งเป็นความสูญเสียย่อยยับ จนแทบไม่กล้าจินตนาการนึกถึงว่าจะหนักหนาสาหัสเพียงไร </div><div><br />นิยายเรื่องนี้จบลงด้วยอารมณ์ทั้งสวยและเศร้า พร้อมๆ กับมีความลับบางอย่างที่เปิดเผยไม่ได้เด็ดขาด (ขอแนะนำว่า เพื่ออรรถรสที่ถึงพร้อม ไม่ควรอ่านข้อความโปรยตรงปกหลังก่อน) </div><div><br />ผมบอกได้เพียงแค่ว่า ผมอ่านนิยายเรื่องนี้จบลงแล้วไม่ได้ร้องไห้เสียน้ำตา แต่เกิดอาการ “ฝนตกหนักในใจ” </div><div><br />จนถึงขณะที่เขียนอยู่นี้ ฝนก็ยังไม่ยอมหยุดตก </div><div> </div><div> </div><div><br />(เผยแพร่ครั้งแรกในหนังสือพิมพ์ผู้จัดการรายวัน 29 กันยายน 2551)</div>narabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-88357252115479671872009-08-11T08:44:00.006+07:002009-08-11T08:52:57.398+07:00เหตุผลที่ควรเดินช้า โดย "นรา"<a href="http://4.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/SoDOIAEhHGI/AAAAAAAAANo/qgjUvQMP4dU/s1600-h/woman.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5368517392678853730" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 311px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/SoDOIAEhHGI/AAAAAAAAANo/qgjUvQMP4dU/s400/woman.jpg" border="0" /></a><br /><div>ช่วงสัปดาห์กว่า ๆ ที่ผ่านมา ผมมีโอกาสได้ดูหนังเก่าและใหม่อย่างละหนึ่งเรื่อง คือ Tokyo Tower และ Click </div><div><br />Tokyo Tower เป็นหนังประเภทที่ให้ความสำคัญกับรายละเอียดปลีกย่อยมากกว่าพล็อต มีเค้าโครงเบาบาง เน้นการบอกเล่ารายละเอียดกระจัดกระจาย ไม่ต่อเนื่องเชื่อมโยงกัน เรื่องคร่าวร่าว ๆ กล่าวถึงความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกครอบคลุมช่วงเวลาหลายสิบปี </div><div><br />ใจความหลักของหนังก็คือ การแสดงให้เห็นชีวิตช่วงวัยรุ่นของฝ่ายลูก ซึ่งเกิดเหตุก้าวถลำพลาดพลั้งเพราะสิ่งเย้ายวนต่าง ๆ จนเกือบจะล้มเหลวเรียนไม่จบ แต่ก็รอดพ้นมาได้อย่างฉิวเฉียด ด้วยความรักอันไร้ขีดจำกัดของแม่ และมีโอกาสสร้างเนื้อสร้างตัว ประกอบอาชีพการงานมั่นคง จนกระทั่งสามารถกลับมาเป็นฝ่ายดูแลแม่ผู้แก่เฒ่า (และล้มป่วยด้วยโรคร้าย) </div><div><br />จุดเด่นก็คือ มันเป็นหนังชีวิตที่เรียบง่ายเหลือเกิน แม้จะเต็มไปด้วยเหตุการณ์มากมาย ซึ่งสามารถบีบคั้นฟูมฟายเร้าอารมณ์ได้สบาย ๆ ทว่าคนทำหนังกลับหลีกเลี่ยงเสนอแบบผ่าน ๆ ปล่อยให้เรื่องราวค่อย ๆ บดขยี้สร้างความสะเทือนใจทีละน้อยอย่างใจเย็น (ผมประทับใจกับฉากแม่ลูกเดินจูงมือกันข้ามถนนมากเป็นพิเศษ)<br />ผลลัพธ์สุดท้ายก็คือ อารมณ์เศร้าชนิด “เอาตาย” แบบ feel good </div><div><br />ดูจบแล้ว ผมแทบไม่ได้คิดถึง Tokyo Tower ในแง่มุมของการวิจารณ์เลย และแยกแยะไม่ถูกหรอกว่า หนังดีหรือไม่ดีอย่างไร รู้เพียงอย่างเดียวเท่านั้นเองว่า อยากนั่งรถทัวร์เดินทางไปเยี่ยมแม่ที่ต่างจังหวัดขึ้นมาฉับพลัน </div><div><br />ส่วนเรื่อง Click นั้นมาในทางตรงกันข้าม หน้าตาภายนอกเป็นหนังตลกเต็มตัว ว่าด้วยสถาปนิกหนุ่ม ซึ่งใฝ่ฝันอยากประสบความสำเร็จสูงสุดในอาชีพการงาน จนกระทั่งยินยอมสละเวลาที่ควรจะมีให้แก่ “ครอบครัว” </div><div><br />วันหนึ่ง คุณพระเอกก็พบกับบุรุษลึกลับ และได้รับมอบรีโมทคอนโทรลสารพัดประโยชน์ ไม่เพียงแต่จะสามารถควบคุมเครื่องใช้ไฟฟ้าต่าง ๆ ได้แบบเอนกประสงค์เท่านั้น ทว่าอุปกรณ์ดังกล่าวยังสามารถกำหนดความเป็นไปของชีวิตได้อีกด้วย เช่น ย้อนถอยกับไปดูเหตุการณ์ในอดีต, กดปุ่มปิดเสียงของคู่สนทนา, เร่งสปีดสถานการณ์ที่เชื่องช้าให้กระชับฉับไว, หยุดความเคลื่อนไหวรอบข้างชั่วขณะ ฯลฯ </div><div><br />นับจากนั้นสถาปนิกหนุ่มก็ใช้รีโมทคอนโทรลแบบไม่ยั้งมือ โดยเฉพาะอย่างยิ่งปุ่มกลไกเกี่ยวกับการเร่งเหตุการณ์เคลื่อนไปสู่ข้างหน้าอย่างฉับไว (เพื่อหลีกเลี่ยงสถานการณ์น่าอึดอัดรำคาญใจ เช่น ขณะกำลังทะเลาะเบาะแว้งมีปากเสียงกับภรรยา, ช่วงอาบน้ำแต่งตัวยามเช้าก่อนไปทำงาน, ข้ามเหตุการณ์รถติดเสียเวลาบนท้องถนน ฯลฯ) โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เร่งรัดเวลาอันเนิ่นนานยืดยาวในการทำงาน เพื่อผ่านเลยไปสู่ความสำเร็จบั้นปลายในชั่วพริบตา </div><div><br />พูดง่าย ๆ ว่า เขาเร่งสปีดเพื่อหลีกเลี่ยงเว้นข้ามห้วงเหตุการณ์ที่มีปัญหา และใช้ความเร็วมาขจัดลบล้างเรื่องที่ต้องใช้เวลารอคอยล่าช้าไม่ทันใจ </div><div><br />ผลข้างเคียงที่เกิดขึ้นคือ ชายหนุ่มทำรายละเอียดต่าง ๆ ในช่วงเร่งรัดให้เวลาคืบหน้ารวดเร็ว ตกหล่นสูญหายไปเกือบหมด กระทั่งเหมือนกับชีวิตที่เคว้งคว้างว่างโหวง เหลือเพียงเหตุปัจจุบันเฉพาะหน้า ทว่าปราศจากเรื่องราวใด ๆ ในอดีตให้จดจำ </div><div><br />ย่ำแย่ร้ายกาจกว่านั้นก็คือ การกดปุ่มเร่งรัดเวลาบ่อยครั้ง ส่งผลให้เครื่องมือวิเศษสารพัดประโยชน์เกิดอาการรวน เร่งรวบเหตุการณ์ไปข้างหน้าอยู่บ่อยครั้ง จากชายหนุ่มกลายเป็นวัยกลางคน ล่วงเลยสู่ช่วงชราภาพโดยรวดเร็ว เกิดเหตุเปลี่ยนแปลงต่าง ๆ นานาสารพัด และล้วนแต่หนักไปในทางร้ายติดลบ (เช่น ภรรยาขอหย่าร้างชีวิตครอบครัวล้มเหลว ฯลฯ) ความสำเร็จหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่ มีเพียงความก้าวหน้าในอาชีพการงานเท่านั้น (เมื่อตัดพ้อต่อว่าบุรุษลึกลับเจ้าของสิ่งประดิษฐ์ ก็ได้รับคำตอบยืนยันว่า ก่อนจะมีรีโมท สถาปนิกหนุ่มก็ใช้ชีวิตเร่งรัดเช่นนี้อยู่ก่อนแล้ว) </div><div><br />ถึงตรงนั้นคุณพระเอกของเราก็พบว่าตนเองโดดเดี่ยวไม่มีใคร และมีแต่อดีตไม่พึงปรารถนา (คือ เหตุชวนหงุดหงิดจนทำให้เขาต้องกดรีโมทเร่งสปีด) เต็มไปหมด<br />ที่สำคัญคือ เขาใช้ชีวิตแบบเร่งรีบ กระทั่งพล่าผลาญเวลาสูญหายสิ้นเปลือง เป็นชีวิตที่กล่าวได้ว่ามีแต่เค้าโครงเรื่องย่อคร่าว ๆ ปราศจากรายละเอียด เป็นชีวิตที่บรรลุผลตามเป้าหมาย แต่ขาดไร้สิ่งที่เรียกกันว่า ทิวทัศน์ “ระหว่างทาง” </div><div><br />Click ใช้เรื่องราวแบบแฟนตาซีและนิทานสอนใจ มาเปรียบเปรยกับวิถีชีวิตสมัยใหม่ของคนชั้นกลางในสังคมอเมริกัน ซึ่งบ้างานแบบไม่ลืมหูลืมตา กระทั่งทำลายสายใยผูกพันในครอบครัวล่มสลายพังพินาศ </div><div><br />ที่ผมนึกไม่ถึงก็คือ มันเป็นหนังตลกแค่ครึ่งเดียว เฉพาะช่วงสาธิตแสดงให้เห็นถึงลูกเล่นของรีโมทมหัศจรรย์ พ้นจากนั้นแล้วก็กล่าวได้ว่า เป็นหนังชีวิตสะเทือนอารมณ์ ฉายภาพด้านลบของวิถีความเป็นอยู่แบบทุนนิยม/วัตถุนิยมสุดขั้วได้น่าสะพรึงกลัวมาก </div><div><br />ฉากที่ชวนให้ใจสลายเป็นอย่างยิ่งคือ เมื่อคุณพระเอกเพิ่งทราบข่าวว่าพ่อของตนเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว เขาพยายามกดปุ่มย้อนอดีตก็พบเพียงความว่างเปล่า (เนื่องจากตอนที่พ่อเสียชีวิต เขาไม่ได้อยู่ร่วมในเหตุการณ์ด้วย) สิ่งที่ทำได้มากสุด จึงเป็นแค่ย้อนกลับไปยังการพบปะกันครั้งสุดท้าย ซึ่งเขานั่งหมกมุ่นคร่ำเคร่งอยู่กับงานในออฟฟิศ พ่อผู้ชราภาพเข้ามาชักชวนไปหากิจกรรมผ่อนคลายหลังเลิกงาน แต่ฝ่ายลูกกลับตอบปฏิเสธแบบไร้เยื่อใย (และไม่ยอมแม้แต่จะเสียเวลาชั่วครู่ เงยหน้าขึ้นมามองด้วยซ้ำ) ที่เจ็บปวดสุด เขายังพูดจาไม่ยั้งคิดทำร้ายจิตใจผู้เฒ่าอย่างรุนแรงเกินให้อภัย </div><div><br />เมื่อย้อนหลังกลับไปดูอดีตที่ไม่อาจแก้ไข คุณพระเอกของเรา จึงทำได้มากสุดเพียงแค่ “หยุดความเคลื่อนไหว” ขณะที่พ่อกำลังเดินหันจากมาด้วยอาการใจสลาย ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะบอกกล่าวสารภาพความในใจว่า “พ่อครับ ผมรักพ่อ” ในวาระที่ทุกสิ่งทุกอย่าง “สายเกินไป” </div><div><br />แม้จะเป็นหนังที่นำเสนอด้วยอารมณ์และบรรยากาศห้อมล้อม ผิดแผกแตกต่างกันอยู่เยอะ แต่จุดร่วมประการหนึ่งที่ Tokyo Tower และ Click มีอยู่ตรงกันก็คือ ประเด็นว่าด้วยความรักความผูกพันระหว่างพ่อแม่ลูก การชี้ชวนให้ผู้ชมหันมาตระหนักถึงคุณค่าความสำคัญของช่วงหนึ่งในชีวิต-ซึ่งไม่ยาวนานนัก-ที่มีอยู่ร่วมกัน (และควรจะใช้สอยมันอย่างคุ้มค่าเปี่ยมความหมาย) </div><div><br />ขอสารภาพว่า ผมดูแล้วน้ำตาร่วงทั้งสองเรื่อง และเมื่อนึกทบทวนความหลังอย่างตรงไปตรงมา ล้วนเคยก่อความผิดพลาดเช่นเดียวกับตัวละครในหนัง ทั้งการทำตัวเหลวไหลให้เป็นภาระหนักอกของพ่อแม่ และการเลือกวิถีชีวิตเร่งรีบ จนละทิ้งใส่ใจต่อสมาชิกในครอบครัวน้อยเกินไป </div><div><br />สมัยวัยรุ่นนั้น พฤติกรรมแบบไร้เดียงสาไม่เข้าใจโลกของผม ทำให้แม่ต้องกลัดกลุ้มเสียน้ำตาอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็พูดได้อีกเช่นกันว่า น้ำตาของแม่เป็นสิ่งเดียวที่เหนี่ยวรั้งให้ผมสามารถรอดพ้นจากการเสียผู้เสียคน กลับมาเกิดสติใช้ชีวิตอยู่บนหนทางที่ถูกที่ควร </div><div><br />คล้อยหลังจากนั้น ในการสนทนาหลายต่อหลายครั้ง แม่มักจะบอกกับผมอยู่เสมอว่า แค่เพียงไม่ต้องหวาดวิตกกังวลเรื่องลูกจะเดินผิดก้าวพลาด มีอาชีพการงานที่สุจริต และสามารถเลี้ยงดูตนเองได้โดยไม่เดือดร้อน นั่นถือได้ว่าเป็นความสุขสูงสุดของแม่แล้ว </div><div><br />อย่างไรก็ตาม ถึงแม้แม่จะไม่เคยพูดออกมาตรง ๆ แต่ผมเชื่อว่า กระทั่งทุกวันนี้ แม่ก็ยังไม่เคยเลิกหรือหยุดห่วงใยบรรดาลูก ๆ </div><div><br />เวลาอาจจะเคลื่อนผ่านไม่เคยหยุดนิ่ง ทำให้คนเราเกิดการเปลี่ยนสถานะจากวัยหนึ่งสู่อีกวัยหนึ่งอย่างรวดเร็ว แต่ในสายตาและมุมมองของผู้เป็นแม่ ลูกทุกคนยังคงเป็นเสมือนลูกนกหัดบิน ที่ต้องเฝ้ามองสอดส่องด้วยความระมัดระวังใส่ใจอยู่เสมอ </div><div><br />นอกเหนือจากการดูแลแม่ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว ผมคิดว่าสิ่งสำคัญอีกประการที่ลูกทุกคนพึงกระทำก็คือ การเดินช้า ๆ บินช้า ๆ อย่างรอบคอบรัดกุม เพื่อให้แม่วิตกกังวลห่วงใยน้อยสุด </div><div><br />การเดินช้าหรือบินช้าในที่นี้ ผมหมายถึงทัศนคติต่อการทำงานและการใช้ชีวิต </div><div><br />ผมนั้นไม่ใช่คนบ้างาน ปราศจากเป้าหมายไกล ๆ หรือแผนการว่าจะต้องทำโน่นทำนี่ใหญ่โตให้สำเร็จภายในระยะเวลาเท่านั้นเท่านี้ </div><div><br />เป้าหมายใกล้ตัวของผมจึงมีอยู่แค่ ทำงานเฉพาะหน้าให้ดีที่สุด และทำอย่างเต็มที่ตามกำลังสติปัญญาจะเอื้ออำนวย แสวงหารายรับพอเหมาะสม ไม่เป็นหนี้ใคร มีเงินพอจับจ่ายใช้สอยเท่าที่จำเป็น เหลือเก็บออมไว้ส่วนหนึ่งสำหรับรับมือกับกรณีฉุกเฉิน </div><div><br />พ้นจากนี้แล้ว สิ่งสำคัญสูงสุดก็คือ การใช้เวลาดูแลทุกข์สุขซึ่งกันและกันกับคนรอบข้างที่รักใคร่ผูกพันเท่านั้นนะครับ </div><div><br />ส่วนความสำเร็จหรือชื่อเสียงลาภยศ ผมคิดว่าไม่จำเป็น ทุกสิ่งทุกอย่างมันจบลงตั้งแต่ผมทำงานเสร็จแล้ว ถ้างานออกมาเป็นที่พึงพอใจ มีประโยชน์ทางหนึ่งทางใดต่อผู้อ่านอยู่บ้าง นั่นนับเป็นความสำเร็จ ในทางตรงข้าม หากออกมาบกพร่อง ผมถือว่าเป็นความล้มเหลวสุดขีดที่จะต้องแก้ไขปรับปรุงมิให้ผิดพลาดซ้ำสอง </div><div><br />เปรียบการใช้ชีวิตเหมือนการเดินทาง ผมให้น้ำหนักความสำคัญกับ “ระหว่างทาง” มากกว่า “เป้าหมาย” กล่าวคือ ที่สุดแล้วจะไปถึงไหนก็ไม่เป็นไร แต่เส้นทางหรือวิธีการนั้น ควรจะอยู่บนความถูกต้องดีงาม เป็นวิถีที่สามารถก้าวเดินด้วยความสุขสงบ </div><div><br />ผมเชื่อต่อไปอีกนิดว่า เส้นทางมุ่งสู่สรวงสวรรค์ ไม่น่าจะบรรลุถึงด้วยวิธีการเหยียบย่ำผู้อื่น แต่สมควรเป็นการประคับประคองช่วยเหลือหยิบยื่นน้ำใจไมตรีต่อกันและกันมากกว่า </div><div><br />อย่างไรก็ตาม เรื่องความเชื่อส่วนบุคคล แต่ละท่านอาจจะคิดเห็นแตกต่างกันได้ และยิ่งไม่ควรมีการใช้ความเชื่อแบบหนึ่ง ไปตัดสินความเชื่อที่เห็นต่างไม่ตรงกันว่าเป็นสิ่งเลวร้าย </div><div><br />ผมเพียงแต่มั่นใจว่า แม่คงจะมีความสุขขึ้นมาสักเล็กน้อย ถ้ารู้ว่าการเดินช้า, ความเชื่อ และทัศนคติต่าง ๆ ของผมในปัจจุบัน จะทำให้แม่ลดทอนความกังวลห่วงใยต่อผมลงไปได้บ้าง </div><div><br />ผมเคยทำให้แม่เสียใจและร้องไห้มาแล้วบ่อยครั้ง ซึ่งเป็นความผิดพลาดที่ไม่อาจลบล้างไถ่ถอน แต่ข้อดีงามอย่างหนึ่งของชีวิตก็คือ ยังมีโอกาสอีกมากมายในการทำให้แม่เกิดรอยยิ้มอย่างมีความสุข </div><div><br />แม่ผมอ่านหนังสือไม่ออกนะครับ แต่ผมก็อยากจะเขียนถึงเรื่องเหล่านี้ เพื่อแม่และทุก ๆ คนที่เป็นแม่<br /><br /><br />(เขียนเมื่อ 3 พฤษภาคม 2551 เผยแพร่ครั้งแรกในหนังสือพิมพ์ผู้จัดการรายวัน นำมาลงในบล็อกให้อ่านกันอีกครั้ง เนื่องในวาระวันแม่นะครับ)<br /><br /></div>narabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-18644511299561872702009-08-11T08:26:00.005+07:002009-08-11T08:58:01.830+07:00คืนนั้นดวงจันทร์ส่องแสงเหมือนหยาดน้ำตา โดย "นรา"<a href="http://1.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/SoDKtP9W8wI/AAAAAAAAANg/2rEksM5ZFSw/s1600-h/animalaltcover.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5368513634552443650" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 317px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/SoDKtP9W8wI/AAAAAAAAANg/2rEksM5ZFSw/s320/animalaltcover.jpg" border="0" /></a><br /><div><a href="http://3.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/SoDKsroiYSI/AAAAAAAAANY/fusH5E9iV28/s1600-h/animal+statue.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5368513624801435938" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://3.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/SoDKsroiYSI/AAAAAAAAANY/fusH5E9iV28/s320/animal+statue.jpg" border="0" /></a><br /><br /><div><a href="http://1.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/SoDKsD-WVOI/AAAAAAAAANQ/CIMGJ4AAORM/s1600-h/animalpplTHcover.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5368513614155502818" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 96px; CURSOR: hand; HEIGHT: 137px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/SoDKsD-WVOI/AAAAAAAAANQ/CIMGJ4AAORM/s320/animalpplTHcover.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br /><div>ชื่อบทความชิ้นนี้ อาจชวนให้เข้าใจล่วงหน้าไขว้เขวอยู่สักหน่อยว่า คงจะเกี่ยวข้องกับเรื่องรักหวานขมสะเทือนอารมณ์</div><div><br />ไม่ใช่หรอกนะครับ แท้จริงแล้วผมนำมาจากประโยคหนึ่งที่ปรากฎในตอนท้าย ๆ ของนิยายเรื่อง Animal’s People (ฉบับภาษาไทยใช้ชื่อ “เรียกผมว่า ไ...อ้สัตว์” สำนวนแปลโดยวิภาดา กิตติโกวิท) ซึ่งมีรายละเอียดเนื้อใน ห่างไกลจากเรื่องรักโรแมนติคอยู่เยอะทีเดียว</div><div><br />นิยายยอดเยี่ยมเรื่องนี้ เชื่อมโยงอยู่กับเหตุโศกนาฎกรรมที่เคยเกิดขึ้นจริง ในเมืองโภปัล ประเทศอินเดียเมื่อปี 1984 </div><div><br />กลางดึกคืนวันที่ 3 ธันวาคม ปีนั้น เกิดเหตุระเบิดในโรงงานผลิตยาฆ่าแมลงของบริษัทยูเนียนคาร์ไบด์ ส่งผลให้สารเคมีและก้าซพิษรั่วไหลแพร่กระจายไปทั่วเมืองโภปัล คร่าชีวิตชาวบ้านประมาณสองพันคนในทันที และล้มตายอีกราว ๆ สองหมื่นในเวลาต่อมา </div><div><br />กรณีดังกล่าว เรียกขานกันว่า “หายนะที่เมืองโภปัล” เป็นอุบัติเหตุเกี่ยวกับสารพิษที่รุนแรงสาหัสมากสุดครั้งหนึ่งในประวัติศาสตร์โลก ที่น่าสะเทือนใจยิ่งก็คือ หลังจากค่ำคืนแห่งโศกนาฎกรรมผ่านพ้นไปแล้ว พิษร้ายยังแทรกซึมปนเปื้อนอยู่ในพื้นดินและน้ำดื่ม ส่งผลให้ชาวเมืองนับแสนคน ล้มป่วยและพิการ</div><div><br />เหตุดังกล่าวผ่านพ้นล่วงเลยมา 20 กว่าปีแล้ว ทว่าบริษัท ยูเนียนคาร์ไบด์ ซึ่งเป็นตัวการสำคัญ ได้หนีจากหายไปโดยไม่เหลียวแลรับผิดชอบ กระทั่งกลายเป็นคดีฟ้องร้องที่ยังคงยืดเยื้อคาราคาซังมาจนถึงปัจจุบัน </div><div><br />เป็นการต่อสู้เพื่อทวงถามเรียกร้องความยุติธรรม ระหว่าง 2 ฝ่ายที่แตกต่างเหลื่อมล้ำกันสุดขั้ว ฝ่ายหนึ่งคือชาวบ้านผู้ยากไร้ขัดสน (แถมยังเจ็บป่วย) มีสภาพชีวิตความเป็นอยู่ที่ย่ำแย่เลวร้ายเสมือนดังพำนักอาศัยใน “นรกบนดิน” กับอีกฝ่ายคือ บริษัทยักษ์ใหญ่ทุนข้ามชาติที่มีพร้อมทั้งกำลังเงิน, อำนาจ, อิทธิพล และเครือข่ายกว้างขวางในการประชาสัมพันธ์สร้างภาพ รวมทั้งว่าจ้างทนายความเก่ง ๆ มาเล่นแง่ทางด้านตัวบทกฎหมาย </div><div><br />ยิ่งไปกว่านั้น ทางบริษัทยักษ์ใหญ่ ยังใช้เงื่อนไขทางด้าน “การลงทุน” ในอินเดีย เป็นกลไกสำคัญในการกดบีบข้าราชการและรัฐบาลอินเดีย กระทั่งเกิดอาการ “เอาหูไปนา เอาตาไปไร่” เพิกเฉยมองข้ามความทุกข์ยากลำบากของชาวบ้าน และไม่ดำเนินไปตามครรลองอันถูกต้องถ่องแท้ของกระบวนการยุติธรรม </div><div><br />ผู้เขียนนิยายเรื่อง Animal’s People คือ อินทรา สิงห์เกิดในอินเดีย เติบโตที่บอมเบย์ เรียนจบปริญญาตรีทางด้านวรรณคดีจากมหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ และเคยมีอาชีพเป็นก็อปปีไรเตอร์เขียนข้อความโฆษณาให้แก่เอเยนซีชื่อดังในอังกฤษ </div><div><br />ในปี 1994 เขาได้รับการไหว้วานร้องขอให้ช่วยรณรงค์ เพื่อระดมทุนก่อตั้งคลีนิครักษาฟรีให้แก่ชาวเมืองโภปัล จึงเขียนบทความลงในหนังสือพิมพ์เดอะ การ์เดียน กระทั่งได้รับการสนับสนุนท่วมท้นล้นหลามจากผู้อ่าน และกลายเป็นจุดเริ่มต้นนำพาเขาเข้าไปสัมผัสรับรู้ปัญหาความทุก์ยากเดือดร้อนชนิดหยั่งลงสู่รากลึก </div><div><br />ถัดจากนั้นอินทรา สิงห์ก็ได้เขียนบทความเกี่ยวกับ “หายนะที่เมืองโภปัล” อีกหลายต่อหลายครั้ง และมีบันทึกข้อมูลจำนวนหนึ่ง ซึ่งตระเตรียมใช้เป็นวัตถุดิบสำหรับเขียนบทหนังเรื่อง Bhopal Express ในปี (เดิมหนังเรื่องนี้ใช้ชื่อว่า Green Song) </div><div><br />นั่นคือ จุดเริ่มต้นสำหรับความคิดที่จะนำบันทึกข้อมูลดังกล่าว มาเขียนดัดแปลงเสียใหม่เป็นนิยายเกี่ยวกับโศกนาฎกรรมที่โภปาล </div><div><br />อินทรา สิงห์เริ่มลงมือเขียนนิยายในช่วงฤดูร้อนปี 2001 แต่ผลลัพธ์ที่ออกมากลับไม่น่าพึงพอใจนัก จนกระทั่งได้พบกับสองบุคคลที่กลายเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญ</div><div><br />มีเพื่อนบางคนมาบอกเล่าให้เขาฟังถึง ชายหนุ่มพิการชื่อสุนิล กุมาร ซึ่งมีกระดูกหลังคดงอ จนต้องเดินสี่เท้า ถัดมาลูกสาวของอินทรา สิงห์เล่าให้ฟังว่า เธอไปพบแม่ชีชราชาวฝรั่งเศส ซึ่งหลงลืมภาษาอื่น ๆ หมดสิ้น จดจำได้เพียงแต่ภาษาฝรั่งเศสที่นางเคยพูดเมื่อครั้งวัยเด็ก </div><div><br />ทั้งสองกลายเป็นที่มาแรงบันดาลให้แก่ตัวละครสำคัญในนิยาย คือ ชานวร (อ่านว่า ชาน-นะ-วอน) และแม่ชีฟรองซี </div><div><br />เมื่อค้นพบตัวละครอย่างชานวร ก็เหมือนกับอินทรา สิงห์เล็งเห็นหนทางสว่างในการเขียนนิยายเรื่องนี้นะครับ คือ รู้ว่าจะบอกเล่าเรียงลำดับเหตุการณ์ เชื่อมโยงร้อยเรียงข้อมูลอันกระจัดกระจายให้เป็นเอกภาพกลมกลืนกันได้อย่างไร </div><div><br />อินทรา สิงห์ใช้เวลาเขียนเรื่อง Animal’s People อยู่ประมาณ 5 ปี จึงเสร็จสิ้นสมบูรณ์ </div><div><br />ในนิยายเขาได้สร้างเมืองสมมติขึ้นมาชื่อเขาฟ์ปุระ (khaufpur) และไม่ระบุชื่อบริษัทยักษ์ใหญ่เจ้าของโรงงานต้นเหตุสารพิษรั่ว แต่กล่าวถึงเพียงแค่ในนาม “กัมปานี” เหตุผลก็เพราะเขาไม่ต้องการให้ข้อเท็จจริงตลอดจนข้อมูลต่าง ๆ มาเป็นกรอบจำกัดจินตนาการส่วนตัวในการเล่าเรื่อง </div><div><br />ที่สำคัญ เจตนาในการเขียนนิยายเรื่องนี้ของอินทรา สิงห์ (จากคำให้สัมภาษณ์โดยตัวเขาเอง) ต้องการบอกเล่าถึงชีวิตของผู้คน (ซึ่งมีนัยยะเชื่อมโยงพาดพิงไปถึงชาวเมืองโภปัล) สิ่งที่พวกเขารู้สึกนึกคิด ชะตากรรมทุกข์ยากที่พบเผชิญ สภาพความเป็นอยู่ ฯลฯ มากกว่าจะพูดถึงลำดับความเป็นมาเป็นไปต่าง ๆ ของเหตุการณ์ “หายนะที่เมืองโภปัล” โดยตรง (อันเป็นสิ่งที่ชาวโลกรับทราบกันดีอยู่แล้ว) </div><div><br />“เรียกผมว่า ไ...อ้ สัตว์” เป็นนิยายที่สามารถสะกดตรึงผู้อ่านตั้งแต่เริ่มเรื่อง โดยให้ตัวเอกบอกกล่าวทักทายกับผู้อ่านว่า “ครั้งหนึ่งผมเคยเป็นมนุษย์...” </div><div><br />ขอสารภาพว่า เหตุผลเพียงหนึ่งเดียวที่ทำให้ผมเสี่ยงซื้อนิยายเรื่องนี้ โดยไม่ทราบอะไรมาก่อนเลย ก็เพราะวรรคทองนี้เอง กล่าวคือ ผมเชื่อเป็นการส่วนตัวว่า ถ้าลำพังแค่ประโยคเริ่มต้นยังเฉียบคมถึงเพียงนี้ รายละเอียดอื่น ๆ ถัดมาก็น่าจะดีเยี่ยม (ผลปรากฎว่า ผมเดาถูกนะครับ) </div><div><br />เรื่องทั้งหมดเล่าผ่านมุมมองของชานวร โดยกำหนดให้เขาอัดเสียงคำพูดตนเองลงในเครื่องบันทึกเทป ตามคำขอร้องจากนักข่าวชาวตะวันตก (ซึ่งไม่ได้ปรากฎตัวมีบทบาทเลยตลอดทั้งเรื่อง) </div><div><br />ชานวรเกิดมาได้เพียงแค่ไม่กี่วัน ก็ประสบเหตุ “คืนนั้น” จนทำให้พ่อแม่ของเขาเสียชีวิต ส่วนทารกน้อยรอดตาย ได้รับการเลี้ยงดูและเติบโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าโดยแม่ชีฟรองซี (ซึ่งเคยพูดได้หลายภาษา แต่หลังจากโดนก้าซพิษเข้าไป ก็ลืมเลือนหมด สามารถสื่อสารได้แค่ภาษาฝรั่งเศส และเชื่อเป็นตุเป็นตะว่า ภาษาอื่น ๆ นอกเหนือจากนี้ไม่ใช่ภาษามนุษย์) </div><div><br />จนกระทั่งเมื่ออายุหกขวบ ชานวรก็เกิดอาการไข้ขึ้น ปวดร้าวไปทั้งตัว หลังจากนั้นโครงกระดูกบริเวณกลางหลังก็คดงอบิดเบี้ยว กระทั่งไม่อาจยืนตัวตรงและเดินสองเท้าได้เหมือนผู้คนอื่น ๆ ต้องใช้มือคืบคลานค้ำยันเหมือนสัตว์สี่เท้า </div><div><br />นั่นเป็นที่มาของชื่อชานวร (แปลว่า “สัตว์” ในต้นฉบับภาษาอังกฤษเรียกชื่อตัวละครว่า Animal) ซึ่งเกิดจากการเรียกขานด้วยน้ำเสียงล้อเลียนของคนรอบข้าง</div><div><br />ปมด้อยและความพิกลพิการดังกล่าว รวมทั้งสภาพจิตใจที่มีอาการวิกลจริตอยู่บ้าง ส่งผลให้ชานวร ขมขื่นคับแค้นและรู้สึกว่าตนเองผิดประหลาดไม่เข้าพวกกับผู้อื่น เขาจึงสร้างเกาะคุ้มกัน ด้วยการเลือกข้างยืนกรานที่จะเป็น “สัตว์” และปฏิเสธความเป็น “มนุษย์” (และมักจะหยิบยกมาเป็นเหตุผลข้ออ้างอย่างดื้อรั้นอยู่บ่อยครั้ง ในการไม่ยอมประพฤติตนตามกติกาของสังคมส่วนรวม) </div><div><br />ความไม่ปกติของชานวรนี่แหละครับ คือ ปัจจัยสำคัญที่ทำให้คำบอกเล่าต่าง ๆ ที่ปรากฎในนิยายเรื่องนี้ “พิสดาร” และเต็มไปด้วยรสชาติหลากหลายชวนอ่าน ทั้งตลกขบขัน ช่างเหน็บแนม เย้ยหยัน ละเมียดละเอียดอ่อน ก้าวร้าวหยาบคาย มีลีลางดงามเหมือนบทกวี ดิบเถื่อนสากกร้านชวนพะอืดพะอม ความเข้มข้นสมจริง รวมไปถึงบรรยากาศในเชิงอุปมาอุปมัยจนเหนือจริง (เช่น การที่เขาได้ยินเสียงต่าง ๆ มากมายในหัวพูดคุยกันเอง หรือแม้กระทั่งสามารถคุยกับซากทารกสองหัวที่ดองน้ำยาในขวดโหล) </div><div><br />นิยายเรื่องนี้ ไม่ได้มีพล็อตหรือเค้าโครงหวือหวา แต่ในรายละเอียดที่บอกเล่าอย่างลื่นไหลฉวัดเฉวียน มันเป็นเรื่องว่าด้วยมุมมองของสัตว์ (ชานวร) ซึ่งมีต่อผู้คนหลากหลายชีวิตที่ห้อมล้อมอยู่รอบ ๆ ตัวเขา, ว่าด้วยผู้คนจำนวนหนึ่ง ที่มีเปลือกนอกและสภาพความเป็นอยู่อัปลักษณ์ทุเรศนัยน์ตา แต่เปี่ยมด้วยจิตใจสวยงาม, ว่าด้วยมนุษยธรรมอันซาบซึ้งน่าประทับใจบนชะตากรรมรันทดหดหู่, ว่าด้วยตัวละครที่เป็นสัตว์ทางกายภาพ แต่มีจิตใจเป็นมนุษยที่แท้ไม่ด้อยไปกว่าใคร, ว่าด้วยการต่อสู้ระหว่างความดีกับความเลว, ว่าด้วยศรัทธามุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว บนสภาพความเป็นจริงที่แทบไม่เหลืออะไรให้หวังหรือยึดเหนี่ยว, ว่าด้วยสวรรค์บนดินที่กลายเป็นนรกเพียงชั่วข้ามคืน และนรกอันยาวนานที่มีมุมหนึ่งของสรวงสวรรค์แฝงซ่อนอยู่ </div><div><br />เหนือสิ่งอื่นใดคือ การที่ชานวรใช้วิธีเยาะเย้ยตอบโต้ทุกข์ยากโศกนาฎกรรมของตนเอง ด้วยอารมณ์ขันอันชาญฉลาดคมคาย </div><div><br />บางรายละเอียดในนิยายเรื่องนี้ โหดร้ายทารุณและเศร้าสลดหดหู่ทำร้ายจิตใจ เกินกว่าที่ผมจะกล้าใช้คำว่า “สนุก” แต่โดยรวมแล้วผมสรุปได้ว่า Animal’s People เป็นนิยายที่เขียนได้อย่างมีชีวิตชีวา ชนิดหยิบอ่านแล้ววางไม่ลง นี่เป็นโศกนาฏกรรมที่บอกเล่าอย่างรื่นรมย์หรรษา และทำให้อ่านจบลงด้วยรอยยิ้มเปื้อนหยดน้ำตา </div><div><br />โดยเฉพาะช่วงสองสามบทท้าย ๆ (ประมาณ 70 หน้ากระดาษ) อินทรา สิงห์ เขียนได้ประณีตวิจิตรทรงพลังอย่างยิ่ง และเล่นงานจู่โจมกระหน่ำโบยตีอารมณ์ของผู้อ่านหนักหน่วง ทั้งตื่นเต้นระทึกใจ, ทั้งโศกสลดจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่, ทั้งสยดสยองน่ากลัวราวกับฝันร้าย </div><div><br />ที่สำคัญมันนำเสนอบทสรุปในแบบไม่เป็นสูตรสำเร็จ ไม่ได้จบอย่างสุขสดชื่นสมหวัง หรือจบแบบโศกนาฎกรรมทำร้ายจิตใจ แต่เป็นการลงเอยที่เปี่ยมความหวัง งดงาม ก่อเกิดศรัทธาต่อการมีชีวิตและความเป็นมนุษย์อย่างแรงกล้า เป็นการจบโดยปล่อยให้เหตุการณ์ต่าง ๆ และตัวละคร ยังคงมีชีวิตโลดแล่นอยู่ในใจของผู้อ่าน </div><div><br />นี่คือ นิยายที่น่าประทับใจมากสุดอีกเรื่องหนึ่งในชีวิตการอ่านของผม </div><br /><br /><br /><div></div><br /><br /><br /><div>(เขียนเมื่อ 2 สิงหาคม 2551 ตีพิมพ์และเผยแพร่ครั้งแรกในหนังสือพิมพ์ผู้จัดการรายวัน ในการเพยแพร่คราวนี้ คงไว้ตามเดิมทุกอย่าง ไม่ได้แก้ไขขัดเกลาใด ๆ แต่อยากจะยืนยันอีกครั้งว่า เป็นหนังสือที่ยอดเยี่ยมมาก และขอแนะนำอย่างออกนอกหน้า</div><br /><div>พร้อม ๆ กันนี้ ก็ต้องขออภัยสำหรับการหายหัวหายตัวหายหน้าหายตาไปหลายเดือน ช่วงที่ผ่านมา ผมออกไปใช้ชีวิตโลดโผนผจญภัย ทำให้เกิดความอัตคัดขาดแคลนเวลาสำหรับดูแลบล็อก ตอนนี้ราชการบ้านเมืองก็คลี่คลายไปเยอะแล้ว คงจะกลับสู่ภาวะปกติ และเจอะเจอกันบ่อยขึ้นในเร็ววันนี้นะครับ) </div></div></div>narabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-67315583623924899562009-05-30T10:06:00.004+07:002009-05-30T10:23:59.335+07:00นิทานข้างผนัง (ตอนจบ):ภาพที่เกินมา โดย "นรา"<a href="http://3.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/SiClGP2QH5I/AAAAAAAAAMw/jHNrU-YHGgI/s1600-h/06189_resize.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5341450684813287314" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://3.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/SiClGP2QH5I/AAAAAAAAAMw/jHNrU-YHGgI/s400/06189_resize.jpg" border="0" /></a><br /><div><a href="http://1.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/SiClG9mPrtI/AAAAAAAAANI/pJ57bVJrCSk/s1600-h/DSC06193_resize.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5341450697094180562" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 300px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/SiClG9mPrtI/AAAAAAAAANI/pJ57bVJrCSk/s400/DSC06193_resize.JPG" border="0" /></a><br /><br /><div><a href="http://1.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/SiClGmLkj-I/AAAAAAAAANA/oHHrIOBQa20/s1600-h/DSC06192_resize.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5341450690808287202" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 300px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/SiClGmLkj-I/AAAAAAAAANA/oHHrIOBQa20/s400/DSC06192_resize.JPG" border="0" /></a><br /><br /><br /><div><a href="http://2.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/SiClGbe2oeI/AAAAAAAAAM4/Pec-ONOMB04/s1600-h/DSC06191_resize.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5341450687936373218" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 300px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/SiClGbe2oeI/AAAAAAAAAM4/Pec-ONOMB04/s400/DSC06191_resize.JPG" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><div>๙<br />ตะวันคล้อยต่ำสาดสีหมากสุก ลมโกรกจากป่าผ่านมาสู่ทุ่ง จำเรียงนั่งเหม่อลอยอยู่หน้ากระท่อม นับแต่พ่อแผ้วผัวรัก รับอาสาพระครูสังเขียนภาพมารประจญในโบสถ์ ล่วงถึงบัดนี้ก็เจ็ดเดือนเข้าให้แล้ว</div><div><br />เห็นหลังคาโบสถ์อยู่ลิบ ๆ สุดตา รู้แน่ว่าเจ้าแผ้วอยู่ ณ ที่นั้น แต่ก็ไม่อาจเยี่ยมสู่พบปะ ที่ใกล้เพียงตาแลเห็น ก็กลายเสมือนดั่งไกลสุดตา เลือนรางประหนึ่งเป็นเพียงเงาจาง ๆ ของความฝันอันคลุมเครือ </div><div><br />คล้อยหลังจากพรากกันเพียงมินาน จำเรียงก็พบว่าตัวเจ้านั้นตั้งท้อง จึงรีบตรงไปทำบุญที่วัด บอกกล่าวให้พระครูขรัวเฒ่ารู้ข่าว หวังว่าท่านจะเล่าต่อให้เจ้าแผ้วที่กักตัวเองเขียนรูปในโบสถ์ได้รู้ แลเมื่อมันรู้ การที่ยังคั่งค้างอยู่ ก็จักเร่งมือให้แล้วเสร็จในเร็ววัน </div><div><br />นับแต่นั้นสืบมา ทุกย่ำค่ำจำเรียงก็จับจ้องมองไปยังทิศที่ตั้งของโบสถ์ ชะเง้อชะแง้แลหาว่าเมื่อไร ผัวรักจึงจะกลับ </div><div><br />จำเรียงมิได้ฉุกใจคิดเลยสักนิดว่า พระครูสังเก็บงำข่าวที่มันตั้งท้องไว้มิดชิด มิได้บอกกล่าวให้แผ้วล่วงรู้ </div><div><br />๑๐<br />เป็นเพลาข้างขึ้น เดือนเด่นจันทร์ลอย ทั่วหมู่บ้านแลคล้ายกำลังหลับ ไร้สุ้มเสียงผู้คน มีเพียงแมลงกลางคืนกรีดร้องระงม แว่วมาจากตรงนั้น ตรงนี้ อื้ออึงสลับกันไป </div><div><br />แต่พระครูสังยังมิอาจข่มตาหลับ ขรัวเฒ่าเฝ้าคิดตรองไม่ตกว่าควรทำกระไรดี จะแจ้งข่าวให้แผ้วรู้ว่าเมียมันท้อง ก็เกรงทำร้ายเจ้าหนุ่มให้สมาธิแตกซ่าน เป็นภัยแก่มันยิ่งนัก ครั้นจะนิ่งเฉยอมพะนำ ก็ผิดบาปทั้งละเมิดศีลมุสาโป้ปด บอกกล่าวความจริงไม่หมด คล้ายดั่งท่านเป็นใจรู้เห็น พรากผัวเมียจากกัน </div><div><br />ครั้นแล้วท่านพระครูก็พอจะคิดอ่านหาหนทางคลี่คลาย จึงมุ่งตรงไปยังโบสถ์กลางวิกาล </div><div><br />“แผ้วเอ๊ย หลับรึยัง?” พระครูสังเคาะประตูเรียกขาน<br />“ยังขอรับ” เสียงขานรับจากเจ้าแผ้วดังลอดประตูออกมา<br />“ข้ามีเรื่องจะหารือกับเอ็ง” ขรัวเฒ่ากล่าวช้า ๆ ชัดถ้อยชัดความ<br />“การอันใดขอรับ หลงพ่อ” เสียงเจ้าหนุ่มเจือความสงสัยอยู่ในที<br />“เอ็งเลิกเขียนผนังโบสถ์ กลับบ้านกลับช่องเสีย ปล่อยทิ้งไว้หยั่งงั้นแหละ” ท่านพระครูเอ่ยด้วยความห่วงใย<br />“มีเหตุอันใดรึขอรับ” เสียงนั้นฉงนใจแลร้อนรนจนจับความชัดถนัดหู<br />“ข้าคิด ๆ ดูแล้ว มันเสี่ยงเกินไป” ขรัวเฒ่าแถลงไขพร้อมทั้งถอนหายใจเฮือกใหญ่<br />“พระคุณท่าน กระผมหาได้เกรงอันใดไม่ แลพร้อมสละตนเองทุกสิ่ง เพื่อกิจอันเป็นพุทธบูชา” น้ำเสียงเจ้าหนุ่มหนักแน่นดื้อดึง คล้ายปิดกั้นช่องทางมิให้สิ่งใดเล็ดรอดมาโยกคลอนการปลงใจของมัน </div><div><br />พระครูสังเกือบจะหลุดปากบอกข่าวเรื่องจำเรียง แต่ท่านก็หักห้ามตนเองไว้ทัน </div><div><br />“ลูกเอ๋ย เอ็งจะว่ากระไร หากข้าจะขอให้เอ็งเลิกเขียน ด้วยเหตุสำคัญที่มิอาจแพร่งพราย” ขรัวเฒ่าโน้มน้าวอีกครั้ง<br />“ไฉนหลงพ่อ จึงบอกให้ข้ารู้ไม่ได้” เจ้าแผ้วซักไซร้ไล่เรียง<br />นิ่งไปอึดใจ พระครูสังก็พูดอย่างปลง ๆ แลจนปัญญา “ก็เพราะข้ารู้ว่า ต่อให้บอกเล่าแล้ว เอ็งก็ไม่มีเปลี่ยนใจ”<br />“ข้าขอเถิดพระคุณท่าน ขอให้ข้าได้เขียนโบสถ์จนแล้วเสร็จ” เสียงของเจ้าหนุ่มเต็มไปด้วยความปรารถนาร้อนแรง จนใครที่ได้ยินได้ฟังก็หักใจขัดขืนความต้องการของมันไม่ลง </div><div><br />คืนนั้น พระครูสังกลับกุฏิสวดมนต์ภาวนา อาราธนาคุณพระคุณเจ้าคุ้มครองให้เจ้าแผ้วแคล้วคลาดปลอดภัย </div><div><br />ขรัวเฒ่าสวดอยู่จนกระทั่งฟ้าสางสว่างแจ้ง หากใจนั้นสิกลับมิได้สงบลงเลยสักนิด </div><div><br />๑๑<br />นับแต่แผ้วเข้าโบสถ์เพื่อเขียนรูปมารประจญ พื้นผนังอันขาวโพลน ค่อย ๆ ปรากฎรูปแลเรื่องราวต่าง ๆ ขึ้นมาทีละน้อย </div><div><br />บัดนี้เล่าก็เหลือเพียง ผนังข้างล่างทั้งสองฟาก ด้านขวานั้นกำหนดไว้ว่า จะเขียนกองทัพมารพร้อมอาวุธ เตรียมกลุ้มรุมทำร้ายพระพุทธองค์ ด้านซ้ายเล่าความถึงคราวเมื่อมวลมารทั้งปวงโดนน้ำท่วมจนแตกพ่ายโกลาหล </div><div><br />พระครูสังท่านกล่าวเตือนนักว่า ให้เว้นสองส่วนนี้เหลือไว้วาดท้ายสุด เนื่องด้วยกองทัพมารนั้น กอปรไปด้วยไพร่พลยักษ์สัตว์ร้าย ปะปนอยู่กับรูปคนต่างชาติ ฝรั่ง อังกฤษ วิลันดา โปรจุเกศ ยี่ปุ่น จีน จาม พม่า รามัญ มักกะสัน แขก ชวา ทมิฬ สิงหล </div><div><br />“จำไว้นะแผ้ว วาดคนก่อน ตามด้วยสัตว์ แล้วจึงค่อยวาดยักษ์แลภูติผีไว้รั้งท้าย? ของมันแรง อาถรรพ์มันเยอะ” แผ้วยังคงได้ยินเสียงท่านพระครูแว่วอยู่เต็มหู </div><div><br />๑๒<br />อุ้มท้องมาได้เก้าเดือน จำเรียงก็เจ็บเร่าทรมานด้วยใกล้คลอด คืนนั้นฟ้าคลุ้มพายุคลั่ง เสียงลมเสียงฝนสาดพัดปนเสียงร้องครวญครางเหมือนใจจะขาด... </div><div><br />พระครูสังให้รู้สึกใจคอมิสู้ดี ผลุดลุกผลุดนั่งกระสับกระส่าย ท้ายสุดก็รวมสติตั้งสมาธิ จุดธูปเทียนบูชาพระในกุฏิ บริกรรมสรรพคาถาอาคมใด ๆ ทั้งปวงที่ล่วงรู้ร่ำเรียนมา... </div><div><br />๑๓<br />ลมโหมกระหน่ำกระแทกกระทั้นประตูโบสถ์ คล้ายมีมือเขย่าโยกคลอน เม็ดฝนหนาหนักตกต้องหลังคา ราวจะกดทับให้ยุบยวบทลายลง แสงฟ้าแลบแปลบปลาบผ่านช่องเล็ก ๆ ที่แง้มไว้เข้ามาภายใน เป็นเส้นขาวคมเจิดจ้ากรีดตาแลเชือดเฉือนใจให้ผู้พบเห็นรู้สึกไหวสะท้าน </div><div><br />แผ้วเร่งมือสะบัดพู่กัน เหลือรูปยักษ์อีกเพียงไม่กี่ตนเท่านั้น การอันเหนื่อยยากพากเพียรมาเนิ่นนานก็จะแล้วเสร็จ </div><div><br />เจ้าหนุ่มคร่ำเคร่งจดจ่อแต่ผนังเบื้องหน้า ประหนึ่งตัดขาดตนเองจากโลกภายนอก ประจงทุ่มฝีมือวาดหน้ายักษ์ให้ดุร้ายน่าเกรงขาม เส้นลายพู่กันสะบัดเป็นเขี้ยวโง้งโค้งแวววับ เหมือนจะอ้างับโฉบกัดทุกมือที่เอื้อมใกล้ </div><div><br />เสียงฟ้าร้องครวญมา วูบหนึ่ง แผ้วรู้สึกเหมือนเสียงนั้นคำรามจากปากยักษ์ เจ้าหนุ่มสะดุ้งตกใจ ฟ้าแลบสว่างเข้ามาในโบสถ์ </div><div><br />พลันนั้นเอง พื้นผนังที่สายตาของแผ้วมองเห็น ก็เต้นไหวโลดแล่นได้ หมู่มารฉวยคว้าอาวุธหันจากเดิมที่พุ่งตรงไปยังรูปพระพุทธองค์ มุ่งตรงมายังชายหนุ่ม </div><div><br />แผ้วผงะตกใจกระถดตัวถอยหลัง มารตนหนึ่งเงื้อหอกฟาดแทงเข้าใส่ เจ้าหนุ่มหงายหลังหลบ กระทั่งหัวฟาดกับฐานด้านหลังขององค์พระประธาน </div><div><br />คล้ายดั่งองค์พระแผ่บารมีเข้าช่วยให้แผ้วเรียกสติ ระลึกถึงพระขึ้นมา ใจหนุ่มก็ค่อย ๆ สงบลง หลับตาเพ่งภาวนาสำรวมสมาธิ </div><div><br />เมื่อลืมตาอีกครั้ง พื้นผนังก็กลับกลายสู่สภาพดังเดิม เหมือนเช่นที่แผ้วได้วาดไว้ </div><div><br />เจ้าหนุ่มไม่รั้งรอ รีบเร่งมือเขียนผนังเป็นการใหญ่ </div><div><br />เหลืออีกเพียงแค่รูปเดียว เป็นหน้ายักษ์เบื้องซ้ายพระราหูตรงกึ่งกลางด้านล่าง </div><div><br />จะด้วยใจอันเร่งร้อน หมายให้เสร็จสิ้นโดยไว กระทั่งนำไปสู่จิตว้าวุ่น ฤาเป็นอาถรรพ์ชั่วร้ายอันเกิดจากฤทธิ์ยักษ์ ก็สุดที่ผู้ใดจะล่วงรู้ </div><div><br />มีเสียงฟ้าผ่าเปรี้ยง ทว่าแผ้วกลับได้ยินเป็นเสียงใครบางคนร้องเอ่ยเรียกชื่อมัน </div><div><br />ใครบางคนนั้นคือ จำเรียง </div><div><br />แล้วน้ำท่วมกองทัพมารจนแตกพ่าย ก็แปรเปลี่ยนอีกครา กระแสธารโถมท่วมเข้าใส่ชายหนุ่ม พร้อมทั้งคน ผี ปีศาจที่มีชีวิตหลุดโผนจากผนังจนแออัดกันแน่นไปทั่วโบสถ์... </div><div><br />๑๔<br />ควบคู่กับเสียงฟ้าผ่าเปรี้ยง จำเรียงตะโกนเรียกสุดเสียง “พี่แผ้ว!!!” </div><div><br />๑๕<br />เสียงฟ้าผ่าเปรี้ยง ทำให้พระครูสังสะดุ้งเฮือกใหญ่ เทียนเล่มน้อยในกุฎิดับมืดไปนานแล้ว </div><div><br />ขรัวเฒ่าตระนักรู้ในบัดดลว่า บางสิ่งบางอย่างได้ยุติลง </div><div><br />ที่ท่านพระครูยังไม่อาจหยั่งรู้ ก็มีเพียงว่า มันจบลงในทางร้ายหรือทางดี... </div><div><br />๑๖<br />ประตูโบสถ์เปิดกว้างอยู่ก่อนแล้ว คราวเมื่อพระครูสังฝ่าฝนไปถึง ไม่มีผู้ใดอยู่ในนั้น คบไฟตรงผนังหลังองค์พระประธานยังโชนแสงกระพริบเต้นตามจังหวะของลมฝน </div><div><br />ขรัวเฒ่าเขม้นมองเพ่งไปที่ผนัง เจ้าแผ้วเขียนเสร็จสิ้นแล้วจริง ๆ ดังที่ท่านคาดเดา </div><div><br />“เออหนอ งามนัก สมดังที่ข้าเชื่อฝีมือมัน” พระครูสังรำพึงรำพันอยู่ในใจ พร้อมทั้งไล่สายตาไปตามลำดับ จากบนสู่ล่าง จากขวาไปซ้าย ล้วนงามหมดจดครบถ้วนกระบวนความ พระพุทธองค์ทรงสงบสง่างามเปี่ยมบารมี นางธรณีรึก็โค้งหวานอ่อนช้อย กองทัพมารซีกขวาแลดูดุดันฮึกหาญ ครั้นเมื่อแตกทัพแพ้พ่ายก็วุ่นวายโกลาหลมิเป็นส่ำ </div><div><br />ไล่สายตาไปเรื่อย ๆ พระครูสังก็รู้สึกเหมือนใจจะหยุดเต้น ตามองจ้องเขม็งไปที่ผนัง </div><div><br />ตรงเบื้องหลังของไพร่พลมารตนหนึ่ง ซึ่งแหงนหน้าเอื้อมสองมือเกาะคว้ากระเบนดำ เป็นพื้นที่อันควรจะว่างเปล่าปราศจากรูปใด ๆ กลับเขียนใบหน้าหนึ่งทิ้งไว้เสมือนดังว่าเกินมา </div><div><br />เป็นใบหน้าชายหนุ่มหล่อเหลาคมสัน แววตาเหมือนซ่อนความเศร้าเร้นลึกบางอย่างไว้ท่วมท้น </div><div><br />“แผ้ว!” ขรัวเฒ่าอุทานออกมาเบา ๆ </div><div><br />พระครูสังครุ่นคิด การนี้อาจเป็นได้ว่า เจ้าแผ้วมันเขียนรูปตัวเองทิ้งไว้บนผนัง เมื่อแล้วเสร็จ มันคงดีอกดีใจรีบกลับบ้านไปหาจำเรียง </div><div><br />กระนั้นขรัวเฒ่าก็ปลงใจเชื่อความคิดนี้ไม่ลง คนสุขุมรัดกุมเยี่ยงมัน ย่อมไม่พรวดพราดจากไป ทิ้งประตูโบสถ์เปิดไว้เช่นที่เห็น ฤามันจะถูกอาถรรพ์ชั่วร้ายฉกตัวเข้าไปอยู่ในรูปเขียน </div><div><br />“เหลวไหลพิลึกล่ะ” พระครูสังก่นตำหนิตนเอง กระนั้นท่านก็รู้อยู่เต็มอกว่า ตลอดชีวิตที่เหลือ ย่อมไม่อาจสลัดความคิดนี้ทิ้งไปได้เลย </div><div><br />ขรัวเฒ่าหยิบพู่กันบนพื้น ค่อย ๆ วาดแก้ไขใบหน้านั้นให้ผิดแปลกไปจากเดิม เติมจมูกให้งอนโค้งละม้ายคล้ายพวกแขกฝรั่ง...</div><div><br />๑๗<br />พ้นจากค่ำคืนพายุฝนนั้นแล้ว ผนังโบสถ์วัดเกาะที่เหลือคั่งค้าง บรรดาช่างเขียนก็ระดมกันลงแรงต่อไป กระทั่งสำเร็จลุล่วงครบถ้วน </div><div><br />ทั่วทั้งท่าราบ แลบ้านย่านอื่นใกล้เคียง ไม่มีผู้ใดพบเห็นแผ้วอีกเลย กระทั่งว่าเกณฑ์ผู้คนงมค้นหาในลำน้ำเพชรละแวกนั้น ก็ไม่พบศพหรือร่องรอยใด ๆ </div><div><br />นานวันเข้า เหตุเมื่อเจ้าแผ้วหายตัวลี้ลับ ก็ค่อย ๆ เลือนหายไปจากความรับรู้ของผู้คน </div><div><br />ยกเว้นเพียงจำเรียง </div><div><br />๑๘<br />จำเรียงคลอดลูกกลางดึกคืนนั้น เมื่ออยู่ไฟจนแข็งแรงเดินเหินได้ดังเดิมแล้ว เจ้าก็อุ้มลูกอ่อนตรงไปที่โบสถ์ แลกลับมาบ้านด้วยอาการร่ำไห้เจียนจะขาดใจ </div><div><br />นับแต่นั้นมา จำเรียงมักจะอุ้มลูกไปดูรูปเขียนฝีมือเจ้าแผ้วที่โบสถ์อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน </div><div><br />ร่ำลือกันทั่วทั้งบางว่า อีจำเรียงมันตัดอาลัยผัวไม่ลง บ้างก็ว่ามันเสียสติกำเริบรักจนเกินเยียวยา </div><div><br />มีเพียงพระครูสังเท่านั้น ที่พอจะระแคะระคายเดาความเป็นไปต่าง ๆ ออก </div><div><br />๑๙<br />ตรงโบสถ์ วัดเกาะ หลังองค์พระประธาน จำเรียงมองดูรูปที่พระครูสังได้มาเขียนเติมไว้ เป็นใบหน้าที่เจ้าไม่คุ้นเคยมาก่อน </div><div><br />หากแต่เมื่อเห็นคราวใดจำเรียงก็อดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ </div><div><br />หญิงสาวก่นเฝ้าแต่บอกกล่าวกับตัวเองว่า แววตาพี่แผ้วนั้นเหมือนผู้ชายในรูปมิมีผิดเพี้ยน </div><div></div><br /><br /><br /><br /><div>(นิทานข้างผนังตอนต้น เขียนเมื่อ 11 เมษายน 2552 ตอนจบเขียนเมื่อ 18 เมษายน 2552 เผยแพร่ครั้งแรกในคอลัมน์ "เป็ดย่างนอกเครื่องแบบ" หนังสือพิมพ์ ASTV ผู้จัดการ ภาพวาดทั้งหมดและสถานที่นั้นมีอยู่จริง ส่วนตัวบุคคลและเหตุการณ์เป็นเรื่องแต่ง)<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></div></div></div></div>narabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7345070011435556739.post-20307690403790910542009-05-30T09:49:00.004+07:002009-05-30T10:03:06.082+07:00นิทานข้างผนัง (ตอนต้น):ภาพที่หายไป โดย "นรา"<a href="http://2.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/SiCgQ7zswzI/AAAAAAAAAMo/daYN0C9o5nc/s1600-h/DSC06289_resize.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5341445370854294322" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 300px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/SiCgQ7zswzI/AAAAAAAAAMo/daYN0C9o5nc/s400/DSC06289_resize.JPG" border="0" /></a><br /><div><a href="http://2.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/SiCgQuEVo6I/AAAAAAAAAMg/UWllQVgTVjo/s1600-h/DSC06286_resize.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5341445367165985698" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 300px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/SiCgQuEVo6I/AAAAAAAAAMg/UWllQVgTVjo/s400/DSC06286_resize.JPG" border="0" /></a><br /><br /><div><a href="http://3.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/SiCgQacnm6I/AAAAAAAAAMY/7h26fdKt25U/s1600-h/06287_resize.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5341445361899117474" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://3.bp.blogspot.com/_OcsVuRK-eKw/SiCgQacnm6I/AAAAAAAAAMY/7h26fdKt25U/s400/06287_resize.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br /><div>๑<br />ลุศักราช ๑๐๙๗ ตรงกับพุทธศักราช ๒๒๗๘ ปีเถาะ ปีที่สี่ในแผ่นดินสมเด็จพระบรมราชาธิราชที่สาม (พระเจ้าอยู่หัวบรมโกศ) ณ วัดเกาะ ท่าราบ เมืองพริบพรี (เพชรบุรี) เหล่าครูช่างทั้งหลายผ่านการคร่ำเคร่งเขียนภาพผนัง ทิศเบื้องขวามือองค์พระประธาน มานานแรมปี จนกระทั่งแล้วเสร็จ </div><div><br />เหลืออีกสามด้านที่ยังมิได้วาด คือ ผนังสกัดด้านตรงข้าม ด้านหลัง และซ้ายมือขององค์พระประธาน<br />คล้ายกับว่า ช่างทั้งหลายจะคลายความอั้นใจที่สุมแน่นอยู่เต็มอก ด้วยต่างก็นึกสงสัยมิวายเสมอมาว่า เหตุอันใดเล่า พระครูสัง หัวหน้าครูช่าง จึงมีคำสั่งผิดประหลาด จัดแจงให้เขียนภาพยมกปาฏิหาริย์ แยกแบ่งเป็นสองห้อง ทั้งที่แต่เดิมพื้นผนังก็มีไม่เพียงพอ</div><div><br />ก็แล้วรูปเสด็จโปรดพุทธมารดากับรูปมหาปรินิพพานนั้นเล่า จักแก้ไขเช่นไร เขียนไว้ที่ไหน หรือปล่อยให้ขาดค้างไม่ครบถ้วน </div><div><br />มิใยที่เหล่าช่างจะซักไซร้ไล่ความ พระครูสัง ขรัวเฒ่าหัวหน้าครูช่าง ก็เก็บปากเก็บคำงำนิ่ง ไม่ยอมแย้มความแพร่งพรายให้ใครรู้ ว่าได้ซ่อนทีเด็ดทีขาดอันใดเอาไว้<br />มากสุดที่ท่านจะกล่าว ก็มีเพียง “เอาไว้ถึงเวลาแล้วก็จะได้เห็นกันเอง” </div><div><br />“ตราบใดที่ยังไม่ล่วงรู้ ข้าย่อมไม่มีวันแล้วใจ” ฉไกรช่างหนุ่ม โพล่งขึ้นเสมือนกล่าวความในใจแทนช่างทั้งปวง<br />“เอาเถอะ ที่ไม่รู้ก็จะได้รู้กันสักที ผนังแปก็เขียนกันสิ้นถ้วนแล้ว ดูทีรึว่า ด้านหุ้มกลองหน้าโบสถ์ที่ปล่อยว่างอยู่ ขรัวเฒ่าจะให้เขียนรูปอะไร”<br />“ก็คงไม่แคล้ว รูปมารประจญตามขนบ นั่นแหละ”<br />“ถ้าง่ายเยี่ยงนั้นก็ดีสิ เอ็งอย่าลืมว่า พระครูสังท่านคิดแผลงไม่เหมือนใคร”<br />“อ๋าย! จะเป็นอื่นได้ยังไง ถ้าไม่เขียนมารประจญแล้ว ก็นอกลู่ผิดครูเท่านั้นเอง”<br />“บ๊ะ ก็แล้วที่เอ็ง ข้าและหลวงพี่ทั้งหลาย เขียน ๆ กันมาตามคำสั่งพระครู ไม่ผ่าเหล่าผ่ากอหรอกเรอะ”<br />“ป่วยการจะเดาสุ่มเถียงกันเอง มิสู้ไปเล่าแจ้งเรียนให้พระคุณท่านทราบ จักได้สอบถามให้รู้ชัด” </div><div><br />ครูช่างทั้งหลายจึงยกขบวนกันไปเฝ้าท่านพระครูที่กุฏิ </div><div><br />๒<br />“พระคุณท่านขอรับ บัดนี้ผนังทั้งเจ็ดห้องก็ได้เขียนสำเร็จเรียบร้อยแล้ว” ครูช่างคนหนึ่งบอกเล่ารายงาน<br />“เออดี” ขรัวเฒ่าสดับแล้ว ก็เปรยยิ้ม ๆ ด้วยความพึงพอใจ<br />“เอ้อ...” ครูช่างคนเดิม มีท่าทีอึกอักและอึดอัด<br />“เอ้า มีอะไรก็ว่ามา”<br />“คะ..คือ...คือว่า...”<br />“บ๊ะ ก็ว่ามาสิ เอ้ออ้าบ้าใบ้อยู่หยั่งงี้ แล้วข้าจะรู้แจ้งในความได้ยังไง” ท่านพระครูแกล้งเอ็ดเบา ๆ ด้วยยังอารมณ์ดีอยู่<br />“หมดแล้วนะขอรับ หมดแล้ว” ครูช่าง<br />“อะไรหมดวะ?”<br />“ผนังนะสิขอรับ เขียนจนหมดเกลี้ยง ไม่มีห้องเหลือ แต่ยังเขียนไม่ครบ” ฉไกรช่างหนุ่ม โพล่งขึ้นด้วยใจคอมุทะลุตามเคย<br />“อือ ก็ดีแล้วนี่”<br />“พระคุณท่าน พวกข้าสงสัยว่า รูปเสด็จโปรดพุทธมารดา รูปมหาปรินิพพาน จะให้ทำยังไง”<br />“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ผนังสกัดด้านหน้าโบสถ์ ข้าจะสำแดงเอง”</div><div><br />๓<br />รุ่งเช้าถัดมา ช่างทั้งปวงก็ตรงมายังโบสถ์ เพื่อหวังจะยลพระครูสังสำแดงฝีมือเป็นขวัญตา หากแต่เมื่อลุถึงที่หมาย พลันพบว่า ประตูแง้มไว้พอให้ลมถ่ายเท แต่คล้องโซ่จากด้านใน มิให้ใครอื่นล่วงล้ำกล้ำกราย </div><div><br />พระครูสังปิดโบสถ์จุดเทียนเขียนรูปตามลำพัง ตั้งแต่เช้าจรดคร่ำ ไม่ยินยอมอนุญาตให้ผู้ใดล่วงผ่านเข้ามา แลฉันเพลแค่เพียงมื้อเดียว โดยมีเด็กวัดยกถาดสำรับวางไว้หน้าประตูโบสถ์</div><div><br />“ข้าเห็นแต่มือหลงพ่อ เอื้อมมาหยิบถาด แล้วก็ปิดประตู ท่านฉันเสร็จก็เปิดแง้ม ยื่นถาดวางไว้ที่เดิม” เด็กวัดเล่าความตามที่ตัวเห็น เมื่อถูกซักไซร้ไล่เลียงว่า รูปเขียนในโบสถ์มีเค้าลางเช่นไร</div><div><br />จนฝนเหือดฟ้า น้ำทรงทุ่งเดือน ๑๒ ล่วงพ้นเดือนอ้าย เดือนยี่ แล้วก็สิ้นหนาว เข้าสู่ฤดูแล้ง วันแล้ววันเล่า เหล่าสงฆ์และฆราวาส ทั่วทั้งท่าราบแลถิ่นย่านอื่นไกลใกล้เคียง ล้วนร่ำลือกันว่า พระครูสังขรัวเฒ่า ขังตนเองเขียนรูป ไม่ออกสมาคมกับผู้คน กระทั่งพระเณรในวัดก็มิอาจลงโบสถ์ทำวัตรเช้า-เย็น </div><div><br />ตราบดึกนั่นแล้ว พระครูสังจึงกลับสู่กุฏิเพื่อจำวัด ลงดาลลั่นกุญแจด้านนอกเอาไว้มิดชิด มิให้ใครแอบล่วงล้ำเข้าไปข้างในโบสถ์ </div><div><br />ครูช่างทั้งหลาย ตลอดจนชาวบ้าน จึงได้แต่คะเนนึกตรึกตรองกันไปต่าง ๆ นานา บ้างใคร่รู้ว่า ขรัวเฒ่าจะเขียนรูปเสด็จกลับจากดาวดึงส์ รูปมหาปรินิพพานไว้ตรงไหน ด้วยคิดไม่ตกว่า รูปมารประจญตามขนบนั้น ดูยังไงก็ไม่เห็นทางที่จะแทรกลงไปได้ </div><div><br />บ้างก็ใคร่อยากยลฝีมือของท่านครูว่าจะงามเพียงไร บ้างก็โจษจันกันว่า ท่านคงเขียนรูปศักดิ์สิทธิ์ บริกรรมคาถาอาคมไว้อักโข </div><div><br />กระนั้น พระครูสังก็ยังคงปิดโบสถ์เขียนรูปไม่สุงสิงกับผู้ใด นานวันเข้าก็กลายเป็นความเคยชิน ที่เคยแตกตื่นประหลาดใจ ก็ค่อย ๆ ปลงใจเห็นเป็นปกติ และค่อย ๆ เลือน ๆ กันไป </div><div><br />๔<br />จะเว้นก็แต่ช่างทั้งเจ็ด ทั้งบรรพชิตและฆราวาส ซึ่งยังพบปะชุมนุมกันอยู่เนือง ๆ ด้วยไม่อาจสลัดข้อสงสัยเกี่ยวกับท่านพระครูสัง จากแลกเปลี่ยนเนื้อความตามที่แต่ละคนนึกคะแน จากที่เถียงทะเลาะเบาะแว้ง ด้วยคิดไม่ลงรอยกัน จากที่เดาสุ่มกันไปต่าง ๆ นานา </div><div><br />นานวันเข้าทั้งเจ็ดก็หมดเรื่องพูด ได้แต่พากันมานั่งจับเจ่าเฝ้าคอย เลียบ ๆ เคียง ๆ อยู่หน้าโบสถ์ ยามเมื่อแต่ละคนมีเวลาว่าง </div><div><br />สิ่งที่ว่างเปล่ากว่านั้นคือ ในใจของแต่ละคน ซึ่งเฝ้าคอยขรัวเฒ่าเขียนผนัง โดยไม่เห็นปลายทางวี่แววว่าจะแล้วเสร็จเมื่อไร... </div><div><br />๕<br />“หลงพี่ หลงพี่ เป็นเรื่องแล้ว!!!” ไอ้แกละ เด็กวัด ระล่ำระลักหายใจหอบ ขณะมือก็เคาะประตูกุฏิเป็นระวิง<br />“อะไรของเอ็งว่ะ ไอ้แกละ เอ็ดตะโรลั่นไปหมด” หลวงพี่ป่านปราม พร้อม ๆ กับเยี่ยมหน้าโผล่พ้นบานประตู<br />“หลงตา... หลงตาสง...ที่อยู่ในโบสถ์ขอรับ... หลงพี่” เด็กวัดพูดพลางกระหืดกระหอบสะดุดติดขัด<br />“ขรัวพ่อท่านเป็นอะไร? บรรลัยแล้วสิ” หลวงพี่ป่านกล่าวแล้วก็จัดสบงจีวรทะมัดทะแมง เตรียมโผนลงจากกุฏิ<br />“ท่านไม่ได้เป็นอะไรหรอก หลงพี่ อย่าเพิ่งตกใจ” ไอ้แกละเริ่มพูดจาเป็นถ้อยเป็นคำ<br />“อุวะ แล้วทำไมเอ็งถึงรีบร้อนราวกับมีเรื่องคอขาดบาดตาย”หลวงพี่ตัดพ้อ<br />“ยิ่งกว่านั้นอีกหลงพี่ ท่านให้ข้ามาบอกทุกคนว่า อีกเจ็ดวันจะเขียนผนังเสร็จและเปิดโบสถ์ให้ญาติโยมได้ดู”<br />“เฮ้ย! จริงรึว่ะ” หลวงพี่ป่านอุทาน แล้วก็พรวดพราดลงจากกุฎิ ด้วยอารามรีบเร่งตื่นเต้นยิ่งกว่าเมื่อตอนที่ไอ้แกละตาลีตาเหลือกขึ้นมาบอกข่าวเสียอีก </div><div><br />๖<br />นับจากวันที่พระครูสังปิดโบสถ์เขียนผนังเรื่อยมา ครูช่างหนุ่มชื่อแผ้ว เป็นผู้เดียวที่สงบปากสงบคำกว่าใครอื่น แม้ท่านพระครูและช่างอื่น ๆ ทั้งหก จะถกสนทนาทุ่มเทียงและสงสัยกันหนักหนาเพียงไร เจ้าหนุ่มก็ได้แต่ฟังด้วยท่าทีนิ่ง ๆ ไร้ปากไร้เสียง หากมีใครซักถาม ก็มักจะเออออขานรับสั้น ๆ ไปตามเรื่องตามราว ไม่สู้จะนิยมเถียงแย้งกับใคร </div><div><br />แต่คืนนี้มันกลับกระสับกระส่าย นอนไม่หลับ พรุ่งนี้แล้วสินะที่จะสิ้นการรอคอย นึกขึ้นทีไรเจ้าแผ้วก็ใจเต้นแรง ทั้งที่สันดานเดิมมันเป็นคนนิ่งกุมสติได้ดี </div><div><br />เจ้าแผ้วพลิกตัวไปมา จนเมียที่นอนอยู่ข้าง ๆ รู้สึกตัวตื่น </div><div><br />“พี่แผ้ว นอนไม่หลับรึ? ” สาวเจ้าถามด้วยนึกฉงน<br />“ไม่มีอะไรหรอกจำเรียง ข้าคิดนู่นคิดนี่ไปเรื่อย” แผ้วกระซิบตอบอ่อนโยน<br />“เรื่องรูปเขียนของพระครูสังใช่มั้ยพี่” เจ้าตอบราวกับนั่งอยู่ในใจชายหนุ่ม<br />“พรึ่งนี้ก็ได้เห็นแล้ว พี่กระวนกระวายไปก็ป่วยการ” จำเรียงปลอบ </div><div><br />แผ้วพยักหน้ารับ แล้วพยายามข่มตาให้หลับ ชายหนุ่มมิได้อยากรู้ว่าท่านพระครูจะเขียนรูปอะไร? แค่รู้สึกสังหรณ์ใจว่า รูปนี้จะเปลี่ยนชีวิต </div><div><br />อยากเอ่ยบอกกล่าวให้จำเรียงล่วงรู้ แต่ก็ตัดใจไม่พูด ด้วยเกรงเจ้าจะเสียขวัญ<br /></div><div>๗<br />เสียงพึมพำจ้อกแจ้กดังลั่นไปทั่วทั้งโบสถ์ เมื่อทุกคนได้เห็นรูปเขียนบนผนัง </div><div><br />บ้างแปลกใจที่เห็นว่า ไม่ใช่รูปมารประจญ เหมือนดังเช่นที่เป็นขนบยึดถือกันมา แต่กลับเขียนรูปไตรภูมิ อันควรจะอยู่ข้างหลังองค์พระประธาน </div><div><br />บ้างผิดหวังที่เห็นว่า รูปไตรภูมิฝีมือพระครูสัง ผิดประหลาดกว่าที่เคยเห็นกันจนเจนตา ตามสมุดข่อย </div><div><br />บ้างก็ชื่นชมที่เห็นว่า ขรัวเฒ่าซ่อนเรื่องเสด็จโปรดพุทธมารดาและกลับจากดาวดึงส์ เอาไว้ในภาพไตรภูมิ และซ่อนเรื่องมหาปรินิพพานไว้ในรูปเขียนตอนแบ่งพระบรมสารีริกธาตุ ทางด้านซ้ายตอนบนของผนัง<br /><br />บ้างก็เก้อไป เพราะเที่ยวคุยขโมงโฉงเฉงล่วงหน้าว่า สวยหยั่งงั้น สวยหยั่งงี้ แต่ครั้นเมื่อเห็นกับตาตัวเอง กลับตรงกันข้าม จึงต้องทำทีเป็นชมแบบฝืนปาก </div><div><br />ฉไกรช่างหนุ่ม หลุดโพล่งตามวิสัยโผงผางว่า “ไม่เห็นสวยเลยขอรับ พระคุณท่าน”<br />พระครูสัง อ่านสังเกตแววตาของช่างทั้งเจ็ดทีละราย อย่างถี่ถ้วนเนิ่นนาน แล้วจึงเอ่ยขึ้นช้า ๆ ว่า<br />“ข้าตรองดูแล้วว่า ผนังด้านหลังองค์พระประธานจะให้ใครเป็นคนเขียน เจ้าแผ้วนั่งอยู่ก่อน ที่เหลือออกไปได้”<br /><br />๘<br />“แผ้ว ข้าเลือกเอ็งก็เพราะเอ็งเป็นคนเดียวที่สงบสุด” พระครูสังแจงเหตุผล<br />“ไฉนเป็นเช่นนั้นล่ะพระคุณท่าน” เจ้าแผ้วถามด้วยความใคร่รู้ </div><div><br />พระครูสังหลับตาช้า ๆ<br />…ข้าอยากจะให้รูปเขียนพวกนี้ คงทนสืบไปชั่วกาลนาน ข้าจึงตั้งจิตอธิษฐานกับองค์พระประธาน คืนนั้นท่านมาเข้าฝัน บอกไว้ให้เขียนผนังต่าง ๆ ยังไงบ้าง มันกลับหัวกลับหางไปหมดนะลูกเอ๋ย</div><div> </div><div>...แต่ความเป็นหนึ่งเดียวไม่เหมือนใคร จะทำให้งานพุทธบูชาเหล่านี้ไม่มีวันเสื่อมสลาย สืบไปภายหน้า ผู้คนก็ยังต้องกล่าวขานถึง<br /></div><div>...เดิมนั้น โบราณท่านนิยมเขียนมารประจญไว้ฝั่งตรงข้ามพระประธาน รูปนี้มีภูติยักษ์อมนุษย์เต็มไปหมด ของจึงแรง ต้องให้พระท่านช่วยคุ้มครองและสะกดอาถรรพ์ชั่วร้าย ครั้นเมื่อรูปมารประจญต้องย้ายไปไว้หลังองค์พระ จึงยิ่งหนักหน่วงกว่าเดิม ต้องใช้คนจิตแข็งจริง ๆ </div><div><br />...ใจข้าน่ะอยากจะเขียนเอง แต่ก็หูตาฝ้าฟางเกินฝืน ข้าจึงปิดโบสถ์เขียนรูป เพื่อวัดใจพวกเอ็งว่า ใครจะนิ่งสุด<br /></div><div>...แผ้ว ข้าถามเอ็งคำเดียว จะรับหรือไม่รับ?”<br /></div><div>“กระผมเต็มใจขอรับ พระคุณท่าน” ชายหนุ่มตอบฉะฉาน<br /></div><div>ฉับพลันนั้นเอง ขรัวเฒ่าก็สะท้านเยือกไปทั้งกาย คล้ายในใจถูกพายุฝนกระหน่ำสาดจนเปียกชุ่ม</div></div></div>narabondzaihttp://www.blogger.com/profile/07992933816972470801noreply@blogger.com0